လေပြည်မရှိသောအရပ် (season2)

ထွက်ပြေးချင်နေတဲ့သစ်ရွက်လေး

အချစ်ဟာဘာလဲလို့မေးရင် မောင် ဖြေမယ်ထွက်ပြေးချင်နေတဲ့သစ်ရွက်လေး

...

ကားပေါ်ကဆင်းလာတဲ့အထိ သူသည်နောင့်လက်ကိုအလွတ်မပေးပဲဆုပ်ကိုင်ထားခဲ့သည်..။

''ဆိုင်ချင်းကမျက်နှာချင်းဆိုင်ဖြစ်သွားပြီမလို့ မင်းမနက်တိုင်း မောင့်ကိုတွေ့ရမယ်
မောင်ခေါ်တိုင်း လာခဲ့ရမယ်
ရတယ်မလား''

''ကောင်းပြီ''

ငေးငိုင်နေတဲ့နောင့်မျက်နှာလေးကိုကြည့်ရင်းရှန်ဟတ်မျက်မှောင်တွေတွန့်ချိုးသွားသည်..။

''အဲဒီလောက်တောင်မပျော်တာလား
မောင်နဲ့တွေ့ရတာကို''

''မဟုတ်ပါဘူး ငါမင်းပြောသမျှနားထောင်မှာပါ''

''တောက်!!''

ကျယ်လောင်တဲ့တောက်ခေါက်သံကြောင့်နောင့်ကိုယ်လေးတွန့်ခနဲ..။

''ပြောသမျှကို အမိန့်လို့မှတ်ထားလိုက်နောင်လေး ..မောင့်စကားတွေကိုလိမ်လိမ်မာမာလေးနားထောင်ပေးရင်
လိုချင်တာမှန်သမျှ ဖြစ်စေရမယ်
အဲဒီနှုတ်ခမ်းလှလှလေးနဲ့ မောင့်ကိုတောင်းဆိုလိုက်''

ပြောရက်လိုက်တာ
နောင် ရှန်ဟတ်ကိုပထမဆုံး ဒေါသဖြင့်ကြည့်မိသွားသည်..။

''ငါ မင်းပိုက်ဆံတွေမလိုချင်ဘူး စိုင်းရှန်ဟတ်''

'' မောင့်ကိုထားခဲ့ဖို့ မင်းငွေတွေရခဲ့တယ်မဟုတ်လား ''

သူဘာတွေပြောနေတာပါလဲ
ဘယ်ကငွေတွေ...

''မင်းဘာတွေပြောနေတာလဲ''

ရှန်ဟတ်က နောင့်ပါးလေးကိုတိမ်တိမ်ဖွဖွလေးအသာအယာညစ်သည်..။

'' ငွေမက်လို့ရတယ်
ငွေမက်ရင် မင်းမောင့်ကိုအပိုင်ကြံသင့်တယ်နော် သုံးမကုန်အောင်ပေးမှာမလို့''

''တော်တော့''

ရှန်ဟတ်ပြောနေတာတွေကိုနောင်သေချာလည်းနားမလည်.။သေချာတာတော့ရှန်ဟတ်နဲ့ပတ်သတ်ပြီး နောင်ဘယ်ငွေကိုမှမတပ်မက်ခဲ့ဖူးပါ..။

''ငါသွားပြီ''

ကားပေါ်မှလောလောနှင့်ဆင်းချလာကာနောက်လှည့်မကြည့်မိသော်လည်း ရှန်ဟတ်ရဲ့ခပ်စူးစူးအကြည့်တွေကိုနောင်ခံစားလို့ရပါသည်.။