Ex-Wife's Revenge

✔ Eleventh Chapter

A loud bang woke me up.

Sinubukan kong tumayo kaso nahihirapan ako because my injuries are still on their healing process.

"Dear!" I called out. I finally got up but lost my balance and I met the floor. "OUCH!" I hissed at myself.

Asar naman oh! Tsk, no choice.

If I can't walk, I can always crawl. Tapos iimaginin ko na lang nasa militar ako para mas feel ko.

After a minute or two, nakarating na rin ako sa may pintuan at pinilit kong abutin ang doorknob para may mahawakan ako sa pagtayo ko. Mahirap man, sobra-sobrang hirap man, pinilit kong tumayo para malaman ko kung ano ang nangyayari sa labas ng kwartong ito.

I've been staying here for almost a week now and I haven't really gone outside this room. Ewan ko ba, kasi pwedeng pwede naman akong lumabas with tatay's and dear's help kaso ayaw ko talaga. Isa lang naman ang rason kung bakit ayaw kong lumabas eh, at iyon ay dahil sa Papa ni dear Sian―The Clan's Lawyer.

Natatakot ako na baka mamukhaan niya ako at kung ano pa ang ipagawa niya sa akin dito sa mansion niya. Although he won't really going to do that to me 'cause if he finds out that I'm Mackenzie Ayala, baka nga di na ako paalisin nun dito.

Baka lang.

Still, I'm not ready to face him yet. I have this feeling na hindi pa ito ang tamang oras. Siguro dahil sa kalagayan ko kaya ayaw ko pang sabihin ang tunay kong pagkatao, pero basta, ayon na iyon.

Binuksan ko ang pintuan ng sobrang dahan at sumilip sa maliit na uwang na sinadya ko. Ang kwarto na ito ay nasa ikalawang palapag ng mansyon. Halos kita ko ang baba ngayong sumisilip ako, pero ang tanong, ano ang malakas na ingay na iyon sa dis-oras na gabing ito?

And as I scan the areas that my vision could reach, another noise happened. Pero hindi na ito bang sound, more like, nabasag na vase? O plato? O cup? O baso?

I'm not sure but whatever it is? It came just from below this second floor.

Dahan-dahan sa paglakad-gapang Mackenzie.

Hindi pa man din ako nakakalapit sa may harang ng second floor ay narinig ko na ang boses ni dear.

"WHY ARE WE HAVING THIS CONVERSATION AGAIN?" rinig kong sigaw ni dear.

"BECAUSE IF IT WEREN'T FOR YOU MY WIFE WOULD BE HERE WITH ME UP UNTIL NOW! YOUR MOTHER WOULD BE WITH US UP UNTIL NOW! THE ONLY WOMAN I HAD EVER LOVE WOULD STILL BE HERE WITH ME!"

I saw how hurt dear is with what her father just shouted.

Hindi na niya napigilan at nagsisiunahang lumabas ang mga luha niya. "So, hanggang ngayon pala papa, you're blaming me for mama's death?" puno ng hinanakit na tanong ni dear. "Hanggang ngayon pala papa, you're thinking that I was the one at fault why mama is dead? Hanggang ngayon pala papa, you're still believing that idea that I caused what happened to mama? HA?!" garagal na mga tanong ni dear.

Ayaw rin magpapigil ang aking mga luha at nagsilabasan na sila.

"Hanggang ngayon papa, y-you still giving me a cold shoulder and your hard heart and not even bothering to look at me just even for a second without that cold stare! Without thinking that I'm some sort of trash!" dear trembles as she speaks. "Papa, okay na ho. Tanggap na tanggap ko na, memorized na memorized ko pa nga na ang mga nangyayari sa atin ngayon ay kasalanan kong lahat. Ni isang araw wala akong pinalagpas na hindi ko sinisisi ang sarili ko sa nangyari kay mama."

Oh my poor dear. Hindi ko man lang alam na may pinagdadaanan siyang ganyang sitwasyon araw-araw?

"It's because of you, little girl, that I wake up everyday, mourning and all alone, that I will forever be alone in my life! You killed  her."