Sunsets: Loving You; My Escape

Synesthesia

"Ama...riahh...I..can't..breathh..." Nanghihinang tawag niya sa akin kaya agad akong bumangon.

"Ciel! Hold on okay? Tatawag ako ng doktor." sabi ko habang natataranta.

"Hi..ndi..ko na...kaya...haa.." nahihirapan niyang usal, gusto ko maiyak pero hindi pwede kailangan niya ako.

Mabilis ako tumawag ng doktor at agad naman nilang tinignan si Ciel, halos mag makaawa na ako sa kaniya para lang maging maayos si Ciel. Naglalakad ako at napunta ako sa isang chapel, pumasok ako at umupo.

"Why you made my life miserable?" May hinanakit sa tono ko. Malamya akong tumingin sa taas, I hope you are happy.

“Why did you f-freaking put me here! Are you happy!?” I shouted while crying.

"Ano ba nagawa ko para maranasan 'to? First my mom and now si Ciel. Bakit? Hindi ko ba deserve sumaya para hadlangan mo?"

"You made me miserable, y-you made my life worse. W-Why did you let this thing happen to me?!" Napasabunot nalang ako sa buhok ko. Hindi ko maintindihan kung ano’ng maling nagawa ko. Life is already too much.

“I t-thought...I thought sapat na mga sakit na pinagdaanan ko para m-maging masaya naman.” Napapikit ako habang humahagulhol sa pag-iyak.

“Why do I need to suffer like this?! Why do I need to get f-freaking devastated!? Why this life is so cruel?! So freaking cruel?!”

“I-I can't blame anyone for why I am f-freaking hurting! Why the world is so freaking unfair! I just want to be happy w-with her!” I clutched my chest because of unbearable pain.

“I-I can blame y-you too! But, I-I don't want to. Because Ciel’s b-believe in you!”

“Bakit niyo nilalayo sa akin ang tanging kasiyahan ko!? N-Naging masama ba ‘ko?” Unti-unti akong napaluhod habang walang katapusan pa rin na umiiyak at sumisigaw.

“A-Am I not deserving t-to be happy?”

"I-If I need to beg in you para lang maging maayos siya, gagawin ko. P-Please, kahit ngayon lang, Huwag mo siyang ilayo sa akin. M-Marami na nawala sa akin, ayoko pati siya at mawala rin."

I can feel my voice crack at pinahid ang mga luha ko na patuloy pa rin sa pag agos.

Tumayo na ako at lumabas, tumungo na ako sa kwarto ni Ciel, mas lalo siya nanghina ngayon.

"Bumibigay na rin ang puso niya, sa totoo lang namangha kami paano siya nakatagal ng ganito, she's a strong woman." Sabi ng doktor, nilapitan ko naman siya.

"Hey, kumusta na?" tanong ko at hinaplos ng marahan ang ulo niya.

"I can't....do this anymore." Mahinang usal niya.

"Shhh, kaya natin 'to, okay?" Hinawakan ko naman kamay niya, please don't give up. I promise that I will be her strength. Ciel, hindi pa rin ako sumusuko, sana ganon ka rin. Mahal na mahal kita kaya, gagawin ko lahat para sa'yo, sa atin.

No one can stop me from loving her, even death.

"Amariah, huwag ka matakot magmahal uli ah? Deserve mong sumaya, hindi ko hinihiling na makalimutan mo ako pero sana may puwang pa rin ako sa puso mo."

Dagdag pa niya, bakas sa boses niya na hirap na hirap na siya, nakikita ko ang pagod sa mga mata niya, pagod na pagod na siyang lumaban pa.

"Don't say that hmm? Huwag kana muna mag isip ng kung ano. Wala akong gustong mahalin kung hindi ikaw lang." Sinubukan ko ibahin ang usapan, ngumiti lang siya.

"Ama..riah, gusto ko panoorin kung paano lumubog ang araw, please?" pakikiusap niya.

Nasa sasakyan kami ngayon kasama si dad at dad niya. Naka sandal lang siya sa balikat ko habang hawak ko ang kamay niya. Gusto ko tuparin ang hiling niya, papunta kami ngayon sa lugar na una namin pinanood ang paglubog ng araw.

Nang makarating kami inalalayan ko siyang maglakad. Nag hintay lang si dad at hindi ko na pinapunta. Dahan dahan kaming naglalakad

Nang makarating na kami umupo na kami sa bandang dulo. Medyo mataas dito at mahangin, kitang kita namin kung paano lumubog ang araw, tinitignan lang niya ito ng mabuti na para bang kinakabisado mga ito at para bang ito na ang huli.

"Ang ganda." Mahinang sambit niya at bakas sa mukha niya ang pagkamangha.

"Ciel you're my sky and my escape." I said

"Salamat, Amariah. Napasaya mo ako sobra." sabi niya, ngumiti lang ako.

"Ciel, you save me, from myself and misery. Thank you for not leaving me. From this day let me express my feelings." Nakatingin lang siya sa akin at nakangiti. May nilabas ako sa bulsa ko na maliit na kahon.

"Alam ko hindi ko na masasabi sa'yo 'to, pero hayaan mo ipaalala ko sa'yo na kahit ano pa mangyari, nandito lang ako."

"Will you marry me?" bakas ang gulat sa mata niya at unti-unti na bumagsak ang mga luha niya. Kinuha ko ang kamay niya at isinuot ang singsing.

I hug her and she rests her head on my shoulder.

"I...love...you..." last thing I heard from her bago bumagsak ang ulo niya sa balikat ko at bumitaw sa pagkakayakap sa akin.

She never open her eyes again. She's gone. My Ciel is gone.

Kasabay ng paglubog ng araw na gusto niyang makita sa huling sandali, ay ang pag alis na rin niya. Yakap yakap ko pa rin siya ng mahigpit habang humihikbi. Tuluyan na nga siyang kinuha sa akin.

"I-l love you, f-for eternity. My Ciel. I-I love..youuu....I-I...love..youu..." Bulong ko sa hangin habang yakap-yakap pa rin ang wala nang buhay niyang katawan.

She's gone.