Twenty-Two Letters To Liam

Letter Fourteen.

Terwijl ik mijn bloten voeten over de koude stenen beweeg, voel ik de wind steeds harder waaien.

‘Would you, let me, see beneath your beautiful…’ zing ik glimlachend.

‘Maddy, what are you doing!’ hoor ik een stem achter me zeggen. Ik bots tegen iets aan en val op de koude stenen. Als ik opkijk zie Ik Pearl voor me staan, en ze steekt haar hand uit.

Ik negeer het en sta zelf op, ‘What are you doing here!’ roep ik, ‘Why are you chasing me!’

‘Maddy, can I talk to you?’

Ik trek mijn wenkbrauw omhoog, ‘About what?!’

Ze zucht diep, ‘I’m worried about you, you don’t really look we-’

‘What, you are worried about me?!’ gil ik woedend, ‘Listen to me, Pearl! You left me when I needed you the most! I was lost, my walls were tumbling down, and nobody was there to build them back up!’  

‘I’m sor-’

‘Don’t say you’re sorry! You always say we were friends forever, no matter what, and when it gets hard, you just let me fall like I was… Nothing! I thought I could handle this, but I really can’t! There’s a monster inside of me, Pearl! And it won’t get out! I’m feeling things I don’t want to feel! I’m becoming someone I don’t want to be! The monster in my head said I’m worthless and I believed him, Pearl. I’m losing my mind…’ het was even stil, maar daarna hoorde ik mezelf in huilen uitbarsten, ‘My heart isn’t strong enough for this…’

Madison Smith

14 October 2012

London, England

Dear Liam,

Ik zit weer op het dak. En Pearl is er ook… Ik weet niet waarom, maar ik heb liever niet dat ze weg gaat. Ze kwam hier voor mij, en ze is gebleven voor mij. Dat voelt goed, op de één of andere manier. Ik heb haar vertelt hoe ik me voel en-

‘What are you doing?’ Pearl werpt een blik op mijn schrift.

‘Writing.’

Ze trekt haar wenkbrauw omhoog.

‘To Liam,’ mompel ik, ‘And don’t day it’s stupid cuz I’m not gonna stop with it.’

Ze schud haar hoofd, ‘I actually think it’s kinda cute…’

Ik rol met mijn ogen. Schattig, ja tuurlijk. Gestoord bedoel je.

Hoeveel pijn het me eigenlijk doet dat ik er helemaal alleen voor sta. Ik heb haar natuurlijk niks vertelt over mijn depressie, die ik denk te hebben, en de rest waar ik meebezig ben, maar ik heb haar in iedergeval verteld dat ik me alleen voel, en dat ik het haat dat ze me heeft verlaten. That’s said.

Misschien-

‘How does it feel?’

Ik kijk weer op en zucht geïrriteerd. Kan ze haar mond niet gewoon houden?!

‘How does what feel?’

‘Depression…’

Ik slik. Moet ik dat haar echt gaan uitleggen?

Zuchtend leg ik mijn schrift weg, ‘First, it feels like you’re drowning. Like you’re screaming, but no-one can hear it. Then, you’re running while the darkness is following you, but you can’t escape. It’s a dead end. You’ll just run deeper in it, and if you look behind, you can see the darkness coming at you. You can see it, I’m not joking.’ Ik sluit mijn ogen, ‘But it actually feels like a thousand knives stabbing you all over your body. You can’t breathe, you can’t think. Least, not about everything but the pain…’

Het blijft stil. Na een tijdje breekt ze de stilte en open ik mijn ogen, ‘Does it really feel like that?!’

Ik knik, ‘It does. A lot worse that you think it is, believe me. The things I said are just the beginning.’

Ze slikt, ‘Maddy, do you hate me?’

Ik knik, ‘I do.’

Haar gezicht betrekt.

