Tame The Bad Boy

Chapter 61: Anna

Battle of Mind and Heart

I'm certain that I've been sitting on my desk for a full hour already yet I still can't come up with a goodbye letter.

Bukod sa mga salitang "Mommy" "Zeke" at "Tamara" wala na akong ibang maisip pa na isulat. How could I even begin it? How could I even tell them na magtatanan kami ni Luke at hindi ako sigurado kung kailan kami magkikita ulit?

I just scratched my eyes with the palms, suddenly feeling tired kahit na nga ba alas dyes pa lang ng umaga. The white paper is staring up at me as if encouraging me to write more nang matapos na ang paghihirap ko.

When a few minutes more passed by at wala pa rin akong naisusulat, I've decided na tumayo na muna at mag empake na lang ng mga gamit ko. I don't intend to bring all of my clothes pero kahit paano malaking bag naman ang dadalhin ko.

I started with some house clothes, pants, t shirts, underwears, at ilang pictures namin magkakapatid.

I know that this is a selfish and stupid decision pero sigurado naman na ako na gusto ko rin ito. All my life ako palagi ang nagpaparaya. Ang naghihirap. So this time siguro hindi naman masama kung ang sarili ko naman ang iintindihin ko di ba? Hindi naman siguro masama na ang kasiyahan ko naman ang uunahin ko di ba?

I'm suddenly startled when I heard soft knocks on the door. Nagmadali akong ipasok yung bag ko sa loob ng closet at tinago yung papel na susulatan ko bago ko binuksan ang pinto on which it revealed mom with a grim smile on her face.

"Nandyan si Chaser sa labas at gusto ka makausap" she said tonelessly. I feel my breath hitched at that pero hindi ko na lang ipinahalata. I just nodded quietly at pagtapos lumabas na kasunod ni mommy papunta sa sala kung nasaan naghihintay sa'kin si Chaser who throw a weak smile at me.

"Can we talk ?" tanong niya sa'kin kaagad hindi pa man ako nakakakapit ng husto sa kanya. I nodded since nakikita kong seryoso siya. Hindi ko tuloy maiwasan na kabahan dahil doon.

"O sige. Dito tayo" I told Chaser at niyaya siya sa balcony so we'll have privacy.

Wala sa'min ang nagsasalita which is an irony considering that we went here to talk. Nakatingin lang kami sa mga nagtataasang building na matatanaw namin mula rito and the people passing by underneath us.

"Kagabi, napag isip namin na lumabas. Dinalaw namin si Luke kaya nga natawagan ka niya gamit ang phone ko" he started at tumingin sa kanya. He also looked at me guiltily at bahagyang ngumiti.

"Sorry kung hindi ka namin napuntahan. May mga bodyguards kasi si Luke who won't just leave us alone. Though actually we formulated a plan para makapagkita kayo pero si Luke rin ang umayaw. He said that we can't risk na pati kami madamay sa galit ng grandparents niya"

Naiintindihan ko siya sa bagay na yun. Kahit siguro ako ang nasa kalagayan niya, ganun din ang gagawin ko. Masyado nang magulo para mandamay pa kami ng iba especially silang magkakaibigan kahit na concern lang sila sa'min.

"Saan naman kayo pumunta?" I asked curiously

"Sa tito mo. Though I assure you na hindi siya sinaktan ni Luke. Actually I was taken aback when he cried hard. Ganun din ang tito mo. I am not certain kung ano ang pinag usapan nila but I am sure that it's about you"

Natahimik na lang ako and suddenly I feel so cold gayong mainit naman. I closed my eyes as I imagine the two of them talking and crying. Despite na sinabi ko naman kay tito na wala siyang kasalanan, I know he's still being eaten by his guilt. Gusto ko nga sana siya puntahan kaya lang natatakot ako sa masasabi ko. Hindi ko siya sinisisi sa nangyayari sa'min ni Luke but I want to yell at him as to why he killed Dominic De Salvo. Bakit niya kailangan gawin yun.