ထိုစကားကို ကြားလိုက်ရ၍ ကျန်းယွီယန်မှာ အ့ံအားသင့်သွားကာ လုချောင်ကို လှည့်ကြည့်လိုက်တော့၏။လုချောင်ကလည်း သူမကို ကြည့်နေကာ 'ဒါက အမှန်ပဲ'လို့ ပြောနေသလို ပေါ့ပေါ့ပါးပါး ခေါင်းငြိမ့်ပြရင်း ပြုံးပြလေသည်။လူတိုင်းက လုချောင်နဲ့ ကျန်းယွီယန်ကို စနောက်ရင်း အလုပ်ရှုပ်နေကြလေတယ်။ဒါပေမယ့် ထိုလူ အားလုံးထဲမှ လုလီကျွင်းကတော့ မပျော်နိုင်ချေ။
"အစ်ကိုက သူမနဲ့ တကယ် ကခဲ့တာလား?"ဝမ်းနည်းနေသော အမူအရာနှင့် လုလီကျွင်းက မေးလေတယ်။
"Huu!"လုချောင်က သူ့ကို ကြည့်လာရင်း ခေါင်းငြိမ့်ပြသော်လည်း ဘာမှ ထပ်မပြောပေ။လုလီကျွင်းက သူ့အကြည့်တွေကို ကျန်းယွီယန်ဆီသို့ ရွှေ့လိုက်ကာ ဖျက်စီးလိုသော အကြည့်နှင့် စိုက်ကြည့်လိုက်တော့သည်။'ကျွန်တော့် အစ်ကိုနားက ဝေးဝေးနေ'ဆိုတဲ့ ပုံစံမျိုးနဲ့ လုချောင်ရဲ့ လက်ကို သူ တင်းတင်းကြပ်ကြပ်ကို ဆုပ်ကိုင်ထားလိုက်၏။
ကျန်းယွီယန်က သူ့ရဲ့ တုံ့ပြန်မှုကို သတိပြုမိသော်လည်း လျစ်လျူရှုလိုက်ကာ လုလီကျွင်းဟာ ကလေးငယ်လေးတစ်ယောက် ဖြစ်ကြောင်း တွေးတောနေလိုက်ရလေတယ်။ထို့နောက် သူမ တစ်ခြားသူတွေကို ကြည့်ပြီး ပြောလိုက်၏ "ကျေးဇူးပြုပြီး ကျွန်မတို့ကို ခွင့်ပြုပါဦးေနာ်"
်သူမ အစ်ကို လက်ကိုကိုင်လိုက်ပြီး သူ့ကို သူမနဲ့အတူ ဆွဲခေါ်သွားလိုက်တော့သည်။လုတွေနဲ့ ဝေးတဲ့နေရာရောက်တာ သေချာမှသာ သူတို့ ရပ်လိုက်ကြ၏။
"ဘယ်လို ရိုင်းလိုက်တဲ့ ကလေးလဲ!"သူမက မျက် မှောင်ကြုံ့နေသည်။
"ဘယ်သူလဲ?လုလီကျွင်း"
"Huu"သူမ ခေါင်းငြိမ့်ပြလိုက်၏။
"မဟုတ်ပါဘူး!ငါ မြင်ရတာတော့ သူက သူ့အစ်ကိုကြီးကို တစ်ယောက်တည်း ပိုင်ဆိုင်ချင်နေတာပါ"အခုထိ သူ့အစ်ကို လက်ကိုကိုင်ထားဆဲဖြစ်သော လုလီကျွင်းကို ကြည့်လိုက်ရင်း ပြောလေတယ်။လုလီကျွင်းရဲ့ အေးစက်တဲ့ အပြုအမူတွေက သူ့ညီမနဲ့ ပက်သက်နေတာကို ကျန်းယန်လည်း သတိပြုမိသည်။
"ဘာပဲဖြစ်ဖြစ်"
"ဒါနဲ့ မင်းပျော်ခဲ့ရဲ့လား?"လုလီကျွင်းရဲ့ အမူအကျင့်တွေကြောင့် သူမ စိတ်ဆိုးနေတာကို တွေးမိပြီး ကျန်းယန် အကြောင်းအရာ ပြောင်းဖို့ ကြိုးစားလိုက်တယ်။
"ဘာကိုလဲ?"
