My Direction |Ft. One Direction|

Chapter 35

Niall POV

Bell zei Ms.Horan... Hmm... Wat bedoelt ze ermee?

Ik zat hier nu al zeker 3 uur. Bell was naar haar werk gegaan kort nadat ze me terug in mijn bed geholpen had. Ik krabde eens in mijn haar. 

Li zou er al moeten zijn... Ja, ik had een babysitter nodig volgens Bell. Ze wou het risico niet nemen dat er iets met me gebeurde terwijl ze er niet was. Ik denk... dat ze echt van me houd... Echt...

Ik hoorde de voordeur opengaan. 

Nog geen minuut later ging mijn kamerdeur open. 

'Hi Li!'

Zei ik enthousiast. Hij keek me vrolijk aan.

'Hi Nialler! Lang niet gezien buddy!'

'Dan moet je maar niet zoveel bij Dani zijn hé.'

Hij zette zich neer op de rand van Bell's bed, want ja... Ik lag nogsteeds bij hun thuis.

'Kan ik van jou ook zeggen bij Bell hé.'

Ik knikte hevig. Over Bell gesproken... Zou ik het hem zeggen?

'Dus... Hoe gaat het met je?'

Ik trok mijn schouders op.

'Je kent het wel.'

Hij schudde zijn hoofd.

'Nee, ik heb nog nooit een voedselvergiftiging gehad.'

Hij wreef eens door mijn haar.

'Ik voel me prima.'

Maud POV

Ik nam Louis hand vast. 

'Dus babe, wat wil je nu doen?'

We hadden net een koffietje op van bij Starbucks en hadden ons geïnstalleerd in de suite. Jaaaaa, Lou had een suite geboekt... Balkon met uitzicht op de zee inbegrepen... I'm such a lucky bastard.

'Misschien kunnen we eens het strand gaan checken?'

Vroeg ik.

Lou knikte.

'Dat doen we.' 

Ik sprong op zijn rug. De mensen rond ons in de lobby keken wat raar, maar dat gaf niet. Ik was bij Lou en dan trok ik me van niets aan.

Toen we arriveerden aan het strand was er niemand.

'Hmm... Dat is raar.'

Zei ik.

'Ik heb misschien dit stukje strand afgehuurd...'

Ik keek hem niet-gelovig aan.

'Lou! Dat moest niet hoor!'

Ik sprong zijn armen.

'Jawel, jij verdient alleen het allerbeste.'

Hij keek me lief aan.

'Maar dat heb ik toch al... Ik heb jou!'

Ik leunde in. Achter ons zakte de zon zachtjes naar beneden. Lou zette me op de grond en samen keken we naar de zonsondergang.

'Dat was prachtig.'

Zei ik bijna geluidloos.

'Niet zo prachtig als jij bent.'

Ik sprong op zijn schoot en wikkelde mijn benen rond hem.

'Je bent te lief Boo.'

Hij keek me plots erg serieus aan.

'Weet je Maud, er is een reden dat we hier zijn.'

Hij stond recht. Ik deed hetzelfde.

'Uhm...'

'Zeg maar Lou.'

Zei ik best nerveus.

'Kijk we zijn nu al een jaar samen...'

Hij knielde zachtjes neer.

Tranen sprongen in mijn ogen.

'En ik hou echt heel veel van je.'

Ik legde mijn hand op de plaats waar mijn hart zou moeten zitten.

'Ik kon gewoon niet langer wachten... Maud Van Der Plas, wil je met me trouwen.'

Ik barste in tranen uit. Ik was echt spraakloos, maar kon nog net een zwakke 'ja' uitbrengen.

Lou stond op en hief me in zijn armen. Hij legde zachtjes zijn lippen op de mijne.

We moesten beide wegtrekken om te ademen.

'Lou, je hebt me net de gelukkigste in de hele wereld gemaakt.'

Hij schudde zijn hoofd.

'Nee dat kan niet. Want jij deed dat net bij mij.'

Ik omhelsde hem.

'Ohmygod! Ik ben zo'n kip!'

Hij zette me op de grond.

'Soms ben ik een beetje verstrooid.'

Zei hij zacht.

Hij haalde uit zijn broekzak een klein doosje.

'Deze wou ik je nog geven.'

Ik nam het doosje aan en deed het voorzichtjes open.

'Louis! Dat is het mooiste dat ik ooit gezien heb!'

In het doosje zat een ring, een echte diamant. Hij was goud, maar op één of andere manier toch nog simpel.

Hij pakte het doosje en haalde de ring eruit. Hij nam mijn hand.

'Dan kan ik al oefenen voor als het echt is.'

Hij duwde de ring zachtjes op mijn vinger. Het paste perfect.

'Dankje Lou... Dit is echt... Geweldig.'