Zawgyi
~~ျမနန္းစံေတာ္~~
အပိုင္း(၁၇)
စိုးရြံ႔ထိတ္လန္႔မႈေတြမခ်ိမရိေထြးေပြ႔ရင္း သူမေျခလွမ္းတို႔က ေရခ်ိဳးခန္းတြင္းသို႔......။
ဤမွ်အခန္းက်ဥ္းက်ဥ္းထဲ ဘာရွိႏုိင္မွာလဲ...
အေတြးျဖင့္ေဝခြဲရခက္ေနစဥ္ မီးကဖ်တ္ခနဲ႔ ျပတ္သြား၏။ ထို႔ေနာက္နားထဲသဲ႔သဲ႔ၾကားလိုက္ရသည့္က ညည္းသံ..
ေသခ်ာနားစြင့္မိေတာ့ အသံလာရာကေတာင့္စြန္းက နံရံဆီသို႔။ သူမနံရံနားနားကပ္လိုက္ရင္း နားစြင့္မိေတာ့...
"အင္း...ဟင္း..ဟင္း"
"အမေလး..."
မခ်ိမရိညည္းသံကနံရံအတြင္းမွာပါလား။ ေနာက္သို႔ေယာင္ယမ္းဆုတ္မိရင္း စိတ္လႈပ္ရွားမူေတြေၾကာင့္ ႏွဖူးထက္မွေခၽြးေတြစို႔လို႔။ အားတင္းျပီးနံရံကို လက္ႏွင့္အသာေခါက္ၾကည့္ေတာ့
"ဟင္..."
ပံုမွန္နံရံအတိုင္းအသံထြက္မလာဘဲ လိႈဏ္ေခါင္သံထြက္လာသျဖင့္ အကၡရာတအံ႔တၾသျဖစ္မိ၏။ နံရံေနာက္မွာဘာရွိသလဲလဲ...
"ေဒါက္...ေဒါက္"
တံခါးေခါက္သံကသူမအေတြးစတို႔ကို ဖ်က္ဆီးပစ္၏။ ထိုစဥ္မီးကရုတ္တရက္ျပန္လင္းလာသည္။ သက္ျပင္းသာခ်ပစ္ရင္း တံခါးသြားဖြင့္ေတာ့ မိငယ္...။
"ဆရာမ...သခင္ၾကီးေခၚခိုင္းလို႔ပါ"
"ေအာ္ အင္းအဝတ္အစားလဲျပီးခုလာခဲ႔မယ္"
မိငယ္ထြက္သြားသည္ႏွင့္ ဖိုသီဖတ္သီျဖစ္ေနသည့္အဝတ္အစား အျမန္လဲလိုက္သည္။ ေသေသသပ္သပ္ျဖစ္ေအာင္ ကပ်ာကယာျပင္ဆင္လိုက္ျပီး ထြက္လာေတာ့ဧည့္ခန္းမွာလူစံုေနျပီ။
သခင္ၾကီး...သခင္ေလးႏွင့္အတူ သခင္မေလးသုႏၷရီ။ သခင္ၾကီးက သူမကိုေခါင္းတစ္ခ်က္ညိတ္ျပရင္း..
"ထိုင္...အကၡရာ မင္းကိုေျပာစရာရွိလို႔"
အကၡရာ သခင္ၾကီးေရွ႔တည့္တည့္တြင္ ဝင္ထိုင္လိုက္ျပီး
"ဟုတ္ကဲ့..ေျပာပါ"
"ဒီမနက္မွာေတာင္ၾကီးနားမွာေနတဲ့ ဦးရီးေတာ္ဆံုးသြားလို့ က်ဳပ္တို႔အားလံုး နာေရးသြားရမယ္ ကေလးႏွစ္ေယာက္ပါေခၚသြားမယ္ ၂ညအိပ္ခရီးၾကာမယ္ဆိုေတာ့ ျမနန္းစံေတာ္ကို မင္းလက္ထဲအပ္ခဲ႔မယ္ မင္းလည္းမၾကာခင္မိသားစုဝင္ျဖစ္ေတာ့မွာပဲ အိမ္ကိုေသခ်ာေစာင့္ေရွာက္ေပးပါ"
"ဟုတ္ကဲ့ပါ အကၡရာေသခ်ာဂ႐ုစိုက္ထားပါ့မယ္"
"အိမ္ေတာ္ထိန္းလည္းရွိေနမွာပါ စိတ္မပူပါနဲ႔ ဒီမွာအလုပ္သမားေတြအမ်ားၾကီး မင္းအဆင္ေျပေအာင္ ေနတတ္ဖို႔ပဲ လိုတယ္"
သခင္ၾကီး၏အဓိပၸါယ္ပါပါစကားေၾကာင့္ အကၡရာစိတ္ထဲတစ္မ်ိဳးျဖစ္သြားသည့္တိုင္ မသိကၽြံျပဳမိသည္။ မွာစရာရွိတာမွာျပီး အားလံုးထြက္သြားေတာ့ သခင္ေလးကသူမနားေရာက္လာျပီး
"ဘာအေၾကာင္းျဖစ္ျဖစ္အိမ္အေပၚထပ္ကို မတက္မိေစနဲ႔ သိခ်င္တာရွိရင္မ်ိဳသိပ္ထားတာက အႏၲရယ္ကင္းတယ္ ကိုယ္မရွိတဲ႔ခ်ိန္မွာ မင္းကိုအကာအကြယ္ေပးႏုိင္မွာမဟုတ္ဘူးေမ"
"ရွင္...."
သခင္ေလးက သူမပါးျပင္ေလးကိုဖြဖြေလး နမ္းလိုက္ျပီး
"ဘာဘဲျဖစ္ျဖစ္ပါ ျမနန္းစံေတာ္မွာ မင္းဘာမွမျဖစ္ေစရဘူးဆိုတာ ကိုယ္ကတိေပးပါတယ္"
သခင္ေလးထြက္သြားျပီးေနာက္ သူမရင္ထဲဟာျပီးက်န္ခဲ႔ရ၏။ မသိစိတ္တစ္ေနရာက သခင္ေလးကို သူမတကယ္ျငိတြယ္ခဲ႔ျပီလား
ဒါမွမဟုတ္ ေရွးဘဝကပတ္သတ္မႈေၾကာင့္ပဲလား...
အကၡရာ...သက္ေမာေလးသာခ်မိ၏။ အားလံုးထြက္သြားေတာ့ တိတ္ဆိတ္ျပီး က်န္ေနခဲ႔သည့္ျမနန္းစံေတာ္မွာ သူမဘာဆက္လုပ္သင့္သလဲ....
ဒါဟာ.. သူမအတြက္အခြင့္အေရးတစ္ခုပဲမဟုတ္လား
အေတြးႏွင့္အတူ ဖုန္းနံပါတ္တစ္ခုကို ေကာက္ႏွိပ္လိုက္မိ၏။
"ဟဲလို..ကၽြန္ေတာ္အာကာေက်ာ္ပါ"
"ဟုတ္ အကၡရာပါ ညေန၅နာရီခြဲျမနန္းစံေတာ္နားလာခဲ႔ပါ အကၡရာတို႔လုပ္စရာရွိတယ္ အေရးၾကီးတာက ကိုအာကာေက်ာ္လာတဲ႔ခ်ိန္ ဘယ္သူမွမေတြ႔ေစနဲ႔"
"ဟုတ္ကဲ့ပါဗ်ာ. ကၽြန္ေတာ္သတိထားျပီးလာပါ့မယ္"
"ေရာက္တဲ႔ခါ အကၡရာဆီဖုန္းဆက္လိုက္ပါ ဒါပဲေနာ္"
မ်က္ဝန္းေတာင့္ကေန တစ္စံုတစ္ေယာက္ထြက္လာသည္ကို ေတြ႔လိုက္သျဖင့္ အကၡရာဖုန္းကိုမန္းကတမ္းခ်လိုက္၏။ ေတာင့္အကြယ္ကေနေခ်ာင္းၾကည့္လိုက္ေတာ့.. နန္းစိန္
လက္ထဲမွာလည္း အစားအေသာက္ထည့္ထားသည့္လင္ဗန္းႏွင့္။ သူမကို ျမင္မိဟန္မတူ။ ထို႔ေနာက္ဟိုၾကည့္ဒီၾကည့္ႏွင့္ အိမ္အေပၚထပ္ တက္သြားသည္ကိုျမင္ေတာ့ အကၡရာအံ႔ၾသမိသြားသည္။
အေပၚထပ္မွာဘယ္သူမွမရွိတာကို ဒီအစားအစာေတြက ဘယ္သူ႔ကိုေကၽြးဖို႔ပါလိမ့္...
