က်ီးဟန္ မွင္တက္သြားေလတယ္။
ရီမင္ ခုလိုမ်ိဳး ေတာင္းဆိုလိမ့္မယ္လို႔ တကယ္ကို ေမွ်ာ္လင့္မထားခဲ့မိဘူး။
သူ႔ရဲ႕ ေမွာင္မိုက္ေနတဲ့ မ်က္ဝန္းေတြနဲ႔ ရီမင္ကုိ စိုက္ၾကည့္လိုက္တယ္။
ရီမင္က ခပ္ေလွာင္ေလွာင္ပဲ သူ႔ကုိ ျပန္ၾကည့္ေလတယ္။
"မနက္ဖန္ဆိုရင္ မင္းကို တျခားလူတစ္ေယာက္က ပိုင္သြားေတာ့မွာေလ...ဒါေၾကာင့္ ဒီည ငါ့ကို ေပ်ာ္ရႊင္ခြင့္ေလးေပးပါကြာ..ငါ့အတြက္ ဒီအခြင့္အေရးက ဘယ္ေတာ့မွ ထပ္ရေတာ့မွာ မဟုတ္လို႔ပါ"
က်ီးဟန္ရဲ႕ စိတ္ထြက္ေပါက္အျဖစ္ အခ်ိန္ေတြအျကာျကီး သူ ႐ွိေနေပးခဲ့တယ္။
အခုေတာ့ သူတို႔ လမ္းခြဲျကရေတာ့မယ္။
သူ ေပးဆပ္ခဲ့တဲ့အခ်ိန္ေတြက သူ႔ကို ျပန္ၿပီးေတာင္ ေလွာင္ေျပာင္ေနၾကၿပီ။
တကယ္ပဲ တရားက်ဖို႔ေကာင္းလိုက္တာ။
ဒီနည္းလမ္းနဲ႔ပဲ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္မွာ ဆက္သြယ္မႈေလးတစ္ခု႐ွိခဲ့တယ္ဆိုတာ မွတ္ယူသြားခ်င္ခဲ့ရံုေလးပါ။
ဒိထက္မပိုခဲ့ပါဘူး။
"အိုေခ"
က်ီးဟန္ရဲ႕ဖုန္းက ထပ္ျမည္လာခဲ့ျပန္သည္။
ဒါေၾကာင့္ သိပ္အမ်ားျကီး စဥ္းစားမေနေတာ့ဘဲ ရီမင္ရဲ႕ ေတာင္းဆိုခ်က္ကို ျမန္ျမန္ပဲ လက္ခံလိုက္ေလတယ္။
ဒီအေပးအယူက ႐ိုး႐ိုးသားသားမွ ဟုတ္ရဲ႕လား။
အနည္းဆံုးေတာ့ ဒါကို သူ သေဘာတူေနဆဲပါပဲ။
က်ီးဟန္ဖုန္းေျပာေနတာကိုေစာင့္ရင္း ရီမင္ ေလွာင္ေျပာင္ေနခဲ့မိတယ္။
ေယာက္်ားေတြက အျမဲတမ္း သူတို႔ရဲ႕ d**k နဲ႔ပဲ ေတြးၾကတယ္။ဦးေႏွာက္ကိုေတာ့ မသံုးၾကဘူး။
ရီမင္ မီးဖိုေခ်ာင္ထဲသြားၿပီး အရင္ကလိုပဲ ခ်က္ျပဳတ္ေနခဲ့တယ္။
ဒါက သူတို႔ရဲ႕ ေနာက္ဆံုးညစာေလ။
ဒယ္အိုးထဲက ဟင္းလ်ာနံ႔က အျပင္ထိ ေမႊးပ်ံ႕လာၿပီး ပန္းကန္ေတြထဲက အိမ္ခ်က္ဟင္းပြဲေတြကလည္း ယစ္မူးဖြယ္အတိ။
အလင္းေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ေလးရယ္ လွလွပပပံုေဖာ္ထားတဲ့ စားပြဲေပၚက ဟင္းပြဲေလးေတြရယ္က ရီမင့္ရဲ႕ စိတ္အတြင္းပိုင္းထဲထိ ေႏြးေထြးေစခဲ့တယ္။
ဒါကမွ တကယ္ကို ေႏြးေထြးတဲ ့အိမ္ေလးတစ္အိမ္ပါ။
သူ ယဲ့ယဲ့ေလးျပံဳးလိုက္မိေပမယ့္ အျပင္ဘက္က
အသံကိုၾကားတဲ့အခါမွာေတာ့ သူ႔ႏွလံုးသားေလး ေအာင့္မ်က္နာက်င္သြားခဲ့ရတယ္။
က်ီးဟန္က ဂ်ဴလီယမ္နဲ႔ ဖုန္းေျပာေနခဲ့တယ္။
သူ႔အသံက ခ်စ္ျခင္းေတြအျပည့္နဲ႔ ႏူးညံ့ညင္သာေနလိုက္တာ။ရီမင္တစ္ခါမွေတာင္ မၾကားဖူးခဲ့တဲ့ အသံမ်ိဳးေပါ့။
သူက ေလသံတိုးတိုးေလးနဲ႔ ေျပာေနတယ္။
"စိတ္မပူပါနဲ႔....
သူ မနက္ဖန္ ထြက္သြားေတာ့မွာပါ..
သူ မင္းကို စိတ္အေႏွာင့္အယွက္ေပးႏိုင္ေတာ့မွာ မဟုတ္ပါဘူး..
ကိုယ္ မင္းကို မနက္ဖန္မနက္ေစာေစာေလး လာႀကိဳမယ္ေနာ္..
ေကာင္းေကာင္းအနားယူေတာ့ေနာ္ ေဘဘီ..
အိပ္မက္ထဲ ကုိယ့္ကို ထည့္မက္ေပး...
အရမ္းခ်စ္တယ္...
အျမဲတမ္းပဲ......."
