ELA'YA KARŞI ELA ("YÖRÜNGE" SERİSİ 1) (Tamamlandı)

OTUZUNCU BÖLÜM

                         OTUZUNCU BÖLÜM

KERİM

Salih yumruk yapmış olduğu elini, bomboş bakan gözlerle donup kalmış annemin yüzüne doğru savuruyor.Vahşi bir çığlıkla Salih'in üzerine atılıp, elime ne zaman aldığımı fark etmediğim bıçağı adamın böğrüne var gücümle saplıyorum.Saldırgan ayaklarımın dibine yığılırken, onun aslında Ela'nın babası Erdem Sönmez olduğunun farkına varıp, dehşete kapılıyorum.Üzerinden atlayıp, anneme doğru gitmek için hamle yapıyorum,ama karşımda duran kadın artık annem değil.Ela'nın heykel gibi kıpırtısız halini ve hiçbir duygunun olmadığı, ışıltısı sönüp, iyice matlaşmış ela gözlerini görmemle, olduğum yere çakılıp kalıyorum.Dilimin çözülmesi için insanüstü bir çaba harcıyorum ve nihayet hırıltılı ve pürüzlü bir sesle, şoka girmiş kıza seslenmeyi başarıyorum:

"Ela, dön bana bebeğim...Bak, geçti artık, her şey yolunda."

Her türlü anlamdan yoksun ifadesi ödümü koparıyor ve yalvarmaya devam ediyorum:

"Lütfen aşkım, her şeyi düzelteceğim...Ne olur, sen de beni bırakma..."

Sesim umutsuzluk ve kederle çatlıyor ve sevgilimi kendine getirebilmek için son bir çabayla onu kollarıma alıp, sımsıkı göğsüme bastırıyorum.Göğsümden istemsizce kopan bir hıçkırıkla:

"Sen de gitme...Buna dayanamam..."diye fısıldıyorum.

"Kerim, uyan sevgilim.Bak, ben buradayım, hiçbir yere gitmiyorum.Sadece rüyaydı."

Ela'nın telaşlı ve şefkat dolu sesi bana uzatılan yardım eli gibi ulaşıyor, ona tutunup, kendimi karabasanın yapışkan bataklığından sıyırmaya çalışıyorum.

"Sadece kötü bir rüya görüyorsun aşkım.Ben seni asla bırakmayacağım.Hep yanında olacağım."

Yüzümde hissettiğim hafif öpücüklerle kabusun beynime sapladığı kıskaçlarından kurtulup, gözlerimi açıyorum.Karşımdaki sevgi ve ışık dolu elaların, rüyamdaki kayıp ve ıssız gözlerle hiçbir benzerliği yok.

"Geçti."diyor Ela."Her şey yolunda.Sadece kabustu."

Tamamen ayılıyorum ve onu ne kadar sıkı tuttuğumun farkına varıyorum.Kollarımı biraz gevşetmekle beraber, onu yine de bırakmıyorum, bırakamıyorum ve kendimi frenleyemeden dudaklarına yapışıp, sanki hayatım buna bağlıymış gibi, sanki ancak bu şekilde gerçek olduğuna inanabilirmişim gibi, sonu gelmez bir açlıkla onu öpüyor, öpüyorum...

Dün gece, bazen prova geç bittiğinde Can'da yatıya kalınca kullandığım odaya getirmiştim Ela'yı.Hızlı bir duş alıp,Selvi'nin hazırlayıp, Altay'ın getirdiği çantadan çıkardığı yazlık pijama niyetine askılı bodi ve kısa şortunu giyip, çıkmıştı banyodan.Mis gibi kokan bedenine dolanıp uyumak için uzun süre uğraşmıştım.Ne yazık ki beynimi bir türlü susturamıyordum.Her ne kadar dışarıya karşı sükunetimi koruyor görünsem de, içim huzursuzdu.Tam da mutluluğu yakaladığımı düşündüğüm sırada Salih'in ortaya çıkıp, yarattığı bu çirkin tehdit, tüm benliğimi dinmeyen bir öfkeyle yıpratıyordu.Hayat hikayem o aşağılık haliyle basında yer aldığı takdirde,Ela'nın babasının eline, kızına karşı kullanabileceği güçlü bir koz vermiş olacaktım.Grubun imajına da uzun süreliğine gereksiz bir gölge düşürmüş olacaktım.Ve içimde bir yerleri adeta kanatan bir gerçek daha vardı ki, kıymetlilerimin, o güzel ailemin anısına haksız yere kara bir leke çalmış olacaktım.Bütün bunların sebebi yine ben olacaktım.Zamanla yatışmaya yüz tutan o kan emici suçluluk duygusu, yeniden başkaldırıp, ruhumu ele geçirmeye çalışıyordu.Tekrar hata yapmak istemiyordum.Sevdiklerimin benim yüzümden zarar görme olasılığı beni mahvediyordu.Ne var ki, yapabileceğim pek bir şey yoktu.Belki sadece ortaya çıkıp, kendimi savunabilirdim, onun da pek bir etkisi olacağı şüpheliydi.Atılan çamurun izi ne yazık ki, mutlaka kalacaktı.Bir diğer çare olan para vermek, söz konusu bile olamazdı.O parayı istesem de veremezdim, ki istemiyordum zaten.Çocuklar için emniyetli bir sığınak, sıcak bir yuva hazırlamak için verdiğimiz o kadar emekten, yaptığımız o kadar planlamalardan sonra, tüm grubun hayallerini o haydutlara teslim edemezdim.Geriye bir tek polisin bu işi hasarsız ve başarıyla sonuçlandırması için dua etmek kalıyordu.