{Zawgyi}
ေကာလု အခုတေလာ စိတ္ေတြေထြျပားေနသည္....
အရင္ကလိုမဟုတ္ေတာ့ဘဲ အန္ႏုကိုပဲစိတ္ထဲေရာက္ေနသလို စိတ္လဲပူေနမိသည္။
ေက်ာင္းမွာေတြ႕ဖို႔ႀကိဳးစားေပမဲ့လည္း တစ္ပတ္အတြင္းသူလုံးဝအခြင့္ေရးမရေပ.....
ဒီေန႔ေတာ့ေတြ႕ေအာင္ရွာၿပီး အိ္မ္ေပၚကအသိမေပးပဲဆင္းသြားတဲ့အေၾကာင္းေမးရမယ္...
စိတ္တို႔ညစ္ညဴးစြာပင္ စာသင္ခန္းထဲဝင္လိုက္ေတာ့ သူ႔ခုံေဘး ျပတင္းေပါက္နွင့္ကပ္လ်က္တြင္ ေမွာက္အိပ္ေနေသာ ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္...
ဘာလား...ငါထိုင္တဲ့ခုံရဲ႕၃ခုံပတ္လည္မွာဘယ္သူမွမထိုင္ရဲတာ သူမသိဘူးလား......
ေကာလု ျပသနာရွာဖို႔စိတ္မပါတာေၾကာင့္ ထိုေက်ာင္းသားကိုလ်စ္လ်ဳရႈကာ ေနရာတြင္သာဝင္ထိုင္လိုက္သည္....
အခန္းတစ္ခုလုံးက တိတ္ဆိတ္ေနသည္...
သူတို႔က ေကာလု ထိုေက်ာင္းသားကိုဘာလုပ္မလဲဆိုတာစိတ္ဝင္စားေနၾကသည္ထင္.....
ခဏၾကာေတာ့ ေဟာက္သံယဲ့ယဲ့ေလးထြက္လာသည္...
ေကာလု တရားခံကိုနွစ္ခါရွာေနစရာမလို....
သူ႔ခုံေဘးတြင္ သိုးေနေအာင္အိပ္ေနေသာ ေက်ာင္းသားဆီကျဖစ္မွန္းတန္းသိသည္...
စာသင္ခန္းထဲမွာ ဘယ္လိုေတာင္ ကုလားေသကုလားေမာအိပ္ေနရတာလဲ.....
ျပတင္းေပါက္ဖက္ကို မ်က္နွာမူအိပ္ေသာေၾကာင့္ ထိုေက်ာင္းသားမ်က္နွာကို ေကာလုမျမင္ရ....
အခ်ိန္ၾကာေလ ေဟာက္သံကပိုပိုက်ယ္လာေသာေၾကာင့္ ေကာလုေဒါသထြက္ထြက္နွင့္ ထိုေက်ာင္းသား၏စာေရးခုံကိုေျခေထာက္နွင့္လွမ္းကန္္လိုက္သည္....
အတန္းထဲက လူေတြကေတာ့ သိသိသာသာကိုေကာလုတို႔ဖက္မ်က္နွာမူထားေလသည္...
သူတို႔အားလုံးဟာ ထိုအတင့္ရဲေသာေက်ာင္းသားအတြက္ စိတ္ထဲကေနအေမႊးတိုင္ထြန္းေပးလိုက္သည္။
စုန္႔ရိ ဒီေန႔ကသူ႔အတြက္ ေက်ာင္းမွေျပးတဲ့အျပစ္ဒဏ္ေၾကတဲ့ေန႔...
ေျပာရရင္ အထက္တန္းတတိယနွစ္ကို အခုမွျပန္တက္တဲ့ေန႔....
ေက်ာင္းသြားရမည္ကိုေမ့ၿပီး ညက Gameတစ္ညလုံးထိုင္ေဆာ့ထားေသာေၾကာင့္ စာသင္ခန္းထဲမွာအိပ္ေနျခင္း....
ေက်ာင္းနားထားရာကျပန္တက္တဲ့ပထမဆုံးေန႔ဆိုေတာ့လည္းပ်က္လို႔မရ....မတတ္သာတဲ့အဆုံးေက်ာင္းခန္းထဲမွာအိပ္ဖို႔ ဆုံးျဖတ္ကာေက်ာင္းကိုလာခဲ့ျခင္း...
အခုေတာ့ စုန္႔ရိအိပ္ေနတာေတာင္ဘယ္ေလာက္မွမရွိေသး စာေရးခုံကုိလာကန္တာေၾကာင့္ နိုးသြားရၿပီ....
စုန္႔ရိအက်င့္တစ္ခုက အိပ္ခ်င္ေနတာကိုမအိပ္ဘဲေပေနတာျဖစ္ျဖစ္ ရုတ္တရက္နိုးသြားတာျဖစ္ျဖစ္...အဲ့လိုျဖစ္ၿပီဆို လုံးလုံးႀကီးကိုျပန္အိပ္မရေတာ့ျခင္း.....
"ေဟ့ေကာင္....ဒါစာသင္ခန္း...."
စုန္႔ရိ စိတ္တကယ္ပင္ေနာက္ေနၿပီ....
စိတ္ေပါက္ေပါက္နွင့္ ျပန္ရန္ေတြ႕မလို႔ ေခါင္းေထာင္ၿပီး သူ႔ေဘးကလူကိုၾကည့္လိုက္သည္တြင္
ေျပာမည္ဟုႀကံ႐ြယ္ထားေသာ စကားလုံးတို႔က ၾကက္ေပ်ာက္ငွက္ေပ်ာက္....
ဒါ...ဒါ...ဒီေကာင္က..
သူ႔ေရွ႕ကလူကလည္းသူ႔အတိုင္းပင္ စုန္႔ရိအား အ့ံ့ၾသရိပ္သန္းေနေသာ မ်က္ႏွာထားျဖင့္ ၾကည့္ေလသည္...
"ဘဝင္ရူး..."
"စြာေတးလန္...."
နွစ္ေယာက္လုံးတစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္လက္ညႇိဳးထိုးကာ ေျပာသည္တြင္ တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ၿပိဳင္တူေခၚလိုက္ေသာနာမ္စားေၾကာင့္ နွစ္ေယာက္လုံးက ေဒါသေတြေထာင္းခနဲ....
"ဘာစြာေလးလန္လဲ....မင္းကသာ ဘဝင္ရူးရူးေနတဲ့ဘဝင္ရူးေကာင္...."
