EFENDİM HEPİNİZE ÖNCELİKLE İYİ AKŞAMLAR DİLERİM :) YENİ BÖLÜM ÇOK BEKLEDİ BİLİYORUM AMA SONUNDA YOLLUYORUM :) HANIMLAR BEYLER HİKAYEMİZİN BU BÖLÜMÜ FİNAL OLACAKTI ASLINDA AMA BEN BU FİNALİ İKİYE BÖLDÜM. YARIN BU SAATLERDE SON PARTIMIZ GELECEK VE SONRASINDA DOLUNAY VE KEMAL'İN GELECEK YILLARINDAN BİR EPİLOG OLACAK. ASLINDA BOLCA TEŞEKKÜRLERİM VAR AMA BU TEŞEKKÜR FASLINI YARINKİ BÖLÜME SAKLIYORUM AMA SÖYLEMEDEN GEÇEMİCEM NEVRAMUTLU KUZUMA BANA VERDİĞİ DESTEK VE BU BÖLÜMDEKİ YARDIMI İÇİN TEŞEKKÜR EDİYORUM :D SEVİLİYORSUNUZ YARIN GÖRÜŞMEK ÜZERE DYORUM VE AYRICA BOLCA YORUM BEKLİYORUM İYİ OKUMALAR CANLARIM BENİM ..... ALEX
%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%
Kemal sabah erkenden kalkıp kardeşi Murat' ın yanına bir kaç adam verip Dolunay' ın annesini almaya göndermişti. Murat yengesinin annesi için son kontrolleri kendisi yapıp ve durumu öğrenmek istemişti. Murat meslektaşları ile konuşup Meryem hanımın sağlığı hakkında öğrendiği durumundan sonra gerekli tıbbi malzemeleri alarak eve gelmiş önce alt katta ki geniş oda hastane odasına dönüştürülmüştü.
Fizik tedavi için aşağıya aletleri kurarken, Dolunay da annesinin kaldığı odaya gitmek için cesaret topluyordu. Korkuyordu Dolunay… Dizleri tirtir titriyor heyecandan nefes alamıyordu. Yanında olan Kemalin elini neredeyse ezercesine tutuyordu. Kemal de bugün ise gitmeyip sevdiği kadına destek oluyordu her an yanında olacağını hem kelimeler hem de yaptığı davranışlarla belli ediyordu. Aynı şekilde Kemal' in kardeşleri de öyle... Dolunay arkasında ki destekle birlikte annesinin odasının kapısını açtı ve içeri girdi. Yatakta yatan yüzü solgun ve bakışları ifadesiz olan kadına yani annesine doğru ilerledi. Gözlerindeki yaşlar dur durak bilmeden ağlamaya başladı annesinin görüntüsüyle. Annesinin yıllardır çektiği acıyı yaşadığı şeyleri düşünce daha çok ağlama isteği ile doluyordu.
Yaşadığı her şey yalandı bu zamana kadar. Ne kadar babası yani baba bildiği adam Hikmet kendisine kötü davranmasa da böyle bir yalan içinde yaşadığı için için acı doluydu ve çok üzgündü. Yavaşça annesine doğru yaklaştı ve yatağa oturdu. Gözleri annesini tanımak ister gibi yüzünü her bir tarafında dolaştırdı. Her bir ayrıntıyı beynine kazır gibi inceledi. Şefkatle baktı annesine.
Dün Kemal ona gerçeği söylediğinden beri düşünüyordu. Acaba annesi normale döndüğünde onu sever miydi? Kızı olarak benimser ve aile olabilir miydi? Ya babası o nasıl davranacaktı? En önemlisi kendisi aile olarak benimseyip sever miydi? ailesini? Tabi ki severdi. Dolunay çok iyi kalpliydi ve gerçek ailesini sevmemesi gibi bir şey siz konusu değildi.
Dolunay bunları düşünürken annesi Meryem hanım yavaşça gözlerini açtı ve nerede olduğuna baktı. İlaçlar kesilse de hemen kendine gelemiyordu. Gerçekleri idrak edip normal hayata dönmesi için en azından bir kaç hafta geçmesi gerekiyordu. Yıllardır aldığı ilaçlar sadece beynini değil tüm vücudunu da etkilemişti. Ama Murat bizzat ilgilenip bu süreci hızlandırıp sağlığına kavuşturacaktı.
Meryem hanım gerçekleri yani şu an kızının yanında olduğunu bilmiyordu. Uyuşturulduğu için geçmişte yani bebeği ilk doğduğu zamanda kalmıştı. Ama Dolunay bunu da annesine anlatıp onu iyi edecekti. Meryem hanım boş gözlerle Dolunaya baktı. Ardında etrafına yani Kemal ve kardeşlerine. Burak hemen aşağıya inip Mirayı çağırdı.
Murat Meryem hanımı kontrol edip Dolunaya bakıp konuşabilirsin şeklinde onay verdi ve Dolunay annesine herşeyi anlattı. Her şeyi bir bir göz yaşı içinde anlattı. Dolunay anlattıkça Meryem hanım dışında biri daha ağlıyordu. Ela... Ela da göz yaşlarına hakim olamıyordu. Oda nerdeyse güç hatırlamadığı annesi için ağlıyordu ve canı çok yanıyordu.
