Chapter 03 ✍ - Doubts

47.1K 637 72
                                    

Kassandra 

"Oh, Kassandra! Hindi ka ba papasok ngayon anak? Tanghali na ah." tanong ni Mama sa akin. Nakatalukbong lang ako sa aking higaan. Parang wala akong lakas at gana para pumasok ngayon. Ni pagbangon nahihirapan ako.

"Papasok po, sandali lang." tipid kong sagot. As much as possible, ayokong maging magulo ang buhay ko. Dapat, sa pag-aaral ako nagco-concentrate at hindi ang kung ano mang mga bagay, lalo na ang nakaraan.


Matamlay akong pumasok at halatang nagtaka ang guard ng University kung bakit walang kabuhay-buhay ako ngayon.

Usually kase, binabati ko sila ng napakasigla. Ngayon, hi lang ang sinabi ko. Pucha 'to, sabi na ngang 'wag magpaapekto sa nakaraan eh. Kung pwede lang pigain ang utak ko ginawa ko na.

"Kass!" that familiar voice. Pinikit ko ang mga mata ko at huminga ng malalim. Ganito na lang ba magsisimula ang araw ko parati? Nakakainis, nakakairita,  at nakakasawa na kahit bago pa lang!

Nilingon ko siya bago pa siya makarating sa kinatatayuan ko.

"Hey, what's up?" plastic kong tanong. Binigyan niya muna ako ng malapad na ngiti bago ako sinagot.

"Doing well! So, are you gonna tour me today?" tanong niya. Hindi pa rin akong sanay the way siya magsalita at kumilos. Nakakapanibago pa rin.

"Oh about that, I'll probably gonna recommend you to my other colleague. 'Cause I'm really busy right now, sorry." sagot ko at nagpatuloy na sa paglakad nang pigilan niya ako.

"Wait, why are you ignoring and always running away? I mean, like yesterday you disappeared in the middle of our group activity and there I was left alone." he answered.

"No-no, don't think that way. I ... I .. I just finished some paperworks in the Student Council Office. Yeah right, I did that." my so obvious alibi. Hahaays. I saw his face and he really looked like very confused.

"So, I gotta go, see you around. I still have classes." I said. Aalis na sana ako pero pinigilan na naman niya ako.

"Wait." he said.

"What this time?" I was shocked sa sinabi ko. Hindi ko alam na naiirita na pala ang utak ko sa kanya. 

"Woah, I'm sorry." I saw he was also shocked.

"I'm sorry as well. I am just really in a hurry. I'm really late for my class." I said.

"Let's go together." tipid niyang sagot.

"Wait, what?" 

"I rescheduled my daily schedule in accordance to your schedule. Wait, was I said confusing?" Nanlaki ang mga mata ko sa sinabi niya. Pucha. 

Wala na akong nagawa. Hindi ko na inalala na late na ako. Nagpatuloy ako sa paglakad kasama siya. At pagtataka ang bumalot sa isipan ko. 

May amnesia nga ba talaga siya?

 

We were apparently late and wasn't able to catch up with the quiz. Hindi rin ako makaconcentrate kanina at hindi pumapasok sa isip ko ang mga sinasabi ni Prof.

My left and my right brain is like debating the whole time. The other said, he is lying and the other half says he's not. I have to find an evidence. And if I can prove that he is just fooling around, I don't know what I can do to him.

"Hey, I can see you're so distracted the whole time during class." pagbabasag niya sa katahimikan.

"Oh, I was .. just .. thinking and generating ideas for the Student Council's project this year." sagot ko nalang.

Dating The Class Valedictorian (KathNiel)Tahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon