ჯიმინი სავარძელზე მიყუჟული ზის, არც კი იცის ღირს თუ არა ყველაფრის თეჰიონისთვის მოყოლა, მაგრამ მას გონება გადაკეტილი აქვს. ნამჯუნის ჯინაზე ის სასმელი არ უნდა დაელია და საერთოდ რა დაემართა ვერ ხვდება. ოხრავს და დივანზე წვება, თეჰიონის სიცილი ესმის გვერდიდან.
- დღეს, შუადღეს მიფრინავ, ხო?- კითხულობს ომეგა და პაკის ოქროსფერ თმებს ეხება.
- კიი, ამიტომაც გამოვედი სასეირნოდ,- თვალები ემღვრევა, თავადაც არ იცის რატომ.
- რა ხდება, ჯიმინიი, შეგიძლია მომიყვე ყველაფერი, ხომ იცი? ზეგ ჩვენც ვბრუნდებით კორეაში, ასე რომ სულ შენთან ვიქნები,- უღიმის ზემოდან თეჰიონი. ჯიმინს ჭიქას ართმევს და მაგიდაზე დებს. პაკი მეორე მხარეს ბრუნავს და თეჰიონის ფეხს ეხუტება.
- არვიცი რა მოვიმოქმედო, მიუხედავად იმისა რომ ვიცი ნამჯუნი ჩემი ალფაა, ურთიერთობა არ დაგვიწყია ისე, როგორც ამას ყველა ნამდვილი ჭეშმარიტი აკეთებს. უბრალოდ მძულდა, ვერ ვიტანდი, მაღიზიანებდა, მაგრამ მისი ყოველი შეხებისას ეიფორიაში ვვარდები, მისი კოცნა მსიამოვნებს, მოფერება, შეხება მასთან დროის გატარება. ყველაფერი, რასაც ის აკეთებს. არ მინდა ასე იყოს, დენის დროს, ის ჩემს გვერდით იყო, მეხმარებოდა. დასრულების შემდეგ კი საერთოდ არ მქონია დანაშაულის გრძნობა ან რაიმე მსგავსი, იმასთან დაკავშირებით რომ ეს შეცდომა იყო. მე ის არ მიყვარს, ვფიქრობ, მაგრამ იმ გრძნობებს ვერაფერს ვუშვები, რაც მასთან ახლოს ყოფნის დროს მიჩნდება,- სლუკუნით ასრულებს საუბარს. თეჰიონი ხვდება მეგობრის პრობლემას, ოხრავს და წამშივე უდგება თვალწინ მისი და ჰოსოკის ისტორია.
- იცი რა, არც მე და ჰოსოკი ვყოფილვართ უკეთესს დღეში. უფროსწორედ ყველაფერი ჩემი ბრალი იყო. ჰოსოკს დიდი ხანია ვიცნობ, ჯერ კიდევ თოთხმეტი წლის ვიყავი, როდესაც გავიგე რომ ჩემი ალფა იყო. მთელი სამი წელი დამსდევდა უკან, მე კი ჩემი ჯიუტობის გამო ახლოს არ ვიკარებდი. სიმართლე გითხრა მომწონდა, ძალიან მომწონდა სიგიჟემდეც კი. მიყვარდა, როდესაც წუწუნით უკან დამსდევდა და ხან კინოში წასვლას მეხვეწებოდა, ხანაც პარკში გასეირნებას. ვგიჟდებოდი და ჭკუიდან ვიშლებოდი, როდესაც მასთან ასი მეტრის რადიუსში სხვა ომეგას ვხედავდი. ისიც მიმიხვდა ყველაფერს და შეეშვა ჩემს დევნას, დაიწყო ომეგებთან სიარული, მათთან ურთიერთობა, ყოველ დღე სხვადასხვა ომეგის სურნელით გაჟღენთილი მოდიოდა. მე რა ვიცოდი რომ ეს ყველაფერი ჩემს მოსატყუებლად იყო. მეგონა რომ მღალატობდა და გადაიფიქრა ჩემთან ყოფნა. დაწუნებული ომეგა ხომ იცი რომ არავის უნდა, თანაც ჭეშმარიტის მიერ. ერთ დღეს გადამეკეტა და მივახალე ყველაფერი,- სიცილით ამბობს თეჰიონი. მის იატორიაზე ჯიმინსაც ეღიმება, მაგრამ ნამჯუნი ახსენდება, ნეტავი მათაც თეჰიონის მსგავსი ისტორია ჰქონოდათ.