အေတြးျဖင့္ေတာင့္ကြယ္ေလးကေန ေစာင့္ၾကည့္ေနမိသည္။ တေအာင့္ၾကာေတာ့ နန္းစိန္ျပန္ဆင္းလာသည္။ လက္ထဲတြင္ေတာ့ လင္ဗန္းမရွိေတာ့ပါ...။
ခဏၾကာေတာ့ နန္းစိန္ကျခင္းေတာင္းဆြဲျပီး မီးဖိုခန္းမွျပန္ထြက္လာကာ...
"မိငယ္..ငါျမိဳ႕ထဲခဏသြားမယ္ ရိကၡာေတြကုန္ေနျပီ "
နန္းစိန္စကားေၾကာင့္ အကၡရာလိႈက္ခနဲ႔ဝမ္းသာမိသည္။ နန္းစိန္ထြက္သြားသည္အထိ စိတ္ရွည္လက္ရွည္ေစာင့္ျပီးမွ...
သူမေျခလွမ္းေတြက အေပၚထပ္ေလွကားဆီသို႔..။ သခင္ေလးသတိေပးစကားတို႔ကို သတိရလိုက္သည့္တိုင္ အကၡရာေျခလွမ္းေတြ မရပ္တန့္ႏုိင္ခဲ႔ပါ။
သခင္ၾကီးေျပာသကဲ့သို့ သူမဟာတကယ္ပဲ အဆင္ေျပေအာင္ မေနတတ္ဘူးထင္ပါရဲ႔။ ေျခာက္ျခားဖြယ္တိတ္ဆိတ္ေနသည့္ အေပၚထပ္တြင္ သူမေျခလွမ္းတို႔က တစ္ခါကအခန္းဆီသို႔ ေယာင္အမ္းအမ္းေလွ်ာက္သြားေနမိသည္။
ေခ်ာင္က်က်တိတ္ဆိတ္ေသာအခန္းေရွ႕အေရာက္ သူမေျခလွမ္းေတြရပ္သြားသည္။ အခန္းတံခါးဘုကိုလွည့္ၾကည့္ေတာ့ အလြယ္တကူဖြင့္သြားသျဖင့္ အခန္းထဲမရဲတရဲဝင္လာမိသည္။ အခန္းထဲတြင္ ဘယ္သူမွ ရွိမေနပါ...
သို႔ေသာ္ နန္းစိန္ခ်ထားသည့္လင္ဗန္းထဲမွ အစားအေသာက္တို႔က ေျပာင္လို့ေနသည္။ ရူပ္ပြေနသည့္အဝတ္အစားႏွင့္အတူ တစ္ခန္းလံုးအျပည့္ကပ္ထားသည္က သခင္ေလးပံုမ်ား...
အသံုးအေဆာင္ပစၥည္းၾကည့္ရုံႏွင့္ မိန္းခေလးတစ္ေယာက္ေနသည့္ အခန္းမွန္းသိသာေနသည္။
စိတၱဇဆန္ဆန္ေရးဆြဲထားသည့္ ပန္းခ်ီကားေတြက တစ္ခန္းလံုးအျပည့္။ ပန္းခ်ီကားတစ္ကားခ်င္းစီလိုက္ၾကည့္ရင္း အကၡရာေသြးပ်က္မတက္ေျခာက္ျခားသြားမိ၏။
မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ကို ရက္ရက္စက္စက္သတ္သည့္ပံုမ်ားကို အသက္ဝင္ေအာင္ေရးဆြဲထားသည့္ပန္းခ်ီကားေတြက .ေနရာအႏွံ႔။ ပို၍ထူးဆန္းသည္က အကုန္လံုးမိန္းကေလးပံုေတြခ်ည္းပါ။
ပံုတစ္ပံုအေရာက္သူမပို၍တုန္လႈပ္သြားမိ၏။ ဓါးျဖင့္အခ်က္ေပါင္းမ်ားစြာ ထိုးေမြထားသည့္ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ပံု...
မခ်ိမရိနာက်င္မႈႏွင့္ေအာ္ဟစ္ညည္းညဴေနသည့္ ပန္းခ်ီကားထဲမွမိန္းကေလးက ဆူး ..
ႏွင္းဆီဆူးပါလား
ဒါဆိုဒီပန္းခ်ီကားေတြက..ဘာအဓိပၸါယ္လဲ..
အထိတ္တလန္႔ေတြးမိရင္း အၾကည့္က ေနာက္ထပ္ပန္းခ်ီကားတစ္ခ်ပ္ဆီသို႔ ေရာက္သြား၏။ အက္စစ္ရည္ျဖင့္ျဖန္းပက္ခံရသျဖင့္ မ်က္ႏွာတစ္ခုလံုးရုပ္ပ်က္သြားေသာ ေၾကာက္မက္ဖြယ္ပန္းခ်ီကားကိုျမင္ေတာ့ အံ႔ၾသတုန္လႈပ္ သြားမိရျပန္သည္။
ဒါ...ဒါ သူမဆီကသခင္ေလးေပးသည့္ပန္းစည္းကိုလုသြားသည့္တိုင္ သူမကိုျပန္ကယ္ခဲ႔သည့္ ဟိုမိန္းကေလးပါလား...
စိုးရြံ႔ထိတ္လန္႔ျခင္းေတြႏွင့္ အကၡရာမ်က္ႏွာလွလွေလးထက္ဝယ္ ေခၽြးေတြစို့လာေတာ့၏။ ေတာင့္စြန္းကပံုေလးဆီေရာက္ေတာ့ သူမလက္ဖ်ားေတြေအးစက္လာသည္။
ျပင္းထန္ေသာအက္စက္ေရေၾကာင့္ မ်က္ႏွာလွလွေလးဆီမွ အသားေတြတစ္စစီပဲ႔ေၾကြေနသည့္ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ပံု..။
ျမင္ဖူးသလိုလိုရွိေနေသာေၾကာင့္ စဥ္းစားၾကည့္၏။ ေသြးပူေနသည့္ဦးေႏွာက္က ရုတ္တရက္စဥ္းစားလို့မရ။ မ်က္ႏွာတစ္ျခမ္းက လွေနေသးသည့္တိုင္ တစ္ဖက္တြင္ေတာ့ အသားေတြပဲ႔ေၾကြလ်က္ ရုပ္ပ်က္ဆင္းပ်က္ျဖစ္ေနပံုမွာ အေတာ္ကို ေၾကာက္စရာေကာင္းေန၏။
ဆက္ျပီးမၾကည့္ရဲေတာ့သျဖင့္အကၡရာမ်က္ႏွာလႊဲလိုက္စဥ္ အၾကည့္တို႔က ဆြဲလက္စပန္းခ်ီကားဆီအလိုလိုေရာက္သြားေတာ့
"ဟင္...."
အကၡရာအထိတ္တလန္႔ျဖင့္ ေနာက္သို႔ေယာင္ယမ္းဆုတ္မိ၏။ မျပီးဆံုးေသးသည့္ ဆြဲလက္စပန္းခ်ီကားေလးတစ္ခ်ပ္...
တဟုန္းဟုန္းေတာက္ေလာင္ေနသည့္ မီးေတာက္ေတြၾကားညည္းညဴေနသည့္ မိန္းကေလး
လက္ေတြေျခေတြတုတ္ေႏွာင္ထားသျဖင့္ ထြက္ေျပးလို့မရဘဲ မီးေတာက္ေတြၾကား အံၾကိတ္ခံေနသည့္ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ပံု...
ဘုရား...ဘုရားေရ.. ဒါက....သူမပံုပါလား..
