𝐹𝑜𝑟𝑏𝑖𝑑𝑑𝑒𝑛

თავი 13.

- მჰჰ დენისს, რას აკეთებ?
- შენს ტუჩებს ვკოცნი, არ შეიძლება?
- როგორ არა, მაგრამ ჰანა სახლშია და შეიძლება ნებისმიერ დროს დაგვინახოს.
- ჯანდაბა!
- დამშვიდდი

- დედიკოო... *გავიქეცი კიბეებისკენ, რადგან დავინახე, რომ ჰანა ჩამოდიოდა.*
- ჩემო სიხარულო, როგორ მომენატრე.
- მეც ძალიან მომენატრე დედა.
- როგორ ხარ? ჯენიფერი და პატარა როგორ არიან?
- მე კარგად ვარ დე, ჯენიფერიც და პატარაც კარგად არიან, მადლობა. შენ როგორ ხარ?
- ნორმანულად.

1 საათი ვლაპარაკობდი დედასთან, ბოლოს იუნაც შემოგვიერთდა. ცოტახანში კი ჰანას საქმეები გამოუჩნდა და წავიდა.

მე ვიჯექი ჩემთვის სამზარეულოში და ვჭამდი, თან ფილმს ვუყურებდი. უცბად, იუნა ჩემს წინ დაჯდა და მიყურებდა.

- რამოხდა დე?
- რაღაცის თქმა მსურს.
- გისმენ.
- მაშინ, როცა მითხარი რომ გიყვარდი, მაგრამ არა ისე როგორც დედა, მინდოდა მეთქვა, რომ მეც მიყვარდი, თანაც ძალიან. მაგრამ ამის თქმა ვერ შევძელი, არ მკითხო რატო.
- მოიცა, რაა?
- დამასრულებინე!
- და როდესაც ჯენიფერი მოგყავდა ცოლად, ქორწილის დღეს ძალიან ცუდად ვიყავი, მაგრამ ყველას ისე ვაჩვენებდი თავს, თითქოს ძალიან კარგად ვიყავი. არადა შიგნიდან გული ნაწილებად მემსხვრეოდა, ისედაც დიდი ხანია, რაც ასე მაქვს.
- დედა, ამას სერიოზულად მეუბნები?
- კი!
- არვიცი რა ვთქვა, სიტყვები არ მყოფნის.
- არაფრის თქმა არ არაა საჭირო. მიყვარხარ დენისს, ძალიან მიყვარხარ!
- მეც მიყვარხარ იუნა.

ჩვენი ტუჩები შეერთდა, მაგრამ ეს კოცნა დიდხანს არ გაგრძელებულა. უჰაერობის გამო მოგვიწია გაწყვეტა.

- ჰანას უნდა ვუთხრათ ყველაფერი, მგონი დამალვას აზრი აღარ აქვს.
- მართალი ხარ, მაგრამ ვინ ეტყვის?
- მე ვეტყვი. შეიძლება მე ნაკლებად მეჩხუბოს, მაინც შვილი ვარ და შენ უფრო გეჩხუბება, მე კი არ მინდა, რომ ეს მოხდეს.
- კარგი, როგორც გინდა.
- დავურეკავ და ვეტყვი, რომ სადმე შემხვდეს და მაშინ ვეტყვი.
- ფრთხილად იყავი.

იუნას ლოყაზე ვაკოცე და ჰანას მესიჯი გავუგზავნე.

დენისის პოვ:
ესეც ასე, უკვე 9საათია. კაფეში ვზივარ და ჰანას ველოდები, იმედია ყველაფერი კარგად იქნება.

- რამოხდა ჩემო მზის სხივო?მშვიდობაა?
- უნდა ვილაპარაკოთ.
- დაიწყე.
- მე... მე..
- რა შენ?
- მე... მე იუნა შემიყვარდა
- რააა?
- ხო დედა, მე უკვე დიდი ხანია რაც იუნა მიყვარს. ვიცი, რომ ეს არასწორია, მაგრამ ეს ჩემი ბრალი ხომ არაა...
- რას ჰქვია ჩემი ბრალი ხომ არაა? აბა ვისია?
- გულს ვერ უბრძანებ თუ ვინ შეიყვაროს.
- გაჩუმდი! ეს როგორ გამიკეთე... იუნა, მას უყვარხარ?
- კი, დღეს მითხრა, რომ მასაც ვუყვარდი.
- რამდენი ხანია რაც უყვარხარ?
- არვიცი. მხოლოდ ის ვიცი, რომ მე როცა ვუთხარი რომ მომწონდა, მაგ დროს უკვე მასაც მოვწონდი და როცა ჯენიფერი მომყავდა ცოლად, უკვე ვუყვარდი.
- არის კიდევ რამე, რაც არვიცი?
- კი.
- რა?
- მე და იუნას სექსი უკვე გვქონდა, სამჯერ.
- თქვენი დედაც! ჭკუა სულ დაკარგეთ?! შიგ გაქვთ ორივეს?! დედა-შვილს ერთმანეთი როგორ უნდა შეუყვარდეს, ან დედამ შვილს როგორ უნდა მისცეს?!
- დედა, დაწყნარდი გთხოვ! ყველა შენ გიყურებს.
- ფეხებზე მკიდია! როგორ ბედავ და მეუბნები, რომ დავწყნარდე?
- უბრალოდ გთხოვ.
- შენ ჩემი შვილი აღარ ხარ!

ჰანას პოვ: ვერ ვიჯერებ, რომ დენისმა ასეთი რაღაც მითხრა. ძალიან გავმწარდი და იმ ადგილიდან სასწრაფოდ წამოვედი.

დენისის პოვ:
- შენ ჩემი შვილი აღარ ხარ!
ამაზე თვალებში ცრემლები მომადგა. ვცდილობდი არ მეტირა, მაგრამ თავის შეკავება ძალიან მიჭირდა და ცოტა მაინც ვიტირე. არვიცოდი რა მექნა, სად გავქცეულიყავი, რომ არავის ვეპოვნე. მესმის ჰანასიც, რთულია ამის გაგება და წყნარად შეგუება ასეთ საკითხთან, მაგრამ მაინც გული მატკინა ჰანას სიტყვებმა.

რა ჩემი ბრალია თუ დედა შემიყვარდა? განა მე მინდოდა ეს? მაგრამ გულს ხომ ვერ უბრძანებ არა?

ვნატრულობდი, რომ გავმქრალიყავი და სადმე ისეთ ადგილას გავჩენილიყავი, სადაც ვერასდროს ვერავინ მიპოვიდა.