Unexpected love (Dutch One Direction story) [ON HOLD]

Chapter 5

Hier is hoofdstuk 5! Heb er echt super lang over gedaan! Hope you like it! Xx

Megan pov:

 

Mijn wekker gaat. Ik rek me uit en ik zie Joyce en Nikki nog liggen slapen. ‘’Wakker worden!!’’ roep ik vrolijk en begin op de twee bedden te springen die naast mijn bed op de grond liggen. Joyce trekt chagrijnig de dekens over haar hoofd. Nikki daar in tegen gaat rechtop zitten en rekt zich ook uit. ‘’Mens het is half 6, hoe kom jij zo vrolijk?’’ vraagt Nikki nog half slapend. ‘’WE GAAN VANDAAG NAAR ONE DIRECTION!!’’ roep ik vrolijk en begin weer op het bed van Joyce te springen. Als zij de woorden One en Direction hoort springt ze op. ‘’Maar eerst gaan we mijn krantenwijk lopen.’’ Zeg ik nog vrolijker. ‘’jeuj.’’ Zegt Joyce heel sarcastisch. Ik pak snel mijn kleren en stap onder de douche. Na 10 minuten ben ik klaar en kan Joyce. Daarna is Nikki. Ik heb ondertussen voor ons drieën een ontbijtje gemaakt. Als Joyce en Nikki beneden zijn gaan we eten. Joyce ziet er echt nog te moe uit. Als we ons eten op hebben is het kwart voor 7. Wow, dit ging sneller dan ik had gedacht. ‘’Kom meiden. We moeten gaan aangezien ik er dus nog extra bij heb gekregen.’’ Zeg ik en ik trek mijn jas aan. ‘’Zullen we de wijk in drieën delen? Dan zien we elkaar bij het hotel en doen we die samen.’’ Stelt Nikki voor. Joyce en ik stemmen er mee in en iedereen krijgt een stapel kranten en ik neem die van het hotel ook mee. We splitsen op en ik fiets naar mijn stuk van de wijk. Ik doe gewoon rustig aan, want ik weet dat we nu met z’n drieën wel voor 10 uur klaar zijn. Zodra mijn stuk af is fiets ik naar het hotel. Ik blijf het toch raar vinden dat we kranten aan een hotel moeten geven. Als ik bij het hotel ben zie ik dat Joyce en Nikki er nog niet zijn dus loop maar met de kranten naar binnen en loop naar de balie. Ik stuur naar Joyce en Nikki dat ik al bij het hotel ben. ‘’Euhm, goede ochtend.’’ Zeg ik tegen een vrouw achter de balie. ‘’Goede ochtend. Wat kan ik voor je doen?’’ vraagt de vrouw vriendelijk aan mij. ‘’Ik moest kranten bij het hotel afgeven. Ik vind het alleen best raar.’’ Zeg ik droog. ‘’Dat klopt. Het is zeker raar, maar de leverancier wilde niet meer elke ochtend komen dus hebben ze maar iemand geregeld die deze wijk doet.’’ Zegt de vrouw vriendelijk tegen mij. ‘’Alsof ik daar blij mee ben.’’ Zeg ik en zucht zachtjes. ‘’Volg mij maar, dan laat ik je zien waar je voortaan elke dag de kranten kan leggen.’’ Zegt de vrouw en ik volg haar rustig. De kranten beginnen nu toch wel aardig zwaar te worden. Ik moet door een deur dat alleen voor personeel is. De vrouw laat zien waar ik de kranten moet laten en leg ze daar neer. ‘’Ik heb nog één stapel buiten staan.’’ Zeg ik. ‘’Oke, je weet het nu te vinden.’’ Zegt de vrouw en loopt weg. Ik loop weer naar buiten en zie Joyce en Nikki aan komen fietsen. Ik pak de stapel en wacht even tot ze er zijn. ‘’Ik weet waar ze moeten staan dus loop maar snel mee. Dan zijn we klaar.’’ Zeg ik en loop weer naar binnen met Joyce en Nikki achter me aan. Het verbaast me eigenlijk dat het hier zo netjes is. Volgens mij is dit een best duur hotel. Ik leg de kranten neer bij de andere stapel en loop dan weer naar buiten. ‘’Wat ziet het er hier duur uit zeg.’’ Zegt Joyce droog en we kijken even omhoog naar het gebouw. ‘’Ja logisch. 5 sterren zo te zien.’’ Zegt Nikki lachend. ‘’Het zou cool zijn als er hier beroemde mensen zouden verblijven maar ik denk niet dat ze hier in Zeeland willen verblijven.’’ Zegt Nikki er dan achteraan. ‘’Je weet maar nooit.’’ Zeg ik vrolijk en haal mijn fiets weer van het slot. ‘’Zullen we gaan meiden? Het is nu half 9. Dan hebben we de rest van de ochtend en heel de middag tijd om ons klaar te maken voor het concert.’’ Zeg ik vrolijk. We fietsen met z’n drieën vrolijk naast elkaar en zingen vrolijk liedjes van One Direction. Zodra we bij mij thuis zijn eten we eerst nog even wat en gaan dan door naar boven.

