KATANA (SEASON1)

Chapter 22

از مغازه کوچکی که سر راهش قرار داشت یک بسته سیگار کَمِِل گرفت.

یک نخ بیرون کشید و بین لب هاش گذاشت،فندک رو زیرش گرفت و دود رو به عمیق ریه ها کشید.

جلوی درب مغازه،روی صندلی ای که بخاطر آفتاب رنگش پریده بود نشست و مشغول دود کردن سیگار شد.

برای بعد از اتمام نخ دوم سیگارش برنامه میچید.

و برنامه ازین قرار بود،کیم سوکجین قرار بود به طرز وحشیانه ای توسط چان به قتل برسه.

سیگار دوم رو از داخل پاکت دراورد و آتیش رو زیرش گرفت.

چشم هایش نور آبی رنگ رو دنبال میکرد،از روی سقف تا کف زمین و بدن هایی که زیر این نور میدرخشیدن؛دخترهایی که با ریتم آهنگ میرقصیدن و پسرهایی که با چشم های درنده با چاک سینه و رون پاهای برهنه حمله ور میشدن.

بوی انواع مشروبات الکی و عطر و عرق ترکیب شده بود و به انتهای مغز هجوم میبرد،میسوزند و پیش میرفت،نخ خاطرات رو در دست میگرفت،همه جارو تاریک میکرد.

بکهیون آخرین جرعه ویسکی رو سر کشید و از روی صندلی بلند شد،کلاب کوچیکی بود و با برداشتن هر قدم تنش به تن افراد دیگه برخورد میکرد. عصبی شد،داد کشید،مست بود و درکی از اطراف خود نداشت،چند بار رویزمین افتاد و باز بلند شد،دستش رو از دیوار گرفت و به سمت درب خروجی حرکت کرد.

با باز شدن درب باد سرد به سمت صورتش هجوم اورد،چنگ زد،موهاش رو به عقب هدایت کرد.

بکهیون سرش رو بالا اورد و به آسمون نگاه کرد،به دنبال یک آشنا میگشت،به دنبال یک صدا،یک نوازش.

پالتویی که تنش بود رو دراورد و روی زمین انداخت،در مقابل باد سوزناک زمستانی ایستاد.

عرق های روی تن منجمد شد،چشم ها خشک،دهان باز، آهسته لب زد.

+آجوما..

با این چهره شبیه روز های کودکی اش شده بود،وقتی که به خونه برمیگشت و با چشم های اشک آلود به زخمی که سر زانو اش رو خونی کرده،اشاره میکرد.

قدم برداشت،آهسته و بدون عجله،فرصت میخواست برای فکر کردن.

مسیر طولانی بود و بکهیون تنها،خیابون ها خلوت و برفی.

به موزائیک های کف پیاده رو نگاه میکرد،سرش رو بالا نمیاورد،از تنهایی میترسید،از طرد شدن،زده شدن از زندگی.

از خودش میپرسید قبل ازینکه این بشم،بزرگترین ترسم چی بود؟

اشک ها از گوشه چشم جاری شدن،صورت یخ زده رو لمس و درنهایت روی زمین سرد خودکشی میکردن.

صدای گریه های بکهیون کم کم بلندتر شد،ناله ای جگر سوز،فریادی نیازمند؛مردی تنها در سوز زمستانی که اشک میریخت.