- ასე რომ ჩემო პატარა, ცუდი ფიქრები მოიცილე თავიდან და დატკბი შენი ალფით. მას დიდი ხანია ვიცნობთ მე და ჰოსოკი, ძალიან თბილი, საყვარელი და მოსიყვარულე ალფაა. სიმართლე გითხრა მთვრალი ბევრჯერ მოსულა ჩვენთან, სულ შენზე ლაპარაკობდა. იმაზე თუ რა ლამაზი სახე გქონდა, როგორი ტკბილი ტუჩები.,- თეჰიონს ეღიმება ჯიმინის რეაქციებზე.- ჯიმინა, კარგად დაფიქრდი, ის შენი ჭეშმარიტია. შენი ალფა. ხომ იცი რომ რაც არ უნდა მოხდეს, არასდროს გატკენს. ისეთი თბილია, სამყაროს გაჩუქებს. იყავი მასთან ბედნიერი, კარგად დაფიქრდი და მოიცილე თავიდან ცუდი ფიქრები. აი მაშინ მიხვდები ყველაფერს. თავიდან ამოიგდე ის აზრი რომ არ გინდა მასთან ყოფნა, შენც და მეც ძალიან კარგად ვიცით რომ ნამჯუნი ერთადერთია, ვისთან ერთადაც გინდა იყო.
თეჰიონი გრძელ თითებს ლოყებზე ჰკიდებს და უწელავს. ჯიმინი კი იცინის.
- შენ და ჰოსოკი ძალიან კარგები ხართ, მას ჯერ არ ვიცნობ, მაგრამ დარწმუნებული ვარ ისეთი იქნება როგორიც შენ. საუკეთესო წყვილი ხართ და მიხარია რომ ერთმანეთი იპოვეთ და ერთად ხართ, მაგრამ იცოდე, კიდევ რაიმე რომ მოხდეს, მე ჰოსოკის მხარეს ვიქნები,- იკრიჭება ჯიმინი და სწორდება. თეჰიონის ხელი მხარზე ხვდება.
- რანაირი მეგობარი ხარ? ასე უნდა ჩემი გვერდში დგომა?- წიკვინებს ომეგა, ამ დროს იღება ოთახის კარი და შიგნით ორი ახოვანი ალფა შემოდის. ომეგები გადიდებულ თვალებით აკვირდებიან მამაკაცებს.
- როგორი სიმპატიურები არიან,- ლუღლუღებს კიმი და საკუთარ ალფას თვალს ვერ წყვეტს, შემდეგ გონზე მოდის და მზერას ჯიმინისკენ აპარებს, ის თვალდაუხამხამებლად უყურებს ნამჯუნს, რომელიც ჰოსოკთან ლაპარაკობს.
- რა ხდება?- კითხულობს ის და სავარძელზე ჯდება. - ჯიმინ, კარგად ხარ?
მისკენ იწევა და ხელს ხელზე ადებს. ჯიმინი ფხიზლდება, თავს აქნევს და სასმელს იღებს მაგიდიდან.
- რას აკეთებდით? რაზე საუბრობდით? იქნებ ჩვენს აქ არ ყოფნაში ალფებს ჭორავდით?- წარბაწევით კითხულობს ჰოსოკი და თეჰიონს მოჭუტული თვალებით უყურებს.
- რა სისულელეა, საყვარელო. ხომ იცი, ჩვენ, ომეგებს უამრავი თემა გვაქვს განსახილველი. ასე რომ ამას ჩვენს საიდუმლოდ დავტოვებ,- ჯიმინს თვალს უკრავს და ისიც მხიარულად იცინის. ნამჯუნი მის სახეს არ აცილებს თვალს.
- აბა, გავიგე ხვალ მიფრინავთ, როგორ გინდა გადაღლილებმა დრო გზაში გაატაროთ?- შეწუხებული უბრუნდება ნამჯუნს.
- შუადღეს გვაქვს ფრენა, ასე რომ გზაშიც მოვასწრებთ დასვენებას, ხომ ასეა?- კითხულობს ნამჯუნი და ჯიმინს უბრუნდება.
- ხო, რა თქმა უნდა. აქ ყოფნა კარგია, მაგრამ სახლი მომენატრა,- უხერხულად იღიმის და პატარა თითებით ჭიქას ატრიალებს.
თითქმის ერთი საათი ერთად გაატარეს, ბევრი იცინეს, ჰოსოკის უცნაურ ხუმრობებს მოუსმინეს, ნამჯუნის უხერხულ მომენტებს. პაკი მუდამ ღიმილიანი სახით იჯდა, ხანდახან თეჰიონს რაღაცას უჩურჩულებდა, რაზეც ჰოსოკი მუდარით სთხოვდა ომეგას რომ გაემხილა, მაგრამ კიმი არაფრის დიდებით იღებდა ხმას. შემდეგ ჯიმინს მიადგებპდა ხოლმე და ეტყოდა რომ ისინიც მეგობრები იყვნენ და შეეძლო მისთვისაც ეთქვა ყველაფერი, მაგრამ პაკიც უარზე იდგა. ნამჯუნი კი მთელი ღამის განმავლობაში ჯიმინს შეისწავლიდა, მის ლამაზ სახეს, ღიმილის დროს მის ტუჩებს აკვირდებიდა, მის დიდ რბილ ლოყებს და გიჟდებიდა მათზე.
~ ~ ~*~*~ ~ ~
ხვალ თუ მოვახერხე, დავდებ🤓