"ဘာ....မင္းကမွ အသက္အ႐ြယ္နဲ႔မလိုက္ မိန္းကေလးလို ကတ္ကတ္လန္ရန္ေတြ႕ေနတဲ့ စြာေတးလန္....မင္းကဒီကိုဘာလာလုပ္တာလဲ..."
"ငါ့ဘာသာငါဘာလုပ္လုပ္ မင္းအပူလား...ေသာက္ဘဝင္ရူးရဲ႕..."
"မင္း...မင္း..."
ေကာလုေဒါသထြက္လြန္းလို႔မ်က္နွာပင္မက လည္ပင္းေတြပါနီေနၿပီ....
ဒါကိုပင္ဂရုမစိုက္စြာ သူ႔ေရွ႕က လူက မရွိရွိတဲ့ ေက်ာင္းအက်ႌလက္ကိုအေပၚဆြဲတင္ကာ...
"ဘာလဲေဟ့ေကာင္...မင္းကခ်ခ်င္တာလား...."
"မင္း..."
ေကာလုေဒါသမထိန္းနိုင္ပဲ ထိုေက်ာင္းသား၏ အက်ႌေကာ္လံကိုဆြဲကာထိုးရန္ျပင္သည္တြင္..
ထိုေက်ာင္းသားကလည္း ေကာလု၏ ေကာ္လံကိုဆြဲကာ ထိုးရန္႐ြယ္ေလသည္....
တစ္တန္းလုံးကေတာ့ ဘယ္သူအရင္စထိုးမလဲဆိုတာ ေစာင့္ၾကည့္ေနသည့္ပုံပင္....
အတန္ၾကာသည္အထိ ဘယ္သူကမွစမထိုး.....
မထိုးဘဲနဲ႔အၾကည့္ခ်င္းစိတ္တိုက္ေနၾကပုံက သူတို႔နွစ္ေယာက္သာနဂါးဆိုလ်ွင္ ေက်ာင္းေဆာင္တစ္ခုလုံးျပာပင္ျဖစ္သြားေလာက္ၿပီ..
ေနာက္ဆုံးအက်ိဳးဆက္ကေတာ့ ဆရာဝင္လာလို႔ နွစ္ေယာက္သားရုံးခန္းေရာက္သြားေလၿပီ.....
ဒါေတာင္ေက်ာင္းအုပ္ေရွ႕မွာ တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ရန္ေစာင္ေနၾကတုန္း.....
ေက်ာင္းအုပ္ကိုေမ့ၿပီး သူတို႔အၾကည့္ခ်င္းစကားေျပာေနၾကသည္ကို အဓိပၸါယ္ေဖာ္ရမည္ဆိုလ်ွင္......
"အဲ့တာမင္းစတာ....."
"ဘာလို႔ငါ့ကုိလာလႊဲခ်ေနတာလဲ...မင္းအရင္ငါအိပ္ေနတာကိုလာနွိုးတာေလ....ၿပီးေတာ့မင္းပဲငါ့ကိုထိုးဖို႔လုပ္တာမဟုတ္ဘူးလား...."
"မင္းလဲငါ့ကိုထိုးဖို႔လုပ္တာပဲေလ....ဘာလို႔မထိုးလိုက္လဲ...."
"ငါအရင္စထိုးရင္ ငါ့အျပစ္ျဖစ္မွာေပါ့...မင္းကေကာဘာလို႔ငါ့ကိုမထိုးလဲ....."
ေက်ာင္းအုပ္ကေတာ့ သူ႔ေရွ႕တြင္ တစ္ေယာက္နွင့္တစ္ေယာက္အံႀကိတ္ကာ မ်က္လုံးခ်င္းစကားေျပာေနၾကတဲ့ ေက်ာင္းသားနွစ္ေယာက္ကိုၾကည့္ၿပီး စိတ္ျပန္ေလ်ွာ႔ေနသည္....
ငါ့ေက်ာင္းကိုဘယ္လိုေက်ာင္းသားေတြေရာက္လာတာလဲ......
"က်ဴးစုန္႔ရိ......"
ေက်ာင္းအုပ္နာမည္ေခၚသံၾကားမွ ေရွ႕သို႔လွည့့္ကာ ေခါင္းငုံ႔ထားလိုက္သည္....
"မင္းက ဒီကိုscholarနဲ႔ဝင္လာတဲ့ေက်ာင္းသားေနာ္....ေက်ာင္းေရာက္ၿပီး ျပသနာျဖစ္တာဘယ္နွခါရွိၿပီလဲ...ေက်ာင္းတက္တက္ခ်င္းပထမအပတ္မွာတင္ ဒုတိယနွစ္ကေက်ာင္းသားေတြနဲ႔ရန္ျဖစ္လို႔ ေက်ာင္းနားထားရတာ အခုေက်ာင္းျပန္တက္တဲ့ပထမဆုံးရက္မွာတင္ ရန္ထပ္ျဖစ္တယ္.....မင္းကိုငါဘယ္လိုလုပ္သင့္လဲ...."
ေကာလုကေတာ့ ေက်ာင္းအုပ္ေျပာတဲ့စကားေၾကာင့္ပါးစပ္ပင္အနည္းငယ္ဟသြားရသည္...
သူတို႔ေက်ာင္းက scholarေတာ္ရုံနဲ႔မေပး....scholarရတဲ့သူကေတာ္ေတာ္ေတာ္တဲ့လူလို႔ေျပာရမယ္....
ေကာလုသူ႔ေဘးနားကေကာင္ေလးကို အၾကည့္ပို႔လိုက္ေတာ့ ၾကမ္းျပင္ကိုသာစိုက္ၾကည့္ကာ လက္သီးကိုတင္းတင္းဆုပ္ထားသည္....
အနီးကပ္ၾကည့္မယ္ဆိုရင္ေတာ့ ထိုေကာင္ေလး၏ မ်က္ဝန္းထဲကမ်က္ရည္စအခ်ိဳ႕ကိုေတြ႕နိုင္လိမ့္မည္။
ေနာက္ဆုံးေကာလုမေနသာေတာ့ပဲ
"ဒါကြၽန္ေတာ့္အမွားပါ ေက်ာင္းအုပ္....ကြၽန္ေတာ္အရင္လက္ပါမိလို႔သူ႔ကျပန္႐ြယ္တာပါ....ၿပီးေတာ့ ကြၽန္ေတာ္တို႔လဲရန္မျဖစ္ၾကေသးပါဘူး....တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္႐ြယ္တုန္းပဲရွိေသးတာ...."
