Twenty-Two Letters To Liam

Letter Two.

Madison Smith

London, Engeland.

01 Oktober 2012

Dear Liam,

Zoals je ziet [waarschijnlijk niet] ben ik terug! :D Yayy!

I’m só depressed! Ik weet zelf niet eens waarom! Misschien het feit dat ik vandaag ruzie heb gehad met m’n vriendinnen, een vreemd persoon me telkens blijft bellen, iemand m’n Twitter heeft gehackt en zo’n beetje iedereen uit de klas heeft uitgescholden, en niemand meer tegen me praat op school. Nee, ik weet niet waarom… Nope…

Ik ben er geweest, Li! Moet mij weet overkomen. Wat moet ik nu doen? Ik heb geen vrienden meer, iedereen haat me…

Ow zucht, wat heb ik weer een geweldig leven…

Ik heb niet gehuild, Li. Ik was sterk genoeg niet te huilen. Ik zal nooit om ze huilen, ze verdienen mijn tranen niet. Ik huil voor niemand, alleen voor jou misschien…

Een pijnlijk gevoel kwam naar boven. Ik wist dat veel meisje om hem huilde. Als ik verdrietig was, of omdat ze me niet konden ontmoeten, en ik vond het vreselijk om ze pijn te doen. Ik wilde niet dat ze om me huilde. Noch, als ik verdrietig was, liet het me beter voelen, wetend dat miljoenen meisjes om me gaven, en waarschijnlijk nog harder huilde dan ikzelf deed. Toch voelde dit als een leegte die waarschijnlijk niet meer gevuld kon worden. Ik was Danielle kwijt, en zij was er geweest vanaf het begin. Vanaf xFactor, en dat liet een pijn achter die niemand kon laten verdwijnen.

Anyway, je kent me niet echt, of wel? Nee, dat kan niet…

Ik zal wat over mezelf vertellen,

Ik ben Madison Smith, maar noem me Maddy! Ik ben 17 jaar, en hou ontzettend van muziek maken. Ow, en ik heb bruin, lang haar, groene ogen en… Nou ja, ik lijk op Harry qua kleuren.

Mijn lievelings kleur is rood.

Ow, en ik huil nooit. Niet voor de mensen die me expres pijn doen, in ieder geval. Nee, ik ben sterk.

Over een paar jaar, kijken de pesters tegen me op en denken, “Wow…” dan staat mijn naam ik de magazines en smeken ze of ik ze wil volgen op Twitter.

Jij moet me snappen, jij hebt dit vroeger ook gevoelt, niet? Jij moet weten hoe het is om gepest te worden.

Twee jaar geleden wist ik dat mijn dromen niet uit zouden komen, maar door jullie ben ik gaan geloven dat alles mogelijk is. Jullie gaven me hoop. Ook al was het maar een klein beetje.

Daar ben ik je dankbaar voor, Liam. Dat is de rede waarom ik van je hou. Omdat je, ondanks ik je nog nooit heb ontmoet, me overal doorheen hebt gesleept. Jij was degene die me kon laten lachen als ik huilde. Ja, ik zal je nooit vergeten…

Ik zoek mijn steun in muziek. Moments heeft me zoveel steun gegeven, Liam, dat is niet in worden te beschrijven.

Het liedje wat me nog steeds elke keer raakt is The Fighter van de Gym Class Heroes.

Ondanks het geen huil nummer is, klam ik me aan het nummer vast en weet ik op één of andere manier in tranen uit te barsten.

Ik zal vechten voor mijn doel, ik zal vechten tot iedereen spijt heeft wat ze ooit tegen me hebben gezegd. Ik laat me niet klein maken. Ze krijgen me niet de grond in. Ik word alleen maar groter.

Ik wil trots op mezelf kunnen zijn, voor ik mijn laatste adem blaas. Niemand anders hoeft trots te zijn, niet mijn ouders, mijn zus, mijn broer, mijn familie, mijn leraren, helemaal niemand. Alleen ikzelf.

Een glimlach verschijnt op mijn gezicht. Madison is sterk. Ik weet hoe het voelt, alleen niet hoe ik me moest verzetten. Madison bouwt op zichzelf. Ze heeft daar niemand anders voor nodig.

Ze is een dromer.

Ik hoop met heel mijn hart dat haar droom uitkomt. Dat ik Madison Smith op de borden zie staan.

Ze is sterk genoeg om te vechten, ook al ken ik haar niet, ik weet het. De manier waarom ze naar me schrijft, is alsof ze alles durft op te geven voor haar droom.

Het stukje “Give em hell, turn their heads, gonna live life til we're dead

Give me scars, give me pain, then just say to me, there goes a fighter.” Pakt me het meest. Ik bedoel, er zit zoveel achter. Zo’n prachtig verhaal dat je alleen kan voelen als je weet wat ze ermee bedoelen.

Soms zit ik uren uit het raam te staren, luisterend naar hetzelfde liedje, denkend aan hoe mijn leven zou zijn zonder pijn. Dat is wat ik me afvraag, Liam. Hoe is het leven zonder pijn? Zonder de druk dat je niet goed genoeg bent. Jij leeft elke dag onder die druk, niet? Dus eigenlijk zijn we soortgenoten. Ik weet hoe jij je voelt en jij weet hoe ik me voel. Is dat niet gek? Dat je elkaars gevoelens kent, zonder dat je hem kent?

Dat is trouwens een domme vraag, ik ken jou beter dan dat ik mezelf ken. Ik bedoel, ik weet alles van je!

Dr. Davis heeft me vandaag vertelt dat ik in mijn bureau een lijn moet graveren. Ik het hout van mijn bureau, met een mes. Aan die lijn maak ik kleine lijntjes, met daaraan elke dag een blad. En elk blad betekend dat ik een dag sterk ben geweest. Zo word het een boom. Mijn eigen boom. En hoe sterker het word, hoe meer bladeren het kan dragen. Hoe sterker het word, hoe langer het kan blijven staan.

Dat is best cool, huh? Ja, misschien is perapie niet het beste, maar soms helpt het je. Ik hou van tekenen, dus het is een uitdaging de boom zo groot mogelijk te maken. Om het zo sterk mogelijk te maken. Om MIJ zo sterk mogelijk te maken.

Gaat ze naam perapie? Waarom? Dr. Davis moet haar psycholoog zijn dan, toch? Misschien zijn er meer dingen met haar. Misschien heeft ze een moeilijke jeugd gehad.

Helaas dat ik niet met je kan praten, dan zouden we het niet alleen over mij hebben…

Ugh, I wanna meet you so bad!

Night, Li, Love you

Love,

Maddy

Was het niet vreemd, dat ondanks ik haar niet kende, ik haar opeens heel graag wilde ontmoeten.

Alsof ik móest weten wie ze was.

Ik wilde haar een knuffel geven, haar zeggen dat er iemand was die het wat uitmaakte.

I cared.

Ze had mij nodig. En misschien, héél misschien, wist ik dat ik haar, ergens diep in mijn hart, ook nodig had.

Ik had haar ook nodig...