စကားလံုးတိုင္းက တံခါးကိုျဖတ္ၿပီး မီးဖိုေခ်ာင္ထဲထိ ေရာက္လာခဲ့တယ္။
ေမႊးပ်ံ႕လာတဲ့ စြပ္ျပဳတ္အနံ႔ေၾကာင့္ ရီမင္ ပ်ိဳ႕အန္ခ်င္လာတယ္။စားပြဲေပၚက ဟင္းလ်ာေတြကလည္း ခုခ်ိန္မွာ သူ႔အတြက္ အရသာကင္းမဲ့လို႔ေနၿပီ။
ရီမင္ စားပြဲေပၚက ပန္းကန္ေတြကို ႐ွင္းလိုက္ၿပီး မီးဖိုေခ်ာင္ကိုပါ တိုက္ခြၽတ္ေဆးေၾကာလိုက္တယ္။
ၿပီးေတာ့ သူ ေရခ်ိဳးတယ္။ေရခ်ိဳးၿပီးေတာ့ ရင္းႏွီးကြၽမ္းဝင္ေနတဲ့ ကုိယ္သင္းန႔ံကို သူ႔ေနာက္ကေန ရလိုက္တယ္။
သူ ေကာင္းေကာင္းႀကီး သိတာေပါ့ ဒီညက သူတို႔ရဲ႕ ေနာက္ဆံုးညဆိုတာ။သူ႔ကို ခြဲခြာရမွာ တြန္႔ဆုတ္ေနတယ္လို႔ က်ီးဟန္ခံစားေနရလို႔လား ၊
ဒါမွမဟုတ္ သူေတာင္းဆိုခဲ့သလို သူ႔ကို စိတ္ေက်နပ္ေစခ်င္တာလား ၊
ၿပီးေတာ့ မၾကာခင္ သူထြက္သြားေတာ့မွာမို႔လို႔လား။
ဘာေၾကာင့္မွန္းမသိေပမယ့္ သူ႔အေပၚ မယံုႏိုင္စရာေကာင္းေလာက္ေအာင္ က်ီးဟန္ ႏူးညံေနခဲ့တယ္။
"ရီမင္ေလး"
က်ီးဟန္က သူ႔ရဲ႕ေနာက္ကေန ခပ္တင္းတင္း ဖက္ၿပီး နားရြက္နားက အသားဖုေလးကို တတိတိကိုက္ေနတယ္။
"ညစာစားၿပီးၿပီဆိုေတာ့ အခု အခ်ိဳပြဲတည္းဖို႔ အခ်ိန္ေရာက္ၿပီ"
က်ီးဟန္ၾကည့္ရတာ အနည္းငယ္ စိတ္ပါေနပံုပဲ။
ရီမင္ကို ေပြ႔ခ်ီသြားၿပီး အိပ္ခန္းတံခါးကို ကန္ဖြင့္လိုက္တယ္။
သူက တကယ့္ကို တ႐ွဴးထိုးသမားပဲ။
ရီမင္ ႏွာေခါင္း႐ွံု႔လိုက္ေပမယ့္ မျငင္းဆန္ပါဘူး။
သူကိုယ္တိုင္လည္း ဒါကို ႏွစ္သက္ေနမိတာကို။
ရီမင့္ကို ကုတင္ေပၚတင္လိုက္ၿပီး က်ီးဟန္က အဝတ္အစားေတြ စၿပီး ခြၽတ္ေတာ့တယ္။
သူ႔ရဲ႕ သြယ္လ်လ်လက္ေတြနဲ႔ နက္ခ္တိုင္ကို ဆြဲခြၽတ္ၿပီး ႐ွပ္အက်ႌၾကယ္သီးေတြကို တစ္လံုးခ်င္းျဖဳတ္ေလတယ္။
က်ီးဟန္ရဲ႕ ရင္ဘတ္က ႂကြက္သားေတြ စတင္ၿပီး ေပၚလာတယ္။ၿပီးေတာ့ အထုပ္႐ွစ္ထုပ္နဲ႔ ၿပီးျပည့္စံုလြန္းတဲ့ ဗြီလိုင္း။သူ႔ေဘာင္းဘီကို ဆြဲခြၽတ္လိုက္ေတာ့ က်စ္လ်စ္ၿပီး ၾကံ့ခိုင္သန္စြမ္းတဲ့ ေျခေထာက္ေတြ ေပၚလာတယ္။ဒါေတြက ရီမင္ကို လိုခ်င္တပ္မက္စိတ္ေတြျဖစ္ေပၚေစတယ္။(အထုပ္႐ွစ္ထုပ္နဲ႔ v လိုင္းေတာ့ သိၾကတယ္ဟုတ္)
ဒါေပမယ့္လည္း ဒါေတြက ဘယ္တုန္းကမွ သူ႔အပုိင္မဟုတ္ခဲ့ပါဘူး။အတိတ္မွာေရာ ေနာင္အနာဂတ္မွာေရာေပါ့။
ရီမင္ ႏွလံုးသားေလး ေအာင့္မ်က္နာက်င္သြားတယ္။
အေတြးေတြကို ရပ္တန္႔လိုက္ၿပီး လက္ဦးမႈယူကာ က်ီးဟန္ရဲ အက်ႌေကာ္လံကို ေဆာင့္ဆြဲလိုက္တယ္။
သူ႔လက္ေတြနဲ႔ က်ီးဟန္ကို ႏိႈးဆြေပးလိုက္တယ္။
အခ်စ္ဆိုတာကို ဂ႐ုစိုက္မေနေတာ့ဘူး။
ဒီညအတြက္ သူ႔ကုိယ္သူ ေက်နပ္သာယာဖို႔ပဲ ေတြးေတာ့မယ္။
က်ီးဟန္က ခ်က္ခ်င္းပဲ စတင္ေတာ့တယ္။
ဒီလူက အရမ္းပဲ ေယာက္်ားပီသၿပီး အရမ္းကို တပ္မက္ဖြယ္ေကာင္းတယ္။သူ႔ရဲ႕ တစ္ဝက္တစ္ပ်က္ ဖြင့္ဟထားတဲ့ ႐ွပ္အက်ႌ ၊ သြယ္လ်တဲ့ လည္တိုင္ ၊
sexy က်လြန္းတဲ့ ညႇပ္႐ိုးေတြ ၊ တစ္ဝက္သာေပၚေနတဲ့ ျဖဴေဖြးတဲ့ ခႏၶာကုိယ္ ၊
ၿပီးေတာ့ အဲ့ဒီေအာက္နားက နီရဲေနတဲ့ ခ်ယ္ရီေရာင္.............. ။
က်ီးဟန္ရဲ႕ မ်က္ဝန္းေတြ နက္ေမွာင္သြားၿပီး သူတို႔ရဲ႕ ကိုယ္ပိုင္အရာေတြကလည္း အင္မတန္ကို ႏိုုးၾကားေနၾကၿပီ။
ျပင္းထန္တဲ့ ဆႏၵေတြေၾကာင့္ မီးေတာက္လုဆဲဆဲပဲ။
က်ီးဟန္ ကိုယ္ကိုကုိင္းလိုက္ၿပီး ရီမင္ရဲ႕ ႏႈတ္ခမ္းေတြကို ကိုက္ခဲလိုက္တယ္။ႏွစ္ေယာက္သား
လံုးေထြးေနခဲ့ၿပီး ခဏအၾကာ သူ ပင့္သက္႐ိႈက္ၿပီး စူးစမ္းလိုက္တယ္။
"ငါ့ကို ဒီလိုေတြ အရမ္းနဲ႔ ျမႇဴဆြယ္ေနတာ ငါ အေသၾကမ္းမွာ မင္းမေၾကာက္ဘူးလား"
ရီမင္က မ်က္ခံုးကို ပင့္လိုက္ၿပီး ျမႇဴဆြယ္သည့္အၾကည့္ျဖင့္ ၾကည့္လိုက္ေလတယ္။
"ဒါက မင္း လုပ္ႏို္င္လား မလုပ္ႏိုင္လားဆိုတဲ့
မင္းရဲ႕ စြမ္းရည္ေပၚမွာပဲ မူတည္တယ္.. ဒီတစ္ခါလည္းလမ္းတစ္ဝက္မွာတင္ မင္း က်ဆံုးသြားမွာလား"
"လူဆိုးေကာင္!"