"မင္းကိုေမးလား ေက်ာင္းသား ေကာလု....မင္းလည္းဘာမွမထူးဘူး....အေဖကၿမိဳ႕ေတာ္ဝန္ျဖစ္တာနဲ႔ပဲ ငါ့ေက်ာင္းမွာ လုပ္ခ်င္တိုင္းလုပ္ေနတာဘယ္နွစ္ခါလဲ.....မင္းရန္ျဖစ္တိုင္း အျပစ္ျပင္းျပင္းထန္ထန္မေပးဘူးဆိုတာ ေက်ာင္းျပင္ပမွာမို႔လို႔...ေက်ာင္းထဲမွာသာျဖစ္မယ္ဆို မင္းကိုေက်ာင္းထုတ္ပစ္လိုက္တာၾကာၿပီ...."
"ဟုတ္ကဲ့ ကြၽန္ေတာ္ေနာက္ကိုဆင္ျခင္ပါ့မယ္..."
ေက်ာင္းအုပ္ မ်က္ခုံးပင့္မိသြားသည္.....ဒါသူ႔အတြက္အထူးအဆန္းႀကီးပဲ......ေက်ာင္းရဲ႕လူဆိုးေခါင္းေဆာင္လို႔ေတာင္နာမည္တပ္လို႔ရတဲ့ ခ်န္းေကာလုက ထိုသို႔ေျပာေနသည္တဲ့......
"အဟမ္း....ဒီတစ္ခါေတာ့ ထားလိုက္ၾကေတာ့.....မင္းတို႔လည္းရန္ျဖစ္တာမွမဟုတ္တာ.....ဒါေပမဲ့....မင္းတို႔နွစ္ေယာက္လုံးကိုငါေစာင့္ၾကည့္မယ္....မူမမွန္တာတစ္ခုခုထပ္ျဖစ္လို႔ကေတာ့ ငါ့အဆိုးမဆိုနဲ႔ သြားႏိုင္ၿပီ...."
အစအဆုံးဘာမွဝင္မေျပာသည့္ စုန္႔ရိဟာ ေက်ာင္းအုပ္ကိုတစ္ခ်က္ဦးၫြတ္ၿပီး ရုံးခန္းထဲက ထြက္သြားေလသည္......
ေလ်ွာက္လမ္းတစ္ေလ်ွာက္လုံး ေကာလုနဲ႔ စုန္႔ရိ ေရွ႕ဆင့္ေနာက္ဆင့္ေလ်ွာက္ေနေပမဲ့ စကားဘယ္သူမွမေျပာမိၾက......
ေနာက္ဆုံးေကာလုကစၿပီး.....
"မင္းကိုငါ နွိုးခ်င္လို႔နွိုးလိုက္တာမဟုတ္ဘူး......"
"...."
"ငါစကားေျပာေနတယ္ေလ..."
ေကာလုစိတ္မရွည္ေတာ့ပဲ သူ႔ေရွ႕ကသြားေနတဲ့ ထိုလူေရွ႕ပိတ္ရပ္လိုက္သည္....
"ေဟ့..ေဟ့.."
ေကာလုေခၚေနတာေတာင္ ေျမႀကီးထဲေခါင္းဝင္မတတ္ငုံ႔ထားတဲ့ လူက သူ႔ကိုမၾကည့္ပါပဲ ေဘးကေရွာင္သြားဖို႔လုပ္ေလသည္....
"ဒီမွာ.....မင္းကိုငါစကားေျပာေနတယ္ေလ......"
"မင္းဘာျဖစ္ခ်င္ေနတာလဲ......"
"အဲ့တာမင္းကိုေမးရမွာေလ....မင္းကမွဘာျဖစ္ေနတာလဲ...ေက်ာင္းအုပ္ေရွ႕မွာေတာင္ ငါေျပရာေျပေၾကာင္းေျပာခဲ့တာ...မင္းငါ့ကိုေက်းဇူးတင္သင့္တယ္မလား...."
"မတင္နိုင္ဘူး.....မင္းေၾကာင့္ငါရုံးခန္းေရာက္တာ....ငါနဲ႔လာမပက္သက္နဲ႔ ေဝးေဝးေန....မင္းလိုလူမ်ိဳးေတြက အကုန္ ဒီအတိုင္းပဲ...ကိုယ့္ထက္အားနည္းၿပီဆိုတာနဲ႔အနိုင္က်င့္ဖို႔ပဲသိၾကတဲ့ဟာေတြ....."
"မင္း....ငါ့ကိုလာစြပ္စြဲမေနနဲ႔....."
"မဟုတ္လုိ႔လား ခ်န္းေကာလု....မင္းတစ္ေယာက္ကိုမွအႏုိုင္မက်င့္ဖူးဘူးလား......"
"ငါ...."
ေကာလုဘာမွျပန္မေျပာနိုင္....
ဒီလူေျပာတာဟုတ္သည္ေလ.....သူအရင္က အန္ႏုကိုအနိုင္က်င့္ခဲ့ဖူးတာပဲ.....
အခုမွေတြ႕တဲ့ လူတစ္ေယာက္က သူ႔ကို ပထမဆုံးအႀကိမ္အျဖစ္ စကားတစ္ခြန္းထဲနဲ႔ ပါးစပ္ပိတ္သြားေအာင္လုပ္နိုင္သည္.......
ဒီလူက ဘယ္လိုလူမ်ိဳးလဲ.......
ေကာလု သူ႔ေရွ႕ကေဝးကြာသြားတဲ့ ေက်ာျပင္ေလးကိုၾကည့္ကာ.....သူရႈံးတယ္ဆိုတာဝန္ခံရမယ္.....
________________________________
"အန္ႏု.......နင္မေကာင္းဘူးဟာ....."
ခ်န္းအန္ႏုတစ္ေယာက္ နဖူးထက္တြင္ေခြၽးပင္ျပန္ေနၿပီ....
ေနပါဦး ဇာတ္လိုက္မက ငါ့ဆီဘာလာလုပ္တာလဲ...
သူ႔ေရွ႕က ခရမ္းေရာင္ေလးကိုၾကည့္လိုက္ေတာ့ ပါးစပ္ထဲကအသားကို အျငႇိဳးနဲ႔ဝါးစားေနသလားထင္ရသည္.....
မ်က္လုံးထဲကေနေတာင္ မီးေတာက္ေနသည္ကိုျမင္ရသည္......
"အန္ႏု...."
အန္ႏု တစ္ေယာက္ ဇာတ္လိုက္မေဘးမွ ေဘးကိုအနည္းငယ္ေ႐ႊ့ထိုင္ကာ ဇာတ္လိုက္မနွင့္မ်က္နွာခ်င္းဆိုင္လိုက္သည္...
"ဖန္းေမယု.....ကြၽန္ေတာ့္ဆီကိုဘာကိစၥရွိလို႔လဲဗ်...."
