Novelist's Romance

Ch. 11

Z’s POV

Dahil sa mga nangyari kahapon ay desidido  na ako ngayong araw na hindi lumabas ng opisina ko o di kaya’y  nang department namin and simula nang pumasok ako ng building na ito ay mag-aapat na oras naman na akong napaninindigan ang aking pinaninindigan.

Sir Leyn is out for an appointment. Thank God, dahil sakaniya lang naman ang may karapatan na magbigay sa akin ng direct order bukod sa … okay, syempre. Sa boss ng kumpanya.

Speaking of, simula ng inemail ko siya ay wala na akong narinig mula sakaniya. Musta na kaya ang isang iyon? Buhay pa ba siya ---. ERASE. ERASE. Dapat ay hindi ko na siya iniisip. Almost 24 hours na akong nabuhay ng hindi siya nakikita. I can do this. I need this for a great fight. I need this.

And another Montefuego drifted in my mind. Matapos nang madamdaming pagtanggap ni  Aaron sa pagkain niya ng kilawing tenga at dila ng baka ay nagsimula na rin ang kaniyang kahibangan. And I admit, marunong siya. Oo na, kinikilig na ako. Napaka highschool ng dating.

Get a grip Zanna! Work ethics! Work Ethics! … Tama, dapat matapos ko na ang tasks ko ngayon para magawa ko na ang bagong manuscripts na kailangan kong ipasa.

I am at the middle of finalizing my second to the last task when I heard my phone rang,  I figured it was Andrea kaya sinagot ko din naman kaagad.

[Hey Zanny!]

“oh? Saan naman kayo niyan ni Sir Leyn?” I hope nakikita niya ang nakataas kong kilay, pinagpraktisan ko talaga ‘to. Sabi ni Paolin kailangan ko daw matuto ng mga ganito. Eto ang pinaka dabest na defense weapon sa mga maldita sa paligid.

[h-how did you know?]

“I just knew. Mag-ingat ka.” I teased.

[Bakit naman ako mag-iingat haaa? Ay, speaking of! Zannalee, may hindi ka ba sinasabi sa akin?]

“ha?”

[wag ka na magkaila! Kalat na sa building.] oh, parang alam ko na pinuputak ng butsi ng isang ‘to.

“nakikinig ka na sa tsismis Andrea?” please  note the horrific tone in my voice but I ended up giggling.

[Oh to the EM to the GEE]

“haha. Ingat Andrea! See you later!” and I hanged up.

Ayoko nang patulan, hindi lang ako titigilan nun at ang awkward kaya, pinsan niya yung pag-uusapan namin.

Fifteen minutes after twelve when I decided to go and eat my lunch. I was about to grab the knob of my office door when it suddenly burst.

Buti nalang nakaatras ako kaagad. Aatakihin ata ako.