က်ီးဟန္ စိတ္ဆိုးသြားေလရဲ႕။
သူ႔ရဲ႕ ရဲရဲနီေနတဲ့မ်က္လံုးေတြထဲမွာ လိုအင္ဆႏၵေတြနဲ႔ျပည့္ေနတယ္။
သူ႔က အႏိုင္ယူလႊမ္းမိုးျခင္းနဲ႔
ပိုင္ဆိုင္လိုမႈေတြလည္း ႀကီးမားတယ္။
က်ီးဟန္က ကိုယ္ကိုကိုင္းလိုက္ၿပီး ရီမင္ရဲ႕ လက္ႏွစ္ဖက္လံုးကိုစုကိုင္ကာ ေခါင္းေပၚေျမႇာက္လိုက္ေလတယ္။
ၿပီးေတာ့ ဝံပုေလြတစ္ေကာင္လိုပဲ သူ႔တစ္ကိုယ္လံုးကို သဲသဲမဲမဲ ကိုက္ေတာ့တယ္။
သူ႔ရဲ႕ ႐ွပ္အက်ႌေလးလည္း က်ီးဟန္ရဲ႕လက္ထဲမွာ စုတ္ျပတ္ေနေအာင္ျဖဲခံလိုက္ရတယ္။အိပ္ယာေပၚမွာတစ္ဝက္ ၾကမ္းျပင္ေပၚမွာ တစ္ဝက္ျဖစ္ေအာင္ လႊင့္ပစ္ခံရ႐ွာတယ္။
ရီမင္ေတာင္ အဆင္သင့္မျဖစ္ေသးဘူး
က်ီးဟန္ရဲ႕ ႀကီးမားတဲ့ အရာက သူ႔ထဲကို ဝင္ေရာက္လာခဲ့တယ္။
"ငါ မင္းကို ေက်နပ္ေအာင္ လုပ္ႏိုင္မလား ၾကည့္လိုက္ၾကစို႔"
သူက ၾကမ္းၾကမ္းတမ္းတမ္းပဲ ေျပာလိုက္တယ္။
ရီမင္ သူ႔ ႐ွပ္အက်ႌေလးလိုပဲ သူ႔ကုိယ္က ႏွစ္ျခမ္းျဖဲခံလိုက္သလို ခံစားလိုက္ရတယ္။
က်ီးဟန္ အၾကမ္းပတမ္းလႈပ္႐ွားလိုက္တိုင္း အိပ္ယာခင္းကိုသာ တင္းေနေအာင္ ဆုပ္ကိုင္ထားခဲ့တယ္။
သာယာမႈနဲ႔ နာက်င္မႈကို တၿပိဳင္နက္တည္း ခံစားေနရတယ္။
က်ီးဟန္က ငယ္ရြယ္ၿပီး ၾကံ့ခိုင္တယ္။
သန္မာလြန္းတဲ့ အားအင္ေတြကိုလည္း ပိုင္ဆိုင္တယ္။
ျပင္းထန္တဲ့တိုက္ပြဲၿပီးဆံုးဖို႔ ေတာ္ေတာ္ေလးကို ၾကာျမင့္ခဲ့တယ္။
ႏွစ္ေယာက္လံုး အဆံုးစြန္အထိ သာယာခဲ့ၾကတယ္။
"ေဘဘီ..မင္း တကယ္ သတိလစ္သြားတာလား"
က်ီးဟန္က သူ႔ကုိယ္ကို ကိုက္ခဲေနရင္းနဲ႔ ေရရြတ္ေလတယ္။
ရီမင္က အိပ္ယာခင္းကို ဆုပ္ထားရင္းနဲ႔ စိတ္မရွည္စြာပဲ သူ႔ေခါင္းကို ေထာင္ၾကည့္တယ္။
ၿပီးေတာ့ အထင္ေသးစြာ ေျပာလိုက္ေသးတယ္။
"ငါလား သတိလစ္မွာ..မင္း အခု ေနာက္တစ္ခ်ီ လုပ္ဦးမလား "
က်ီးဟန္ တခစ္ခစ္ရယ္ရင္း သူ႔ကို ေရခ်ိဳးခန္းထဲ ေပြ႔ေခၚသြားတယ္။သန္႔႐ွင္းေရးလည္းလုပ္ေပးၿပီး ႏွိပ္နယ္ေပးေလတယ္။
ရီမင္က ေရခ်ိဳးကန္ထဲမွာ လဲေလ်ာင္းၿပီး ၾကံဳရခဲတဲ့ ျပဳစုမႈကို အင္မတန္ေက်နပ္ေနမိတယ္။
ဒါေပမယ့္ ႏွိပ္ေပးေနတဲ့ သူ႔ရဲ႕လက္ေတြက ရီမင္ေပါင္ၾကားထဲကို ဦးတည္လာခဲ့တယ္။
ေရခ်ိဳးခန္းက တေျဖးေျဖးပူလာၿပီး ရီမင္႐ွိတဲ့ေရခ်ိဳးကန္ထဲ က်ီးဟန္ခုန္ဆင္းလာေတာ့တယ္။
ေရေတြက ေနရာအႏွံ႔ကို လ်ံက်သြားေလတယ္။
ဒီညကေတာ့ မကုန္ဆံုးႏိုင္ေတာ့ပါဘူး။
သူတို႔ ၿပီးဆံုးသြားတဲ့အခါမွာေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေလးကို ေနာက္က်ေနခဲ့ၿပီ။
အိပ္ယာေပၚမွာေတာ့ က်ီးဟန္က ရီမင္ကို ရင္ခြင္ထဲထည့္ၿပီး အသက္႐ႈသံမွန္မွန္နဲ႔ အိပ္ေပ်ာ္ေနတယ္။
နံရံေပၚက နာရီက တစ္ခ်က္ခ်က္ျမည္ေနၿပီး
ျပတင္းေပါက္က ေလတျဖဴျဖဴးတိုက္ခတ္ေနတယ္။
ေကာင္းကင္မွာေတာ့ လျခမ္းေကြးေလးက ခပ္မွိန္မွိန္ေလး သာေနေလရဲ႕။
အခန္းကလည္း ေအးစက္ေနတာပဲ။
ရီမင္ သူ႔မ်က္လံုးကို အေမွာင္ထဲမွာပဲ ဖြင့္လို္က္ေလတယ္။သူ႔နားထဲမွာ က်ီးဟန္ရဲ အသက္႐ွဴသံသဲ့သဲ့ကို ၾကားလိုက္တယ္။သူ႔ေခါင္းကို နည္းနည္းေလာက္ ေမာ့ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေအးစက္စက္နဲ႔ ျပတ္သားတဲ့မ်က္ႏွာက သူ႔ျမင္ကြင္းထဲ ေရာက္လာတယ္။
ထူတန္းေနတဲ့ မ်က္ခံံုး၊ ႏွာတံျမင့္ျမင့္နဲ႔ ႏႈတ္ခမ္းပါးပါးေလးေတြ။သူ႔ရဲ႕မ်က္ႏွာက်နဲ႔ မ်က္ႏွာအစိတ္အပိုင္းေတြက စိတ္တိုခ်င္စရာေကာင္းေလာက္ေအာင္ ၿပီးျပည့္စံုလြန္းတယ္။
ဘယ္လိုေတာင္ ၿပီးျပည့္စံုတဲ့ လူသားလဲ!