ထိုစကားကိုၾကားလိုက္ရတဲ့ ဖန္းေမယုကေတာ့ ပါးစပ္အေဟာင္းသားျဖင့္ အန္ႏုအားၾကည့္ေနေလသည္။
"အန္ႏု...ဘာျဖစ္လို႔လဲ....နင္ငါ့ကိုစိမ္းကားသြားတယ္...."
"အာ....ဖန္းမိန္းကေလး စိတ္ထင္လို႔ေနမွာပါ....."
ရင္းရင္းနွီးနွီးပင္မေျပာေတာ့ပဲ ဖန္းမိန္းကေလးဟုေျပာလိုက္ေသာေၾကာင့္ ဖန္းေမယုကေတာ့အခုထိ အံ့ၾသေနတုန္း....
အန္ႏု ခရမ္းေရာင္ေလးကို မ်က္္လုံးေထာင့္ကခိုးၾကည့္လိုက္ေတာ့ ဇာတ္လုိက္မကို ခ်က္ခ်င္းထသတ္ေတာ့မည့္ဆိုက္နွင့္ၾကည့္ေနေလသည္....
လက္ထဲကခက္ရင္းေလးေတာင္ တုန္ေနၿပီ အားဘယ္ေလာက္ထည့္ၿပီးကိုင္ထားလဲဆိုတာသိသာသည္....
အန္ႏု ေခါင္းသာအသာခါလိုက္သည္....
သူ႔ခရမ္းေရာင္ေလးက သဝန္တိုတတ္ရန္ေကာ...
ျပန္ေခ်ာ့ရဦးမွာပဲ...
"အန္ႏု.......နင္ဒီညေနေက်ာင္းဆင္းရင္အားတယ္မလား...ငါတို႔သြားေနၾက မုန္႔ဆိုင္ကိုသြားရေအာင္ေလ....မသြားရတာၾကာၿပီမလား....."
သူ႔လက္ေမာင္းကိုလာခ်ိတ္ကာ ျပဳံးကာေျပာေနေသာ ဇာတ္လိုက္မကဘာမွမျဖစ္ေပမဲ့ အန္ႏုကေတာ့ ေခြၽးေတြပင္အေတာ္ထြက္ေနၿပီ.....
ထို႔ေနာက္လက္ကိုအသာရုန္းကာ ျပန္ေျပာမည္လုပ္သည္တြင္..
"အခ်စ္....."
ဟမ္...
အန္ႏု အသံလာရာကိုၾကည့္လိုက္ေတာ့ သူ႔ခရမ္းေရာင္ေလး....
ဘယ္လိုေခၚလိုက္တာ....
ေသပါၿပီ ေသပါၿပီ.....အသံေလးနဲ႔ လုပ္ေနတဲ့ရုပ္ေလးနဲ႔က....
"ဘယ္သူ႔ကိုေခၚ...."
ဖန္းေမယုကေတာ့ ေဘးပတ္ပတ္လည္ကို ေခါင္းလွည့္ရွာသည္....
သူတို႔ထိုင္ေနတဲ့ဝိုင္းနားမွာဘယ္မိန္းကေလးမွမေတြ႕..
သုိ႔နွင့္ အန္ႏုဖက္ကိုလွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ လက္နွစ္ဖက္ျဖင့္ မ်က္နွာကိုအုပ္ကာ ၿငိမ္ေနတဲ့အတြက္ သူမလက္လွမ္းလိုက္ေပမဲ့...
ဘယ္ထင္မလဲ သူမလက္က ဖယ္ထုတ္ခံလိုက္ရသည္......
တရားခံက ေစာနက အန္ႏုနဲ႔ထမင္းအတူစားေနသည့္ ေကာင္ေလးပင္....
ထိုေကာင္ေလးက သူမကိုစူးစူးစိုက္စိုက္ၾကည့္ၿပီး ေဘးက အန္ႏု၏ ေပါင္ေပၚတက္ထိုင္ေလသည္....
ဒါဘယ္လိုအေျခအေနႀကီးလဲ....
အန္ႏုနဲ႔ အဲ့ေကာင္ေလးနဲ႔က.....
ကန္တင္းထဲကလူေတြကလည္း ဖန္းေမယုလိုပင္ ပါးစပ္အေဟာင္းသားျဖင့္ အန္ႏုတို႔နွစ္ေယာက္ကိုၾကည့္ေနေလသည္.......
အန္ႏုနဲ႔ရူခ်င္းကေတာ့ ဒါေတြကိုဂရုမစိုက္စြာပင္....
"အဆိုးေလး....ကိုယ့္ကိုဘယ္လိုေခၚလိုက္တာလဲ...ေနာက္တစ္ေခါက္ေလာက္....."
ေပါင္ေပၚတက္ထိုင္ေနတဲ့ ခရမ္းေရာင္ေလး၏ခါးကိုထိန္းကိုင္ကာ နားနားကပ္ေျပာလိုက္ေတာ့ ျပန္ေျပာသည္က..
"ကြၽန္ေတာ္ခင္ဗ်ားကိုစိတ္တိုေနတာေနာ္......ခင္ဗ်ားအျပစ္ခင္ဗ်ားသိ....."
အာ...စိတ္ဆိုးေနတဲ့ေလသံေလးကေတာင္ ဆြဲေဆာင္မႈရွိလြန္းေနတာပဲ.....
"အန္....အန္ႏု.....နင္...နင္တို႔က...."
ဖန္းေမယုက မယုံၾကည္နိုင္တဲ့ေလသံမ်ိဳးျဖင့္ ေမးေလေတာ့.....
"ၾကည့္တာနဲ႔ မသိဘူးလား အစ္မႀကီး......"
"ကြၽန္ေတာ္တို႔က ခ်စ္သူေတြပါ ဖန္းမိန္းကေလး....ျပသနာရွိလို႔လား..."
ျပဳံးျပဳံးနဲ႔ ျပန္ေျဖေနတဲ့ အန္ႏုဟာ သူ႔ခရမ္းေရာင္ေလးဆီကအၾကည့္မလႊဲ.....
ထိုအၾကည့္ေတြထဲမွာ ႏူးညံ့မႈေတြ ျမတ္နိုးမႈေတြက ဖုံးဖိမရေအာင္ကို ေပၚလြင္လွသည္။
ၾကည့္ရတာ....ဖန္းေမယု ဒီေကာင္ေလးကိုယွဥ္နိုင္မွာမဟုတ္ေလာက္ဘူး..
သူမေနာက္က်သြားခဲ့ၿပီပဲ......ခ်န္းအန္ႏုစိတ္ထဲမွာသူမ မရွိေနေတာ့ဘူး......
