Twenty-Two Letters To Liam

Letter One.

Hey heyyyyy! :D

Aaw, sorry, ik ben echt irritant met al die verhalen, ik weet het sorry.

Nu ik toch aan het schrijven was...

Nieuw verhaaltje! :D

Zoals je misschien al gemerkt had...

Maar anyway, hier is hoofdstuk 1

Ik denk dat dit een verhaal gaan worden met geen autors note.

xRose

SELF-HARM/SELF-INJURY IS NOT A JOKE AND MUST BE TAKEN SERIOUS. I'm Always here is you need me.

*******************************************

Madison Smith

London, Engeland

30 September 2012

Dear Liam,

Ik weet dat je dit toch niet leest, en ik weet daarom ook niet waarom ik je schrijf… Maar ik heb iemand nodig om tegen te praten.

En weetje, ik hou van je, Liam! Ik hou van je glimlach, van je ogen, van je schattige puppygezichtjes, je haar, dat elk jaar weer anders zit, de kuiltjes in je wangen, de manier hoe je je wenkbrauwen omhoog trekt als je lach, je wenkbrauwen zelf trouwens ook :) Het meest hou ik van je lach. Het zo’n simpel geluid, maar voor mij betekend het de wereld. Het vrolijkt me op.

Ik hou ervan hoe je voor iedereen het beste probeert te regelen, dat je niemand pijn wil doen. You’re such an angel, Li :)

Krijg je elke dag zulk soort brieven? Ik vraag me wel eens af, waarom mensen haat sturen. Waarom wil je iemand expres pijn doen? Snap je dat, Liam? Wat gaat er in iemands hoofd om op het moment dat hij of zij denkt, ‘Laat ik Danielle haat sturen.’ Bijvoorbeeld. Wat bereik je er mee?

Ik hoorde dat jullie het hebben uitgemaakt… Shit, Leyum, ik wil mezelf teleporteren, je een knuffel geven en je zeggen dat alles goed komt. Alles gaat goed komen, dat weet je toch? Je hebt de fans, je familie, je hebt de jongens.

Ow, sorry, dat help natuurlijk niks… Het enige wat je op dit moment waarschijnlijk wilt is Dani.

Het hele fandom huilt met je mee, lieverd… We houden van Danielle, ze was er vanaf het begin, en we kunnen niet geloven dat ze er nu niet meer is. Ze blijft altijd en deel van de familie, want van kan de familie zijn zonder Danielle, Eleanor en Perrie? Niks.

Een echte Directioner neemt jullie allemaal [niet 4 of 3, alle 5] zoals jullie zijn, en ook jullie vrienden, familie en vriendinnen.

Weet je, Danielle was een idool voor ons. Ze was een rolmodel voor de meeste van ons, daar hoor ik trouwens ook bij. Ow, Li, je wilt niet weten hoe erg ik dit vind! Als ik er alleen al aan denk hoeveel pijn het je doet… Neeeeeee, zeg dat het niet waar is! Het is alleen een roddel toch? Het is niet echt, toch?

Ow, wat praat ik mezelf aan… Het is gewoon… Nee, laat maar.

Ik hoop dat je er niet teveel aan onderdoor gaat, Liam. Kom er snel weer boven op! Het leven is al veel te kort, en alleen is maar alleen.

Ik hoorde trouwens ook de roddel dat Eleanor zwanger is, Niall getrouwd is, Harry is gearresteerd en Zayn uit de groep stapt. Het is niet waar toch? Ik bedoel, eerst wist ik zeker dat het niet waar is, maar nu twijfel ik.

Anyway, ik moet nu echt gaan, ik moet nog leren voor morgen. School… Zucht…

Wees niet verdrietig, Liam. Lach je prachtige lach, voor me! :D

Misschien schrijf ik je ooit nog een keer, ik weet het nog niet. We zullen zien :)

Love,

Maddy

Met gefronste blik keek ik naar het perfecte schuin geschreven handschrift, dat met balpen op het papier was gezet. Waarom was deze brief zo bijzonder? Omdat er geheimen achter zitten? Omdat je de drang kreeg verder te lezen? En waarom, waarom in godsnaam had ik die drang. Wat was er mis met me? Ik klemde me heftig vast de fanmail die ik kreeg, de laatste tijd. Ik weet niet waarom, ik had iets nodig om te doen. Om mijn dag mee door te komen.

Natuurlijk heb ik me vroeger ook op de fanmail gestort, maar niet zo erg als nu. Het lijkt wel of mijn ogen pijn doen, door al het lezen. Het enige was, dat deze brief me aan het denken zette. Ze was een van de fans die met ons meeleefde. Die voelde wat wij voelde. Die het liefst de pijn van ons weg wilde nemen. Een die om ons gaf, en van ons hielt zoals, niet om hoe we er uit zien, maar omdat we idioten zijn. Ik wist dat er veel meer van zulk soort fans waren, maar toch was er iets met deze brief. Het was nu de derde keer dat ik de brief las. Vanmorgen was hij met de post binnen gekomen en nu wachtte ik al op een vervolg. Alsof het een boek was, en je kon niet verder lezen, en je moest wachten tot je tijd had.

Voorzichtig stopte ik de brief weer terug in de envelop en knipte het licht uit, op mijn nachtkastje.

Voor ik ging slapen, nam ik nog een bezoek aan de toilet en krop daarna onder mijn warme dekens, denkend aan hoe het vervolg er uit gaat zien, áls ze die nog gaat schrijven.