Twenty-Two Letters To Liam

Letter Twenty-Two.

A/N: Dus, dit is de laatste brief... En I'm kinda sad omdat ik echt heel erg veel aan dit verhaal heb gehad, vooral omdat ik het heb gezien als een dagboek. Maar, er komt nog een vervolg! Erg snel, dat beloof ik! En natuurlijk het epiloog. 

Ik wil jullie allemaal heel erg bedankt voor het voten, en reageren! Dat doet me echt heel veel! 

Zie jullie snel! Ik hoop dat jullie het een leuk boek vonden!

En ik heb er nog een inipini klein Larry momentje ingepropt voor de larry-shippers onder ons *cough* *cough* ;)

Ow, en het is best emotioneel, en om het nog huileriger te maken, staat hiernaast een liedje en als jullie op je computer zitten, of als je hem op je mp-3, mobiel, ipod, idk hebt staan, zet hem dan alsjeblieft aan, want het past er echt bij!! ik geef aan wanneer hij aan moet! x

Nogmaals bedankt! Enjoy ^^ 

******************************************

Voor ik iets kan zeggen voel ik een strakke hand rond mijn hals, ‘Madison Smith, dus.’ Ik voel een harde trap tegen mijn scheenbeen en ik knijp mijn ogen dicht. Als ik ze weer open kijk ik recht in Talischa’s ogen. Ze glinsteren van woede. Achter haar staat Amy met een grijnzend gezicht. Ze moeten me wel heel erg haten, aangezien ze moeite doen me zo midden in de nacht op te zoeken. Ik was liever in m’n bed blijven liggen…

Ik kijk de twee met angstige ogen aan.

‘We hebben gehoord dat je Pearl hebt uitgescholden.’ Sist ze.

Uitgescholden? Waar slaat dat nou weer op! Ik heb alleen met haar gepraat, verder n-

Talischa slaat met haar vuist hard tegen de muur naast me. Ik bibber. Kunnen ze niet gewoon weg gaan? Waarom doen ze überhaupt de moeite om me midden in de nacht op te zoeken?

‘Dat is n-’ probeer ik.

‘Dit is een waarschuwing, Smith. Als je nog één keer iets zegt tegen Pearl,’ haar hand om m’n hals word strakker en ik krijg moeite met ademhalen, ‘dan pakken we je!’ sist ze in m’n oor. Er loopt een rilling over mijn rug en ze slaat nog een keer op de muur naast me. Daarna laat ze me los, en val ik als een oude pop op de grond. De twee lopen weg en laten we zo achter. Ik duw mezelf omhoog en haal een paar keer diep adem. Ik voel mijn hart kloppen achter mijn ogen en mijn handen trillen.

Uitgescholden? Hoe zouden ze daar bij zijn gekomen..? Van Pearl? Zou Pearl het hebben overdreven en het hun hebben verteld?

De rest van mijn zondag ben ik wakker geweest. Ik heb geen oog meer dicht gedaan na Amy en Talischa kwamen. Mijn keel was droog en hij deed pijn, dus ik heb de hele dag water lopen drinken en nu is mijn buik opgeblazen. Nog meer dan dat-ie al is… Normaal zou ik vandaag lunch en avondeten hebben met de rest van het internaat, maar onder lunch heb ik een gesprek met mijn diëtiste en onder het avondeten moet ik naar mijn psycholoog. Zovan, alsof ik één of andere psychopaat is die niet alles helemaal op een rijtje heeft… Ik. Ben. Niet. Ziek!

Niemand begrijpt me…

Op maandag ochtend gaat mijn wekker om half 7. Ik meld me ziek op school, omdat ik geen zin heb om iedereen voor de laatste keer te zien, en vooral Pearl niet, en maak ik plannen voor morgen. Ik besluit nog een keer door het hele internaat te lopen om alles in me op te nemen. Ik schrijf een brief voor mijn moeder, en aan het eind van de dag trek ik een pyjamabroek aan, met dikke sokken en een warme trui. Op mijn tenen loop ik trap af, tot ik op de begaande grond ben. De deur zit opslot, dus ik klim ik door het raam. Het is koud, de winter is een paar weken geleden echt begonnen. Ik trek mijn mouwen over mijn handen en loop op mijn sloffen naar de tuin. Even blijf ik stil staan, maar daarna zak ik door mijn knieën en laat mezelf achterover vallen. Na een paar minuten trekt het vocht geheel door mijn trui en word mijn rug nat, maar dat maakt niet uit. Morgen is alles goed. Dan is mijn pijn weg, de leegte vanbinnen. De dagelijkse strijd, gevechten met mezelf; tegen mezelf… Dan kan ik gelukkig leven samen met mijn vader.