ဖန္းေမယု အလိုက္တသိပင္ ထိုေနရာက နႈတ္ဆက္ၿပီးထထြက္သြားလိုက္သည္.....
တစ္ပါးသူရဲ႕ ခ်စ္ျခင္းကိုခြဲခြာဖို႔ေလာက္အထိ သူမ မယုတ္မာေပ........
မေျပာနိုင္ဘူးေလ....တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္မွာ သူမနဲ႔စိတ္တူကိုယ္တူ တစ္ေယာက္ေလာက္ေတြ႕နိုင္ေကာင္းပါရဲ႕........
__________________________________
ကတိအတိုင္းပဲေနာ္ ၃ရက္ပဲနားတာ......
အေရးသားစုတ္သြားရင္ေတာင္းပန္ပါတယ္.....
ဖတ္ေပးတဲ့လူတစ္ဦးစီတိုင္းကိုေက်းဇူးတင္ပါတယ္❣️❣️
..............................................................
{Unicode}
.
ကောလု အခုတလော စိတ်တွေထွေပြားနေသည်....
အရင်ကလိုမဟုတ်တော့ဘဲ အန်နုကိုပဲစိတ်ထဲရောက်နေသလို စိတ်လဲပူနေမိသည်။
ကျောင်းမှာတွေ့ဖို့ကြိုးစားပေမဲ့လည်း တစ်ပတ်အတွင်းသူလုံးဝအခွင့်ရေးမရပေ.....
ဒီနေ့တော့တွေ့အောင်ရှာပြီး အ်ိမ်ပေါ်ကအသိမပေးပဲဆင်းသွားတဲ့အကြောင်းမေးရမယ်...
စိတ်တို့ညစ်ညူးစွာပင် စာသင်ခန်းထဲဝင်လိုက်တော့ သူ့ခုံဘေး ပြတင်းပေါက်နှင့်ကပ်လျက်တွင် မှောက်အိပ်နေသော ကျောင်းသားတစ်ယောက်...
ဘာလား...ငါထိုင်တဲ့ခုံရဲ့၃ခုံပတ်လည်မှာဘယ်သူမှမထိုင်ရဲတာ သူမသိဘူးလား......
ကောလု ပြသနာရှာဖို့စိတ်မပါတာကြောင့် ထိုကျောင်းသားကိုလျစ်လျုရှုကာ နေရာတွင်သာဝင်ထိုင်လိုက်သည်....
အခန်းတစ်ခုလုံးက တိတ်ဆိတ်နေသည်...
သူတို့က ကောလု ထိုကျောင်းသားကိုဘာလုပ်မလဲဆိုတာစိတ်ဝင်စားနေကြသည်ထင်.....
ခဏကြာတော့ ဟောက်သံယဲ့ယဲ့လေးထွက်လာသည်...
ကောလု တရားခံကိုနှစ်ခါရှာနေစရာမလို....
သူ့ခုံဘေးတွင် သိုးနေအောင်အိပ်နေသော ကျောင်းသားဆီကဖြစ်မှန်းတန်းသိသည်...
စာသင်ခန်းထဲမှာ ဘယ်လိုတောင် ကုလားသေကုလားမောအိပ်နေရတာလဲ.....
ပြတင်းပေါက်ဖက်ကို မျက်နှာမူအိပ်သောကြောင့် ထိုကျောင်းသားမျက်နှာကို ကောလုမမြင်ရ....
အချိန်ကြာလေ ဟောက်သံကပိုပိုကျယ်လာသောကြောင့် ကောလုဒေါသထွက်ထွက်နှင့် ထိုကျောင်းသား၏စာရေးခုံကိုခြေထောက်နှင့်လှမ်းကန်လိုက်သည်....
အတန်းထဲက လူတွေကတော့ သိသိသာသာကိုကောလုတို့ဖက်မျက်နှာမူထားလေသည်...
သူတို့အားလုံးဟာ ထိုအတင့်ရဲသောကျောင်းသားအတွက် စိတ်ထဲကနေအမွှေးတိုင်ထွန်းပေးလိုက်သည်။
စုန့်ရိ ဒီနေ့ကသူ့အတွက် ကျောင်းမှပြေးတဲ့အပြစ်ဒဏ်ကြေတဲ့နေ့...
ပြောရရင် အထက်တန်းတတိယနှစ်ကို အခုမှပြန်တက်တဲ့နေ့....
ကျောင်းသွားရမည်ကိုမေ့ပြီး ညက Gameတစ်ညလုံးထိုင်ဆော့ထားသောကြောင့် စာသင်ခန်းထဲမှာအိပ်နေခြင်း....
ကျောင်းနားထားရာကပြန်တက်တဲ့ပထမဆုံးနေ့ဆိုတော့လည်းပျက်လို့မရ....မတတ်သာတဲ့အဆုံးကျောင်းခန်းထဲမှာအိပ်ဖို့ ဆုံးဖြတ်ကာကျောင်းကိုလာခဲ့ခြင်း...
အခုတော့ စုန့်ရိအိပ်နေတာတောင်ဘယ်လောက်မှမရှိသေး စာရေးခုံကိုလာကန်တာကြောင့် နိုးသွားရပြီ....
စုန့်ရိအကျင့်တစ်ခုက အိပ်ချင်နေတာကိုမအိပ်ဘဲပေနေတာဖြစ်ဖြစ် ရုတ်တရက်နိုးသွားတာဖြစ်ဖြစ်...အဲ့လိုဖြစ်ပြီဆို လုံးလုံးကြီးကိုပြန်အိပ်မရတော့ခြင်း.....
"ဟေ့ကောင်....ဒါစာသင်ခန်း...."
စုန့်ရိ စိတ်တကယ်ပင်နောက်နေပြီ....
စိတ်ပေါက်ပေါက်နှင့် ပြန်ရန်တွေ့မလို့ ခေါင်းထောင်ပြီး သူ့ဘေးကလူကိုကြည့်လိုက်သည်တွင်
ပြောမည်ဟုကြံရွယ်ထားသော စကားလုံးတို့က ကြက်ပျောက်ငှက်ပျောက်....
ဒါ...ဒါ...ဒီကောင်က..
သူ့ရှေ့ကလူကလည်းသူ့အတိုင်းပင် စုန့်ရိအား အံ့သြရိပ်သန်းနေသော မျက်နှာထားဖြင့် ကြည့်လေသည်...
"ဘဝင်ရူး..."
"စွာတေးလန်...."
