Frat Boys Series 1: Orion

Wakas

Maki Says: Salamat sa pagbabasa. Sa paghihintay, higit sa lahat. It was really a hard hit when I was not able to finish my works based on the timeline I set.

Narinig niyo na noon, somewhere along the road, two to three years ago, I was depressed and sad. I tried to hold on to writing but it failed me. It was a horrible experience to long to write and have the time to do it but no imagination came with my willingness to do so.

I admit, I forgot the storyline. It may be a bit shaky and 'huh?' moment for some but I appreciate your love and appreciation that you did not give up on me.

You can't imagine how your comments (the good ones!) encourages me to write more. I see more views than votes, and more votes than comments but it is alright! Ipinanalangin ko ang lahat ng iyan noon. Iyong view lang masaya na ako noon, ngayon pang nakakausap ko na rin kayo ulit.

Orion is not yet to be published by a publisher. Ito ay isang collaboration with Akane and Race Darwin. We have to decide how we will publish it as soon as Race Darwin finished his part, but no pressure! Yakapin niyo muna ang Wattpad version at baka sipagin ako na mag-dagdag ng ilang mga special chapters. Baka ha! Hindi nangangako. Epilogue, is a 90% chance pero pilitin niyo muna ako. Charot lang! Syempre pag hindi na busy.

Ang haba ng author's note, hahah isang kabanata rin yern. Lol! Basta salamat and enjoy!

-------
The tension filled the air, si Hezekiah lang ang humarap kay Fausto dahil hindi nakatuntong si Orion sa pamamahay ng mga Ricafort, he stayed outside the house in his car. Naiintindihan ni Hezekiah at Orion ang pinanggagalingan ni Fausto kaya nakakaunawang naghihintay sa labas ito.

Kinakabahan si Hezeikiah at natutuwa dahil nakita niyang maayos ang lagay ng ama. She imagined the worst when they were apart!

"Sir, kumusta po ang pakiramdam niyo?" Iyon ang panuna niyang tanong, she's been dying to hear from him directly that he's okay!

Inalis ni Fausto ang salamin at pinunasan ng luha ang mata bago umupo sa couch. He's been breathing heavily which made her worried, okay lang kaya ang ama?

"I am sorry, anak."

Parang kinurot ang puso niya sa pagkakataong iyon. Hindi niya alam kung ano ba ang tamang sabihin, 'Huwag niyo po akong tawaging anak?' but that will sound very negative and angry.

"Sir.. Hindi niyo po dapat nalaman ang organ donor niyo pero dahil alam niyo na rin, sana po malaman niyo na hindi ko ginusto na dalhin niyo ang guilt dahil diyan. Naiintindihan ko ang mga naging pagdududa niyo sa akin." She smiled bitterly, "Hindi niyo ako nakitang lumaki at pati iyon, hindi niyo rin dapat ikakonsensya. I am who I am now partly because of your choices and my mother's choices, and the other half are my own choices."

"Isang bagay na itinuro sa akin ng Nanay, ang tumanaw ng utang na loob. Kaya nga kahit siguro matanda na siya ay nagsisilbi pa rin siya doon sa club na itinuring kaming pamilya. Kaya tumatanaw po ako ng utang na loob sa inyo, sa pagpulot niyo sa akin, kahit sa bandang huli hindi naging maganda ang pagtutunguhan natin, hindi ako nagtanim ng sama ng loob. Okay na po iyon."

Pinanlakihan naman siya ng mata nang biglang lumuhod si Fausto sa harap niya nang hindi niya inaasahan.

"Sir!" Napatili siya at agad na dinaluhan ang ama sa sahig, "Kaya pa ba ng tuhod niyo yan?" She asked concern but that sounded rude. Hindi niya alam kung paano makikibagay. Simula nakilala niya si Fausto ay trinato niya itong boss and now that he's calling her 'anak' at lumuluhod pa sa harapan niya, nahihirapan siyang huminga. Gusto niya rin itong makausap pero hindi na kailangan ang mga ganito.

"Sir, tumayo kayo riyan at hindi ko alam ang sasabihin ko! Ayoko po ng ganyan!" Hindi napigilan ni Ia ang luha na tumakas sa mata. She sniffed and felt her heart constrict, she doesn't like seeing old people kneeling in front of anyone. "Huwag niyo naman ako ilagay sa nakakailang na sitwasyon."