Dedicate ko yung chapter na ito kay @Ysmaellahzzzzz. Thank you sa pagbabasa at pagvote yieeeeeee. At sa paghihintay ng update hahahaha. Au revoir!
------
Nakatayo lang kami nila Nathan, Emma at Jane dito sa may field kasama ang halos nasa isangdaang tauhan nila Keian na mostly ay nasa headquarters.
Ipinagutos kasi ni Keian na magkaroon ng inspection sa bawat tauhan dito sa mansyon. Kahit silang sampu ay kinapkapan, at syempre kami din.
" Arf!" Napangiti ako nang makitang tumakbo palapit sa akin si Leon.
Lumuhod ako para makatapat siya at hinagod hagod yung malambot niyang fur.
Napaiwas iwas naman ako nang sinimulan niya akong dilaan sa mukha.
" Arf! Arf!" Gumilid ang ulo ni Leon sa tatlong katabi ko na nanlalaki ang mata at nakatulala sa mga guards na kasama namin ngayon.
Malungkot akong ngumiti at tumayo tsaka lumapit sa kanila.
" Ayos lang kayo?" parang takot na takot na napatingin sa akin sina Ema at Jane habang nakatulala pa rin si Nathan.
" A-ahhh, oo. Hindi lang kami makpaniwala na ang pinagtat-trabahuhan namin ay... pumapatay talaga ng tao" sagot sa akin ni Jane. Parehas ko silang hinawakan sa balikat.
Ngayon nga lang kasi nila nalaman yung tungkol sa mafia ni Keian. Kaya naiintindihan ko kung bakit sila ganoon.
" Hindi naman sila masama at hindi sila pumapatay ng inosenteng tao" paliwanag ko dito. Tumingin lang sila sa akin na halatang hindi naniniwala pero tumango at natahimik.
" Nathan?" Napapikit pikit si Nathan at bahagyang ngumiti sa akin pagkaharap.
" Ayos ka lang?"
" H-ha?? Ahh. Oo" maikling sagot nito at parang hindi mapakali.
Kumunot ang noo ko dahil sa aksyon niya pero ipinagsawalang bahala nalang.
Napatingin ako kay Keian na nasa kabilang side nung field at nakikipagkausap kay Erick nang may maisip akong ideya.
Hindi naman siya magagalit kung sabihin ko kila Ema yung sasabihin ko noh?
Humarap ako sa tatlo na may serious expression.
" If you want to leave, pwede kayong umalis. Just please, huwag kayong magsusumbong sa pulis kasi malalaman at malalaman nila na kayo ang nagsabi" gulat na tumingin sa akin ang tatlo.
" Naku, Nassandra. Hindi talaga kami aalis, baka paghinalaan kami tsaka isa pa, kailangan namin ng trabaho at malaki ang sweldo dito. Masaya naman kaming magkakasamang tatli, diba?" Sabi ni Ema at lumipat ang tingin sa mga kasama niya.
" Oo nga, Nass. Alam ko namang hindi mo kami papabayaan. Mukhang malapit ka sa kanila eh" ngumiti ako sa kanilang dalawa tsaka tumango.
" Hindi ko kayo papabayaan" saad ko.
" Mga shunga ba kayo, umalis na tayo dito hangga't maaga pa" napatingin ako kay Nathan nang magsalita ito.
" Nathan, alam kong natatakot ka pero---"
" Huwag kang makielam dito Nass, hindi kita kaibigan" natigilan ako sa sinabi nito at nalungkot.
" Arf!" Tumahol naman si Leon at lumapit sa akin para manlambing. Siguro ay nasense niya yung lungkot ko. Hinagod ko naman yung balahibo nung aso at tumango.
" Sorry. Sige, iwan ko kayo" lumayo na ako sa kanila kasama ni Leon.
Hindi pa kasi kami pwedeng pumunta sa loob ng mansyon kasi iniinspect pa siya nubg mga pinagkakatiwalaang tauhan nila Kei.
Kaya dumiretso ako sa may gazebo.
Nakita kong nag-uusap usap ang tatlo kong kasama kanina at mukhang hindi sila nagkakaintindihan.
Sila Keian naman ay abalang abala at panay ang kausap sa mga tauhan.
Ako lang ang nakaupo sa kanilang lahat dito. Lahat sila may ginagawa.
Ewan ko pero nakaramdam ako ng lungkot at feeling ko ang lonely ko.
Ano ba yan Nassandra! Huwag ka ngang emotional!
" Leon!" Umaangat ang ulo ko at napatingin kay Devon na lumapit sa amin tsaka lumuhod tsaka tinap yung hita niya.
Leon's ears perked at napatayo agad para tumakbo papunta kay Devon at simulang dila-dilaan ang mukha nito.
" Wag! Hahaha. Yak! Pas d'arrêt (No, stop)" pinanood ko silang dalawa at napanguso.