"ဒီပွဲမှာ စောင့်မျှော်အခံရဆုံး ယောကျာ်းတစ်ယောက်ရဲ့ အကပါတနာတစ်ယောက် အဖြစ်"
"ငါ့ a**" ကျန်းယွီယန်မှာ ဒေါသထွက်သွားသော်လည်း ဘာကြောင့်ဆိုတာ သူမ နားမလည်နိုင်ပေ။သူမ စိတ်က ရှုပ်ထွေးနေဆဲပင်။
"အဟွတ် အဟွတ်!မင်း ဘာပြောလိုက်တယ်ဆိုတာကို သတိထားစမ်းပါကွာ ခုန မင်းပါးစပ်က ထွက်လာတဲ့ စကားလုံးတွေကို ကြားသွားပြီး ဘယ်သူကမှ မင်းကို ကဖို့ မမေးတော့မှာ အစ်ကို စိုးရိမ်တယ်ကွ။ငါတို့က တရုတ်မှာလေ အမေရိကမှာ မဟုတ်ဘူးကွ"
"ညီမ ဂရုမစိုက်ဘူး။"
"ဒါပေမယ့် ငါကတော့ ဂရုစိုက်တယ်။အခုက မင်းအတွက် ချစ်သူတစ်ယောက် ရှာရမယ့်အချိန်ပဲ။"ကျန်းယန် ရပ်တန့်လိုက်ပြီး ဆက်ပြောတယ် "စကားမစပ် ငါ သူ့ကို ကြိုက်တယ်" လုချောင် ရှိနေတဲ့နေရာကို သူ ညွှန်ပြလိုက်၏။
"ဒါဆို သွားပြီးတော့ သူ့ကို အစ်ကိုချစ်သူ လုပ်လိုက်ပေါ့" သူမက စိတ်အနှောင့်အယှက် ဖြစ်စွာ ပြောလေတယ်။
"ဟားဟား!ငါ့ ဆန္ဒပါ ဒါပေမယ့် ကံဆိုးချင်တော့လည်း ငါက အဖြောင့်ကောင် ပြီးတော့ သူက မင်းကို စိတ်ဝင်စားနေတယ်လို့ ငါတွေးမိတယ်။ကနေတဲ့ အချိန်တုန်းက သူ မင်းကို ကိုင်ထားတဲ့ ပုံက ငါ့ကို ကြက်သီးထစေတယ် ဒါပေမယ့်လေ ငါ့ဘဝမှာ ပထမဆုံးအချိန် တစ်ယောက်တည်း ဖြစ်နေရလို့ ငါ ဝမ်းနည်းတယ်ကွ"
(လာ ကိုကိုကျန်းယန် တို့ဆီလာ တို့လည်း တစ်ယောက်ထဲပဲ)
သူတို့နှစ်ယောက် စကားပြောနေကြတုန်း လုချောင်က တစ်ခြားသူတွေနဲ့ အလုပ်ရှုပ်နေခဲ့ပေမယ့်လည်း အခုထိကို ကျန်းယွီယန်ကို တွေ့လို၍ ဖြတ်ခနဲကြည့်နေဆဲပင်။သူမကလည်း သူ့ကို အမှုမဲ့ အမှတ်မဲ့ ကြည့်မိနေ၏။ထိုသို့ ကြည့်မိနေခြင်းကြောင့် သူမ ပြင်းပြင်းထန်ထန်ကို ရှောင်ချင်သော်လည်း မကူညီနိုင်ခဲ့ပေ။လုချောင်ရဲ့ အကြည့်တွေက သူမပေါ်မှာသာ ရှိနေတဲ့အတွက် သူမ မသက် မသာဖြစ်ခြင်းကို စတင်ခံစားလာရလေတယ်။
ထိုအခိုက် မှာပဲ ကျန်းဖိန်ကျင့်နဲ့ မိုရုလန်က ပါတီပွဲထဲက ဧည့်သည့်တစ်ဦးနှင့်အတူ သူတို့ဆီလာလေ၏။ထိုသူက ကျန်းယန် စတင် လက်တွေ့ဆင်းရမည့် တူညီသော ဆေးရုံမှ ကျော်ကြားတဲ့ နှလုံးအထူးကုတစ်ယောက် ဖြစ်လေသည်။သူတို့လေးယောက် မှာ စကားစ မြည်ပြောရင်း အလုပ်ရှုပ်နေကြသည်ပင်။ကျန်းယွီယန် ခွင့်တောင်းလိုက်ကာ ဟိုတယ်ရဲ့ ကြီးမားတဲ့ မြက်ခင်းဧရိယာမှာ ဖွင့်ထားသည့် ခန်းမ၏ ဘယ်ဘက်ခြမ်း မှ တံခါးဆီကို ဦးတည်လျှောက်သွားတော့တယ်။လေကောင်းလေသန့်ကို ရချင်နေပြီး သူမကိုယ်သူမ စိတ်လျော့ချနိုင်ရန် ဖြစ်သည်။