တစိမ့္စိမ့္ၾကည့္ေလ ပံုကရုန္းၾကြသက္ဝင္လာသည္မွာ ေျခာက္ျခားဖြယ္အတိ။
ေဆးေရမေျခာက္ေသးသည့္ဆြဲလက္စပန္းခ်ီကားကိုၾကည့္ရင္း ေသြးပ်က္လာသျဖင့္ အကၡရာအခန္းထဲမွ အျမန္ေျပးထြက္လာမိ၏။ ေအာက္ထပ္သို႔ေျပးဆင္းလာျပီး သူမအခန္းထဲေရာက္သည့္တိုင္ ထိတ္လန္႔စိတ္ကမျပယ္ေသး။
ေရခဲေသတၱာထဲမွေရဘူးကိုကုန္ေအာင္ ေမာ့ေသာက္လိုက္သည့္တိုင္ ရင္ထဲေမာဟိုက္ေနဆဲ
ဒီပန္းခ်ီကားေတြက ဘာအဓိပၸါယ္နဲ႔ဆြဲထားသလဲ ..။ တစိမ့္စိမ့္ၾကည့္ေလ သက္ဝင္ေလျဖစ္သည့္ဒီပန္းခ်ီကားေတြကို ဘယ္သူေရးဆြဲခဲ႔သလဲ....
စိတၱဇဆန္စြာသတ္ျဖတ္ထားသည့္ပံုမ်ားက ဘာကိုရည္ရြယ္ပါလိမ့္။ တကယ့္အမွန္တရားတစ္ခုဆိုပါက..
အကၡရာ ဆက္မေတြးရဲေတာ့ပါ။ ေၾကာက္ရြံ႔မူေၾကာင့္ သူမေျခဖ်ားလက္ဖ်ားပင္ ေအးစက္လာေတာ့၏။ ဒီပန္းခ်ီကားကိုေရးဆြဲခဲ႔သည့္သူက ႏွင္းဆီဆူးကိုသတ္ခဲ႔သည့္တရားခံဆိုလွ်င္..
သူမ....ဘယ္သူပါလိမ့္။ ဘာေၾကာင့္ရက္စက္စြာ သတ္ျဖတ္ေနပါလိမ့္။ ျပီးေတာ့ အခန္းထဲမွာျပည့္ေနသည့္သခင္ေလးပံုကေရာ ဘာသေဘာလဲ။ ဘယ္လိုပတ္သတ္မူေတြ ရွိေနသလဲ...
ေတြးရင္းအကၡရာစိတ္ေတြ ေလးလံရူပ္ေထြးေနေတာ့၏။ သူမမေျဖရွင္းႏုိင္သည့္အရာမ်ားထက္ ခုခ်ိန္ေသြးပ်က္ေျခာက္ျခားေနမိသည္က သူမပံုႏွင့္ပန္းခ်ီကားထက္ဝယ္ ပံုရိပ္ေတြ..
ေရးလက္စမျပီးေသးသည့္ပန္းခ်ီကားက ဘာကိုရည္ညႊန္းေနသလဲ ...
"တီ....တီ"
"အေမ့..."
ရုတ္တရက္ဖုန္းထျမည္လာသျဖင့္ အထိတ္တလန့္ျဖစ္သြားျပီးမွ ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ကိုအာကာေက်ာ္.
"ဟုတ္...ကိုအာကာေက်ာ္ေျပာပါ"
"ကၽြန္ေတာ္ေရာက္ေနျပီ ျမနန္းစံေတာ္ျခံေတာင့္က ကံ့ေကာ္ပင္ေနာက္မွာပါ"
အကၡရာနာရီကိုတစ္ခ်က္လွမ္းၾကည့္မိေတာ့ ၅နာရီခြဲေခ်ျပီ။ ဟုတ္ပါရဲ႔... သူမဘယ္အထိအေတြးလြန္ေနမိသည္မသိပါ။ ကိုအာကာေက်ာ္ႏွင့္ ခ်ိန္းထားမွန္းပင္ သတိမရမိ။
"အင္း...အကၡရာအခုလာခဲ႔မယ္ ကိုအာကာေက်ာ္အဲ႔ေနရာမွာပဲ ေစာင့္ေနပါ"
အဝတ္အစားအျမန္လဲျပီး အကၡရာအျပင္ထြက္လာလိုက္၏။ ကိုယ္စီအလုပ္ရူပ္ေနသည့္ အလုပ္သမားေတြက သူမအျပင္ထြက္သြားသည္ကို သတိထားမိဟန္မတူပါ။ ကံေကာ္ပင္နားေရာက္ေတာ့ လူတစ္ေယာက္ထြက္လာျပီး
"ကၽြန္ေတာ္အာကာေက်ာ္ပါ မအကၡရာေမ အစ္မပံုကို ကိုယမ္းျပထားတာမို႔ သိျပီးသားပါ "
အသားညိဳညိဳ အရပ္ျမင့္ျမင့္ႏွင့္ ႏွစ္လိုဖြယ္ရွိေသာကိုအာကာေက်ာ္ကို အကၡရာျပံဳးျပလိုက္ရင္း
"ဟုတ္ကဲ့ ေတြ႔ရတာဝမ္းသာပါတယ္ရွင္ အကၡရာလို႔ပဲ ရင္းရင္းႏွီးႏွီးေခၚပါ ကိုအာကာ"
"ဟုတ္ပါျပီဗ်ာ ကၽြန္ေတာ့္ကိုေခၚတာကိစၥတစ္ခုေတာ့ ရွိမယ္ထင္တယ္"
"အင္း.. အကၡရာတို႔ျမနန္းစံဂူသခ်ႌဳင္းသြားရမယ္ ၆နာရီလာခိုင္းတာ အေၾကာင္းတစ္ခုေတာ့ရွိေလာက္တယ္"
"ဘယ္သူကလာခိုင္းသလဲ.."
"အကၡရာလည္းမသိပါဘူး ဘာဘဲျဖစ္ျဖစ္သြားၾကည့္တာကမမွားဘူး လာသြားရေအာင္ကိုအာကာ ဒီမွာအၾကာၾကီးရပ္ေနလို႔မေကာင္းဘူး တစ္ေယာက္ေယာက္ေတြ႔သြားရင္ ျပသာနာျဖစ္လိမ့္မယ္"
ကိုအာကာေက်ာ္ကိုေခၚျပီး ျမနန္းစံဂူသခ်ႌဳင္းသို႔ အကၡရာဦးတည္လိုက္၏။ ညေန၆နာရီဝန္းက်င္က မေမွာင္ေသးသည့္တိုင္ ေန့အလင္းေရာင္ေပ်ာက္ရွကာ ပတ္ဝန္းက်င္တစ္ခုလံုး ရီေဝေဝရွိေနသည့္ခ်ိန္။ ျမနန္းစံဂူသခ်ႌဳင္းတြင္ေတာ့ ယခုအခ်ိန္ကားေျခာက္ျခားဖြယ္ေကာင္းလြန္းလွ၏။
ဂူသခ်ႌဳင္းထိပ္တြင္ သူမလာမည္ကိုၾကိဳသိေနသည့္အလား ရပ္ေစာင့္ေနသည့္ ရုပ္ပ်က္ဆင္းပ်က္မ်က္ႏွာႏွင့္ အမ်ိဳးသမီး။
သူမကိုစာပို႔ျပီးဂူသခ်ႌဳင္းလာခိုင္းတာ ဒီအမ်ိဳးသမီးတဲ႔လာ ။ ဘာအတြက္ေၾကာင့္ ေခၚခိုင္းပါလိမ့္...
မည္သို႔ပင္ျဖစ္ေစ အႏၱရယ္ေပးမည္မဟုတ္ဆိုသည့္အေတြးေၾကာင့္ အကၡရာ သူမနားေလၽွာက္လာျပီး..
"အကၡရာကို...ရွင္ေခၚလိုက္သလား"
သူမကေခါင္းတစ္ခ်က္ညိတ္လိုက္သည့္တိုင္ အကၡရာေနာက္မွ အာကာေက်ာ္ကိုျမင္ေတာ့အလိုမက်ဟန္ျဖင့္..
"သြား....သြား"
အက္ရွရွအသံက ထိတ္လန္႔ဖြယ္အတိ။ မ်က္ဝန္းအစံုတို႔လည္း တင္းမာခက္ထန္လာသည္ကို
ျမင္ေတာ့ အကၡရာကမန္းကတမ္းျဖင့္
"သူကရန္သူမဟုတ္ပါဘူး.. အကၡရာလူပါ သူ႔ကိုယံုလို႔ရပါတယ္"
သူမက စကားကိုနားဝင္ဟန္မတူ။ စူးစူး၀ါး၀ါး ေအာ္ဟစ္ရင္း ေျပးထြက္သြားသျဖင့္ အကၡရာမေနသာေတာ့ဘဲ..