နှစ်ယောက်လုံးတစ်ယောက်ကိုတစ်ယောက်လက်ညှိုးထိုးကာ ပြောသည်တွင် တစ်ယောက်ကိုတစ်ယောက်ပြိုင်တူခေါ်လိုက်သောနာမ်စားကြောင့် နှစ်ယောက်လုံးက ဒေါသတွေထောင်းခနဲ....
"ဘာစွာလေးလန်လဲ....မင်းကသာ ဘဝင်ရူးရူးနေတဲ့ဘဝင်ရူးကောင်...."
"ဘာ....မင်းကမှ အသက်အရွယ်နဲ့မလိုက် မိန်းကလေးလို ကတ်ကတ်လန်ရန်တွေ့နေတဲ့ စွာတေးလန်....မင်းကဒီကိုဘာလာလုပ်တာလဲ..."
"ငါ့ဘာသာငါဘာလုပ်လုပ် မင်းအပူလား...သောက်ဘဝင်ရူးရဲ့..."
"မင်း...မင်း..."
ကောလုဒေါသထွက်လွန်းလို့မျက်နှာပင်မက လည်ပင်းတွေပါနီနေပြီ....
ဒါကိုပင်ဂရုမစိုက်စွာ သူ့ရှေ့က လူက မရှိရှိတဲ့ ကျောင်းအင်္ကျီလက်ကိုအပေါ်ဆွဲတင်ကာ...
"ဘာလဲဟေ့ကောင်...မင်းကချချင်တာလား...."
"မင်း..."
ကောလုဒေါသမထိန်းနိုင်ပဲ ထိုကျောင်းသား၏ အင်္ကျီကော်လံကိုဆွဲကာထိုးရန်ပြင်သည်တွင်..
ထိုကျောင်းသားကလည်း ကောလု၏ ကော်လံကိုဆွဲကာ ထိုးရန်ရွယ်လေသည်....
တစ်တန်းလုံးကတော့ ဘယ်သူအရင်စထိုးမလဲဆိုတာ စောင့်ကြည့်နေသည့်ပုံပင်....
အတန်ကြာသည်အထိ ဘယ်သူကမှစမထိုး.....
မထိုးဘဲနဲ့အကြည့်ချင်းစိတ်တိုက်နေကြပုံက သူတို့နှစ်ယောက်သာနဂါးဆိုလျှင် ကျောင်းဆောင်တစ်ခုလုံးပြာပင်ဖြစ်သွားလောက်ပြီ..
နောက်ဆုံးအကျိုးဆက်ကတော့ ဆရာဝင်လာလို့ နှစ်ယောက်သားရုံးခန်းရောက်သွားလေပြီ.....
ဒါတောင်ကျောင်းအုပ်ရှေ့မှာ တစ်ယောက်နဲ့တစ်ယောက်ရန်စောင်နေကြတုန်း.....
ကျောင်းအုပ်ကိုမေ့ပြီး သူတို့အကြည့်ချင်းစကားပြောနေကြသည်ကို အဓိပ္ပါယ်ဖော်ရမည်ဆိုလျှင်......
"အဲ့တာမင်းစတာ....."
"ဘာလို့ငါ့ကိုလာလွှဲချနေတာလဲ...မင်းအရင်ငါအိပ်နေတာကိုလာနှိုးတာလေ....ပြီးတော့မင်းပဲငါ့ကိုထိုးဖို့လုပ်တာမဟုတ်ဘူးလား...."
"မင်းလဲငါ့ကိုထိုးဖို့လုပ်တာပဲလေ....ဘာလို့မထိုးလိုက်လဲ...."
"ငါအရင်စထိုးရင် ငါ့အပြစ်ဖြစ်မှာပေါ့...မင်းကကောဘာလို့ငါ့ကိုမထိုးလဲ....."
ကျောင်းအုပ်ကတော့ သူ့ရှေ့တွင် တစ်ယောက်နှင့်တစ်ယောက်အံကြိတ်ကာ မျက်လုံးချင်းစကားပြောနေကြတဲ့ ကျောင်းသားနှစ်ယောက်ကိုကြည့်ပြီး စိတ်ပြန်လျှော့နေသည်....
ငါ့ကျောင်းကိုဘယ်လိုကျောင်းသားတွေရောက်လာတာလဲ......
"ကျူးစုန့်ရိ......"
ကျောင်းအုပ်နာမည်ခေါ်သံကြားမှ ရှေ့သို့လှည့်ကာ ခေါင်းငုံ့ထားလိုက်သည်....
"မင်းက ဒီကိုscholarနဲ့ဝင်လာတဲ့ကျောင်းသားနော်....ကျောင်းရောက်ပြီး ပြသနာဖြစ်တာဘယ်နှခါရှိပြီလဲ...ကျောင်းတက်တက်ချင်းပထမအပတ်မှာတင် ဒုတိယနှစ်ကကျောင်းသားတွေနဲ့ရန်ဖြစ်လို့ ကျောင်းနားထားရတာ အခုကျောင်းပြန်တက်တဲ့ပထမဆုံးရက်မှာတင် ရန်ထပ်ဖြစ်တယ်.....မင်းကိုငါဘယ်လိုလုပ်သင့်လဲ...."
ကောလုကတော့ ကျောင်းအုပ်ပြောတဲ့စကားကြောင့်ပါးစပ်ပင်အနည်းငယ်ဟသွားရသည်...
သူတို့ကျောင်းက scholarတော်ရုံနဲ့မပေး....scholarရတဲ့သူကတော်တော်တော်တဲ့လူလို့ပြောရမယ်....
ကောလုသူ့ဘေးနားကကောင်လေးကို အကြည့်ပို့လိုက်တော့ ကြမ်းပြင်ကိုသာစိုက်ကြည့်ကာ လက်သီးကိုတင်းတင်းဆုပ်ထားသည်....
အနီးကပ်ကြည့်မယ်ဆိုရင်တော့ ထိုကောင်လေး၏ မျက်ဝန်းထဲကမျက်ရည်စအချို့ကိုတွေ့နိုင်လိမ့်မည်။
နောက်ဆုံးကောလုမနေသာတော့ပဲ
"ဒါကျွန်တော့်အမှားပါ ကျောင်းအုပ်....ကျွန်တော်အရင်လက်ပါမိလို့သူ့ကပြန်ရွယ်တာပါ....ပြီးတော့ ကျွန်တော်တို့လဲရန်မဖြစ်ကြသေးပါဘူး....တစ်ယောက်နဲ့တစ်ယောက်ရွယ်တုန်းပဲရှိသေးတာ...."