သူမ မြက်ခင်းပြင်ကို ရောက်ရှိသည့်အခိုက်တွင် ခန်းမနဲ့ အနည်းငယ်ကွာဝေးတဲ့ မြက်ခင်းပြင်၏ ဘယ်ဘက်တွင် သေးငယ်သော အရိပ်တစ်ခုကို သူမမြင်လိုက်ရ၏။ထိုနေရာတစ်ဝိုက်ပေါ်တွင် အလင်းရောင်များ ရှိလေတယ်။များပြားလှတဲ့ အလင်းရောင်တွေကြောင့် အရာအားလုံးက တောက်ပနေရှာသည်။ထိုအရိပ်ရှိတဲ့နေရာကို သူမ လျှောက်သွားလိုက်တော့ မြက်ခင်းပြင်၏ ထောင့်စွန်းက သစ်ပင်အောက် မှာ အနက်ရောင် ဝတ်စုံနဲ့ ယောကျာ်းတစ်ယောက် ရှိနေတာ သူမ မြင်လိုက်ရ၏။ထိုအရိပ်က အတိအကျကို သစ်ပင်နဲ့ ထောင့်မှန်ကျစွာ အနည်းငယ် ကွာဝေးနေသည်။
ဆက်လျှောက်နေရင်းနဲ့ ထိုယောက်ာ်းကို သူမ ကြည့်ရှုနေမိ၏။ထိုလူက သစ်ပင်ရဲ့ အကူအညီနဲ့ မတ်တပ်ရပ်နေလေတယ်။သူ့ကျောက သစ်ပင်ပင်စည်မှာ မှီထားရင်း သူ့ခြေထောက် တစ်ဖက်ကတော့ ပင်စည်၏ အောက်ပိုင်းပေါ်သို့ နောက်ပြန် ကွေး၍ ထားလေသည်။သူက ဆေးလိပ်သောက်နေ၏။အနည်းငယ်ကွာဝေးနေတဲ့အတွက် သူ့မျက်နှာကို သူမ မမြင်ရသလို မြက်ခင်းပြင်မှာ ရှိတဲ့ အလင်းရောင်တွေကလည်း ထိုသူ မျက်နှာကို ကာနေခဲ့သည်ပင်။သူ့လက်ထဲမှာရှိတဲ့ စီးကရက်က ကုန်သွားတာနဲ့ စီးကရက်ဘူးကို ဖွင့်လိုက်ကာ နောက်တစ်လိပ် ထပ်ယူလိုက်တော့၏။သူ စီးကရက်ကို ပါးစပ်မှာ ကိုက်လိုက်ပြီး မီးခြစ်နဲ့ မီးညှိလိုက်ပြန်တယ်။
ကျန်းယွီယန်မှာ မျက် မှောင်ကြုံ့သွားပြီး ထိုယောကျာ်းအား လျစ်လျူရှုလိုက်တော့သည်။
နောက် မိနစ်အနည်းငယ်လောက် မှာတော့ ကျန်းယွီယန် အရိပ်ရတဲ့နေရာတစ်ခုကို ရောက်ရှိသွားလေတယ်။ထိုအရာက သေးငယ်ပြီး အထဲမှာ လူ ငါးယောက် ခြောက်ယောက်လောက် သက်တောင့်သက်သာ ရပ်နိုင်တဲ့ နေရာလပ်တစ်ခုရှိအောင် လှပစွာ အလှဆင်ထားတဲ့ အဆောက်အအုံတစ်ခု ဖြစ်သော်လည်း ထိုင်ဖို့ရာတော့ မစီစဥ်ထားပေ။အဆောက်အဦးပတ်လည်တွင် သတ္တုလက်ရန်းတစ်ခု ရှိပြီး လူတစ်ယောက် ကိုင်ထားနိုင်လောက်အောင် မြင့်မားကာ ထိုအရာကို အဖြူရောင်တောက်တောက် ဆေးဆိုးထားလေ၏။
ကျန်းယွီယန် အထဲသို့ လျှောက်သွားလိုက်ကာ လက်တန်းကို ကိုင်ရင်း ထိုနေရာမှာပဲ မတ်တပ်ရပ်နေလိုက်သည်။အဲ့အချိန်မှာတော့ ကျန်းယွီယန်၏ ဦးနှောက်ထဲမှာ အတွေးများစွာနှင့် ပြည့်လျှံနေလေ၏။ထိုယောကျာ်းကြောင့် သူမ စိတ်လှုပ်ရှားမိသွားသဖြင့် သူမကိုယ်သူမ စိတ်မကောင်းဖြစ်မိလေတယ်။သူမ ဘာတွေ ခံစားနေရ