"ၾကည့္ရတာရွင့္ကိုသူမယံုဘူးထင္တယ္ လာလိုက္သြားၾကည့္ရေအာင္"
ေျပာေျပာဆိုဆိုႏွင့္ အကၡရာေျပးလိုက္ေတာ့ အာကာေက်ာ္လည္း ဘာမွန္းမသိဘဲ လိုက္လာေတာ့သည္။ ျမန္လိုက္သည့္ မိန္းကေလး. ဘယ္ေရာက္သြားသည္မသိ...
အကၡရာ စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ရပ္ေနမိစဥ္..
"အကၡရာ...ဒီကိုခဏလာၾကည့္ပါဦး"
အာကာေက်ာ္စကားေၾကာင့္ အကၡရာသူညႊန္ရာၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေျမေအာက္ခန္းသြားသည့္လမ္းေၾကာင္း။ ျခံဳႏြယ္ေတြအုပ္ထား၍ ရုတ္တရက္ၾကည့္ပါက မျမင္ရပါ။ အေပါ့သြားခ်င္လာ၍ ျခံဳတိုးရန္ျပင္ေနသည့္ အာကာေက်ာ္ မေတာ္တဆေတြ႔သြားပံုရ၏။
သူမရင္ထဲလိႈက္ခနဲ႔ဝမ္းသာသြားရင္း..
"ဒါေျမေအာက္ခန္းသြားတဲ႔ေနရာပဲ ဒီေနရာကိုမရွာဘဲေတြ႔ရတာ သိပ္ကံေကာင္းတာပဲ လာအခ်ိန္ရွိတုန္း ဆင္းၾကည့္ရေအာင္"
"ဟိုအမ်ိဳးသမီးေနာက္မလိုက္ေတာ့ဘူးလာ"
"ဟင့္အင္းထားလိုက္ေတာ့.. ျမနန္းစံေတာ္မွာ ဘယ္သူမွမရွိတုန္း ေျမေအာက္ခန္းထဲဝင္ၾကည့္ရေအာင္"
ေျပာေျပာဆိုဆိုႏွင့္ အကၡရာေျမေအာက္ခန္းသြားရာ ေလွကားထစ္အတိုင္းဆင္းသြားေတာ့ အာကာေက်ာ္လည္းမေနသာေတာ့ဘဲ လိုက္ဆင္းလာရင္း...
"သတိထားဆင္းေနာ္ အကၡရာ သိပ္အတင့္မရဲပါနဲ႔"
အကၡရာေခါင္းတစ္ခ်က္ညိတ္ျပီးေအာက္ဆင္းလာလိုက္သည္။ ညအေမွာင္သန္းေနျပီမို႔ ဘာမွမျမင္ရ။ စမ္းတဝါးဝါးေလွ်ာက္လာရင္း ခလုတ္တိုက္မိေတာ့ အာကာေက်ာ္က စိုးရိမ္တၾကီးျဖင့္..
"အဆင္ေျပရဲ႔လားအကၡရာ ဖုန္းမီးဖြင့္လိုက္ရမလား"
"ဟင့္အင္း မဖြင့္နဲ႔ အထဲမွာလူရွိရင္ အကၡရာတို႔ ဒုကၡေရာက္လိမ့္မယ္"
ေလွကားဆံုးသည္ႏွင့္အထဲတြင္ အလင္းေရာင္ရဟန္တူသည္။ သိသိသာသာလင္းထိန္ေနသည္။ နံရံမွာ စနစ္တက်တပ္ထားသည့္ မီးတုတ္ေတြက လူေနသည့္အရိပ္အေယာင္ကိုျပေန၏။
အာကာေက်ာ္ကေဘးပတ္လည္ကို တစ္ခ်က္အကဲခတ္ၾကည့္ရင္းႏွင့္...
"မီးေရာင္ေတြနဲ႔ဆိုေတာ့ လူေနပံုရတယ္.. မီးတုတ္ေတြကိုပံုမွန္လာထြန္းေပးတဲ႔သူရွိပံုရတယ္ဘာျဖစ္ျဖစ္ ေရွးေခတ္နည္းပညာနဲ႔ ေျမေအာက္ခန္းကို စနစ္တက်လုပ္ထားတာ ခ်ီးက်ဴးဖို႔ေကာင္းတယ္"
အာကာေက်ာ္စကားကို အကၡရာတုန္႔ျပန္မေနေတာ့ပါ။ ေသာ့ပိတ္ထားသည့္အခန္းေရွ႔အေရာက္ သူမေျခလွမ္းေတြ ရပ္သြားျပီးေနာက္..
လံုျခံဳစြာသိမ္းထားသည့္ေသာ့ကို ထုတ္လိုက္သည္။ စိတ္လႈပ္ရွားမႈေၾကာင့္ သူမလက္တုန္ရီေနသည္ကိုျမင္ေတာ့
"အထဲမွာဘာရွိလို႔လဲ ကၽြန္ေတာ္ဖြင့္ေပးရမွာလား"
"အထဲမွာဘာရွိမွန္းအကၡရာမသိပါဘူး ဒီေသာ့ကိုလည္း မရည္ရြယ္ဘဲရလာတာပါ ကိုအာကာေက်ာ္ ဒီအခန္းေသာ့ဟုတ္မဟုတ္ဆိုတာ စမ္းၾကည့္ရမွာပဲ "
ေျပာရင္းဆိုရင္းအကၡရာအခန္းတံခါးဖြင့္ၾကည့္မိေတာ့..
"ဂေလာက္..."
"ဟင္..ဒါတကယ္ပဲ ဒီအခန္းေသာ့ပါလား"
အလြယ္တကူပြင့္ထြက္သြားသည့္ တံခါးကိုၾကည့္ရင္း အကၡရာအံ႔ၾသသင့္စြာဆိုေတာ့ အာကာေက်ာ္ ေခါင္းညိတ္လိုက္ရင္း
"အထဲကိုဝင္မယ္မဟုတ္လား.. သတိထားပါအကၡရာ ကၽြန္ေတာ္ေရွ႕ကဝင္မယ္"
"ဟင့္အင္း.. တူတူဝင္ရေအာင္ အကၡရာေနာက္ေက်ာမလံုဘူး"
အကၡရာစကားေၾကာင့္ ကိုအာကာေက်ာ္ျပံဳးမိရင္း ဘာမွဆက္မေျပာေတာ့ေခ်။ အခန္းထဲတြင္ ဘာမွရွိမေနပါ။ ေျခရာေတြပြလန္ေနသည္မို႔ မၾကာခဏလာသည့္သူ ရွိပံုရ၏။ အခန္းကေတာ္ေတာ္က်ယ္၏။ ေလွ်ာက္သြားရင္း တစ္ေနရာအေရာက္အရုိးစုပံုျမင္ေတာ့ အထိတ္တလန္႔ႏွင့္ အကၡရာေျခလွမ္းေတြ ရပ္တန့္သြားသလို ကိုအာကာေက်ာ္တစ္ေယာက္လည္း မ်က္ေမွာင္ကုပ္ရင္း
"ကၽြန္ေတာ့္အေတြ႔အၾကံဳအရ လူအရုိးစုေတြျဖစ္ပံုရတယ္ အဝတ္စေတြကိုၾကည့္ပါဦး မိန္းကေလးအဝတ္အစားေတြ ဒါေသြးရုိးေသြးသားမဟုတ္ဘူး တစ္ေယာက္ေယာက္သတ္ျပီး ဒီမွာလာထားပံုရတယ္ ဒါမွမဟုတ္ ဒီေနရာမွာပဲသတ္လိုက္သလား"
ကိုအာကာေက်ာ္ကမွတ္ခ်က္ခ်ရင္း ဖုန္းကင္မရာျဖင့္ အရုိးစုပံုၾကီးကိုဓာတ္ပံုရုိက္ေနေတာ့၏။ အကၡရာသူ႔စကားေတြကို ၾကားတစ္ခ်က္ မၾကားတစ္ခ်က္ႏွင့္..။
အရုိးစုပံုၾကီးကိုသတိလက္လြတ္ေငးၾကည့္ရင္း မ်က္ဝန္းထဲျမင္ေယာင္ေနမိသည္က ရက္စက္စြာေရးဆြဲထားသည့္ စိတၱဇဆန္ေသာ ပန္းခ်ီကားေတြ....
