𝐹𝑜𝑟𝑏𝑖𝑑𝑑𝑒𝑛

თავი 5.

~1 წლის შემდეგ~

სოია და მადელინა გაიზარდნენ, გათხოვდნენ და ცალკე ცხოვრობენ. დენისი კი ისევ მარტოა და გულ გატეხილი. ჰანას და იუნას ურთიერთობა გაუფუჭდათ, სულ ჩხუბობენ და ყვირიან. მაგრამ იმდენსაც ვერ ხვდებიან, რომ ეს ყველაფერი დენისის ფსიქიკაზე ცუდად მოქმედებს.
ალბათ იტყვით, რატომ არ გადადის დენისი ცალკე საცხოვრებლადო, გეტყვით. იმიტომ არ გადადის, რომ არ შეუძლია. ფსიქოლოგიურად ძალიან ცუდად არის. ეშინია, რომ თუ მარტო იცხოვრებს, შეიძლება გადავიდეს ჭკუიდან.

ჩვეულებრივი დღე იყო, არაფრით გამორჩეული. მოწყენილი ვიჯექი ჩემს ოთახში და ვხატავდი. საერთოდ ხატვა არ მიყვარს და დიდად არც მეხერხება, მაგრამ გადავწყვიტე მაინც დამეხატა და ამ ნახატში, ჩემი გრძნობები გადმომეცა. ორ ადამიანს ვხატავდი, ერთი ბიჭი იყო და მეორე გოგო. ისინი ხელ ჩაკიდებულები იყვნენ. ბიჭი გოგონას წყლიანი თვალებით უყურებდა და ფიქრობდა მასზე, თუ რაოდენ ლამაზი და თვალის მომჭრელი იყო ის.
მას ის უყვარდა, მაგრამ ვერ ეუბნებოდა, რადგან ამ გოგონას სხვა ყავდა.

ორი საათის შემდეგ, როგორც იქნა ხატვა დავასრულე. ნახატი კედელზე ჩამოვკიდე, მაგიდა გავასუფთავე, საღებავი ნივთები შევინახე და ქვევით ჩავედი.  გამიკვირდა, რომ აქ არავინ დამხვდა. ჰანას ოთახში ავედი, ის იქ იყო, მასთან მივედი და ჩავეხუტე.

- რამოხდა დენისს?
- ისეთი არაფერი, უბრალოდ ჩახუტება მომინდა.
- კარგი

ისიც ჩამეხუტა, ცოტახანში კი მისი დაწერილი ლექსი წამიკითხა. ძალიან მომეწონა, ჰანას მართლაც, რომ კარგად გამოსდის ლექსების წერა. მშურს.

- დედა, შეგიძლია ერთი ლექსი მეც დამიწერო?
- კი პატარავ, რა პრობლემაა.
- მადლობა.
- არაფრის. ხო მართლა, ორი კვირა სახლში არ ვიქნები. როგორც კი დავბრუნდები, მაშინვე დავიწყებ შენთვის ლექსის წერას.
- კარგი და სად მიდიხარ?
- ქალაქგარეთ მიწევს წასვლა ჩემი სამსახურის გამო.
- დედამ იცის?
- კი, უკვე ვუთხარი და დავემშვიდობე კიდეც.
- მომენატრები დე!
- მეც ჩემო პატარავ!

დედამ ნივთები ჩაალაგა, მეც მივეხმარე. გასვლის წინ ლოყაზე მაკოცა, იუნას ჩაეხუტა და სახლიდან გავიდა. მე ტელევიზორთან დავჯექი, მინდოდა რამე მენახა, მაგრამ არვიცოდი რა. ერთ ადგილს მივაშტერდი და ფიქრებში წავედი. უეცრად კი, იუნას ხმა მომესმა და ამან გამომაღვიძა.

- დენისს, რა გჭირს?
- არაფერი დედა.
- როგორ თუ არაფერი? ესეთი არასდროს ყოფილხარ. ყოველთვის მხიარული და ენერგიული ბავშვი იყავი, ეხლა რა დაგემართა?
- ...
- მომიყევი, თუ რამე დაგეხმარები.
- არვიცი რა მჭირს დედა, უბრალოდ შეუძლოდ ვარ, პრობლემები მაქვს და არვიცი ამას როგორ გავუმკლავდე.
- მესმის, ძალიან რთულია, მაგრამ შენი თავი უნდა აკონტროლო. ნუ მისცემ უფლებას დაგამონოს და ის გაგაკეთებინოს, რაც მას სურს.
- ყველანაირად ვცდილობ, მაგრამ არ გამომდის.
- უფრო მეტად ეცადე და გამოგივა.
- კარგი.
- გინდა ფილმს  ვუყუროთ?
- კი
- კარგი, მაშინ "პატარა კაცს" ჩავრთავ.
- ეგ რამდენი ხანია აღარ მინახავს, ჩართე.

დედამ ტელევიზორი ჩართო, ფილმი მოძებნა, სასუსნავები მოიტანა და ჩემს გვერდით დაჯდა.

1საათიანი ყურების შემდეგ, უკვე მომბეზრდა ფილმის ყურება და გადავწყვიტე, ჩუმ-ჩუმად შემეპარებინა თვალი იუნასთვის. რამდენიმეჯერ გავიხედე მისკენ და მერე უკან გამოვიხედე. ღმერთო ჩემო, როგორი ლამაზია, მაბნევს მისი სილამაზე.
კიდევ ერთხელ გავიხედე, მაგრამ უკან გახედვა ვეღარ მოვასწარი რადგან, დამინახა.

- რამე მოხდა პატარავ?
- არა, არაფერი.

ისევ ეკრანისკენ გავიხედე და ფილმის ყურება განვაგრძე. რამდენიმე წამის შემდეგ კი სიჩუმე დავარღვიე.

- დედა, რომ გაკოცო, რა მოხდება? არც კი შევტრიალებულვარ მისკენ ისე ვთქვი.
- გააჩნია სად მაკოცებ.
- ლოყაზე.
- რათქმაუნდა შეგიძლია, შვილი ხარ და აბა სად უნდა მაკოცო.
- დააა, ტუჩებში რომ გაკოცო, ამაზე რა აზრის ხარ?
- მაკოცე და გაიგებ.
- არა.
- კარგი, შენი ნებაა...

რა გავაკეთე?დედას რანაირად ვუთხარი შეიძლება ტუჩებში გაკოცო თქო? ღმერთმანი, სულ შევიშალე ჭკუიდან. დებილი ხარ დენისს, დე-ბი... მოიცა, რაო? ახლა ამან მითხრა მაკოცე და გაიგებო? ნუთუ, მართლა უნდა, რომ ვაკოცო? არ მეჩხუბება?? ახხ, დენისს, რა სისულელეებზე ფიქრობ. როგორ შეიძლება დედას უნდოდეს, რომ შვილმა ტუჩებში აკოცოს.