Ow, je denkt dat dat onaardig was? Ik ben gewoon eerlijk. Ik haat haar, en ik kan daar niet omheen. Dat mag ze toch best weten? Het maakt me echt niks uit wat ze van me denkt, ze verlaat me toch wel weer, waarom zou ik dan moeite doen om het goed te maken en zeggen dat ik haar niet haat als het wel zo is? Ik mag niet liegen, zo ben ik niet opgevoed.

Ik rol met mijn ogen en pak mijn schriftje weer.

Ugh… Ze vroeg me net hoe depressie voelt, en ik legde haar uit dat het voelt als duizend messen overal in je lichaam steken. Dat je niet kan ademen en niet kan denken. Nergens aan, alleen de pijn. Ze geloofde het niet. Tot ze het zelf voelt.

Ik ben er echt klaar mee, Li. Vroeg of laat verlaat ze me toch wel weer, dus waarom doe ik überhaupt moeite om haar te vertellen hoe ik me voel? Eigenlijk wil ik dat ze weg gaat, en nooit meer terug komt. Dat is in ieder geval beter dan haar elke dag zien, en voelen hoeveel ik haar haat. Misschien haat ik haar wel meer dat Talischa. Is dat mogelijk?

Waarom doe ik eigenlijk nog moeite om te leven? Ow God, Liam, ik wil niet leven. Kan ik niet gewoon naar de rand van het dak rennen, met mijn ogen dicht? Dan ren ik toch wel te ver.

Oke, misschien moet ik hier minder vaak zijn, het is gevaarlijk… Want, ik ben bang voor de dood, zoals ik al zei. En misschien kan ik mezelf niet inhouden, en word het daarboven een hell, nog erger dan hier. Nee, ik moet volhouden tot ik weet wat er is daarboven.

Wat denk jij dat er is daarboven, Li? Denk je daadwerkelijk dat er een God is die over ons ‘waakt’? Als dat zo zou zijn, waarom help hij me dan niet? Waarom laat hij me gewoon verdrinken? Heb ik hem ooit iets aangedaan? Ik snap het niet.

Of wat als er iemand is daarboven die iedereen gewoon wil testen, kijken hoe sterk ze zijn. Ik zou het niet weten, Li. Ik kan het alleen weten als ik daad ben. Ik weet niet hoelang dat nog gaat duren...

Ik weet sowieso hoelang het duurt tot ik uit deze hell ben. Misschien nooit. Misschien blijft dit gevoel voor altijd. Als dat zo is, Li, dan spring ik sowieso van het dak. Ik vraag me af of iedereen zich zo voelt en dat ik er gewoon niet tegen kan. Of dit hierbinnen normaal is, dat iedereen dat heeft. Net als zenuwen ofzoo. Ik zou het niet weten, en misschien wil ik het ook niet weten.

Ik denk dat ik hier maar weg ga, voor ik mezelf echt niet meer in bedwang kan houden, en daadwerkelijk op de grond lig straks.

Zie je snel Lili.

Ik hou van je,

Love,

     Maddy

*************************

Heyy!

Hoe gaat het Daverelics? :)

Dus, ik heb besloten dit te schrijven omdat het me nogal dwars zat. Ik had zo het gevoel dat niemand begrijpt hoe het voelt, dus heb ik het op geschreven. Ik hoop dat iedereen die het niet begreep het nu wel begrijpt.

Ow, en trouwens, ik heb een gif hiernaast die alles zegt over een depressie. Ow God, ik kan die gif gewoon voelen, is dat vreemd? Ik vind het sowieso een enge gif, omdat hij echt precies omschrijft hoe het voelt. Het is gewoon eng... Echt eng!

Maar anyway, ik weet niet wat jullie ervan vinden tot nu toe? Ugh, ik zit echt in een dipje, wat ben ik weer saai. Oke goed, ik ga maar eens slapen, want ik ben super moe en ik kan wel wat slaap gebruiken.

Zeg me alsjeblieft wat je er van vind! Ow, en vertel me wat jullie van Pearl vinden!!!

x