ဒီ... ဒီအရုိးပံုကမိန္းကေလးေတြဆိုလွ်င္ ပန္းခ်ီကားေတြက တကယ့္အျဖစ္အပ်က္ကို ေရးျခယ္ထားသလား
ထိတ္လန္႔တုန္လႈပ္သြားရင္းေသြးမရွိသကဲသို႔
ျဖဴဆုတ္ေနသည့္အကၡရာမ်က္ႏွာေၾကာင့္ အာကာေက်ာ္ ဓာတ္ပံုရုိက္ေနသည္ကိုရပ္လိုက္ျပီး
"ဘာျဖစ္လို့လဲအကၡရာ..အဆင္ေျပရဲ႔လား"
အကၡရာေခါင္းညိတ္ျပရင္း အရုိးစုပံုမွအၾကည့္လြဲလိုက္စဥ္
"အား...."
နာနာက်င္က်င္ညည္းသံတစ္ခု။ အကၡရာႏွင့္အာကာေက်ာ္ တစ္ေယာက္မ်က္ႏွာတစ္ေယာက္ၾကည့္ျပီး တိုင္ပင္မထားဘဲ အသံလာရာ အေျပးသြားမိ၏။
အခန္းေတာင့္တြင္ပိတ္ထားသည့္အခန္းငယ္ေလးတစ္ခု။ အသံကထိုအခန္းမွထြက္လာဟန္တူသည္။
ေခ်ာင္းၾကည့္ေပါက္ေလးေတြ႔သျဖင့္ အကၡရာ အသာေခ်ာင္းၾကည့္မိေတာ့....
"ဟင္....."
အခန္းဝကိုေက်ာေပးထားသည့္အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္။ တိရိစာၦန္တစ္ေကာင္ႏွယ္ ေျခက်င္း၀တ္ကို သံၾကိဳးေတြႏွင့္ခတ္ထားပါရဲ႔
ၾကည့္ေနရင္းမွာပင္ အမ်ိဳးသမီးမ်က္ႏွာတစ္ျခမ္းကာ သူမဘက္လွည့္လာေတာ့...
"အမေလး.."
အလန္႔တၾကားေအာ္ရင္း ေခ်ာင္းၾကည့္ေပါက္ကေနခြာလိုက္ေတာ့ ကိုအာကာေက်ာ္က..
"အထဲမွာဘာေတြ႔လို့လဲ အကၡရာ "
အကၡရာမေျဖႏုိင္ေသး။ သူမျမင္လိုက္သည့္္မ်က္ႏွာတစ္ျခားက ေၾကာက္မက္ဖြယ္အတိ။ အသားေတြပဲ႔ေၾကြေနပံုမွာ အထဲကအရုိးကိုပင္ လွမ္းျမင္ရသည္အထိ။ ရုတ္တရက္ ပန္းခ်ီကားတစ္ခ်ပ္ကို ျမင္ေယာင္မိေတာ့ ပို၍ထိတ္လန္႔သြားမိ၏။
ဘုရားေရ.. ဒါပန္းခ်ီကားထဲက မိန္းကေလးပံုပါလား
မည္သို႔ပင္ျဖစ္ေစ တစက္စက္ယိုေနသည့္အရည္ေတြလား.. အသားစေတြလားမသိ စီးက်ေနပံုမွာ ေသြးပ်က္ဖြယ္ေကာင္းလြန္းလွ၏။ ေတာ္ေတာ္ေလးကိုစိတ္တင္းျပီးမွ အကၡရာစကားေျပာႏုိင္ေတာ့သည္။
"အထဲ....အထဲမွာ လူရွိတယ္"
အာကာေက်ာ္ကအခန္းတံခါးကိုတြန္းဖြင့္ၾကည့္သည္ မရ။ အမ်ိဳးမ်ိဳးၾကိဳးစားၾကည့္သည္ ဖြင့္လို့မရ။ ေနာက္ဆံုးေတာ့စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ႏွင့္.
"တံခါးလည္းမခတ္ထားဘူး ေသာ့ပံုစံလည္း မေတြ႔ဘူး ဒီအခန္းဘယ္လိုဖြင့္တာပါလိမ့္"
ကိုအာကာေက်ာ္ညည္းညဴေနသလို အကၡရာလည္း ဘာလုပ္ရမယ္မွန္းပင္မသိေတာ့။ မ်က္ဝန္းတို႔က ကိုအာကာေက်ာ္ ေနာက္ေက်ာဆီေရာက္သြားေတာ့ အံ႔ၾသသင့္စြာႏွင့္..
"ကိုအာကာေက်ာ္..ရွင့္ေနာက္မွာ"
သူမစကားေၾကာင့္ အာကာေက်ာ္ေနာက္သို႔ၾကည့္လိုက္ေတာ့ သူ႔ေနာက္နံရံတြင္ ေရးျခစ္ထားသည္က စာႏွင့္အမွတ္အသားမ်ား..
ေရွးေဟာင္းစာျဖင့္ေရးထားပံုရသည္။ ဘာမွန္းမသိသည့္တိုင္ အမွတ္အသားေတြက အခန္းတံခါးဖြင့္လို႔ရမည့္ လွ်ိဳ၀ွက္နံပါတ္ေတြမွန္း အကၡရာႏွင့္သူ အလိုလိုေတြးလိုက္မိ၏။
"အင္း... ဒီအမွတ္အသားေတြက တံခါးဖြင့္လို့ရမယ့္ လွ်ိဳ၀ွက္နံပါတ္ျဖစ္ပံုရတယ္ စာေတြကေတာ့အမွတ္အသားကို ရည္ညႊန္းပံုရတယ္"
"အကၡရာတို႔ဘယ္လိုလုပ္မလဲဟင္ ဖြင့္ၾကည့္မလား"
"မလုပ္နဲ႔ ရမ္းတမ္းဖြင့္လို့မမွန္ရင္ ဒုကၡေရာက္လိမ့္မယ္ ေလာေလာဆယ္ဒါကိုကၽြန္ေတာ္ ဓာတ္ပံုရုိက္ထားမယ္ ကၽြန္ေတာ့္အသိေတြမွာ ေရွးေဟာင္းစာဖတ္ႏုိင္တဲ႔ ပညာရွင္ေတြ႐ွိတယ္ လွမ္းအကူအညီေတာင္းၾကည့္မယ္ ျပီးမွတစ္ေခါက္ထပ္လာၾကတာေပါ့"
ေျပာရင္း အာကာေက်ာ္ကဓာတ္ပံုရုိက္ေနေတာ့ အကၡရာလည္းလိုရမယ္ရ ဖုန္းထုတ္ျပီးလွမ္းရုိက္လိုက္၏။ သို႔ေသာ္ပံုကရွင္း႐ွင္းလင္းလင္းမရ ။အာကာေက်ာ္မ်က္ႏွာတစ္ျခမ္း ကြယ္ေနသျဖင့္ ထပ္ရုိက္ရန္ျပင္လိုက္စဥ္...
"၀ုန္း...."
ေခါင္းမိုးထက္မွလဲျပိဳသံေၾကာင့္ သူမေၾကာင္အမ္းေနစဥ္ အာကာေက်ာ္ကဆတ္ခနဲ႔ သူမကို လွမ္းဆြဲရင္း..
"လာ.. အျမန္သြားရေအာင္ အေပၚမွာအသံေတြၾကားရတယ္ လူတစ္ေယာက္ေယာက္လာပံုရတယ္"
အာကာေက်ာ္စကားေၾကာင့္ အကၡရာလန္႔ျဖတ္သြားမိ၏။ ႏွစ္ေယာက္သားအခန္းထဲမွ အျမန္ေျပးထြက္လာေတာ့သည္။ အခန္းတံခါးျပန္ခတ္ရုံ႐ွိေသး.. ေလွကားမွဆင္းလာသည့္ေျခသံ ေတြေၾကာင့္ အာကာေက်ာ္က..
