ΑΠΑΓΟΡΕΥΜΕΝΗ ΑΓΑΠΗ

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 27

Το επόμενο πρωί η Έμιλυ σηκώθηκε αργά απ' το κρεβάτι. Άκουγε την βρύση απ' το μπάνιο να τρέχει με τον Ρότζερ να σφυρίζει συνοδευτικά. Πώς θα τον αντικρίσω;; είμαι τόσο ένοχη! Και η συνειδησή μου με βαρένει, αλλά πρέπει να φερθώ φυσιολογικά. Να μην υποψιαστεί τίποτα..

Αναστέναξε ,όμως σηκώθηκε με αυτοπεποίθηση για να συνεχίσει την απάτη. Μπήκε στην τουαλέτα και χαμογέλασε γλυκά.

-"Καλημέρα."

-"Καλημέρα" της είπε ο Ρότζερ ενώ σκούπιζε τα χέρια του. "Θα μου ετοιμασεις ενα κουστούμι για την δουλειά;"  

-"Ναι,φυσικά. Δεν θα αποχαιρετήσεις την μαμά; Φεύγουν σήμερα." Λύπη πλημμύρισε την ψυχή της,επειδή θα έφευγε ο Τζέρεμι. Από τη μια πλευρά χαιρόταν γιατί θα συνέχιζε τη ζωή της ήρεμα και άπλα, όπως ήταν προτού εμφανιστεί αυτός.Θα μπορούσε να αφιερώσει όλο το χρόνο  της στον Ρότζερ και να προσπαθούσε να τον αγαπήσει ξανά. Μα από την  άλλη  μαζί του θα έφευγε το πάθος και η περιπέτεια που ζούσαν. 

-"Θα την αποχαιρετισω και μετά θα φύγω. Μην ανησυχεις." Χαμογέλασε  γλυκά και βγήκε από το μπάνιο για να ντυθεί.

-"Κατσε να σου δώσω το κοστούμι σου  και ύστερα να μπω στο μπάνιο." Κατευθύνθηκε προς την ντουλαπά για να βρει το κατάλληλο σύνολο.

Ο Ρότζερ την παρατηρούσε καθώς έψαχνε. Τα μάτια της ήταν ακόμα μισόκλειστα και  το προσωπό της γαλήνιο, μ' ένα ελαφρύ χαμόγελο χαραγμένο στα πλούσια χείλη της. Πρόσεξε το σώμα της κάτω απ' το λεπτό, κοντό νυχτικό της. Φαινόταν διαφορετικό. Οι καμπύλες της έδειχναν πιο καλοσχηματισμένες ,ενώ το στήθος ήταν στητό και μεγάλο. Γενικά κάτα κάποιο τρόπο έμοιαζε πιο ζωντανή και χαρούμενη σε σχέση με τον τελευταίο καιρό.

Η Έμιλυ επέλεξε ένα γαλάζιο πουκάμισο με μαύρο σακάκι και του το 'δωσε. "Ορίστε. Νομιζω θα σου πάει." Χαμογέλασε προκειμένου να μην καταλάβει ο άντρας της, την άβολη  κατάσταση που αντιμετώπιζε.

-"Ευχαριστώ.." Εκείνη γύρισε να φύγει,αλλά την έπιασε απ' τον ώμο με περιέργεια." Έμιλυ, τί έχεις; Μου φαίνεσαι διαφορετικη σημερα.."

Η κοπέλα αγχώθηκε και άρχισε να ιδρώνει, γυρισε να τον κοιτάξει και σάστισε. Μήπως ειδε τίποτα χθες; Μήπως αυτός άναψε το φως;  Μήπως μας έπιασε στα πράσα και περίμενε  μέχρι τώρα για να με διώξει;; Οχι αποκλείεται! Με αγαπάει και με εμπιστεύεται τοσο που ποτέ δεν θα υποψιαζόταν ότι τον απάτησα.  Τα γαλάζια μάτια του την κοιτούσαν με υποψία και αθωότητα ταυτοχρονα, πράγμα που την έκανε να  νιώθει ακόμα πιο ένοχη.