တယ်ဆိုတာ သူမ မသိချေဘူး။သူမဆီမှာ တစ်စုံတစ်ခု ဖြစ်ပေါ်လာတာဟာ ဒါပထမဆုံး အကြိမ်ဖြစ်ပြီး တစ်ယောက်ယောက်က ဒီပမာဏလောက်အောင် သူမကို အကျိုးသက်ရောက်သွားခဲ့တာပင်။
သူမ သူ့ကို အဝေးသို့ တွန်းလွှတ်ချိန်တုန်းက ဘာကြောင့် အသည်းလှိုက်အူလိုက်ကို သူမ ထိုသို့ မလုပ်နိုင်ခဲ့တာလဲ?သူနဲ့ သူမ နီးသွားချိန်တုန်းက ဘာကြောင့် သူမက ကြောက်နေရတာလဲ? သူ သူမကို ထိလိုက်တုန်းက သူမ မသိလိုက်ပဲနဲ့ ဘာကြောင့် ဒါကို ကြိုက်နေရတာလဲ?သူ သူမကို စတဲ့အချိန်တုန်းကရော ပျင်းစရာကောင်းပြီး လမ်းလွဲနေတဲ့ စကားလုံးတွေ ပြောနေတဲ့ သူ့ကို ဘာကြောင့် သူမ စိတ်မဆိုးရတာလဲ?သူ သူမကို ဖြတ်ခနဲ ချောင်းကြည့်နေတုန်းကရော သူမ ဘာကြောင့် မကူညီနိုင်ပဲ သူ့ကို ပြန်ကြည့်နေမိတာလဲ? ပြီးတော့ သူမ နှလုံးသား အခုန်မြန်လာတာကို သူမ ဘာကြောင့် မထိန်းနိုင်ကတာလဲ?ဘာကြောင့် သူ့စကားလုံးတွေကို သူမ အည့ံခံလိုက်ပြီး ဒါတွေကို လိုက်နာခဲ့ရတာလဲ?
သူမ မချင့်မရဲဖြစ်လာပြီး ဒေါသထွက်လာတော့သည်။သူမ မျက်လုံးကို မှိတ်လိုက်ကာ ဘုရားစာကို စတင်ရွတ်တော့၏။ထပ်တလဲလဲကို အသက်ရှုနေရင်း သူမကိုယ်တိုင် စိတ်ထိန်းနေရလေတယ်။ပြီးတဲ့နောက် မှာတော့ ခန်းမရဲ့ ဆန့်ကျင်ဘက် နေရာကို မျက်နှာလှည့်လိုက်တော့သည်။အဆောက်အဦး၏ လက်တန်းကို သူမ လက်နှစ်ဖက်ဖြင့် ကိုင်ထားလိုက်ပြီး ထိုနေရာမှာပဲ သူမ မတ်တပ်ရပ်နေတော့တယ်။
စောနက အနက်ရောင် ဝတ်စုံဝတ်ထားတဲ့ အမျိုးသား ရပ်နေခဲ့တဲ့ သူမရဲ့ ညာဘက်ခြမ်း သစ်ပင်ရှိရာနေရာကို သူမ ကြည့်လိုက်၏ သို့သော်လည်း သူထွက်သွားပြီးဖြစ်တာကြောင့် သူမ အ့ံအားသင့်သွားလေတယ်။ထို့နောက် သူမ ရပ်နေတဲ့နေရာမှ အနည်းငယ် အကွာအဝေးမှာ ရှိတဲ့ ရေတံခွန်ကို သူမ ကြည့်နေလိုက်သည်။လှပတဲ့ ရေတံခွန်က ရေစီးဆင်းကျသံလေးက သူမ ခံစားချက်ကို ကောင်းလာစေ၏။
ထိုနေရာမှာပဲ ရပ်နေရင်း သူမ မျက်လုံးတွေ မှိတ်လိုက်ကာ ရေစီးကျသံကို နားထောင်နေတော့သည်။အချိန် အနည်းငယ် အကြာမှာပဲ ထိုအခိုက်အတန့်လေးကို ရှင်းလင်းစွာ ဖြတ်သန်းလာသည့် ခြေသံကို သူမကြားလိုက်ရလေတယ်။သူမ မျက်လုံးတွေကို ဖွင့်လိုက်ကာ သူမ နောက် မှာ ရပ်နေတဲ့ တစ်စုံတစ်ယောက်ကို ကြည့်ရန် သူမ လှည့်လိုက်တော့သည်။
...............................................................