"မင်းကိုမေးလား ကျောင်းသား ကောလု....မင်းလည်းဘာမှမထူးဘူး....အဖေကမြို့တော်ဝန်ဖြစ်တာနဲ့ပဲ ငါ့ကျောင်းမှာ လုပ်ချင်တိုင်းလုပ်နေတာဘယ်နှစ်ခါလဲ.....မင်းရန်ဖြစ်တိုင်း အပြစ်ပြင်းပြင်းထန်ထန်မပေးဘူးဆိုတာ ကျောင်းပြင်ပမှာမို့လို့...ကျောင်းထဲမှာသာဖြစ်မယ်ဆို မင်းကိုကျောင်းထုတ်ပစ်လိုက်တာကြာပြီ...."
"ဟုတ်ကဲ့ ကျွန်တော်နောက်ကိုဆင်ခြင်ပါ့မယ်..."
ကျောင်းအုပ် မျက်ခုံးပင့်မိသွားသည်.....ဒါသူ့အတွက်အထူးအဆန်းကြီးပဲ......ကျောင်းရဲ့လူဆိုးခေါင်းဆောင်လို့တောင်နာမည်တပ်လို့ရတဲ့ ချန်းကောလုက ထိုသို့ပြောနေသည်တဲ့......
"အဟမ်း....ဒီတစ်ခါတော့ ထားလိုက်ကြတော့.....မင်းတို့လည်းရန်ဖြစ်တာမှမဟုတ်တာ.....ဒါပေမဲ့....မင်းတို့နှစ်ယောက်လုံးကိုငါစောင့်ကြည့်မယ်....မူမမှန်တာတစ်ခုခုထပ်ဖြစ်လို့ကတော့ ငါ့အဆိုးမဆိုနဲ့ သွားနိုင်ပြီ...."
အစအဆုံးဘာမှဝင်မပြောသည့် စုန့်ရိဟာ ကျောင်းအုပ်ကိုတစ်ချက်ဦးညွတ်ပြီး ရုံးခန်းထဲက ထွက်သွားလေသည်......
လျှောက်လမ်းတစ်လျှောက်လုံး ကောလုနဲ့ စုန့်ရိ ရှေ့ဆင့်နောက်ဆင့်လျှောက်နေပေမဲ့ စကားဘယ်သူမှမပြောမိကြ......
နောက်ဆုံးကောလုကစပြီး.....
"မင်းကိုငါ နှိုးချင်လို့နှိုးလိုက်တာမဟုတ်ဘူး......"
"...."
"ငါစကားပြောနေတယ်လေ..."
ကောလုစိတ်မရှည်တော့ပဲ သူ့ရှေ့ကသွားနေတဲ့ ထိုလူရှေ့ပိတ်ရပ်လိုက်သည်....
"ဟေ့..ဟေ့.."
ကောလုခေါ်နေတာတောင် မြေကြီးထဲခေါင်းဝင်မတတ်ငုံ့ထားတဲ့ လူက သူ့ကိုမကြည့်ပါပဲ ဘေးကရှောင်သွားဖို့လုပ်လေသည်....
"ဒီမှာ.....မင်းကိုငါစကားပြောနေတယ်လေ......"
"မင်းဘာဖြစ်ချင်နေတာလဲ......"
"အဲ့တာမင်းကိုမေးရမှာလေ....မင်းကမှဘာဖြစ်နေတာလဲ...ကျောင်းအုပ်ရှေ့မှာတောင် ငါပြေရာပြေကြောင်းပြောခဲ့တာ...မင်းငါ့ကိုကျေးဇူးတင်သင့်တယ်မလား...."
"မတင်နိုင်ဘူး.....မင်းကြောင့်ငါရုံးခန်းရောက်တာ....ငါနဲ့လာမပက်သက်နဲ့ ဝေးဝေးနေ....မင်းလိုလူမျိုးတွေက အကုန် ဒီအတိုင်းပဲ...ကိုယ့်ထက်အားနည်းပြီဆိုတာနဲ့အနိုင်ကျင့်ဖို့ပဲသိကြတဲ့ဟာတွေ....."
"မင်း....ငါ့ကိုလာစွပ်စွဲမနေနဲ့....."
"မဟုတ်လို့လား ချန်းကောလု....မင်းတစ်ယောက်ကိုမှအနိုင်မကျင့်ဖူးဘူးလား......"
"ငါ...."
ကောလုဘာမှပြန်မပြောနိုင်....
ဒီလူပြောတာဟုတ်သည်လေ.....သူအရင်က အန်နုကိုအနိုင်ကျင့်ခဲ့ဖူးတာပဲ.....
အခုမှတွေ့တဲ့ လူတစ်ယောက်က သူ့ကို ပထမဆုံးအကြိမ်အဖြစ် စကားတစ်ခွန်းထဲနဲ့ ပါးစပ်ပိတ်သွားအောင်လုပ်နိုင်သည်.......
ဒီလူက ဘယ်လိုလူမျိုးလဲ.......
ကောလု သူ့ရှေ့ကဝေးကွာသွားတဲ့ ကျောပြင်လေးကိုကြည့်ကာ.....သူရှုံးတယ်ဆိုတာဝန်ခံရမယ်.....
________________________________
"အန်နု.......နင်မကောင်းဘူးဟာ....."
ချန်းအန်နုတစ်ယောက် နဖူးထက်တွင်ချွေးပင်ပြန်နေပြီ....
နေပါဦး ဇာတ်လိုက်မက ငါ့ဆီဘာလာလုပ်တာလဲ...
သူ့ရှေ့က ခရမ်းရောင်လေးကိုကြည့်လိုက်တော့ ပါးစပ်ထဲကအသားကို အငြှိုးနဲ့ဝါးစားနေသလားထင်ရသည်.....
မျက်လုံးထဲကနေတောင် မီးတောက်နေသည်ကိုမြင်ရသည်......
"အန်နု...."
အန်နု တစ်ယောက် ဇာတ်လိုက်မဘေးမှ ဘေးကိုအနည်းငယ်ရွှေ့ထိုင်ကာ ဇာတ်လိုက်မနှင့်မျက်နှာချင်းဆိုင်လိုက်သည်...
"ဖန်းမေယု.....ကျွန်တော့်ဆီကိုဘာကိစ္စရှိလို့လဲဗျ...."
ထိုစကားကိုကြားလိုက်ရတဲ့ ဖန်းမေယုကတော့ ပါးစပ်အဟောင်းသားဖြင့် အန်နုအားကြည့်နေလေသည်။
"အန်နု...ဘာဖြစ်လို့လဲ....နင်ငါ့ကိုစိမ်းကားသွားတယ်...."
