SIX TABOO: Forbidden Tales

Taboo Story 1 - Chapter 4

Sa pagdaan ng ilang araw, ay unti-unti na ring bumuti ang pisikal na kalagayan ni Jennica, hanggang sa isang gabi'y sinabihan na sila ng duktor ng dalagita na maaari na silang makauwi kinabukasan. Ito sana ang isang bagay na ikatutuwa ng dalagita, kaya't nagtataka si Mariella sa biglaan nitong pananamlay.

"Ayaw mo bang umuwi?" Tanong ni Mariella

Sa halip na sumagot, ay umiling lamang ito nang marahan; nakayuko.

"Bakit naman?"

Hindi ito nagsalita, bagkus, ay humiga na ito at saka tumagilid patalikod sa kaniya. Hinaplos ni Mariella ang buhok ng anak bago ito yumuko at binulungan...

"Gusto mo na bang magpahinga?"

Tumango ang dalaga at saka nito ipinikit ang kaniyang mga mata.

"Sige." Bulong ni Mariella habang tumutunghay, "pupunta lang ako sa kantina saglit, babalik ako kaagad, ha?"

Pero hindi na kumibo si Jennica, mukhang tulog na ito.

***

Kinakabahan si Mariella habang binabagtas ang papalabas ng silid. Pinahigpit ng kabang ito ang kaniyang pagkakahawak sa strap ng kaniyang bag. Naroroon kasi ang ilang araw na niyang ninanais makuha kay Jennica; 'yung diary na pula, na mahigpit na itinatago ng kaniyang anak na dalagita.

Sa paglabas niya ng silid ay nangunot siya sa mga kaguluhan sa pasilyo. Ilang araw na rin kasing ganito sa lugar na 'yun. Balisa ang mga duktor at mga nars, na bagaman hindi naman mga nagsasalita'y tila naman mga balisa. Kung minsa'y may natatanaw siyang kumpol ng mga pulis, pagala-galang mga imbestigador at kabi-kabilang yellow crime scene tape sa ilang silid, sa isang elevator, maging sa reception area.

"Ano pong nangyayari?" Paulit-ulit niyang tanong sa mga nurses at mga taong nagpaparoo't parito. Tikom lang naman ang bibig ng mga ito, bagaman bakas sa kanilang mga mata ang pangamba.

Dumiretso na si Mariella sa kantina papalabas ng hospital para tunguhin ang kantinang pinakamalapit dito. Kumakalam na kasi ang kanyang sikmura; nang dahil kasi sa pagbabantay sa kanyang anak ay parati naman niyang nakakaligtaan ang kumain sa oras.

"Nabalitaan niyo ba ang nangyayari diyan sa loob ng hospital?" Bulong-bulungan ng mga tao habang namimili si Mariella ng kaniyang makakain.

Napalingon siya, pero minabuti na muna niyang tapusin ang pagpili niya at ang pagbabayad bago siya naghanap ng lamesa malapit sa tatlong babaeng nagkukuwentuhan.

"Ano nga ba ang nangyayari? Naro'n kasi kami sa second floor kaya't wala kaming masyadong alam." Sabi ng babae sa kaniyang mga kasalo.

"Tikom ang bibig nila para hindi maalarma ang mga inosenteng pasiyente't mga kapamilya ng mga ito. Pero ilang araw na kasing may natatagpuan daw na bangkay ng mga babaeng nurse sa hospital. May isa raw na bigla na lang naglaho."

"Nurses?" Tanong ng isa. "Nurses lang? 'Di kaya serial killer ang pumatay sa kanila?"

"Hindi ko alam. Baka. Pero nakakatakot naman. Mabuti na lang aalis na kami mamaya."

Kinabahan si Mariella. Para kasing nagbabalik na naman sa kaniya ang kaniyang nakaraan. Naalala pa niya nung mawala rin noon ang kanyang nakatatandang kapatid. Nurse din kasi ito. At tulad ng mga naririnig niya ngayon, naglaho rin ito noon, at hindi na muling nakita pa. Dalagita pa siya ng mga panahong 'yon, ilang buwan bago niya nakilala si Tomas.

Pilit niyang iwinaksi ang dumadalaw na masamang alaala. At para mawala ang kaniyang isipan dito'y sumubo na lang muna ito ng ilang kutsara, bago niya nagmamadaling kinuha ang pulang diary ni Jennica, binuklat muna niya ito sa bandang gitna bago niya inumpisahan ang pagbabasa habang sumusubo ng kaniyang pagkain; ang pagsubo na unti-unting namang bumabagal sa patuloy niyang pagbabasa sa mga isinulat ng kaniyang anak.

Copyright ⓒ DyslexicParanoia (Angela Atienza) 2015, All rights reserved.

***

Ang bait-bait ni kuya. Lahat ng hilingin ko kinukuha niya para sa akin. Kinakalagan din niya ang kadena sa kaliwang paa ko kapag wala si Itay, kaya naman malaya kaming nakapaglalaro at nakapaghahabulan na parang mga bata sa loob ng bahay. Hindi kasi namin naranasan ito, dahil sa paghihiwalay ng ang aming mga magulang.

Gustong-gusto ko ang ginagawa niya sa akin kapag nahuhuli niya ako sa habulan. Kinikiliti niya ako at hinahalikan. Ang guwapo-guwapo talaga ng kuya ko, kaya naman hindi ako naglulungkot na sa kaniya ko lang isuko ang aking sarili.

Una niya akong ginalaw sa sahig sa may salas. Masakit sa una, pero nagustuhan ko na rin nang maglaon. Simula noon, 'yun na ang parati naming ginagawa kapag umaalis si itay, kung minsan, kahit na naroroon siya at natutulog lang. Ginagawa namin 'yun kahit nakakadena ako. Abot naman ang haba ng mga tanikala sa kama kaya nakakatulog kami nang magkasiping.

Daig ko pa ang nasa langit kapag inaangkin niya ako. Gusto ko rin kapag hinahalikan niya ang buo kong katawan. Pakiramdam ko, ang ganda-ganda ko. Lalo na kapag binubulungan niya ako na mahal raw niya ako.

Mahal na mahal ko rin si kuya. Mabuti na lang magkasama na kami ulit. Parang ayoko na ngang umuwi kay Inay dahil sa kanya. Pakiramdam ko, hindi na ako mabubuhay nang malayo sa kanya.

***

Hindi na namalayan ni Mariella na tuluyan na pala siyang napahinto sa pagkain. Natutulala, nabibigla at nangingilabot. Hindi kasi niya malaman kung paano ipo-proseso ang kaniyang mga nabasa.

[ITUTULOY]