(Zawgyi)
ထိုစကားကို ၾကားလိုက္ရ၍ က်န္းယြီယန္မွာ အ့ံအားသင့္သြားကာ လုေခ်ာင္ကို လွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့၏။လုေခ်ာင္ကလည္း သူမကို ၾကည့္ေနကာ 'ဒါက အမွန္ပဲ'လို႔ ေျပာေနသလို ေပါ့ေပါ့ပါးပါး ေခါင္းၿငိမ့္ျပရင္း ၿပဳံးျပေလသည္။လူတိုင္းက လုေခ်ာင္နဲ႕ က်န္းယြီယန္ကို စေနာက္ရင္း အလုပ္ရႈပ္ေနၾကေလတယ္။ဒါေပမယ့္ ထိုလူ အားလုံးထဲမွ လုလီကြၽင္းကေတာ့ မေပ်ာ္နိုင္ေခ်။
"အစ္ကိုက သူမနဲ႕ တကယ္ ကခဲ့တာလား?"ဝမ္းနည္းေနေသာ အမူအရာႏွင့္ လုလီကြၽင္းက ေမးေလတယ္။
"Huu!"လုေခ်ာင္က သူ႕ကို ၾကည့္လာရင္း ေခါင္းၿငိမ့္ျပေသာ္လည္း ဘာမွ ထပ္မေျပာေပ။လုလီကြၽင္းက သူ႕အၾကည့္ေတြကို က်န္းယြီယန္ဆီသို႔ ေ႐ႊ႕လိုက္ကာ ဖ်က္စီးလိုေသာ အၾကည့္ႏွင့္ စိုက္ၾကည့္လိုက္ေတာ့သည္။'ကြၽန္ေတာ့္ အစ္ကိုနားက ေဝးေဝးေန'ဆိုတဲ့ ပုံစံမ်ိဳးနဲ႕ လုေခ်ာင္ရဲ႕ လက္ကို သူ တင္းတင္းၾကပ္ၾကပ္ကို ဆုပ္ကိုင္ထားလိုက္၏။
က်န္းယြီယန္က သူ႕ရဲ႕ တုံ႕ျပန္မႈကို သတိျပဳမိေသာ္လည္း လ်စ္လ်ဴရႈလိုက္ကာ လုလီကြၽင္းဟာ ကေလးငယ္ေလးတစ္ေယာက္ ျဖစ္ေၾကာင္း ေတြးေတာေနလိုက္ရေလတယ္။ထို႔ေနာက္ သူမ တစ္ျခားသူေတြကို ၾကည့္ၿပီး ေျပာလိုက္၏ "ေက်းဇူးျပဳၿပီး ကြၽန္မတို႔ကို ခြင့္ျပဳပါဦးေနာ်"
္သူမ အစ္ကို လက္ကိုကိုင္လိုက္ၿပီး သူ႕ကို သူမနဲ႕အတူ ဆြဲေခၚသြားလိုက္ေတာ့သည္။လုေတြနဲ႕ ေဝးတဲ့ေနရာေရာက္တာ ေသခ်ာမွသာ သူတို႔ ရပ္လိုက္ၾက၏။
"ဘယ္လို ရိုင္းလိုက္တဲ့ ကေလးလဲ!"သူမက မ်က္ ေမွာင္ႀကဳံ႕ေနသည္။
"ဘယ္သူလဲ?လုလီကြၽင္း"
"Huu"သူမ ေခါင္းၿငိမ့္ျပလိုက္၏။
"မဟုတ္ပါဘူး!ငါ ျမင္ရတာေတာ့ သူက သူ႕အစ္ကိုႀကီးကို တစ္ေယာက္တည္း ပိုင္ဆိုင္ခ်င္ေနတာပါ"အခုထိ သူ႕အစ္ကို လက္ကိုကိုင္ထားဆဲျဖစ္ေသာ လုလီကြၽင္းကို ၾကည့္လိုက္ရင္း ေျပာေလတယ္။လုလီကြၽင္းရဲ႕ ေအးစက္တဲ့ အျပဳအမူေတြက သူ႕ညီမနဲ႕ ပက္သက္ေနတာကို က်န္းယန္လည္း သတိျပဳမိသည္။
"ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္"
"ဒါနဲ႕ မင္းေပ်ာ္ခဲ့ရဲ႕လား?"လုလီကြၽင္းရဲ႕ အမူအက်င့္ေတြေၾကာင့္ သူမ စိတ္ဆိုးေနတာကို ေတြးမိၿပီး က်န္းယန္ အေၾကာင္းအရာ ေျပာင္းဖို႔ ႀကိဳးစားလိုက္တယ္။
"ဘာကိုလဲ?"
