Hermosa Señoritas' 1: Those Three Words

Chapter Thirty Six

When people commit mistakes and people get suffered from the consequences, saka siya natututo. Saka niya narerealized, why should i have to be like this? Bakit hindi ko inayos ang buhay ko at ginawang mas makabuluhan iyon?

It's been eight years, and she already had a very beautiful life. A life that she hadn't expecting before. Buhay na kahit kailan ay hindi niya pinangarap o ipinagdasal.

"Let's go?"

Tumayo si Tessmarie ng marinig niya ang baritonong tinig na iyon. Agad siyang ngumiti at inabot ang nakalahad nitong palad. Sabay silang bibiyahe mula Minnesota pabalik ng Pilipinas. "What took you so long?" Humawak siya sa Braso nito habang pasakay ng eroplano.

Humalik ito sa noo niya at saka inalalayan siya. "Your Mom called, nasa Pedresito na sila."

Lumawak ang pagkakangiti niya. Inabot ng isang buwan ang dapat ay dalawang linggo lang nilang Trip. Mula Boston ay lumipad sila patungong Minnesota para sa International Doctor's Conference. Pareho silang doktor ni Maurice---ang asawa niya. They got married bago sila lumipad patungong Boston para doon siya magpatuloy ng pag aaral.

Pinagsabay niya ang buhay. Pinagsabay sabay niya ang responsibilidad niya. Bilang asawa, bilang estudyante at---bilang isang ina. Maurice Gabriel was been a good husband and a good father. At totoong inispoiled nito ng todo si Lance. Their Son.

Humilig siya sa dibdib ng kabiyak at ipinikit ang mga mata. Tapos na sana ang buhay niya kung hindi niya nakilala si Maurice. Siguro wala na siya sa mundong ito kung di dahil sa kanya.

Tandang tanda pa niya. Pagkatapos niyang takasan ang araw na iyon. Jojo found her. Sinaktan at kinuha siya nito. No one was there to save her. But, luckily Maurice came unexpectedly. Hindi nagtagumpay si jojo na tangayin siya. Nakulong ito at nabalitaan nalang niyang namatay sa bilangguan. Nagpapasalamat nalang siya sa lahat ng bangungot niya. Dahil kung di dahil doon. Wala siya dito ngayon.

Maurice tried everything he can para tulungan siyang hanapin ang ama niya. Noong una akala niya ay wala na talagang pag asa. Pero mayroon pa pagkatapos magkwento ng nanay niya sa kanya.

"Patawarin mo ako anak. Itinago ko lang sayo kasi ayokong maguluhan ka pa lalo. Ayokong isipin mo na pwede mo akong iwan at hanapin ang ama mo. Kapag nalaman mo kasi kung sino siya, baka hudyat na 'yon para ipagpalit mo ako sa kanya."

Florance Castellano was her biological father. Ito ang may edad na lalaking nakilala ng kanyang ina noon. Lingid pala sa kaalaman ng tatay niya ay lihim na nakikipagkita ang ina niya kahit mag asawa na sila ng tatay niya. Salamat sa asawa niya dahil nakilala niya ito bago pa man ito tuluyang mamaalam. Three years ago, nang tuluyan na itong mamatay.

She and her siblings, mourned. Dalawa ang kapatid niya sa ama. Those are accept her. Miski ang tita Vinia niya na asawa ng kanyang ama ay malugod siyang tinanggap sa pamilya. Kahit pa nga anak siya ng ama niya sa labas. Para daw sa kanila, ay pamilya siya. Maling pagkakataon man siya nagmula pamilya pa rin siya. Panandaliang aliw lang naman ang namagitan sa ina niya at kanyang ama.

Sa ngayon, nakalabas na ng rehab ang tatay niya.

"Paulit ulit mang magkamali sa akin ang tatay sinto mo. Mahal ko siya anak. Paulit ulit man naming saktan ang isa't isa. Wala na kaming magagawa dahil mahal namin ang isa't isa."

Love is forgiving. Iyon ang natutunan niya. At iyon ang itinuro sa kanya. Napatawad na niya ang tatay sinto niya sa palagi nitong panakit sa kanya noon. Kahit ano namang mangyari naging ama pa rin ito sakanya. Taga pagtanggol niya ito noon kapag may mga batang tinutukso siya at sinasabing putok sa buho.

Si Caloy naman at tinulungan nilang ayusin ang buhay. Nakagraduate na ng business management si caloy. Sa katunayan may ari na siya ng isang buy and sell automotive car shop sa Parañaque.

Si Edong naman ang naging dahilan kung bakit ninais niyang maging isang Doktor. Hindi niya sasayangin ang iniwan niyang pangako bago ito namatay.

"E-Edong nandito na si ate.. Bangon ka na d'yan. Sige na. D-Diba sabi mo magdodoktor ka pa? M-Makakapag aral ka na." Unti unting lumalaylay ang mga braso nito at tuluyang ipinikit ang mga mata. Ang sabi niya, sandali lang siyang magpapahinga pero bakit habambuhay na?

Nangako siya sa bata na tutuparin niya ang pangarap nito na hindi nito natupad. Si Pochi naman ay nasa kolehiyo na din. Malapit nanf makagraduate si Jopet. Ano pa nga bang hihilingin niya? Nangarap siya noon pero sobra sobra ang biyayang ibigay ngayon. Ilang oras nalang ay malalasap na niya muli ang yakap ni Lance. Makikita na niya muli ang mga taong mahal niya. Hindi nalang sa harapan ng laptop kung di mayayakap na muli niya. "You're excited, aren't you?"

Ngumiti siya. "Namiss ko si Lance. And I'm sure he misses us too. Lalo kana, kaya lumalaking spoiled si Lance dahil sayo."

Niyakap siya ni Maurice ng mahigpit. "What's wrong in spoiling our son? Anak ko siya kaya karapatan at resposibilidad kong ibigay ang lahat sa kanya."

She understand that. Pero wag naman sana sobra. Kagaya nalang ngayon, Maurice bought a new laptop for Lance. At natatandaam niya na humihingi na rin ng scooter ang anak nila. Pero umapela siya. Hindi niya papayagang magmaneho si Lance, mageeight palang ito but he already knows how to drive a wheels. Natatakot siya na baka maiaward dito ang first traffic offense niya sa edad na walo dahil hinahayaan ni Maurice na sumubok magmaneho si Lance. "Just trust me and our Son. He know what he's doing."

Tessmarie sighed in resignation. Ano nga bang panalo niya kay Maurice pagdating kay Lance? Like father, like Son.

To be continued...

------

Guys, this is 8 years after ha. Baka naman may magwawarla dyan dahil putol. Hahaha

Thanks for the reads.
Ai:)