My Direction |Ft. One Direction|

Chapter 28

Maud POV

Ik duwde de zware deur van het gebouw open, de deur van Bell's dansacademie. Ze was zo vrij geweest om me de auto te lenen. Ze raadde me toch sterk af wat ik wou doen... Maar ze kon me niet tegenhouden. Niemand kon me tegenhouden, zelfs Louis niet.

De woede was verschrikkelijk. Het deed me pijn, het vrat me van binnenin op. Ik moest het kwijt. Wraak... Dat had ik nodig. Maar ik was niet zo'n orginineel persoon.

Achter de glazen deur zag ik haar staan... De bitch. Ze had bijna mijn leven kapot gemaakt. Maar het is mislukt... En dat weet zij net nog niet. Wacht maar... Ze zal het snel genoeg weten.

Ik duwde de deur met een razende klap open. Ze keek me aan met haar grote blauwe ogen... Alsof ze wist wat er haar te doen stond. Ze wees iemand aan en leidde me achter haar aan. Ik volgde gehoorzaam. 

Toen we eenmaal buiten waren, draaide ze zich om. Ze keek nu recht in mijn ogen. 

'Je weet het dus?' Zei ze op een nonchalante toon. Ik knikte alleen maar.

'Ah jammer, het was een fijn spelletje.'

De woede sneed door mijn buik naar mijn borst. Ik kromp ineen van de pijn. Heel mijn binnenkant brandde. Fck!

Ik sprong razendsnel omhoog... over haar. Ik pakte haar vast aan haar nek en trok haar achteruit. Ze gilde van de schrik. Dit had ze vast niet verwacht.

Ik voelde hoe mijn gezicht veranderde. Mijn hoektanden groeiden. Ik wist niet meer wat ik deed. Ik trok haar naar me toe en beet in haar nek. De sappige rode vloeistof stroomde door mijn keel. God... Wat heb ik dat gemist.

Ik schrok wakker. Ik kneep mijn ogen dicht door de felheid. Iemand had de gordijnen opgedaan... Wait... Dit is niet mijn kamer.

Ik keek rond en besefte dat het die van Louis was. Hebben we? Wuuut? Ik voelde opeens de kramp in mijn buik slaan. Oh... Laat maar... Ik giechelde zachtjes. Ik herinnerde me dat ik mijn maandstonden had. Jupp... Ik ben dus veilig.

Ik zwaaide mijn benen uit het bed. Slaperig probeerde ik op te staan, maar viel wankelig terug op het bed. Geen goed idee dus. 

'Hi babe, je bent wakker!' Zei Lou enthousiast.

'Jaa...' Zei ik wat verward.

'Oh, je herinnerd je vast niets meer...' Zei Lou een beetje teleurgesteld.

Ik schudde zwijgend mijn hoofd. Toen voelde ik mijn wangen rood worden. Hadden we dan toch?

Louis grinnikte, hij sprong naast me. 

'Je was moe gisteravond nadat we naar The Notebook hadden gekeken en ik zei dat ik mijn autosleutels ging halen, maar toen ik terugkwam, lag je al in slaap. Ik heb je dus maar in mijn bed gelegd.'

Ik giechelde. Dat klonk inderdaad heel logisch.

 Lou stond recht en kwam voor me staan. Ik keek hem verward aan. Plotseling strekte hij zijn armen en duwde me neer op het bed. Nee het is niet wat het lijkt. Hij stak zijn armen onder me en hief me op, à la bridestyle. 

'What the hell Lou?!'

Hij grinnikte alleen maar. Voorzichtjes stapte hij van de trap, naar de keuken. Daar had hij een heel ontbijt klaargemaakt. 

'God Lou, je blijft me verbazen.' 

Hij zette me neer en samen vielen we aan op het eten. Er lag van alles iets, croissants, muffins (-> hoe wist Lou dat ik dat lekker vind?), chocomelk, gewone broodjes, thee voor Louis... 

Opeens stopte Lou met eten en staarde hij me intens aan. Ik liet mijn broodje terug in mijn bord vallen.

'Wat is er?' Vroeg ik hem verward.

Hij schudde zijn hoofd.

'Ik dacht er gewoon aan hoe mooi je bent.'

Ik giechelde verlegen. Mijn wangen werden een beetje warm. 

'Dank je Boo.'

Hij glimlachte lief en stond op van zijn stoel. Hij liep naar de stereo. Opeens werd het huis vervuld met de stem van Demi Lovato. Hij liep mijn richting op. Voor ik het goed en wel wist, stond ik te slowen met Louis op Skyscraper. Ik had mijn hoofd tegen zijn schouder gelegd en hij zijn handen op mijn heupen. 

'Ik hou van je.' Fluisterde hij in mijn oor.

Een glimlach verscheen op mijn gezicht.

'Ik ook van jou Boo.' 

Een peacefull ending ;d

Of misschien toch niet? 

Wie is de dader? o.-

BIG LOVE,

Muffin Leader,

Me