သူက ေယာက္်ားပီသလြန္းၿပီး တိက်ျပတ္သားတယ္။
သူ႔မွာ ကြၽမ္းက်င္မႈ၊ ကိုယ္ရည္ကိုယ္ေသြး၊ကိုယ္ပိုင္အရည္အခ်င္းနဲ႔ ႀကီးမားတဲ့ ေနာက္ခံအင္အားကိုလည္း ပိုင္ဆိုင္တယ္။
သူတို႔ စၿပီးေတြ႔ဆံုခ်ိန္ထဲက က်ီးဟန္ကို သူကပဲ တစ္ဖက္သတ္ခ်စ္ခဲ့ရၿပီး က်ီးဟန္အတြက္ဆို အရာအားလံုးေပးဆပ္ခ်င္ခဲ့တယ္။
က်ီးဟန္ ႏွစ္ၿခိဳက္စြာ အိပ္ေမာက်ေနတာသိတာေၾကာင့္ သူ႔ႏႈတ္ခမ္းကို
ရီမင္နမ္းလိုက္ေလတယ္။
ရီမင္ ေက်ေက်နပ္နပ္ျပံဳးလိုက္တယ္။
သူ႔မ်က္ႏွာေလးကေတာ့ အနည္းငယ္ ျဖဴေဖ်ာ့ေနတယ္။
သူက သူ႔ဗိုက္ေလးကို လက္နဲ႔ အမွတ္တမဲ့ ပြတ္သပ္ေနခဲ့ၿပီး မိခင္တစ္ေယာက္ရဲ႕ ဂ႐ုစိုက္မႈကို ေပးလိုက္တယ္။
"ေပါက္စနေလးေရ..ေသေသခ်ာခ်ာၾကည့္ထားေနာ္..ဒါက လူမဆန္တဲ့ ကေလးေလးရဲ႕ အေဖပဲ"
"သူကေလ မနက္ဖန္က်ရင္ ပါပါးတို႔ကို စြန္႔ပစ္ၿပီး
အျခားတစ္ေယာက္နဲ႔ မိသားစုတစ္စု တည္ေထာင္ေတာ့မယ္"
"အဆင္ေျပပါတယ္ေလ..ပါပါးတို႔ သူ႔ကို ထပ္ၿပီးမလိုအပ္ေတာ့ဘူး..သူ႔ဘဝကို သူ႔ဘာသာ ေအးခ်မ္းစြာပဲ ေနခြင္ျပဳလိုက္ပါေတာ့မယ္ေလ ေနာ္"
"......"
ခဏေလာက္ တိတ္ဆိတ္သြားၿပီးေနာက္မွာ ရီမင္သက္ျပင္းခ်လိုက္တယ္။
"ပါပါး ဘာလုပ္သင့္လဲ..သူက တကယ္ကို စပ္ဆုပ္ဖြယ္ရာေကာင္းတယ္..ဒါေပမယ့္လည္း ခုခ်ိန္ထိ သူ႔အနားက မခြာခ်င္ေသးဘူး"
"ထပ္ျပီး ေသေသခ်ာခ်ာ ၾကည့္ၾကရေအာင္ ကေလးေလး..မနက္ဖန္မနက္က်ရင္ ပါပါးတို႔ သူ႔ကို ႏႈတ္ဆက္ရေတာ့မယ္"
ရီမင္ တီးတိုးေလးဆိုေနခဲ့တယ္။သူ႔ႏွလံုးအိမ္ကေတာ့
ခါးသက္မွုေတြနဲ႔ နာက်င္ေၾကမြေနခဲ့တာေပါ့။ရင္ဘတ္တစ္ခုလံုး မြန္းၾကပ္ၿပီး အသက္႐ွဴလို႔ေတာင္ မဝေတာ့ဘူး။
မနက္ခင္းေရာက္ရင္ သူတို႔ရဲ႕ ငါးႏွစ္တာ အမွတ္တရေတြကို အဆံုးသတ္ပစ္ရေတာ့မယ္။
က်ီးဟန္က သူ႔ကို လံုးဝစိတ္မဝင္စားခဲ့ဘူး။က်ီးဟန္အတြက္ ဒီငါးႏွစ္က သတိထားမိေလာက္ေအာင္ မထိုက္တန္ခဲ့ဘူးေလ။
သူတို႔ ခြဲခြာၿပီးတာနဲ႔ သူက ဂ်ဴလီယမ္နဲ႔အတူ ဘဝသစ္စေတာ့မယ္။အဲ့ဒါက က်ီးဟန္ အျမဲတမ္းလိုလားေတာင့္တေနတဲ့ ေပ်ာ္ရႊင္စရာဘဝတစ္ခု။
အျခတစ္ဘက္မွာေတာ့ ရီမင္က အသံုးမဝင္ေတာ့လို႔ စြန္႔ပစ္ခံရတဲ့ အမိႈက္တစ္စ။အဲ့ဒိထက္ေတာင္ ပိုရင္ပိုလိမ့္ဦးမယ္။
က်ီးဟန္က ေနာက္ဆံုးေတာ့ စိတ္ခ်မ္းသာရေတာ့မယ္ေလ။
(ရီမင္ကို ပ ထုတ္ႏိုင္လိုက္တာမို႔)
အဲ့ဒါေၾကာင့္ ဒီေန႔ည အရမ္းႏူးညံ့ေနခဲ့ၿပီး သူ႔ကိုေတာင္ ရင္ခြင္ထဲထည့္ဖက္ျပီးအိပ္ခဲ့တယ္။
ေနာက္ဆံုးညမို႔ ရီမင့္ကို စိတ္ေက်နပ္ေစၿပီး ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ သူလိုခ်င္တာကို လိုက္ေလ်ာေပးခဲ့ပံုပင္။
ရီမင္က က်ီးဟန္ဘဝမွာေတာ့ ဘာမွအေရးမပါတဲ့
ဇာတ္ေကာင္ေလးတစ္ေကာင္ပါပဲ။အဓိက ဇာတ္ေကာင္ႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ ေပ်ာ္ရႊင္စရာဘဝကို သူက ဘယ္လုိလုပ္ဟန္႔တားႏိုင္မွာတဲ့လဲ။
အဆံုးသတ္မွာေတာ့ သူက ကေလးတစ္ေယာက္ပိုက္ၿပီး လူမသိသူမသိ
