Hii!
Dus zoals ik al zei bij unforgettable, dit dus.
Het is geen lang hoofdstuk, maar wel belangrijk dus onthoud het goed!
Opgedragen aan DreamingCloudd omdat ze me inspiratie gaf met haar levensvraag 'wat is leven zonder pijn' ! Dus check her out!
xRose
********************
Madison Smith
13 October
London, England
Dear Liam,
Wat is leven zonder pijn? Eigenlijk vraag ik me dat af, sinds Mevr. Matthews het me vroeg. Zij is dus één van de mensen die met helpt met mijn eetstoornis, die ik niet heb. Het is allemaal zo overdreven, Li. Ik ben veel te dik voor een eetstoornis, mongolen.
Ik denk dat het zo vreemd is om te leven zonder pijn, en toch zou het prachtig zijn. Het is raar hoe je op een gegeven moment gewent raakt aan de pijn, en dat het vreemd voelt als je ‘blij’ bent, in plaats van anders om. Ik vind pijn een fijner gevoel dat geluk, eigenlijk. Geluk is zo eng, omdat ik het niet ken. Pijn is misschien niet het beste gevoel dat je kan hebben, maar het voelt zo vertrouwt…
En als ik heel eerlijk ben, voelt het goed. Ik heb nog steeds controle over mijn eigen leven, over het eten wat ik eet, over hoe lang ik ren, over hoevaak ik de trap op ren. Het voelt goed, ookal doet het pijn. Zonder dit heb ik geen controle, en ik heb dit nodig. Niemand pakt dit van me af.
Het gesprek van Mevr. Matthews was zo overbodig, tho!
‘Hallo! Ik ben Marlena, maar het is mevrouw Matthews voor jou. Jij moet Maddy zijn, niet?’
Ik rolde met mijn ogen. Ze zag er oud uit. Ze had een getinte huidskleur, en ze was duidelijk te zwaar voor haar lengte. Als ze glimlachte, verschenen er kuiltjes onder haar wangen, en rimpeltjes onder haar ogen. Haar gezicht lachte mee. Ze had een in elkaar gezakte houding, en af en toe corrigeerde ze zichzelf om recht op je gaan zitten. Ik schat haar rond de 55.
‘Whatever,’ mompelde ik. Ze leidde me naar een tafel waar ik blijkbaar kon gaan zitten. Ik schoof zoveel mogelijk naar voren, zodat ik meer calorieën zou verbranden en schraapte mijn keel. Ze keek me bestuderend aan, want me nogal ongemakkelijk maakte.
‘Maddy, wat heb je vandaag gegeten.’ Vroeg ze.
Ik liet mijn schouders zakken en haalde ze daarna weer op. Het feit was dat ik nog niks had gegeten, maar als ik dat vertel worden ze vast gek.
‘Oke, dat maakt niet uit. Wat dacht je ervan als we een schema opstellen waarin staat wat je allemaal eet.’
Ik kneep mijn ogen samen en keek haar geheimzinnig aan. Een schema? En dan. Oke, ik heb een schema met eten. Niet dat ik dat ga eten, maar nou en? Dit is mijn fucking leven, ze moeten me maar met rust laten. Ik snap het hele punt van dit gesprek niet, het is super ongemakkelijk en ik ga toch niet vertellen wat er is.
Mevrouw Matthews pakte een A4-papier en verdeelde die in 7 vakken verticaal, en 4 horizontaal. Bovenin schreef ze de dagen van de week, en voor de 4 vakjes schreef ze ‘ontbijt’, ‘lunch’, ‘dinner’, en ‘snacks’. Moet ik 4 maaltijden eten?! Die is gek!
‘Goed, Madison. Wat eet je altijd als ontbijt?’
Ik haalde mijn schouders op, ook wel bekend als ‘niks’.
Liam’s POV
Ik twijfel een seconde als ik de beller op het schermpje zie staan, maar besluit dan toch op te nemen, ‘Danielle,’ zeg ik half verbaast, half opgewekt.
‘Liam…’ fluistert ze.
Er valt een ongemakkelijke stilte.
‘Uhm…’ ze schraapt haar keel en heft haar stem, ‘Ik wilde vragen of…’ ze twijfelt even, ‘Ik hoorde dat je in London bent volgende week en… Ik dacht…’ ze zucht diep, ‘Ik mis je…’ fluistert ze. ‘Ik dacht, misschien kunnen we afspreken?’
Ik kijk naar het papier tussen mijn handen gekneld en zucht, ‘Ja waarom niet?’
Ik zie haar gezicht al voor me, grote glimlach, twinkelende ogen, en haar handen op haar kin in enthousiasme. Ow, wat zou ik haar graag zo willen zien zo…
Ik haat mijn leven zo erg, Li. Aangezien de hele school er nu van weet, loopt iedereen telkens achter me aan, ‘Niet eten! Ana zegt dat het niet mag! Je bent dik! Luister nou eens haar haar!’ en dan lopen ze lachend weg. HOE HAAL JE HET IN JE HOOFD OM GRAPPJES TE MAKEN OVER EEN EETSTOORNIS?!
Mensen zijn zo gek, ik wil niet eens op deze wereld leven. Mijn nieuwe naam is nu ‘Anorexic Bitch’. Elke keer als ik de klas in loop; ‘she’s such an anorexic bitch’.
En ik heb gewoon zin om iemand te slaan, okay? Heel hard.
Maar ja, wat is het leven zonder pijn, niet waar?
Love,
Maddy.
YOU ARE READING
Twenty-Two Letters To Liam
Fanfiction[TWENTY-TWO SERIES BOOK #1] Liam klemt zich vast aan de fanmail. Hij leest ze, stuk voor stuk. Ze lijken allemaal hetzelfde, tot Madison hem een brief schrijft. Er is iets speciaals aan. Elke dag, wacht hij op de post en hoopt met heel zijn hart dat...