"ကၽြန္ေတာ္ဒီဖက္ပုန္းေနမယ္ အစ္မဟိုနားက ေက်ာက္တံုးေနာက္သြားပုန္းေခ်.. အသံမထြက္ေစနဲ႔"
အကၡရာေခါင္းညိတ္ျပီး ေက်ာက္တံုးေတြၾကားအထိတ္တလန့္ႏွင့္ေျပးပုန္းမိသည္။ သို႔ႏွင့္ ခဏအၾကာေတာ့ လူသံုးေလးေယာက္ ေရာက္လာသည္။ တစ္စံုတစ္ေယာက္ကို ခ်ဳပ္ေနွာင္လာဟန္တူသည္။
"ဒီေကာင္မကိုခ်ဳပ္ျပီးေဆးတိုက္ၾကစမ္း.. အသိေလးရလာျပီဆိုတာနဲ႔ ေတာ္ေတာ္ဒုကၡေပးတယ္"
ေျမၾကီးေပၚအားႏွင့္တြန္းခ်လိုက္သျဖင့္ ဘုန္းခနဲ႔လဲွက်သြားတဲ့သူက ခုနကအမ်ိဳးသမီးပါလား။ သူမပုန္းေနသည့္ေနရာတည့္တည့္တြင္မို႔ မျမင္ခ်င္လည္း ျမင္ေနရေတာ့သည္။
အမိန္႔ေပးညႊန္ၾကားေနသူက ျခံေစာင့္ဦးနက္..
လူသံုးေယာက္ေလာက္သူမကိုဝုိင္းခ်ဳပ္ျပီးဘာေဆးမွန္းမသိ အတင္းတိုက္လိုက္သည္။ ေဆးေသာက္ျပီးေနာက္ သူမအတန္ၾကာလူးလြန့္ျပီး ျငိမ္သက္သြားေတာ့၏။
"ဦးနက္.. သူျငိမ္သြားျပီ ကၽြန္ေတာ္တို႔တိုက္တာ ဘာေဆးလဲ"
"အသိစိတ္ေတြယာယီေပ်ာက္ေစတဲ့ အရူးေဆးေပါ့ ဒင္းကိုသတ္လို့မရမွေတာ့ ရူးေအာင္လုပ္ထားရမွာပဲ ဒီေကာင္မမွာ မွတ္ညဏ္ရွိေနေသးရင္ သခင္ၾကီးတို႔ကိုဒုကၡေပးလိမ့္မယ္"
ၾကားရသည့္စကားတို့ကို ဘာမွနားမလည္သည့္တိုင္ ရက္စက္လြန္းလွ၏။ ဦးနက္ကသူမလက္ေတြေျခေတြကို ၾကိဳးႏွင့္တုတ္ေႏွာင္ေစျပီး.
"သူ႔ကိုဒီတိုင္းပဲထားခဲ႔လိုက္..ငါတို့ျပန္ၾကမယ္"
"ဒီအခန္းထဲမထည့္ဘူးလား ဒီအခန္းကဘာအခန္းမို့ ေသာ့ခတ္ထားသလဲ..ဦးနက္"
"မင္းေတာ္ေတာ္စပ္စုပါလား.. သိပ္သိခ်င္ရင္ မင္းရဲ႕စီနီယာေတြကို ငရဲမွာသြားေမေခ်. ကဲ"
"ရႊမ္း..."
"အား..."
လွ်င္ျမန္လွေသာ ဦးနက္၏ဓါးသြားက မထင္မွတ္စြာ ထိုသူ၏လည္ျမိဳသို႔။ ေဝါခနဲ႔အန္ထြက္လာသည့္ေသြးေတြႏွင့္အတူ မခ်ိမရိညည္းညဴကာ တဆက္ဆက္တုန္ရင္း ထိုသူျငိမ္သက္သြားေတာ့ အကၡရာလန့္မေအာ္မိေအာင္ ပါးစပ္ကို လက္ႏွင့္အတင္းဖိထားမိသည္။
ဦးနက္က ေသြးေအးစြာက်န္သည့္ႏွစ္ေယာက္ကိုငဲ႔ၾကည့္ရင္း
"မင္းတို႔ေရာ...သိခ်င္ေသးလာ"
"ဟို..ကၽြန္ေတာ္တို့ကိုခ်မ္းသာေပးပါ ထားရာေန ေစရာလုပ္ေပးပါ့မယ္ ဘာမွမေမးျမန္းပါဘူး စိတ္ခ်ပါ"
"ဟားဟား...ဒီလိုမွေပါ့ ကဲသူ့အေလာင္းကိုသယ္ျပီး တစ္ေနရာမွာျမွပ္ခဲ႔ဖို႔ သြားရေအာင္"
တဟားဟားေအာ္ရယ္သံက မသတီစရာေကာင္းလွ၏။ သံုးေယာက္လံုး ထြက္ခြာသြားသည့္တိုင္ အကၡရာပုန္းေနရာမွမထရဲေသး။ ေၾကာက္ရြံ႔မႈေၾကာင့္ လူကမလႈပ္ႏုိင္ေသး..
အာကာေက်ာ္က သူမအနားသို႔ ဖ်တ္ခနဲ႔ေရာက္လာျပီး
"ကၽြန္ေတာ္တို႔အျမန္ထြက္သြားရေအာင္ ဒီမွာအႏၱရယ္ရွိတယ္"
အာကာေက်ာ္အသံၾကားမွ အကၡရာစိတ္မသက္သာစြာ ေက်ာက္တံုးေနာက္မွ ထြက္လာျပီး..
"သူ႔ကို ဘယ္လိုလုပ္မလဲဟင္ သူအကၡရာအေပၚ တစ္ခါေက်းဇူးရွိခဲ႔ဖူးတယ္..."
အာကာေက်ာ္က ၾကိဳးတုပ္ထားခံရၿပီး ျငိမ္သက္ေနေသာအမ်ိဳးသမီးကို တစ္ခ်က္ငဲ႔ၾကည့္ရင္း...
"သူတို့ေျပာပံုအရဆို.. ဒီအမ်ိဳးသမီးႏုိးလာရင္ စိတ္ပံုမွန္ရွိမယ့္ပံုမေပၚဘူး ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို အႏၱရယ္ေပးႏုိင္တယ္ ထားလိုက္ပါ အခု ဒီေနရာကေန အျမန္ထြက္သြားရေအာင္"
အကၡရာသက္ျပင္းေလးခ်ရင္း ဘာမွမျငင္းသာေတာ့ေခ်။ အကာေက်ာ္ႏွင့္အတူ ျပန္ထြက္လာေတာ့ အျပင္မွာေတာ္ေတာ္ေလးကို ေမွာင္ေနျပီ။ ဟိုးခပ္လွမ္းလွမ္းမွ ျမနန္းစံေတာ္က မီးေရာင္ျဖင့္ ထိန္လင္းကာသက္ဝင္လွပေန၏။ မေကာင္းဆိုး၀ါးစံအိမ္ေတာ္အျဖစ္ ဘယ္သူက ထင္ရက္မည္နည္း...
အေတြးျဖင့္ အကၡရာသက္ေမာေလးသာ ခ်လိုက္ျပီး..
"ညေမွာင္ေနျပီ. ရွင္ဘယ္လိုျပန္မလဲကိုအာကာ"
"ကၽြန္ေတာ့္အတြက္စိတ္မပူပါနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ဖုန္းဆက္လိုက္တာနဲ႔ လာၾကိဳေပးမယ့္သူရွိပါတယ္အကၡရာသာျမနန္းစံေတာ္မွာ အစစအရာရာဂ႐ုစိုက္ပါ ဒီပံုစံအတိုင္းဆို ျမနန္းစံေတာ္က သိပ္ေၾကာက္စရာေကာင္းလြန္းတယ္"
အာကာေက်ာ္စကားေၾကာင့္ အကၡရာခပ္ယဲ႔ယဲ႔ေလးျပံဳးလိုက္မိ၏။ ျခံစပ္နားေရာက္ေတာ့ အကၡရာသူ႔ဘက္လွည့္ျပီး
"ရျပီ..ရွင္ျပန္ေတာ့ကိုအာကာ အကၡရာဘာသာသြားေတာ့မယ္"
"ဟုတ္ပါျပီ. ကၽြန္ေတာ္တစ္ခုမွာခဲ႔မယ္ ဒီၾကားထဲဘာမွမလႈပ္ရွားပါနဲ႔ ျငိမ္ေနတာအစ္မအတြက္ ပိုအႏၱရယ္ကင္းလိမ့္မယ္ ႏွင္းဆီဆူးကို သတ္တဲ့တရားခံ ဘယ္သူလဲမသိေပမယ့္ ျမနန္းစံဂူသခ်ႋဳင္းကို ကၽြန္ေတာ္တို႔ဝင္စီးရင္ အေျဖတစ္ခုေတာ့ထြက္လာမွာပါ.."