ပုန္းလ်ိဳးကြယ္လ်ိဳးနဲ႔ ႐ွင္သန္ေနထိုင္ရေတာ့မွာေပါ့။
သူတို႔ရဲ႕ ထင္႐ွားေက်ာ္ၾကားမႈအားလံုးကို ေက်ာခိုင္းထြက္ခြာဖို႔သာ သူ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်လိုက္ေလေတာ့တယ္။
🐶🐶🐶🐶🐶🐶🐶🐶🐶🐶🐶🐶🐶🐶🐶🐶🐶🐶🐶🐶🐶
ကျီးဟန် မှင်တက်သွားလေတယ်။
ရီမင် ခုလိုမျိုး တောင်းဆိုလိမ့်မယ်လို့ တကယ္ကို မျှော်လင့်မထားခဲ့မိဘူး။
သူ့ရဲ့ မှောင်မိုက်နေတဲ့ မျက်ဝန်းတွေနဲ့ ရီမင်ကို စိုက်ကြည့်လိုက်တယ်။
ရီမင်က ခပ်လှောင်လှောင်ပဲ သူ့ကို ပြန်ကြည့်လေတယ်။
"မနက်ဖန်ဆိုရင် မင်းကို တခြားလူတစ်ယောက်က ပိုင်သွားတော့မှာလေ...ဒါကြောင့် ဒီည ငါ့ကို ပျော်ရွှင်ခွင့်လေးပေးပါကွာ..ငါ့အတွက် ဒီအခွင့်အရေးက ဘယ်တော့မှ ထပ်ရတော့မှာ မဟုတ်လို့ပါ"
ကျီးဟန်ရဲ့ စိတ်ထွက်ပေါက်အဖြစ် အချိန်တွေအကြာကြီး သူ ရှိနေပေးခဲ့တယ်။
အခုတော့ သူတို့ လမ်းခွဲကြရတော့မယ်။
သူ ပေးဆပ်ခဲ့တဲ့အချိန်တွေက သူ့ကို ပြန်ပြီးတောင် လှောင်ပြောင်နေကြပြီ။
တကယ်ပဲ တရားကျဖို့ကောင်းလိုက်တာ။
ဒီနည်းလမ်းနဲ့ပဲ သူတို့နှစ်ယောက်မှာ ဆက်သွယ်မှုလေးတစ်ခုရှိခဲ့တယ်ဆိုတာ မှတ်ယူသွားချင်ခဲ့ရုံလေးပါ။
ဒိထက်မပိုခဲ့ပါဘူး။
"အိုခေ"
ကျီးဟန်ရဲ့ဖုန်းက ထပ်မြည်လာခဲ့ပြန်သည်။
ဒါကြောင့် သိပ်အများကြီး စဉ်းစားမနေတော့ဘဲ ရီမင်ရဲ့ တောင်းဆိုချက်ကို မြန်မြန်ပဲ လက်ခံလိုက်လေတယ်။
ဒီအေပးအယူက ရိုးရိုးသားသားမှ ဟုတ်ရဲ့လား။
အနည်းဆုံးတော့ ဒါကို သူ သဘောတူနေဆဲပါပဲ။
ကျီးဟန်ဖုန်းပြောနေတာကိုစောင့်ရင်း ရီမင် လှောင်ပြောင်နေခဲ့မိတယ်။
ယောက်ျားတွေက အမြဲတမ်း သူတို့ရဲ့ d**k နဲ့ပဲ တွေးကြတယ်။ဦးနှောက်ကိုတော့ မသုံးကြဘူး။
ရီမင် မီးဖိုချောင်ထဲသွားပြီး အရင်ကလိုပဲ ချက်ပြုတ်နေခဲ့တယ်။
ဒါက သူတို့ရဲ့ နောက်ဆုံးညစာလေ။
ဒယ်အိုးထဲက ဟင်းလျာနံ့က အပြင်ထိ မွှေးပျံ့လာပြီး ပန်းကန်တွေထဲက အိမ်ချက်ဟင်းပွဲတွေကလည်း ယစ်မူးဖွယ်အတိ။
အလင်းဖျော့ဖျော့လေးရယ် လှလှပပပုံဖော်ထားတဲ့ စားပွဲပေါ်က ဟင်းပွဲလေးတွေရယ်က ရီမင့်ရဲ့ စိတ်အတွင်းပိုင်းထဲထိ နွေးထွေးစေခဲ့တယ်။
ဒါကမွ တကယ္ကို နွေးထွေးတဲ ့အိမ်လေးတစ်အိမ်ပါ။
သူ ယဲ့ယဲ့လေးပြုံးလိုက်မိပေမယ့် အပြင်ဘက်က
အသံကိုကြားတဲ့အခါမှာတော့ သူ့နှလုံးသားလေး အောင့်မျက်နာကျင်သွားခဲ့ရတယ်။
ကျီးဟန်က ဂျူလီယမ်နဲ့ ဖုန်းပြောနေခဲ့တယ်။
သူ့အသံက ချစ်ခြင်းတွေအပြည့်နဲ့ နူးညံ့ညင်သာနေလိုက်တာ။ရီမင်တစ်ခါမှတောင် မကြားဖူးခဲ့တဲ့ အသံမျိုးပေါ့။
သူက လေသံတိုးတိုးလေးနဲ့ ပြောနေတယ်။
"စိတ်မပူပါနဲ့....
သူ မနက်ဖန် ထွက်သွားတော့မှာပါ..
သူ မင်းကို စိတ်အနှောင့်အယှက်ပေးနိုင်တော့မှာ မဟုတ်ပါဘူး..
ကိုယ် မင်းကို မနက်ဖန်မနက်စောစောလေး လာကြိုမယ်နော်..
ကောင်းကောင်းအနားယူတော့နော် ဘေဘီ..
အိပ်မက်ထဲ ကိုယ့်ကို ထည့်မက်ပေး...
အရမ်းချစ်တယ်...
အမြဲတမ်းပဲ......."