Inagawan ako ng comapnion! Hmph!
Nanahimik nalang ako sa kinauupuan ko.
" Oy, Nassandra, nandyan ka pala" gulat na sambit ni Devon na kinataas ng kilay ko.
" Ako yung kasama ni Leon kanina tas hindi mo ako napansin?" Medyo inis kong sabi. Kumunot ang noo niya.
" Bakit ka nagagalit? Eh sa hindi kita napansin eh" inis na sabi din nito. Aba!
" Wala ka bang gagawin? Bakit ka nandito? Sige ka baka mapagalitan ka ni Keian" mas lalo namang kumunot ang noo nito.
" So ikaw hindi papagalitan, ikaw nga lang yung nag-iisang nakaupo eh. Porket lovey-dovey ka ni Kei eh" ngumuso ako at tinitigan ito nang masama. Pinanlisikan niya din ako ng mata.
Grrrr...
Namula yung pisngi ni Devon habang ako ay napangisi.
" Waw, nagugutom ka na, maître? Gusto mo ipagluto kita?" Mapang-asar kong sabi dito.
Tinignan niya ulit ako nang masama.
" Shut up" mas lumawak yung ngisi ko nang natahimik siya.
After a few minute, he gave me a side glance at napakagat ng labi.
" Argghhh. Ipagluluto mo ba talaga ako?" Tumaas naman ang kilay ko sa sinabi niya.
" Syempre hindi, inaasar lang kita. Tsaka nagiinspect pa sa loob ng mansyon paano kita maipagluluto?"
" Tsk. Nasa may second floor naman na yung inspection tapos na dun sa may kusina" saad nito.
Mapanghusga ko siyang tinitigan.
" What? Nagugutom ako eh. Ipagluto mo ako" masungit nitong sabi na ikinatawa ko.
" Pleaseeee" bumukas yung bibig ko nang biglang naging sweet yung tono niya.
Wahhh. Grabe, hindi bagay sa kanya.
" Sige na nga" napangiti siya at tsaka nauna nang maglakad papasok ng mansyon kasama si Leon.
Iwan ba naman ako.
Ipagluluto ko siya kasi nab-bored na rin naman ako dito. Wala din akong kasama. Atleast kapag pinagluto ko si Devon, may kasama ako. Kahit na ang sungit sungit noon.
Dumiretso siya sa may kusina sa loob ng mansyon habang ako ay nakasunod lang saa kanya.
Kau-kausap ni Devon si Leon at mukhang gustong gusto talaga sa kanta nung aso.
" Anong gusto mong iluto ko?" Tanong ko dito. Tumingin siya sa akin at napaisip.
" Kahit ano nalang" napatampal ako ng noo sa sinabi niya.
Jusko. Nag-isip pa siya.
Inirapan ko ito nang bumalik toh sa pakikiusap kay Leon at naghanap na ng ingredients.
Buti nalang at madaming stock ng pagkain sila Keian.
" Gagawa ako ng empanada, okay lang?" Natigilan siya tsaka mabilis na napatingin sa akin.
Huh?
" Gagawan mo ako ng empanada?" Tumaas ang kilay ko nang namasa masa yung mata niya.
" Hindi lang para sayooo? Miryenda na rin para sa lahat nung nasa labas." Alinlangan kong sagot.
Napabuntong hininga siya tsaka lumapit sa akin.
" Gagawa ka ng empanada para sa higit sa isandaang katao?" Pumikit pikit ako. Oo nga noh, hindi ko yun narealize.
Napakamot ako sa batok tsaka tumango.
" Oo, kaya magsimula na tayo"
" Luh, bakit kasama ako. Ako nga yung ipagluluto mo eh" tinaasan ko ito ng kilay.
" Kung gusto mong makakain, tulungan mo ako at nang matapos agad ako" inis kong sambit.
Pinanlisikan niya ako ng mata pero mas lumapit sa kinatatayuan ko.
" Ano ba ang gagawin?" Ngumisi ako dito.
------------
Nasa loob na nung oven yung unang batch nung empanada na ib-bake namin.
Madami pang dough ang hindi nalalagyan ng laman dahil nagpahinga na muna kami.
Nakakapagod kayang gumawa ng napakadaming empanada!
" Ohhh" binigay ko yung plato na may lamang isang empanada kay Devon.
Nagtaste test kasi ako kanina kaya may nauna na akong naluto.
Yung nasa oven, final na iyon.
Tumingin sa akin si Devon tsaka tumingin sa plato.
" Kainin mo na habang mainit pa" ngumiti ito sa akin tsaka kinuha ang plato.
Sumandal naman ako sa may counter nung kusina na nasa pinakagitna at pinanood si Devon na kumain.
" Hmmm" ngumisi ako dahil mukhang sarap na sarap siya sa kinakain niya ngayon.