"အာ....ဖန်းမိန်းကလေး စိတ်ထင်လို့နေမှာပါ....."
ရင်းရင်းနှီးနှီးပင်မပြောတော့ပဲ ဖန်းမိန်းကလေးဟုပြောလိုက်သောကြောင့် ဖန်းမေယုကတော့အခုထိ အံ့သြနေတုန်း....
အန်နု ခရမ်းရောင်လေးကို မျက်လုံးထောင့်ကခိုးကြည့်လိုက်တော့ ဇာတ်လိုက်မကို ချက်ချင်းထသတ်တော့မည့်ဆိုက်နှင့်ကြည့်နေလေသည်....
လက်ထဲကခက်ရင်းလေးတောင် တုန်နေပြီ အားဘယ်လောက်ထည့်ပြီးကိုင်ထားလဲဆိုတာသိသာသည်....
အန်နု ခေါင်းသာအသာခါလိုက်သည်....
သူ့ခရမ်းရောင်လေးက သဝန်တိုတတ်ရန်ကော...
ပြန်ချော့ရဦးမှာပဲ...
"အန်နု.......နင်ဒီညနေကျောင်းဆင်းရင်အားတယ်မလား...ငါတို့သွားနေကြ မုန့်ဆိုင်ကိုသွားရအောင်လေ....မသွားရတာကြာပြီမလား....."
သူ့လက်မောင်းကိုလာချိတ်ကာ ပြုံးကာပြောနေသော ဇာတ်လိုက်မကဘာမှမဖြစ်ပေမဲ့ အန်နုကတော့ ချွေးတွေပင်အတော်ထွက်နေပြီ.....
ထို့နောက်လက်ကိုအသာရုန်းကာ ပြန်ပြောမည်လုပ်သည်တွင်..
"အချစ်....."
ဟမ်...
အန်နု အသံလာရာကိုကြည့်လိုက်တော့ သူ့ခရမ်းရောင်လေး....
ဘယ်လိုခေါ်လိုက်တာ....
သေပါပြီ သေပါပြီ.....အသံလေးနဲ့ လုပ်နေတဲ့ရုပ်လေးနဲ့က....
"ဘယ်သူ့ကိုခေါ်...."
ဖန်းမေယုကတော့ ဘေးပတ်ပတ်လည်ကို ခေါင်းလှည့်ရှာသည်....
သူတို့ထိုင်နေတဲ့ဝိုင်းနားမှာဘယ်မိန်းကလေးမှမတွေ့..
သို့နှင့် အန်နုဖက်ကိုလှည့်ကြည့်လိုက်တော့ လက်နှစ်ဖက်ဖြင့် မျက်နှာကိုအုပ်ကာ ငြိမ်နေတဲ့အတွက် သူမလက်လှမ်းလိုက်ပေမဲ့...
ဘယ်ထင်မလဲ သူမလက်က ဖယ်ထုတ်ခံလိုက်ရသည်......
တရားခံက စောနက အန်နုနဲ့ထမင်းအတူစားနေသည့် ကောင်လေးပင်....
ထိုကောင်လေးက သူမကိုစူးစူးစိုက်စိုက်ကြည့်ပြီး ဘေးက အန်နု၏ ပေါင်ပေါ်တက်ထိုင်လေသည်....
ဒါဘယ်လိုအခြေအနေကြီးလဲ....
အန်နုနဲ့ အဲ့ကောင်လေးနဲ့က.....
ကန်တင်းထဲကလူတွေကလည်း ဖန်းမေယုလိုပင် ပါးစပ်အဟောင်းသားဖြင့် အန်နုတို့နှစ်ယောက်ကိုကြည့်နေလေသည်.......
အန်နုနဲ့ရူချင်းကတော့ ဒါတွေကိုဂရုမစိုက်စွာပင်....
"အဆိုးလေး....ကိုယ့်ကိုဘယ်လိုခေါ်လိုက်တာလဲ...နောက်တစ်ခေါက်လောက်....."
ပေါင်ပေါ်တက်ထိုင်နေတဲ့ ခရမ်းရောင်လေး၏ခါးကိုထိန်းကိုင်ကာ နားနားကပ်ပြောလိုက်တော့ ပြန်ပြောသည်က..
"ကျွန်တော်ခင်ဗျားကိုစိတ်တိုနေတာနော်......ခင်ဗျားအပြစ်ခင်ဗျားသိ....."
အာ...စိတ်ဆိုးနေတဲ့လေသံလေးကတောင် ဆွဲဆောင်မှုရှိလွန်းနေတာပဲ.....
"အန်....အန်နု.....နင်...နင်တို့က...."
ဖန်းမေယုက မယုံကြည်နိုင်တဲ့လေသံမျိုးဖြင့် မေးလေတော့.....
"ကြည့်တာနဲ့ မသိဘူးလား အစ်မကြီး......"
"ကျွန်တော်တို့က ချစ်သူတွေပါ ဖန်းမိန်းကလေး....ပြသနာရှိလို့လား..."
ပြုံးပြုံးနဲ့ ပြန်ဖြေနေတဲ့ အန်နုဟာ သူ့ခရမ်းရောင်လေးဆီကအကြည့်မလွှဲ.....
ထိုအကြည့်တွေထဲမှာ နူးညံ့မှုတွေ မြတ်နိုးမှုတွေက ဖုံးဖိမရအောင်ကို ပေါ်လွင်လှသည်။
ကြည့်ရတာ....ဖန်းမေယု ဒီကောင်လေးကိုယှဉ်နိုင်မှာမဟုတ်လောက်ဘူး..
သူမနောက်ကျသွားခဲ့ပြီပဲ......ချန်းအန်နုစိတ်ထဲမှာသူမ မရှိနေတော့ဘူး......
ဖန်းမေယု အလိုက်တသိပင် ထိုနေရာက နှုတ်ဆက်ပြီးထထွက်သွားလိုက်သည်.....
တစ်ပါးသူရဲ့ ချစ်ခြင်းကိုခွဲခွာဖို့လောက်အထိ သူမ မယုတ်မာပေ........
မပြောနိုင်ဘူးလေ....တစ်ချိန်ချိန်မှာ သူမနဲ့စိတ်တူကိုယ်တူ တစ်ယောက်လောက်တွေ့နိုင်ကောင်းပါရဲ့........
__________________________________
ကတိအတိုင်းပဲနော် ၃ရက်ပဲနားတာ......
အရေးသားစုတ်သွားရင်တောင်းပန်ပါတယ်.....
ဖတ်ပေးတဲ့လူတစ်ဦးစီတိုင်းကိုကျေးဇူးတင်ပါတယ်❣️❣️
..............................................................
.