စကားလုံးတိုင်းက တံခါးကိုဖြတ်ပြီး မီးဖိုချောင်ထဲထိ ရောက်လာခဲ့တယ်။
မွှေးပျံ့လာတဲ့ စွပ်ပြုတ်အနံ့ကြောင့် ရီမင် ပျို့အန်ချင်လာတယ်။စားပွဲပေါ်က ဟင်းလျာတွေကလည်း ခုချိန်မှာ သူ့အတွက် အရသာကင်းမဲ့လို့နေပြီ။
ရီမင် စားပွဲပေါ်က ပန်းကန်တွေကို ရှင်းလိုက်ပြီး မီးဖိုချောင်ကိုပါ တိုက်ချွတ်ဆေးကြောလိုက်တယ်။
ပြီးတော့ သူ ရေချိုးတယ်။ရေချိုးပြီးတော့ ရင်းနှီးကျွမ်းဝင်နေတဲ့ ကိုယ်သင်းန့ံကို သူ့နောက်ကနေ ရလိုက်တယ်။
သူ ကောင်းကောင်းကြီး သိတာပေါ့ ဒီညက သူတို့ရဲ့ နောက်ဆုံးညဆိုတာ။သူ့ကို ခြဲခြာရမွာ တွန့်ဆုတ်နေတယ်လို့ ကျီးဟန်ခံစားနေရလို့လား ၊
ဒါမှမဟုတ် သူတောင်းဆိုခဲ့သလို သူ့ကို စိတ်ကျေနပ်စေချင်တာလား ၊
ပြီးတော့ မကြာခင် သူထွက်သွားတော့မှာမို့လို့လား။
ဘာကြောင့်မှန်းမသိပေမယ့် သူ့အပေါ် မယုံနိုင်စရာကောင်းလောက်အောင် ကျီးဟန် နူးညံနေခဲ့တယ်။
"ရီမင်လေး"
ကျီးဟန်က သူ့ရဲ့နောက်ကနေ ခပ်တင်းတင်း ဖက်ပြီး နားရွက်နားက အသားဖုလေးကို တတိတိကိုက်နေတယ်။
"ညစာစားပြီးပြီဆိုတော့ အခု အချိုပွဲတည်းဖို့ အချိန်ရောက်ပြီ"
ကျီးဟန်ကြည့်ရတာ အနည်းငယ် စိတ်ပါနေပုံပဲ။
ရီမင်ကို ပွေ့ချီသွားပြီး အိပ်ခန်းတံခါးကို ကန်ဖွင့်လိုက်တယ်။
သူက တကယ့်ကို တရှူးထိုးသမားပဲ။
ရီမင် နှာခေါင်းရှုံ့လိုက်ပေမယ့် မငြင်းဆန်ပါဘူး။
သူကိုယ်တိုင်လည်း ဒါကို နှစ်သက်နေမိတာကို။
ရီမင့်ကို ကုတင်ပေါ်တင်လိုက်ပြီး ကျီးဟန်က အဝတ်အစားတွေ စပြီး ချွတ်တော့တယ်။
သူ့ရဲ့ သွယ်လျလျလက်တွေနဲ့ နက်ခ်တိုင်ကို ဆွဲချွတ်ပြီး ရှပ်အကျႌကြယ်သီးတွေကို တစ်လုံးချင်းဖြုတ်လေတယ်။
ကျီးဟန်ရဲ့ ရင်ဘတ်က ကြွက်သားတွေ စတင်ပြီး ပေါ်လာတယ်။ပြီးတော့ အထုပ်ရှစ်ထုပ်နဲ့ ပြီးပြည့်စုံလွန်းတဲ့ ဗွီလိုင်း။သူ့ဘောင်းဘီကို ဆွဲချွတ်လိုက်တော့ ကျစ်လျစ်ပြီး ကြံ့ခိုင်သန်စွမ်းတဲ့ ခြေထောက်တွေ ပေါ်လာတယ်။ဒါတွေက ရီမင်ကို လိုချင်တပ်မက်စိတ်တွေဖြစ်ပေါ်စေတယ်။(အထုပ်ရှစ်ထုပ်နဲ့ v လိုင်းတော့ သိကြတယ်ဟုတ်)
ဒါပေမယ့်လည်း ဒါတွေက ဘယ်တုန်းကမှ သူ့အပိုင်မဟုတ်ခဲ့ပါဘူး။အတိတ်မှာရော နောင်အနာဂတ်မှာရောပေါ့။
ရီမင် နှလုံးသားလေး အောင့်မျက်နာကျင်သွားတယ်။
အတွေးတွေကို ရပ်တန့်လိုက်ပြီး လက်ဦးမှုယူကာ ကျီးဟန်ရဲ အကျႌကော်လံကို ဆောင့်ဆွဲလိုက်တယ်။
သူ့လက်တွေနဲ့ ကျီးဟန်ကို နှိုးဆွပေးလိုက်တယ်။
အခ်စ္ဆိုတာကို ဂရုစိုက်မနေတော့ဘူး။
ဒီညအတွက် သူ့ကိုယ်သူ ကျေနပ်သာယာဖို့ပဲ တွေးတော့မယ်။
ကျီးဟန်က ချက်ချင်းပဲ စတင်တော့တယ်။
ဒီလူက အရမ်းပဲ ယောက်ျားပီသပြီး အရမ်းကို တပ်မက်ဖွယ်ကောင်းတယ်။သူ့ရဲ့ တစ်ဝက်တစ်ပျက် ဖွင့်ဟထားတဲ့ ရှပ်အကျႌ ၊ သြယ္လ်တဲ့ လည်တိုင် ၊
sexy ကျလွန်းတဲ့ ညှပ်ရိုးတွေ ၊ တစ်ဝက်သာပေါ်နေတဲ့ ဖြူဖွေးတဲ့ ခန္ဓာကိုယ် ၊
ပြီးတော့ အဲ့ဒီအောက်နားက နီရဲနေတဲ့ ချယ်ရီရောင်.............. ။
ကျီးဟန်ရဲ့ မျက်ဝန်းတွေ နက်မှောင်သွားပြီး သူတို့ရဲ့ ကိုယ်ပိုင်အရာတွေကလည်း အင်မတန်ကို နိုးကြားနေကြပြီ။
ပြင်းထန်တဲ့ ဆန္ဒတွေကြောင့် မီးတောက်လုဆဲဆဲပဲ။
ကျီးဟန် ကိုယ်ကိုကိုင်းလိုက်ပြီး ရီမင်ရဲ့ နှုတ်ခမ်းတွေကို ကိုက်ခဲလိုက်တယ်။နှစ်ယောက်သား
လုံးထွေးနေခဲ့ပြီး ခဏအကြာ သူ ပင့်သက်ရှိုက်ပြီး စူးစမ်းလိုက်တယ်။
"ငါ့ကို ဒီလိုတွေ အရမ်းနဲ့ မြှူဆွယ်နေတာ ငါ အသေကြမ်းမှာ မင်းမကြောက်ဘူးလား"
ရီမင်က မျက်ခုံးကို ပင့်လိုက်ပြီး မြှူဆွယ်သည့်အကြည့်ဖြင့် ကြည့်လိုက်လေတယ်။
"ဒါက မင်း လုပ်နို်င်လား မလုပ်နိုင်လားဆိုတဲ့
မင်းရဲ့ စွမ်းရည်ပေါ်မှာပဲ မူတည်တယ်.. ဒီတစ်ခါလည်းလမ်းတစ်ဝက်မှာတင် မင်း ကျဆုံးသွားမှာလား"
"လူဆိုးကောင်!"
