My Direction |Ft. One Direction|

Chapter 32

Maud POV

We zaten op de achterbank van de taxi, er was ondertussen twee weken voorbij gegaan sinds dat hij me voorstelde om naar Miami te gaan. Nu was het eindelijk zo ver. Ik keek naast me en zag Lou zachtjes met zijn been op en neer gaan. Hij was denk ik een beetje zenuwachtig... Hij is zo'n schatje. Ik nam zijn hand vast, hij keek me gelukkig aan.

Weet je, gisteren heb ik gedroomd. Ja dat doet een normaal mens wel, maar het ging over Lou. We stonden samen in een woonkamer, ik zat glimlachend in de zetel te kijken naar hoe Louis een klein jongetje in het rond zwaaide. Ja... Het is een gewone droom... Maar hij was anders. Hij voelde zo... Echt. Ik voelde dat ie echter was dan alles wat ik al gedroomd had. Is dat normaal?

De taxi draaide in op de parking van het vliegveld. Paul ging mee voor als er iets gebeurde, maar dat gaf eigelijk niet. Paul was superlief. Lou zette zijn beanie en zonnebril op en ik mijn zonnebril en sjaal. We liepen hand in hand naar het loket. Lou had de tickets al besteld dus moesten we alleen nog ons vliegtuig vinden. Nu denk jij... Waarom geen privéjet? Nou, omdat we ervoor gekozen hebben tussen de mensen te zitten. We zitten vast toch tussen de zakenmensen dus wat maakt het uit?

We waren net op het vliegtuig opgestapt toen een stewardess kwam om onze plaatsen te wijzen. Ze keek hoopvol naar Lou, maar die pakte mijn hand nog steviger vast. Ik glimlachte naar de stewardess en plofte neer op de stoelen die ze had aangewezen. Terwijl de vrouw nog naast ons stond, zoende Lou me zachtjes. Hij trok weg, maar ruste zijn voorhoofd tegen de mijne.

'Dit word de mooiste vakantie allertijden.'

Zei Lou zachtjes. Ik knikte.

'Ik kan niet geloven dat ik echt naar Miami ga... met jou.'

Hij streelde met zijn vingers over mijn wang.

'Ik zou met niemand anders willen.'

Zijn ogen straalden weer. Die kleine dansende lichtjes in zijn ogen... Ik leunde in en gaf hem een kort zoentje.

'Jij bent de enige persoon op de wereld waar ik nu bij wil zijn.'

Bell POV

Ik nam mijn tas vermoeid uit de auto. Ik had een zware training gehad.

Zachtjes stopte ik de sleutel in de deur. Ik voelde dat de deur al open was. Ik werd een beetje nerveus... Stil liep ik door de woonkamer... Niemand. Ik liep door naar de keuken. Daar hoorde ik geluid. Ik opende de deur op een kier. Er stond een schim bij de koelkast. Ik nam mijn tas steviger vast en opende de deur met veel lawaai. De schim draaide zich geschrokken om.

'Bell!'

Wie dacht je dat het was? Niall natuurlijk! Dat had je kunnen weten... Mens in de koelkast? Nee?

Hij rende op me af en tilde me met tas en al in de lucht.

Ik was nogsteeds in shock dus ik liet hem gewoon doen. Hij zette me terug op de grond en keek me bezorgd aan.

'Ben je moe?'

Vroeg hij zacht.

Ik knikte moeizaam. Ik was eigelijk echt kapot. Voor ik het wist, tilde Niall me weer op. Hij droeg me bridestyle naar mijn kamer. Voor hij me neerlegde in mijn bed, werden mijn oogleden zwaar en sluimerde ik in slaap.

Niall POV

Bell lag bridestyle in mijn armen. Ik zag haar ogen zachtjes dichtgaan. Ik voelde de vlinders in mijn buik hevig tekeer gaan. Ik duwde haar kamerdeur zo stil mogelijk open... Ik wou haar niet wakker maken.

Ik ging zitten op het bed. Ze had haar hoofd tegen mijn borst gelegd, met mijn vrije hand streelde ik over haar haar, haar wang, haar lippen. Alles was zacht.

Ik legde haar zachtjes neer.

Zou ik bij haar blijven? Misschien word ze wakker en is ze verward waar ze is? Jupp... Ik blijf bij haar.

Ik legde me neer naast haar en stak mijn arm onder haar hoofd. Ze kroop automatisch dichter. Ik trok de deken zachtjes over ons.