"ဒီပြဲမွာ ေစာင့္ေမွ်ာ္အခံရဆုံး ေယာက်ာ္းတစ္ေယာက္ရဲ႕ အကပါတနာတစ္ေယာက္ အျဖစ္"
"ငါ့ a**" က်န္းယြီယန္မွာ ေဒါသထြက္သြားေသာ္လည္း ဘာေၾကာင့္ဆိုတာ သူမ နားမလည္နိုင္ေပ။သူမ စိတ္က ရႈပ္ေထြးေနဆဲပင္။
"အဟြတ္ အဟြတ္!မင္း ဘာေျပာလိုက္တယ္ဆိုတာကို သတိထားစမ္းပါကြာ ခုန မင္းပါးစပ္က ထြက္လာတဲ့ စကားလုံးေတြကို ၾကားသြားၿပီး ဘယ္သူကမွ မင္းကို ကဖို႔ မေမးေတာ့မွာ အစ္ကို စိုးရိမ္တယ္ကြ။ငါတို႔က တ႐ုတ္မွာေလ အေမရိကမွာ မဟုတ္ဘူးကြ"
"ညီမ ဂ႐ုမစိုက္ဘူး။"
"ဒါေပမယ့္ ငါကေတာ့ ဂ႐ုစိုက္တယ္။အခုက မင္းအတြက္ ခ်စ္သူတစ္ေယာက္ ရွာရမယ့္အခ်ိန္ပဲ။"က်န္းယန္ ရပ္တန့္လိုက္ၿပီး ဆက္ေျပာတယ္ "စကားမစပ္ ငါ သူ႕ကို ႀကိဳက္တယ္" လုေခ်ာင္ ရွိေနတဲ့ေနရာကို သူ ၫႊန္ျပလိုက္၏။
"ဒါဆို သြားၿပီးေတာ့ သူ႕ကို အစ္ကိုခ်စ္သူ လုပ္လိုက္ေပါ့" သူမက စိတ္အႏွောင့္အယွက္ ျဖစ္စြာ ေျပာေလတယ္။
"ဟားဟား!ငါ့ ဆႏၵပါ ဒါေပမယ့္ ကံဆိုးခ်င္ေတာ့လည္း ငါက အေျဖာင့္ေကာင္ ၿပီးေတာ့ သူက မင္းကို စိတ္ဝင္စားေနတယ္လို႔ ငါေတြးမိတယ္။ကေနတဲ့ အခ်ိန္တုန္းက သူ မင္းကို ကိုင္ထားတဲ့ ပုံက ငါ့ကို ၾကက္သီးထေစတယ္ ဒါေပမယ့္ေလ ငါ့ဘဝမွာ ပထမဆုံးအခ်ိန္ တစ္ေယာက္တည္း ျဖစ္ေနရလို႔ ငါ ဝမ္းနည္းတယ္ကြ"
(လာ ကိုကိုက်န္းယန္ တို႔ဆီလာ တို႔လည္း တစ္ေယာက္ထဲပဲ)
သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ စကားေျပာေနၾကတုန္း လုေခ်ာင္က တစ္ျခားသူေတြနဲ႕ အလုပ္ရႈပ္ေနခဲ့ေပမယ့္လည္း အခုထိကို က်န္းယြီယန္ကို ေတြ႕လို၍ ျဖတ္ခနဲၾကည့္ေနဆဲပင္။သူမကလည္း သူ႕ကို အမႈမဲ့ အမွတ္မဲ့ ၾကည့္မိေန၏။ထိုသို႔ ၾကည့္မိေနျခင္းေၾကာင့္ သူမ ျပင္းျပင္းထန္ထန္ကို ေရွာင္ခ်င္ေသာ္လည္း မကူညီနိုင္ခဲ့ေပ။လုေခ်ာင္ရဲ႕ အၾကည့္ေတြက သူမေပၚမွာသာ ရွိေနတဲ့အတြက္ သူမ မသက္ မသာျဖစ္ျခင္းကို စတင္ခံစားလာရေလတယ္။
ထိုအခိုက္ မွာပဲ က်န္းဖိန္က်င့္နဲ႕ မို႐ုလန္က ပါတီပြဲထဲက ဧည့္သည့္တစ္ဦးႏွင့္အတူ သူတို႔ဆီလာေလ၏။ထိုသူက က်န္းယန္ စတင္ လက္ေတြ႕ဆင္းရမည့္ တူညီေသာ ေဆး႐ုံမွ ေက်ာ္ၾကားတဲ့ ႏွလုံးအထူးကုတစ္ေယာက္ ျဖစ္ေလသည္။သူတို႔ေလးေယာက္ မွာ စကားစ ျမည္ေျပာရင္း အလုပ္ရႈပ္ေနၾကသည္ပင္။က်န္းယြီယန္ ခြင့္ေတာင္းလိုက္ကာ ဟိုတယ္ရဲ႕ ႀကီးမားတဲ့ ျမက္ခင္းဧရိယာမွာ ဖြင့္ထားသည့္ ခန္းမ၏ ဘယ္ဘက္ျခမ္း မွ တံခါးဆီကို ဦးတည္ေလွ်ာက္သြားေတာ့တယ္။ေလေကာင္းေလသန့္ကို ရခ်င္ေနၿပီး သူမကိုယ္သူမ စိတ္ေလ်ာ့ခ်နိဳင္ရန္ ျဖစ္သည္။