ကျီးဟန် စိတ်ဆိုးသွားလေရဲ့။
သူ့ရဲ့ ရဲရဲနီနေတဲ့မျက်လုံးတွေထဲမှာ လိုအင်ဆန္ဒတွေနဲ့ပြည့်နေတယ်။
သူ့က အနိုင်ယူလွှမ်းမိုးခြင်းနဲ့
ပိုင်ဆိုင်လိုမှုတွေလည်း ကြီးမားတယ်။
ကျီးဟန်က ကိုယ်ကိုကိုင်းလိုက်ပြီး ရီမင်ရဲ့ လက်နှစ်ဖက်လုံးကိုစုကိုင်ကာ ခေါင်းပေါ်မြှောက်လိုက်လေတယ်။
ပြီးတော့ ဝံပုလွေတစ်ကောင်လိုပဲ သူ့တစ်ကိုယ်လုံးကို သဲသဲမဲမဲ ကိုက်တော့တယ်။
သူ့ရဲ့ ရှပ်အကျႌလေးလည်း ကျီးဟန်ရဲ့လက်ထဲမှာ စုတ်ပြတ်နေအောင်ဖြဲခံလိုက်ရတယ်။အိပ်ယာပေါ်မှာတစ်ဝက် ကြမ်းပြင်ပေါ်မှာ တစ်ဝက်ဖြစ်အောင် လွှင့်ပစ်ခံရရှာတယ်။
ရီမင်တောင် အဆင်သင့်မဖြစ်သေးဘူး
ကျီးဟန်ရဲ့ ကြီးမားတဲ့ အရာက သူ့ထဲကို ဝင်ရောက်လာခဲ့တယ်။
"ငါ မင်းကို ကျေနပ်အောင် လုပ်နိုင်မလား ကြည့်လိုက်ကြစို့"
သူက ကြမ်းကြမ်းတမ်းတမ်းပဲ ပြောလိုက်တယ်။
ရီမင် သူ့ ရှပ်အကျႌလေးလိုပဲ သူ့ကိုယ်က နှစ်ခြမ်းဖြဲခံလိုက်သလို ခံစားလိုက်ရတယ်။
ကျီးဟန် အကြမ်းပတမ်းလှုပ်ရှားလိုက်တိုင်း အိပ်ယာခင်းကိုသာ တင်းနေအောင် ဆုပ်ကိုင်ထားခဲ့တယ်။
သာယာမှုနဲ့ နာကျင်မှုကို တပြိုင်နက်တည်း ခံစားနေရတယ်။
ကျီးဟန်က ငယ်ရွယ်ပြီး ကြံ့ခိုင်တယ်။
သန်မာလွန်းတဲ့ အားအင်တွေကိုလည်း ပိုင်ဆိုင်တယ်။
ပြင်းထန်တဲ့တိုက်ပွဲပြီးဆုံးဖို့ တော်တော်လေးကို ကြာမြင့်ခဲ့တယ်။
နှစ်ယောက်လုံး အဆုံးစွန်အထိ သာယာခဲ့ကြတယ်။
"ဘေဘီ..မင်း တကယ် သတိလစ္သြားတာလား"
ကျီးဟန်က သူ့ကိုယ်ကို ကိုက်ခဲနေရင်းနဲ့ ရေရွတ်လေတယ်။
ရီမင်က အိပ်ယာခင်းကို ဆုပ်ထားရင်းနဲ့ စိတ်မရှည်စွာပဲ သူ့ခေါင်းကို ထောင်ကြည့်တယ်။
ပြီးတော့ အထင်သေးစွာ ပြောလိုက်သေးတယ်။
"ငါလား သတိလစ်မှာ..မင်း အခု နောက်တစ်ချီ လုပ်ဦးမလား "
ကျီးဟန် တခစ်ခစ်ရယ်ရင်း သူ့ကို ရေချိုးခန်းထဲ ပွေ့ခေါ်သွားတယ်။သန့်ရှင်းရေးလည်းလုပ်ပေးပြီး နှိပ်နယ်ပေးလေတယ်။
ရီမင်က ရေချိုးကန်ထဲမှာ လဲလျောင်းပြီး ကြုံရခဲတဲ့ ပြုစုမှုကို အင်မတန်ကျေနပ်နေမိတယ်။
ဒါပေမယ့် နှိပ်ပေးနေတဲ့ သူ့ရဲ့လက်တွေက ရီမင်ပေါင်ကြားထဲကို ဦးတည်လာခဲ့တယ်။
ရေချိုးခန်းက တဖြေးဖြေးပူလာပြီး ရီမင်ရှိတဲ့ရေချိုးကန်ထဲ ကျီးဟန်ခုန်ဆင်းလာတော့တယ်။
ရေတွေက နေရာအနှံ့ကို လျံကျသွားလေတယ်။
ဒီညကေတာ့ မကုန်ဆုံးနိုင်တော့ပါဘူး။
သူတို့ ပြီးဆုံးသွားတဲ့အခါမှာတော့ တော်တော်လေးကို နောက်ကျနေခဲ့ပြီ။
အိပ်ယာပေါ်မှာတော့ ကျီးဟန်က ရီမင်ကို ရင်ခွင်ထဲထည့်ပြီး အသက်ရှုသံမှန်မှန်နဲ့ အိပ်ပျော်နေတယ်။
နံရံပေါ်က နာရီက တစ်ချက်ချက်မြည်နေပြီး
ပြတင်းပေါက်က လေတဖြူဖြူးတိုက်ခတ်နေတယ်။
ကောင်းကင်မှာတော့ လခြမ်းကွေးလေးက ခပ်မှိန်မှိန်လေး သာနေလေရဲ့။
အခန်းကလည်း အေးစက်နေတာပဲ။
ရီမင် သူ့မျက်လုံးကို အမှောင်ထဲမှာပဲ ဖွင့်လို်က်လေတယ်။သူ့နားထဲမှာ ကျီးဟန်ရဲ အသက်ရှူသံသဲ့သဲ့ကို ကြားလိုက်တယ်။သူ့ခေါင်းကို နည်းနည်းလောက် မော့ကြည့်လိုက်တော့ အေးစက်စက်နဲ့ ပြတ်သားတဲ့မျက်နှာက သူ့မြင်ကွင်းထဲ ရောက်လာတယ်။
ထူတန်းနေတဲ့ မျက်ခံုံး၊ နှာတံမြင့်မြင့်နဲ့ နှုတ်ခမ်းပါးပါးလေးတွေ။သူ့ရဲ့မျက်နှာကျနဲ့ မျက်နှာအစိတ်အပိုင်းတွေက စိတ်တိုချင်စရာကောင်းလောက်အောင် ပြီးပြည့်စုံလွန်းတယ်။
ဘယ်လိုတောင် ပြီးပြည့်စုံတဲ့ လူသားလဲ!