" Ang sarap ko talaga magluto" kumunot ang noo ko dahil sa sinabi niya.
" Naghiwa ka lang eh!" Parang batang sabi ko na binelatan niya lang.
Umirap ako tsaka natahimik.
May bumabagabag sa akin eh.
" Magugustuhan kaya yan nubg iba?" Wala sa sarili kong tanong.
Napatingin sa akin si Devon na may kunot na noo.
" Anong tingin mo sa amin? Taong hindi nakakaappreciate ng mga bagay bagay? You think we're all spoiled?" Seryoso nitong tanong.
Napanguso ako dahil ang sungit na naman nito.
" Baka kasi hindi ko maabot yung expectations nila, ayoko lang masaktan" emosyonal kong saabi dito. Nainis naman ako sa sarili ko.
" Huwag mo nalang pala isipi-----"
" What's wrong with you?!" Medyo inis na tanong nito.
" You're not your usual self" napangiti ako kay Devon dahil sa sinabi niya.
I know.
" You're overreacting Nass, nung nakita din kaninang naka tulala lang habang nakaupo, alam kong madami kang iniisip"
" Huh? Akala ko ba hindi mo ako napansin?" Pagtataka ko na nagpangisi sa kanya.
" I just want to annoy you" inirapan ko ito tsaka napabuntong hininga.
" Madami lang kasing nangyari, lalo na yung kay Diego-- I mean, Gaius. He's my friend you know, was" nagkaroon ng katahimikan at halata ang pagiging uncomfortable ni Devon.
" I don't know what to say to you, but you don't have to worry youselves with our expectations, Nassandra. Hindi naman kami masamang tao. I appreciate that you decided to cook for me. And they will too. You don't have to live in other's expectations."
Binigyan ko ito ng ngiti at tumango.
" I know that Devon. Ang lungkot lang talaga nung araw na ito para sa akin. Hindi ko alam kung bakit"
" It's okay to feel that way sometimes. As long as you don't stay that way." Lumapit ito sa akin tsaka pinitik ang noo ko sabay ngiti.
Napataas ang kilay ko at unti unti na ding napangiti.
" Hahahhahahaha!" Nawala ang ngiti niya at tinignan ako nang masama.
" What are you laughing at?" Umiling ako dito.
" Wala, wala lang. Sisimulan ko na yung ibang wala pang filling na dough." Tinignan ko ulit yung mukha niya bago bumalik sa ginagawa namin kanina.
" You know, Kei's mother used to make this food for me" bigla namang lumungkot ang ekspresyon niya.
" I've been a childhood friend of Kei and Zeke. Magkakasama kaming tatlong tumanda. And, she... is so sweet. Pinatira niya ako sa bahay nila nung wala akong matuluyan and ever since ay parang naging pamilya ko na din sila." Huminto ako sa ginagawa ako at hinintay na magpatuloy siya.
" Parang siya na yung tunay kong nanay dahil sa dami ng atensyong binigay niya sa akin then... she died" kumuyom ang kamao nito at napuno ang mata ng galit.
" No one is willing to accompany me since I was a child but she made me feel that I'm not worthless. And I thank her for that" humawak siya sa mukha niya at tinago mula sa paningin ko yung pagtulo nung luha niya.
" I-I" lumapit ako dito tsaka bigla itong niyakap.
" You're not worthless Devon. Lahat ng tao sa mundo ay may halaga. And I know that Kei's mother, your mother is proud of you for reaching this far in your life. Alam kong hindi ka pa handa na sabihin yung nangyari sa past mo and I understand. Baka kapag nagpatuloy ka pa sa pag-iyak, masabi mo sa akin and you will regret that" suminghot-singhot ito tsaka binalik yung yakap ko sandali pagkatapos ay marahan akong tinulak.
" Yeah yeah. And I'm not crying" masungit nitong sabi.
Binigyan ko naman siya nung pinakasweet ko na ngiti.
" Okay. Pero punasan mo muna bibig mo, para kang bata" natigilan siya tsaka mabilis na tumalikod sa akin para punasan ang bibig.
Natawa nalang ako.
Everyone that's in the mansion has a reason on why they're here. Lalong lalo na yung sampung pinakaparte ng mafia.
And I think na unti-unti kong malalaman ang sagot sa bakit.
At kapag dumating ang araw na iyon, sasabihin ko sa kanila kung bakit ako napunta dito...
-----------------
Tehmterzya\˚_˚/
Hi pooi!!! Hindi pa po ako nakakapagluto ng empanada, kaya sorry kung mali mali yung terms ko sa mga ingre. Tsaka kung ano tamang procedures. Sorry po ulet!!!
Enjoy reading!
If you enjoyed reading Kabanata 48 of MFTMB, kindly vote for this chapter! Thank you! Much appreciated.