We legen alle tassen met de kleren die we gisteren gekocht hadden op onze bedden. ‘’Zullen we iets aan doen wat leuk bij elkaar is of niet?’’ vraagt Joyce bedenkelijk. ‘’We moeten sowieso iets aan met oranje erin.’’ Zeg ik en zoek iets met oranje. ‘’Ik heb een oranje shirtje en gympen.’’ Zeg ik en vis het shirtje uit mijn stapel nieuwe kleren. ‘’WIJ OOK!!’’ roepen Joyce en Nikki in koor. ‘’Oke, mooi.’’ Zeg ik en bekijk de rest van de stapel. ‘’Ik heb ook een oranje zonnebril. Geen idee waarom, in Regenland hoef je geen zonnebril te hebben.’’ Zeg ik droog en pak die van mijn bureau. ‘’Ik heb ook nog een paar van die kettingen. Je weet wel, die je met het WK of EK om doet als Nederland moet voetballen.’’ Zeg ik droog en loop snel naar zolder en zoek in een kist naar oranje spullen. Ik loop met de spullen terug naar mijn kamer en leg het op de grond. ‘’Zoek maar wat uit.’’ Zeg ik en pak er alvast zo’n oranje bloemenketting uit en leg die bij de zonnebril. Dan zoek ik een leuk shortje en pak een zwarte. Ik draai me om en zie dat Joyce en Nikki ook een zwarte hebben. ‘’Ik denk dat we toch hetzelfde gaan.’’ Zeg ik lachend en pak de kleren bij elkaar. ‘’Doen jullie een panty aan of niet?’’ vraag ik als ik een paar panty’s bekijk. ‘’Ik denk dat we het wel warm gaan krijgen vanavond.’’ Zegt Joyce overdreven waardoor we alle drie even moeten lachen. ‘’Oke, geen panty dus.’’ Zeg ik droog en gooi ze bij de rest van de kleren op de stapel. Ik pak een paar witte sokjes. Ik ga naar de badkamer en neem een snelle douche. Als ik gedoucht heb kleed ik me aan en doe de kleren voor vanavond aan. Ik loop de badkamer uit en Joyce loopt me bijna omver. Oke, die wilt volgens mij ook douchen. Ik glimlach en loop naar mijn kamer. ‘’Joyce wilde zeker eerst?’’ zeg ik lachend tegen Nikki die knikt. Ik pak mijn make-up en doe alleen mascara en oogpotlood op. Ik weet niet wat ik met mijn haar moet doen dus uit verveling blijf ik het maar borstelen. ‘’Lukt het? Volgens mij heb je al lang geen klitten meer.’’ Zegt Nikki droog waardoor ik even moet lachen. ‘’Neey, ik weet niet wat ik met mijn haar moet doen.’’ Zeg ik en kijk via de spiegel Nikki aan. ‘’Grapje, ik weet het al!’’ zeg ik vrolijk en begin met een visgraat. Joyce is eindelijk klaar in de douche dus nu kan Nikki. Joyce doet ook net als ik haar make-up en haar. Zij doet wel gewoon haar haar los. ‘’Het is stil hier.’’ Zeg ik droog en zet mijn radio aan en de CD van One Direction begint te spelen. Ik en Joyce zingen vrolijk mee en blijkbaar hoort Nikki het ook, want zij zingt ook vrolijk mee. Na een tijdje komt Nikki weer de kamer binnen. Joyce en ik zijn al klaar. ‘’Ik heb honger.’’ Zegt Joyce en op dat moment rommelt haar buik. We schieten alle drie in de lach. Als Nikki klaar is lopen we naar beneden en pakken we wat te eten en te drinken. ‘’Het is pas 4 uur.’’ Zegt Joyce sip en ze staart naar de klok. ‘’Oeps, het concert begin om half 9 en we moeten nog uitzoeken hoe we in Amsterdam komen.’’ Zeg ik en start snel mijn laptop op en ga naar de site van de NS. ‘’Zullen we in Amsterdam gaan eten? Dus rond 6 uur daar proberen te zijn?’’ stel ik voor en klik al van alles aan. ‘’Ja is goed. Maar dan moeten we daar over 2 uur al zijn.’’ Zegt Nikki. ‘’Het is vanaf hier 1,5 uur reizen dus over een halfuurtje moeten we dus een trein hebben.’’ Zeg ik en bekijk de treinen. ‘’Oke, over 10 minuten moeten we dus gaan om op tijd te zijn.’’ Zeg ik en sluit de laptop af en ruim alles op. We pakken onze spullen en gaan naar het station lopen. Zodra we op het station zijn kopen we een retourtje en na 2 minuten wachten is de trein er al. We zitten in de trein en we praten echt alleen maar over het concert. We hebben er echt zo veel zin in. Na een paar haltes stappen er een paar meiden in van rond de 15/16 jaar en ze hebben ook oranje spullen. ‘’Ik denk dat die meiden ook directioners zijn.’’ Zeg ik droog en kijk naar de meiden. Zodra we bij onze eindbestemming zijn stappen we uit en die meiden ook. Ik had het dus goed. We gaan naar een frietkraampje waar al een mega lange rij staat en sluiten maar achter aan. Als we aan de beurt zijn bestellen we alle drie iets en betalen. Als we onze eten hebben gaan we in het zonnetje zitten en eten. ‘’Nog 1,5 uur en we mogen naar binnen.’’ Roept Joyce ineens uit het niets. Heel veel meiden kijken naar ons en beginnen dan te gillen. ‘’Bedankt Joyce. We zijn nog niet eens binnen of ik ben al bijna doof. En dat niet door One Direction maar door jou omdat we over 1,5 uur naar binnen mogen.’’ Zeg ik lachend en eet weer door zodra de meiden weer stil zijn. We lopen langzaam naar de rij toe waar we naar binnen moeten. ‘’Owkee….Het is al een beetje heel erg druk.’’ Zeg ik en kijk naar de rij voor ons. Het is echt niet normaal druk zeg. Dat dit gaat passen is echt een wonder. Soms beginnen mensen uit het niets te gillen wat echt raar is. Als het weer ‘stil’ is zeg ik tegen Joyce en Nikki: ‘’Ik heb eigenlijk wel zin om nu uit het niets te gaan gillen. Kijken hoe de mensen hier reageren.’’ Zeg ik droog. Joyce en Nikki stemmen er mee in en we beginnen alle drie te gillen. Al snel gilt weer bijna heel de menigte hier en Joyce, Nikki en ik hebben de slappe lach. De deuren gaan eindelijk open en we kunnen elke keer een klein stapje naar voren. Ik kijk naar boven naar het gebouw. Het zou echt zo cool zijn als er nu iemand stond daar. Als ik beter kijk zie ik voor een raam een paar mensen staan. Oke, verbeeld ik me nou dat ik de jongens zie of is het echt? ‘’Nick, Joy. Kijk eens daar!’’ zeg ik tegen ze en wijs onopvallend naar het raam. ‘’Wat moeten we zien?’’ vraagt Joyce. ‘’Shit, ik dacht echt dat ik de jongens zag staan.’’ Zeg ik en zucht. ‘’Je draait door Megan. Tuurlijk staan ze daar niet.’’ Zegt Joyce lachend. ‘’Maar ik dacht echt dat ze daar stonden.’’ Zeg ik en we lopen weer naar voren. Eindelijk zijn we aan de beurt en we laten onze kaartjes zien. We lopen naar binnen en kijken rond. Dan proberen we onze plek te zoeken, maar eerst nog de zaal in komen. ‘’Oke, volgens mij zijn wij echt dom. Er loopt hier niemand meer en ik zie geen bordjes staan.’’ Zegt Nikki en we kijken rond. ‘’Ik denk dat we hier niet mogen komen. Daar staat dat dit alleen maar voor personeel is.’’ Zeg ik en wijs naar een bordje aan de muur. ‘’Shit, en hoe komen we hier dan weg?’’ ‘’Hallo dames.’’ Hoor ik achter me en we draaien ons om. Daar staat een grote man met een oortje in. ‘’Wat doen jullie hier?’’ vraagt de man. ‘’Euhm…we zoeken de zaal maar ik heb zo’n gevoel dat we verdwaald zijn.’’ Zeg ik zo serieus mogelijk en moet mijn lach echt inhouden. Die man ziet best eng uit. ‘’Dat weet ik nou net niet helemaal zeker.’’ Zegt de man boos. ‘’Maar dat is echt.’’ Zegt Joyce nu. ‘’Waarom lopen jullie dan niet met de menigte mee? Dit hier is voor personeel. Niet voor kleine One Direction fans ofzo die denken dat ze verdwaald zijn maar eigenlijk opzoek zijn naar de kleedkamers.’’ Zegt de beveiliger en kijk ons boos aan. ‘’Wij zijn ten eerste Directioners. Ten tweede, wij zijn misschien klein maar u bent mega. En ten derde we zijn wel verdwaald.’’ Zeg ik koppig en kijk de man recht aan. ‘’Dat kunnen jullie dan aan de politie gaan uitleggen.’’ Zegt de man en hij gaat achter ons staan en begeleidt ons naar een kamertje waar 2 politiemannen zitten. ‘’Bedankt Megan. Had maar gewoon gezegd dat we hun zochten. Dan zaten we nu al op onze plaatsten.’’ Zegt Joyce boos tegen mij. ‘’Heey! Ik kon toch niet weten dat die man mij niet mocht.’’ Zeg ik boos terug en kijk dan naar de 2 politiemannen. ‘’Alle meiden. Wat hebben jullie gedaan?” vraagt de ene. ‘’Niets. We wilde naar de zaal lopen maar raakten verdwaald. We kwamen in een stuk voor alleen personeel maar blijkbaar ook dicht bij de jongens. Toen kwam die bewakergast en bracht ons hier heen.’’ Leg ik simpel uit en zucht. Op cameraatjes zie ik dat het voorprogramma bezig is. ‘’Fuck, ze zijn al bezig!’’ zegt Joyce precies op het moment dat ik het dacht. ‘’We brengen jullie wel naar jullie plaatsten. Jullie zien er niet zo uit om expres naar de kleedkamers te gaan.’’ Zegt de andere agent. ‘’Super bedankt!’’ zegt Joyce vrolijk en we lopen met één agent mee naar de zaal nadat we onze kaartjes lieten zien. Op het moment dat we de zaal inlopen komen de jongens op en Joyce, Nikki en ik beginnen te gillen. ‘’SORRY!!’’ gilt Joyce in mijn oor. Ik kijk haar aan en glimlach als teken dat het goed is. Nu we voor mensen langs lopen krijgen we echt dodelijke blikken toegeworpen. ‘’SORRY!!’’ gillen Joyce, Nikki en ik naar ze terwijl we de slappe lach hebben. Als we op onze plekken zijn gaat de agent weer weg en beginnen we met z’n drieën mee te zingen en alles.