"ရွင္...ဘာကိုဆိုလိုသလဲ အကၡရာနားမလည္ဘူး"
"ကၽြန္ေတာ္စဥ္းစားေနတာ.. ဒီတိုင္းအခ်ိန္ဆြဲေနရင္သူတို့လက္ဦးျပီး ကၽြန္ေတာ္တို့ဒုကၡေရာက္သြားႏုိင္တယ္ ဂူသခ်ႌဳင္းေအာက္မွာ ေတြ႔ခဲ႔သမွ်ေတြက ေသြးရုိးေသြးသားမဟုတ္ဘူး အထူးသျဖင့္လူတစ္ေယာက္ကို ခ်ဳပ္ေႏွာင္ထားတာက တရားဥပေဒအရအၾကံဳးမဝင္ဘူး ဒီအခ်က္နဲ႔တင္သူတို႔အျပစ္ရွိေနျပီ ကၽြန္ေတာ္ ကိုယမ္းနဲ႔ေသခ်ာတိုင္ပင္လိုက္မယ္ ကၽြန္ေတာ့္ဆရာေတြနဲ႔လည္း ေဆြးေႏြးၾကည့္မယ္ လိုအပ္ရင္ အလစ္ဝင္စီးရမွာပဲ ဒီေတာ့အစ္မအေနနဲ႔ ဘာမွမလႈပ္ရွားပါနဲ႔ ဒီရက္ပိုင္း သူတို႔သံသယမဝင္ေအာင္ေနေပးပါ"
"ဟုတ္ကဲ့ပါ..အကၡရာသတိထားပါ့မယ္"
ကိုအာကာေက်ာ္ႏွင့္လမ္းခြဲျပီးေနာက္ အကၡရာ စိတ္ေတြေလးလံစြာ ျမနန္းစံေတာ္သို႔ဝင္လာခဲ့၏။ ဘယ္သူမွသူမထြက္သြားသည္ကို သတိထားမိဟန္ မရွိေခ်။
ဒါမွမဟုတ္ တမင္မသိခ်င္ဟန္ေဆာင္ေနသလား..
အေတြးျဖင့္ ရင္ထဲထင့္သြားမိ၏။ ညစာကို ဟန္မပ်က္စားရင္း ေဘးမွရပ္ေနသည့္မိငယ္ကို မသိမသာေမးၾကည့္လိုက္သည္။
"နန္းစိန္လည္းမေတြ႔ပါလားဘယ္သြားလဲဟင္"
"ေအာ္ ျမိဳ႔ထဲကေန ခုနမွျပန္ေရာက္လာတာ ဆရာမရဲ႔ ေခါင္းကိုက္ေနလို့ဆိုျပီး အိပ္ယာထဲတန္းဝင္သြားတယ္ ခုထိပဲ"
"ဟုတ္လား... အိမ္ေတာ္ထိန္းေရာဟင္"
"အိမ္ေတာ္ထိန္းဦးအဂၢက ထံုးစံတိုင္း အျပင္ကိုသိပ္မထြက္တာဆရာမေရ ဒီေန့ေတာ့ အလုပ္သမားေတြလစာေပးဖို့ဆိုလား တြက္ခ်က္ေနတာ တစ္ေနကုန္အခန္းထဲကကိုမထြက္ဖူး ထမင္းေတာင္ သြားပို့ေပးရတယ္"
အကၡရာခုမွသက္ျပင္းခ်ႏုိင္ေတာ့၏။ တစ္ျခားသူေတြထက္ ဒီအိမ္မွာေအးစက္စက္မ်က္ႏွာႏွင့္နန္းစိန္ကို ပိုသတိထားရသည္။
မိငယ္ကိုႏူတ္ဆက္ျပီး အကၡရာအခန္းထဲဝင္လာလိုက္၏။ စိတ္ေတြလန္းဆန္းသြားေအာင္ ေရမိုးခ်ိဳးလိုက္၏။ ေရခ်ိဳးျပီး အိပ္ယာေပၚလဲွခ်ရန္ရွိေသး.. သူမမပိတ္မိသည့္ေရခ်ိဳးခန္းတံခါးက၀ုန္းခနဲ႔ပိတ္သြားရာ အကၡရာစိတ္ေမာစြာျဖင့္
"ခဏသည္းခံေပးပါဆူးရယ္ အကၡရာကတိေပးပါတယ္ ဆူးကိုဒီအိမ္ကေနရေအာင္ေခၚထုတ္ပါ့မယ္"
သူမစကားကိုၾကားႏုိင္လား မၾကားႏုိင္လားမသိ။ ေရခ်ိဳးခန္းကေတာ့ပံုမွန္တိုင္း တိတ္ဆိတ္သြား၏။ မ်က္ဝန္းတို႔ကိုစံုမွိတ္လိုက္သည့္တိုင္ အိပ္မေပ်ာ္ႏုိင္ေသး။ မ်က္ဝန္းထဲ ထပ္ခါထပ္ခါျမင္ေယာင္ေနမိသည္က..
စိတၱဇဆန္ေသာပန္းခ်ီကားႏွင့္အတူ ေျမေအာက္ခန္းမွ အရုိးပံုေတြ။ ျပီးေတာ့ အခန္းငယ္တြင္းမွ မ်က္ႏွာတစ္ျခားပဲ႔ေၾကြေနသည့္အမ်ိဳးသမီး.
ေတြးရင္းေတြးရင္းႏွင့္ အကၡရာစိတ္ေတြ
ေျခာက္ျခားလာေတာ့၏။ ရုတ္တရက္ အခန္းမီးကလင္းလိုက္ေမွာင္လိုက္ျဖစ္လာျပီး..
"နင့္ကို. ငါကိုယ္တိုင္အပိုင္းပိုင္းျဖတ္ျပီး မီးရူိ႔သတ္မယ္"
နားထဲဆတ္ခနဲ႔ၾကားလိုက္ရသည့္အသံေၾကာင့္ အကၡရာနားႏွစ္ဖက္ကို ေယာင္ယမ္းပိတ္မိရင္း
"ဟင့္အင္း....မဟုတ္ဘူး..မဟုတ္ဘူး"
စိုးရြံ႔ထိတ္လန့္မႈေတြေၾကာင့္ အသက္ရႈက်ပ္လာသည္ထိ စိတ္ေတြလႈပ္ခတ္သြား၏။ မ်က္ဝန္းအစံုကို အတင္းမွိတ္ထားသည့္တိုင္ အာရုံထဲသက္ဝင္လာသည္က
ေသြးအလိမ္းလိမ္းႏွင့္ေရးလက္စပန္းခ်ီကား...
ထို႔ေနာက္....မီးေတာက္ေတြၾကားမွသူမ....
ေအာ္ဟစ္ျငင္းဆန္ရင္း ညကအက်ဥ္းတန္လြန္းေခ်၏။ အဆံုးမဲ့ေျခာက္ျခားမႈေတြေၾကာင့္
နာက်င္လြန္းစြာ မ်က္ရည္ေတြကတေပါက္ေပါက္ႏွင့္။ ရက္စက္ေသာဆြဲခ်က္ေတြႏွင့္ ပန္းခ်ီကားကေတာ့...
သူမကိုေလွာင္ေျပာင္ေနလ်က္....
ဆက္ရန္
ဆူးခတ္ပန္း
Unicode
~~မြနန်းစံတော်~~
အပိုင်း(၁၇)
စိုးရွံ့ထိတ်လန့်မှုတွေမချိမရိထွေးပွေ့ရင်း သူမခြေလှမ်းတို့က ရေချိုးခန်းတွင်းသို့......။
ဤမျှအခန်းကျဉ်းကျဉ်းထဲ ဘာရှိနိုင်မှာလဲ...
အတွေးဖြင့်ဝေခွဲရခက်နေစဉ် မီးကဖျတ်ခနဲ့ ပြတ်သွား၏။ ထို့နောက်နားထဲသဲ့သဲ့ကြားလိုက်ရသည့်က ညည်းသံ..
သေချာနားစွင့်မိတော့ အသံလာရာကတောင့်စွန်းက နံရံဆီသို့။ သူမနံရံနားနားကပ်လိုက်ရင်း နားစွင့်မိတော့...
"အင်း...ဟင်း..ဟင်း"
"အမလေး..."