သူမ ျမက္ခင္းျပင္ကို ေရာက္ရွိသည့္အခိုက္တြင္ ခန္းမနဲ႕ အနည္းငယ္ကြာေဝးတဲ့ ျမက္ခင္းျပင္၏ ဘယ္ဘက္တြင္ ေသးငယ္ေသာ အရိပ္တစ္ခုကို သူမျမင္လိုက္ရ၏။ထိုေနရာတစ္ဝိုက္ေပၚတြင္ အလင္းေရာင္မ်ား ရွိေလတယ္။မ်ားျပားလွတဲ့ အလင္းေရာင္ေတြေၾကာင့္ အရာအားလုံးက ေတာက္ပေနရွာသည္။ထိုအရိပ္ရွိတဲ့ေနရာကို သူမ ေလွ်ာက္သြားလိုက္ေတာ့ ျမက္ခင္းျပင္၏ ေထာင့္စြန္းက သစ္ပင္ေအာက္ မွာ အနက္ေရာင္ ဝတ္စုံနဲ႕ ေယာက်ာ္းတစ္ေယာက္ ရွိေနတာ သူမ ျမင္လိုက္ရ၏။ထိုအရိပ္က အတိအက်ကိဳ သစ္ပင္နဲ႕ ေထာင့္မွန္က်စြာ အနည္းငယ္ ကြာေဝးေနသည္။
ဆက္ေလွ်ာက္ေနရင္းနဲ႕ ထိုေယာက္ာ္းကို သူမ ၾကည့္ရႈေနမိ၏။ထိုလူက သစ္ပင္ရဲ႕ အကူအညီနဲ႕ မတ္တပ္ရပ္ေနေလတယ္။သူ႕ေက်ာက သစ္ပင္ပင္စည္မွာ မွီထားရင္း သူ႕ေျခေထာက္ တစ္ဖက္ကေတာ့ ပင္စည္၏ ေအာက္ပိုင္းေပၚသို႔ ေနာက္ျပန္ ေကြး၍ ထားေလသည္။သူက ေဆးလိပ္ေသာက္ေန၏။အနည္းငယ္ကြာေဝးေနတဲ့အတြက္ သူ႕မ်က္ႏွာကို သူမ မျမင္ရသလို ျမက္ခင္းျပင္မွာ ရွိတဲ့ အလင္းေရာင္ေတြကလည္း ထိုသူ မ်က္ႏွာကို ကာေနခဲ့သည္ပင္။သူ႕လက္ထဲမွာရွိတဲ့ စီးကရက္က ကုန္သြားတာနဲ႕ စီးကရက္ဘူးကို ဖြင့္လိုက္ကာ ေနာက္တစ္လိပ္ ထပ္ယူလိုက္ေတာ့၏။သူ စီးကရက္ကို ပါးစပ္မွာ ကိုက္လိုက္ၿပီး မီးျခစ္နဲ႕ မီးညွိလိုက္ျပန္တယ္။
က်န္းယြီယန္မွာ မ်က္ ေမွာင္ႀကဳံ႕သြားၿပီး ထိုေယာက်ာ္းအား လ်စ္လ်ဴရႈလိုက္ေတာ့သည္။
ေနာက္ မိနစ္အနည္းငယ္ေလာက္ မွာေတာ့ က်န္းယြီယန္ အရိပ္ရတဲ့ေနရာတစ္ခုကို ေရာက္ရွိသြားေလတယ္။ထိုအရာက ေသးငယ္ၿပီး အထဲမွာ လူ ငါးေယာက္ ေျခာက္ေယာက္ေလာက္ သက္ေတာင့္သက္သာ ရပ္နိုင္တဲ့ ေနရာလပ္တစ္ခုရွိေအာင္ လွပစြာ အလွဆင္ထားတဲ့ အေဆာက္အအုံတစ္ခု ျဖစ္ေသာ္လည္း ထိုင္ဖို႔ရာေတာ့ မစီစဥ္ထားေပ။အေဆာက္အဦးပတ္လည္တြင္ သတၱဳလက္ရန္းတစ္ခု ရွိၿပီး လူတစ္ေယာက္ ကိုင္ထားနိုင္ေလာက္ေအာင္ ျမင့္မားကာ ထိုအရာကို အျဖဴေရာင္ေတာက္ေတာက္ ေဆးဆိုးထားေလ၏။
က်န္းယြီယန္ အထဲသို႔ ေလွ်ာက္သြားလိုက္ကာ လက္တန္းကို ကိုင္ရင္း ထိုေနရာမွာပဲ မတ္တပ္ရပ္ေနလိုက္သည္။အဲ့အခ်ိန္မွာေတာ့ က်န္းယြီယန္၏ ဦးႏွောက္ထဲမွာ အေတြးမ်ားစြာႏွင့္ ျပည့္လွ်ံေနေလ၏။ထိုေယာက်ာ္းေၾကာင့္ သူမ စိတ္လႈပ္ရွားမိသြားသျဖင့္ သူမကိုယ္သူမ စိတ္မေကာင္းျဖစ္မိေလတယ္။သူမ ဘာေတြ ခံစားေနရ