သူက ယောက်ျားပီသလွန်းပြီး တိကျပြတ်သားတယ်။
သူ့မှာ ကျွမ်းကျင်မှု၊ ကိုယ်ရည်ကိုယ်သွေး၊ကိုယ်ပိုင်အရည်အချင်းနဲ့ ကြီးမားတဲ့ နောက်ခံအင်အားကိုလည်း ပိုင်ဆိုင်တယ်။
သူတို့ စပြီးတွေ့ဆုံချိန်ထဲက ကျီးဟန်ကို သူကပဲ တစ်ဖက်သတ်ချစ်ခဲ့ရပြီး ကျီးဟန်အတွက်ဆို အရာအားလုံးပေးဆပ်ချင်ခဲ့တယ်။
ကျီးဟန် နှစ်ခြိုက်စွာ အိပ်မောကျနေတာသိတာကြောင့် သူ့နှုတ်ခမ်းကို
ရီမင်နမ်းလိုက်လေတယ်။
ရီမင် ကျေကျေနပ်နပ်ပြုံးလိုက်တယ်။
သူ့မျက်နှာလေးကတော့ အနည်းငယ် ဖြူဖျော့နေတယ်။
သူက သူ့ဗိုက်လေးကို လက်နဲ့ အမွတ္တမဲ့ ပွတ်သပ်နေခဲ့ပြီး မိခင်တစ်ယောက်ရဲ့ ဂရုစိုက်မှုကို ပေးလိုက်တယ်။
"ပေါက်စနလေးရေ..သေသေချာချာကြည့်ထားနော်..ဒါက လူမဆန်တဲ့ ကလေးလေးရဲ့ အေဖပဲ"
"သူကေလ မနက်ဖန်ကျရင် ပါပါးတို့ကို စွန့်ပစ်ပြီး
အခြားတစ်ယောက်နဲ့ မိသားစုတစ္စု တည်ထောင်တော့မယ်"
"အဆင်ပြေပါတယ်လေ..ပါပါးတို့ သူ့ကို ထပ်ပြီးမလိုအပ်တော့ဘူး..သူ့ဘဝကို သူ့ဘာသာ အေးချမ်းစွာပဲ နေခွင်ပြုလိုက်ပါတော့မယ်လေ နော်"
"......"
ခဏလောက် တိတ်ဆိတ်သွားပြီးနောက်မှာ ရီမင်သက်ပြင်းချလိုက်တယ်။
"ပါပါး ဘာလုပ်သင့်လဲ..သူက တကယ္ကို စပ်ဆုပ်ဖွယ်ရာကောင်းတယ်..ဒါပေမယ့်လည်း ခုချိန်ထိ သူ့အနားက မခွာချင်သေးဘူး"
"ထပ်ပြီး သေသေချာချာ ကြည့်ကြရအောင် ကလေးလေး..မနက်ဖန်မနက်ကျရင် ပါပါးတို့ သူ့ကို နှုတ်ဆက်ရတော့မယ်"
ရီမင် တီးတိုးလေးဆိုနေခဲ့တယ်။သူ့နှလုံးအိမ်ကတော့
ခါးသက်မှုတွေနဲ့ နာကျင်ကြေမွနေခဲ့တာပေါ့။ရင်ဘတ်တစ်ခုလုံး မွန်းကြပ်ပြီး အသက်ရှူလို့တောင် မဝေတာ့ဘူး။
မနက်ခင်းရောက်ရင် သူတို့ရဲ့ ငါးနှစ်တာ အမွတ္တရေတြကို အဆုံးသတ်ပစ်ရတော့မယ်။
ကျီးဟန်က သူ့ကို လုံးဝစိတ်မဝင်စားခဲ့ဘူး။ကျီးဟန်အတွက် ဒီငါးနှစ်က သတိထားမိလောက်အောင် မထိုက်တန်ခဲ့ဘူးလေ။
သူတို့ ခွဲခွာပြီးတာနဲ့ သူက ဂျူလီယမ်နဲ့အတူ ဘဝသစ်စတော့မယ်။အဲ့ဒါက ကျီးဟန် အမြဲတမ်းလိုလားတောင့်တနေတဲ့ ပျော်ရွှင်စရာဘဝတစ်ခု။
အခြတစ်ဘက်မှာတော့ ရီမင်က အသုံးမဝင်တော့လို့ စွန့်ပစ်ခံရတဲ့ အမှိုက်တစ်စ။အဲ့ဒိထက်တောင် ပိုရင်ပိုလိမ့်ဦးမယ်။
ကျီးဟန်က နောက်ဆုံးတော့ စိတ်ချမ်းသာရတော့မယ်လေ။
(ရီမင်ကို ပ ထုတ်နိုင်လိုက်တာမို့)
အဲ့ဒါကြောင့် ဒီနေ့ည အရမ်းနူးညံ့နေခဲ့ပြီး သူ့ကိုတောင် ရင်ခွင်ထဲထည့်ဖက်ပြီးအိပ်ခဲ့တယ်။
နောက်ဆုံးညမို့ ရီမင့်ကို စိတ်ကျေနပ်စေပြီး ဘယ်လိုပဲဖြစ်ဖြစ် သူလိုချင်တာကို လိုက်လျောပေးခဲ့ပုံပင်။
ရီမင်က ကျီးဟန်ဘဝမှာတော့ ဘာမွအေရးမပါတဲ့
ဇာတ်ကောင်လေးတစ်ကောင်ပါပဲ။အဓိက ဇာတ်ကောင်နှစ်ယောက်ရဲ့ ပျော်ရွှင်စရာဘဝကို သူက ဘယ်လိုလုပ်ဟန့်တားနိုင်မှာတဲ့လဲ။
အဆုံးသတ်မှာတော့ သူက ကလေးတစ်ယောက်ပိုက်ပြီး လူမသိသူမသိ
ပုန်းလျိုးကွယ်လျိုးနဲ့ ရှင်သန်နေထိုင်ရတော့မှာပေါ့။
သူတို့ရဲ့ ထင်ရှားကျော်ကြားမှုအားလုံးကို ကျောခိုင်းထွက်ခွာဖို့သာ သူ ဆုံးဖြတ်ချက်ချလိုက်လေတော့တယ်။