Unexpected love (Dutch One Direction story) [ON HOLD]

Chapter 3

Hier is hoofdstuk 3! Ik probeer op word altijd minimaal 2 bladzijdes te schrijven dus het kan soms wat langer duren. Ook wil ik per hoofdstuk 1 hele dag schrijven. Maar als jullie dat niets vinden, zeg het dan ook. Dan kan ik er op letten. Verder kan ik in een normale schoolweek minder snel updaten. Dus dan probeer ik in een weekend vooruit te schrijven. Hopelijk vinden jullie dit hoofdstuk leuk en deel het met je vrienden hier op wattpad, want niet veel mensen lezen dit verhaal... Xx

Megan pov

Ik word wakker door mijn wekker. Ik zet hem uit en pak een leuk setje kleren en ga snel douchen. Ik kleed me aan en eet snel twee boterhammen. Ik vind dit dus echt verschrikkelijk. Er zit ook nog eens een tijd aan. Ik moet voor 10 uur alle kranten bezorgt hebben. En mijn doel is om 7 uur buiten te staan, dus heb dan nog 3 uur. Ik haast me en sta uiteindelijk om kwart over 7 buiten. Ik moet dus echt sneller worden. Ik doe mijn oortjes in en zet het album van Little Mix op en zing zachtjes mee en doe ondertussen alle krantjes voor vandaag in mijn fietstas. Ik had dit denk gisteren moeten doen. Omdat het niet echt lukt raak ik in de stress en dan lukt het al helemaal niet meer. Ik gooi ze er maar in en begin maar met het uitdelen. Ik fiets rustig en doe op m’n gemak alle kranten in de brievenbussen. Het is toch best stil zo op straat. Het is half 8, maar er is nog geen kip te zien. Alleen een enkele man of vrouw met een hond. Ik kijk na een tijdje weer hoe laat het is. Oke, kwart over 8 pas en net op de half. Dus rond kwart over 9 kan ik klaar zijn als ik opschiet en fiets dan gelijk door naar Joyce en Nikki. Ik hoop zo dat ze kaartjes hebben kunnen krijgen! Tuurlijk, helemaal vooraan zou echt te gek zijn. Maar als we al kaartjes hebben ben ik al helemaal blij! Omdat ik snel klaar wil zijn fiets ik iets sneller door.

Uiteindelijk ben ik om 10 over 9 klaar. Ik heb helemaal niet meer op mijn mobiel gekeken en ik weet dus ook niet of we kaartjes hebben. Ik zie dat ik een bericht heb van Joyce: *Kom naar mij als je klaar bent! Xx J&N* Grrr gemeen! Niet zeggen of we kaartjes hebben of niet. Ik fiets snel door naar het huis van Joyce en als ik er ben zet ik mijn fiets voor hun huis en bel aan. Joyce doet open en ik kan helaas niet aan haar zien of het gelukt is of niet. ‘’Oke, please vertel of we kaartjes hebben!’’ smeek ik bijna. Ik hang mijn jas op en loop naar de woonkamer waar Nikki nog op de bank zit. Er staan 3 laptops op het tafeltje en ik glimlach. Ik ga zitten en kijk Joyce en Nikki verwachtingsvol aan. Ze zeggen geen woord tegen mij en ze kijken allebei heel neutraal. ‘’Oke, kap! Dit begint echt heel eng te worden!’’ zeg ik een beetje zenuwachtig. Ze blijven nog even stil en beginnen dan samen te gillen. ‘’WE HEBBEN KAARTEN!!!!!’’ gilt Joyce en we springen met z’n drieën rond door de woonkamer. ‘’IK KAN DIT ECHT NIET GELOVEN!! OVER 8 DAGEN ZIEN WE ONE DIRECTION LIVE!!!!’’ roep ik vrolijk en  spring nog altijd rond. Als we na een tijdje weer iets rustiger zijn gaan we weer zitten. ‘’Oke, en zeg nu maar waar we zitten.’’ Zeg ik en kijk ze weer aan. Ze kijken me zoals net weer heel neutraal aan, hier krijg ik echt de kriebels van. ‘’Blok B, rij 1 en st..….’’ Verder komt Nikki niet, want ik begin weer te gillen. ‘’OMG OMG OMG!!!! We zitten recht voor het podium!!!!’’ roep ik echt te blij. ‘’De stoelen boeien zeker niet meer?’’ zegt Nikki lachend. ‘’Tuurlijk wel! Vertel maar.’’ Zeg ik vrolijk. ‘’De stoelen zijn 246, 247 en 248.’’ ‘’Die boeien niet echt, want we zitten voor het podium!!”’ roep ik weer vrolijk. ‘’Mensen! 8 dagen wachten duurt echt te lang.’’ Zeg ik klagend. ‘’Beter dan een half jaar of langer.’’ Zegt Joyce droog. ‘’Owja, mijn ouders zijn van zaterdag tot en met zaterdag op zakenreis ofzo. Waarschijnljik gewoon vakantie, maar ze willen vast niet met mij. Maar in ieder geval, ze zijn er dan niet dus zouden jullie misschien dan van zondag tot dinsdag bij mij willen slapen? Ik moet dan wel maandag en dinsdag kranten doen maar dan kunnen jullie gewoon door slapen hoor.’’ Stel ik voor. ‘’Is goed hoor. Tenminste ik kan wel.’’ Zegt Joyce. ‘’Ik kan ook wel hoor.’’ Zegt Nikki ook. ‘’Mooizo, dat is dan geregeld.’’ Zeg ik vrolijk en geef ze alle twee tegelijk een knuffel. ‘’Hoe laat is het eigenlijk? Ik heb honger.’’ Zeg ik uit het niets. ‘’11 uur.’’ Zegt Nikki. ‘’Ugh, ik denk dat het voortaan elke maandag tot en met vrijdag zo gaat. Heb echt veel te vroeg gegeten.’’ Zeg ik droog. ‘’Zou ik misschien wat mogen eten?’’ vraag ik aan Joyce. ‘’Tuurlijk, ik heb eigenlijk ook wel weer honger.’’ ‘’Joy, je hebt om kwart voor 9 nog 4 boterhammen naar binnengewerkt. Ik heb net voor ik naar jou ging gegeten en heb nu nog geen honger hoor’’ Zegt Nikki lachend. ‘’Sorry, het zit denk in de familie.’’ Zegt Joyce droog. Nikki en ik kijken haar niet begrijpend aan. ‘’Wat zeg jij nou weer?’’ zeg ik droog. ‘’Duhu, Niall!! Hij heeft ook altijd honger. En hij als mijn toekomstige man is het logisch.’’ Zegt Joyce alsof wij dom zijn. ‘’Dan zit het alsnog niet in de familie. Jullie zijn namelijk geen familie.’’ Zegt Nikki lachend. ‘’Tenzij je iets voor ons verbergt!’’ zeg ik hysterisch. ‘’Niall is je broer of neef!’’ zeg ik droog. ‘’We hebben alle drie de slappe lach. Dit slaat nergens op, maar dat is eenmaal onze humor. ‘’Maar ik heb nog steeds honger.’’ Zegt Joyce weer serieus. We lopen naar de keuken en pakken wat te eten, alleen Nikki dan niet.