တယ္ဆိုတာ သူမ မသိေခ်ဘဴး။သူမဆီမွာ တစ္စုံတစ္ခု ျဖစ္ေပၚလာတာဟာ ဒါပထမဆုံး အႀကိမ္ျဖစ္ၿပီး တစ္ေယာက္ေယာက္က ဒီပမာဏေလာက္ေအာင္ သူမကို အက်ိဳးသက္ေရာက္သြားခဲ့တာပင္။
သူမ သူ႕ကို အေဝးသို႔ တြန္းလႊတ္ခ်ိန္တုန္းက ဘာေၾကာင့္ အသည္းလွိုက္အူလိုက္ကို သူမ ထိုသို႔ မလုပ္နိုင္ခဲ့တာလဲ?သူနဲ႕ သူမ နီးသြားခ်ိန္တုန္းက ဘာေၾကာင့္ သူမက ေၾကာက္ေနရတာလဲ? သူ သူမကို ထိလိုက္တုန္းက သူမ မသိလိုက္ပဲနဲ႕ ဘာေၾကာင့္ ဒါကို ႀကိဳက္ေနရတာလဲ?သူ သူမကို စတဲ့အခ်ိန္တုန္းကေရာ ပ်င္းစရာေကာင္းၿပီး လမ္းလြဲေနတဲ့ စကားလုံးေတြ ေျပာေနတဲ့ သူ႕ကို ဘာေၾကာင့္ သူမ စိတ္မဆိုးရတာလဲ?သူ သူမကို ျဖတ္ခနဲ ေခ်ာင္းၾကည့္ေနတုန္းကေရာ သူမ ဘာေၾကာင့္ မကူညီနိုင္ပဲ သူ႕ကို ျပန္ၾကည့္ေနမိတာလဲ? ၿပီးေတာ့ သူမ ႏွလုံးသား အခုန္ျမန္လာတာကို သူမ ဘာေၾကာင့္ မထိန္းနိုင္ကတာလဲ?ဘာေၾကာင့္ သူ႕စကားလုံးေတြကို သူမ အည့ံခံလိုက္ၿပီး ဒါေတြကို လိုက္နာခဲ့ရတာလဲ?
သူမ မခ်င့္မရဲျဖစ္လာၿပီး ေဒါသထြက္လာေတာ့သည္။သူမ မ်က္လုံးကို မွိတ္လိုက္ကာ ဘုရားစာကို စတင္႐ြတ္ေတာ့၏။ထပ္တလဲလဲကို အသက္ရႈေနရင္း သူမကိုယ္တိုင္ စိတ္ထိန္းေနရေလတယ္။ၿပီးတဲ့ေနာက္ မွာေတာ့ ခန္းမရဲ႕ ဆန့္က်င္ဘက္ ေနရာကို မ်က္ႏွာလွည့္လိုက္ေတာ့သည္။အေဆာက္အဦး၏ လက္တန္းကို သူမ လက္ႏွစ္ဖက္ျဖင့္ ကိုင္ထားလိုက္ၿပီး ထိုေနရာမွာပဲ သူမ မတ္တပ္ရပ္ေနေတာ့တယ္။
ေစာနက အနက္ေရာင္ ဝတ္စုံဝတ္ထားတဲ့ အမ်ိဳးသား ရပ္ေနခဲ့တဲ့ သူမရဲ႕ ညာဘက္ျခမ္း သစ္ပင္ရွိရာေနရာကို သူမ ၾကည့္လိုက္၏ သို႔ေသာ္လည္း သူထြက္သြားၿပီးျဖစ္တာေၾကာင့္ သူမ အ့ံအားသင့္သြားေလတယ္။ထို႔ေနာက္ သူမ ရပ္ေနတဲ့ေနရာမွ အနည္းငယ္ အကြာအေဝးမွာ ရွိတဲ့ ေရတံခြန္ကို သူမ ၾကည့္ေနလိုက္သည္။လွပတဲ့ ေရတံခြန္က ေရစီးဆင္းက်သံေလးက သူမ ခံစားခ်က္ကို ေကာင္းလာေစ၏။
ထိုေနရာမွာပဲ ရပ္ေနရင္း သူမ မ်က္လုံးေတြ မွိတ္လိုက္ကာ ေရစီးက်သံကို နားေထာင္ေနေတာ့သည္။အခ်ိန္ အနည္းငယ္ အၾကာမွာပဲ ထိုအခိုက္အတန့္ေလးကို ရွင္းလင္းစြာ ျဖတ္သန္းလာသည့္ ေျခသံကို သူမၾကားလိုက္ရေလတယ္။သူမ မ်က္လုံးေတြကို ဖြင့္လိုက္ကာ သူမ ေနာက္ မွာ ရပ္ေနတဲ့ တစ္စုံတစ္ေယာက္ကို ၾကည့္ရန္ သူမ လွည့္လိုက္ေတာ့သည္။