50

8.4K 361 122
                                    

[Keon]

My head is burning... my skin is also burning, literally. Nakapikit ang mga mata ko, malalim ang aking paghinga. Nahihirapan ako sa bawat hinga ko, parang may nakabara sa dibdib ko na gumagasgas sa lalamunan ko.

I'm... still alive?

I slowly opened my eyes. Ramdam kong umaandar ang inuupuan ko. My eyesight is blurry. Now that I regained consciousness, I can feel my whole body aching, burning, as if my brain is begging me to get some help and to treat my injuries and wounds.

Unti-unting nag-adjust ang mga mata ko, kung saan bumungad sa akin ang mga kamay kong nakatali, pati ang mga paa ko. Nakaupo ako sa isang... kalesa.

As soon as I opened my eyes, the first thing I did was... to use my gift. I changed my eyes, or so I thought.

"'Wag ka ng gumawa o mag-isip ng kung ano, sulitin mo na ang natitirang oras na buhay ka pa."

Hindi ko makita ang nagsalita, pero alam kong nanggaling siya sa bandang kanan ko. Hindi ko pa rin maikot o maigalaw ang ulo ko.

Yeah... I can't use my gift.

I glanced at my leg. I forgot... I was shot.

Sumagi sa isip ko ang baril na ginamit sa akin. Parang narinig ko ulit ang pagputok ng baril na nag-echo sa tenga ko. I bit my lower lip. It's that gun... the golden gun with a clock.

 What happened?-

May lumapit sa harapan ko, at tumapat sa mukha ko para tignan ako mabuti. I can't see his face, I think he's the one who's talking earlier. He's wearing a black mask, that has a symbol of diamond on it.

"Akala ko kanina patay ka na eh," aniya.

"Iba na talaga mga bata ngayon," dagdag ng isang lalaki. Kapwa niya ay nakatakip ang mukha na may diamond.

Pareho silang kaswal na naupo sa harapan ko. They both lowered their guards since I can't use my gift, and I'm not in the state to fight.

Malabo at magulo ang memorya ko. Unti-unti, nagsipasukan ang lahat sa isipan ko. What happened from the start... to-

A glimpse of what happened flashed in my mind. Namulat kaagad ang mga mata ko at namilog.

You're kidding me... right?

Yeah...

I chuckled.

Yeah...

My memories are just blurry and messed up. There's no way... no way that 'that' happened.

My chuckled got louder, that it turned into a laugh.

"Y-Yeah," I said to myself while laughing. "That didn't happened."

Parehong nabigla ang dalawang kaharap ko sa biglaang pagsasalita at pagtawa ko. They both looked at me, confuse, at the same time, disgusted, as if I'm a crazy person.

"I-It's NOT REAL!" I laughed harder and louder. And just seconds later, I felt something dripping on my cheeks. It's not blood— it's clear.

My loud laugh... turned into a sob... "I-It's not real-" that turned into a wail. 

Walang tigil ang pagtulo ng mga luha ko habang pilit akong tumatawa. 

"G-Gin... Gin can't be dead."

That scenario popped in my mind. His burnt body... with holes. Gin, full of blood, his own blood, looking at me.

"R-Run, Keon!"

Parang masusuka ako, nanginginig ang buong katawan at nanlamig ako. "N-NO, NO, NO, NO!"

Against the God: End of the Gifteds (HIATUS)Where stories live. Discover now