Helaas is het concert afgelopen. Het was echt geweldig!! De menigte meiden lopen langzaam de zaal uit en wij blijven nog even zitten. Onze trein gaat pas over een uur dus we hebben nog alle tijd. ‘’Het was echt geweldig! Ik kan nog steeds niet geloven dat we ze gewoon in het echt hebben gezien. Gewoon in levende lijven!!’’ roept Joyce vrolijk terwijl ze op en neer springt. Volgens mij heeft ze alleen maar naar Niall zitten kijken. Oke, ik moet toegeven. Mijn ogen gingen wel regelmatig naar Harry, maar ik ben niet zo erg als Joyce volgens mij. Nikki doet ook iets normaler dan Joyce. Ze zegt dan wel dat ze niet kan kiezen, maar haar voorkeur gaat volgens mij toch uit naar Zayn. Dan komt er een beveiliger aan. ‘’Leuk! Daar hebben we onze vriend de beveiliger weer.’’ Zegt Joyce sarcastisch. ‘’Jullie moeten gaan meiden.’’ Zegt de man nog steeds boos tegen ons. Zou hij altijd zo zijn of niet? Als hij een vrouw of misschien wel kinderen heeft heb ik echt medelijden met hun. ‘’Oke…’’ zeggen we in koor en staan op. We hebben het warm waardoor we onze jassen helemaal vergeten. We lopen naar buiten met de bewaker achter ons aan. Wat zullen die meiden wel niet denken? Dat wij criminelen zijn ofzo? Als we buiten zijn krijg ik een koude rilling. ‘’Shit! Onze jassen!’’ zeg ik tegen Joyce en Nikki en kijk ze geschrokken aan. We willen naar binnen lopen maar we worden door onze vriend tegen gehouden. ‘’SPLITSEN!!’’ roep ik en we rennen alle drie een andere kant uit waardoor de man ons niet te pakken krijgt. We komen weer bij elkaar en rennen door een paar gangen en komen in de zaal uit. Maar we zijn verkeerd gerent en staan nu op ring 1. We willen ons omdraaien maar daar staat onze vriend. We rennen via een andere in/uitgang naar beneden en komen op de grond aan. We willen naar onze stoelen lopen. ‘’Shit, ze zijn met meerdere! We zijn echt criminelen!’’ roept Joyce wanhopig en we rennen alle drie rondjes om drie verschillende blokken heen. ‘’Ik kan niet meer!’’ zeg ik buiten adem en ren naar de stoelen waar wij zaten. Ik bots tegen een bewaker op en val op de grond. Ik word opgetild over de schouder van een man en ik begin op de rug te slaan en in het rond te trappen. ‘’LAAT ME LOS!!!’’ roep ik en kijk rond. Ik zie in mijn ooghoeken mensen staan, maar ik ben er niet mee bezig. ‘’Ik wil mijn jas!’’ hoor ik Joyce overdreven dramatisch zeggen en ze duikt over een paar stoelen en pakt onze jassen. Nikki rent alleen nog maar lachend rondjes om te blokken met 2 bewakers achter haar aan. Ik krijg de slappe lach bij dit gezicht. Dit zou gefilmd moeten worden en dan naar Lachen om homevideo’s gestuurd worden denk ik bij mezelf en krijg spontaan de slappe lach. Joyce gaat rechtop staan en kijkt me raar aan. Nikki stopt spontaan met rennen en ze wordt bij alle twee haar armen gepakt door de 2 mannen. ‘’Waarom moet je zo lachen?’’ vraagt Joyce nieuwsgierig. ‘’Ow, ik dacht eraan dat dit gefilmd zou moeten worden, omdat het er echt heel hilarisch uit zag. En dat het dan naar Lachen om homevideo’s gestuurd moest worden.’’ Vertel ik vrolijk tussen het lachen door. Joyce en Nikki zijn opeens stil en kijken een andere kant op. ‘’Wow, waarom zijn jullie zo stil!? Waar kijken jullie naar?’’ vraag ik nieuwsgierig. Ik voel m’n hoofd langzaam rood worden van het bloed dat er naar toe stroomt omdat ik nog steeds op z’n kop hang. ‘’HALLO!? REACTIE!? Ik zie niets door deze gast!’’ zeg ik dan en klop een paar keer op de rug van de gast. De man draait zich om en ik zie 5 paar benen. ‘’Wat is dit?’’ vraag ik en de man laat me los. Ik zag die niet aankomen en val op de grond.’’Bedankt meneer. Fijn dat u me waarschuwde.’’ Zeg ik en wrijf over m’n kont heen. Dan kijk ik weer in de richting waar Joyce en Nikki heen kijken ik ben gelijk stil. ‘’Oooh my goodness…’’ zeg ik half in shock en staar de 5 jongens aan. ‘’OMG DIT IS ONE DIRECTION!!!’’ begin ik te gillen en begin rond te springen. Ik ben zo raar om niet gelijk naar ze toe te rennen om te knuffelen. Neey, ik ga rond springen als een sukkel. Ik kijk naar Joyce die nog steeds met open mond naar de jongens staat te staren en Nikki is op haar plek aan het springen en de bewakers doen moeite niet te lachen. De jongens staan nog steeds heel droog naar ons te kijken. Ik stop met springen en kijk ze alle 5 één voor één aan. (Ik doe wat in het engels is ook gewoon in het nederlands, scheelt mij wat vertalen :P ) ‘’Ik wil ze een knuffel geven!’’ denk ik heel droog. Joyce begint te lachen en Nikki ook. Ik kijk ze niet begrijpend aan. ‘’Je dacht net hardop in het engels.’’ Zegt Nikki lachend. Fijn, dat overkomt mij weer hè. Ik voel mezelf rood worden en kijk naar de grond. ‘’Weet je, dit is best wel awkward.’’ Zeg ik droog. Al snel hebben Joyce, Nikki en ik weer de slappe lach en wat me verbaasd is dat de jongens ook gewoon heel vrolijk mee lachen. Dit hebben ze volgens mij nog nooit eerder meegemaakt.

Dit was hoofdstuk 5! Ik ben hier gestopt omdat ik moet eten :P Misschien komt er vanavond nog een stukje anders als het goed is morgen maar helaas moet ik dan weer naar school :( fan/vote/comment (A) Xx Caya 

p.s. hij was 4 pagina's op word :O