မချိမရိညည်းသံကနံရံအတွင်းမှာပါလား။ နောက်သို့ယောင်ယမ်းဆုတ်မိရင်း စိတ်လှုပ်ရှားမူတွေကြောင့် နှဖူးထက်မှချွေးတွေစို့လို့။ အားတင်းပြီးနံရံကို လက်နှင့်အသာခေါက်ကြည့်တော့
"ဟင်..."
ပုံမှန်နံရံအတိုင်းအသံထွက်မလာဘဲ လှိုဏ်ခေါင်သံထွက်လာသဖြင့် အက္ခရာတအံ့တသြဖြစ်မိ၏။ နံရံနောက်မှာဘာရှိသလဲလဲ...
"ဒေါက်...ဒေါက်"
တံခါးခေါက်သံကသူမအတွေးစတို့ကို ဖျက်ဆီးပစ်၏။ ထိုစဉ်မီးကရုတ်တရက်ပြန်လင်းလာသည်။ သက်ပြင်းသာချပစ်ရင်း တံခါးသွားဖွင့်တော့ မိငယ်...။
"ဆရာမ...သခင်ကြီးခေါ်ခိုင်းလို့ပါ"
"အော် အင်းအဝတ်အစားလဲပြီးခုလာခဲ့မယ်"
မိငယ်ထွက်သွားသည်နှင့် ဖိုသီဖတ်သီဖြစ်နေသည့်အဝတ်အစား အမြန်လဲလိုက်သည်။ သေသေသပ်သပ်ဖြစ်အောင် ကပျာကယာပြင်ဆင်လိုက်ပြီး ထွက်လာတော့ဧည့်ခန်းမှာလူစုံနေပြီ။
သခင်ကြီး...သခင်လေးနှင့်အတူ သခင်မလေးသုန္နရီ။ သခင်ကြီးက သူမကိုခေါင်းတစ်ချက်ညိတ်ပြရင်း..
"ထိုင်...အက္ခရာ မင်းကိုပြောစရာရှိလို့"
အက္ခရာ သခင်ကြီးရှေ့တည့်တည့်တွင် ဝင်ထိုင်လိုက်ပြီး
"ဟုတ်ကဲ့..ပြောပါ"
"ဒီမနက်မှာတောင်ကြီးနားမှာနေတဲ့ ဦးရီးတော်ဆုံးသွားလို့ ကျုပ်တို့အားလုံး နာရေးသွားရမယ် ကလေးနှစ်ယောက်ပါခေါ်သွားမယ် ၂ညအိပ်ခရီးကြာမယ်ဆိုတော့ မြနန်းစံတော်ကို မင်းလက်ထဲအပ်ခဲ့မယ် မင်းလည်းမကြာခင်မိသားစုဝင်ဖြစ်တော့မှာပဲ အိမ်ကိုသေချာစောင့်ရှောက်ပေးပါ"
"ဟုတ်ကဲ့ပါ အက္ခရာသေချာဂရုစိုက်ထားပါ့မယ်"
"အိမ်တော်ထိန်းလည်းရှိနေမှာပါ စိတ်မပူပါနဲ့ ဒီမှာအလုပ်သမားတွေအများကြီး မင်းအဆင်ပြေအောင် နေတတ်ဖို့ပဲ လိုတယ်"
သခင်ကြီး၏အဓိပ္ပါယ်ပါပါစကားကြောင့် အက္ခရာစိတ်ထဲတစ်မျိုးဖြစ်သွားသည့်တိုင် မသိကျွံပြုမိသည်။ မှာစရာရှိတာမှာပြီး အားလုံးထွက်သွားတော့ သခင်လေးကသူမနားရောက်လာပြီး
"ဘာအကြောင်းဖြစ်ဖြစ်အိမ်အပေါ်ထပ်ကို မတက်မိစေနဲ့ သိချင်တာရှိရင်မျိုသိပ်ထားတာက အန္တရယ်ကင်းတယ် ကိုယ်မရှိတဲ့ချိန်မှာ မင်းကိုအကာအကွယ်ပေးနိုင်မှာမဟုတ်ဘူးမေ"
"ရှင်...."
သခင်လေးက သူမပါးပြင်လေးကိုဖွဖွလေး နမ်းလိုက်ပြီး
"ဘာဘဲဖြစ်ဖြစ်ပါ မြနန်းစံတော်မှာ မင်းဘာမှမဖြစ်စေရဘူးဆိုတာ ကိုယ်ကတိပေးပါတယ်"
သခင်လေးထွက်သွားပြီးနောက် သူမရင်ထဲဟာပြီးကျန်ခဲ့ရ၏။ မသိစိတ်တစ်နေရာက သခင်လေးကို သူမတကယ်ငြိတွယ်ခဲ့ပြီလား
ဒါမှမဟုတ် ရှေးဘဝကပတ်သတ်မှုကြောင့်ပဲလား...
အက္ခရာ...သက်မောလေးသာချမိ၏။ အားလုံးထွက်သွားတော့ တိတ်ဆိတ်ပြီး ကျန်နေခဲ့သည့်မြနန်းစံတော်မှာ သူမဘာဆက်လုပ်သင့်သလဲ....
ဒါဟာ.. သူမအတွက်အခွင့်အရေးတစ်ခုပဲမဟုတ်လား
အတွေးနှင့်အတူ ဖုန်းနံပါတ်တစ်ခုကို ကောက်နှိပ်လိုက်မိ၏။
"ဟဲလို..ကျွန်တော်အာကာကျော်ပါ"
"ဟုတ် အက္ခရာပါ ညနေ၅နာရီခွဲမြနန်းစံတော်နားလာခဲ့ပါ အက္ခရာတို့လုပ်စရာရှိတယ် အရေးကြီးတာက ကိုအာကာကျော်လာတဲ့ချိန် ဘယ်သူမှမတွေ့စေနဲ့"
"ဟုတ်ကဲ့ပါဗျာ. ကျွန်တော်သတိထားပြီးလာပါ့မယ်"
"ရောက်တဲ့ခါ အက္ခရာဆီဖုန်းဆက်လိုက်ပါ ဒါပဲနော်"
မျက်ဝန်းတောင့်ကနေ တစ်စုံတစ်ယောက်ထွက်လာသည်ကို တွေ့လိုက်သဖြင့် အက္ခရာဖုန်းကိုမန်းကတမ်းချလိုက်၏။ တောင့်အကွယ်ကနေချောင်းကြည့်လိုက်တော့.. နန်းစိန်
လက်ထဲမှာလည်း အစားအသောက်ထည့်ထားသည့်လင်ဗန်းနှင့်။ သူမကို မြင်မိဟန်မတူ။ ထို့နောက်ဟိုကြည့်ဒီကြည့်နှင့် အိမ်အပေါ်ထပ် တက်သွားသည်ကိုမြင်တော့ အက္ခရာအံ့သြမိသွားသည်။
အပေါ်ထပ်မှာဘယ်သူမှမရှိတာကို ဒီအစားအစာတွေက ဘယ်သူ့ကိုကျွေးဖို့ပါလိမ့်...
အတွေးဖြင့်တောင့်ကွယ်လေးကနေ စောင့်ကြည့်နေမိသည်။ တအောင့်ကြာတော့ နန်းစိန်ပြန်ဆင်းလာသည်။ လက်ထဲတွင်တော့ လင်ဗန်းမရှိတော့ပါ...။
ခဏကြာတော့ နန်းစိန်ကခြင်းတောင်းဆွဲပြီး မီးဖိုခန်းမှပြန်ထွက်လာကာ...
"မိငယ်..ငါမြို့ထဲခဏသွားမယ် ရိက္ခာတွေကုန်နေပြီ "
နန်းစိန်စကားကြောင့် အက္ခရာလှိုက်ခနဲ့ဝမ်းသာမိသည်။ နန်းစိန်ထွက်သွားသည်အထိ စိတ်ရှည်လက်ရှည်စောင့်ပြီးမှ...
သူမခြေလှမ်းတွေက အပေါ်ထပ်လှေကားဆီသို့..။ သခင်လေးသတိပေးစကားတို့ကို သတိရလိုက်သည့်တိုင် အက္ခရာခြေလှမ်းတွေ မရပ်တန့်နိုင်ခဲ့ပါ။
သခင်ကြီးပြောသကဲ့သို့ သူမဟာတကယ်ပဲ အဆင်ပြေအောင် မနေတတ်ဘူးထင်ပါရဲ့။ ခြောက်ခြားဖွယ်တိတ်ဆိတ်နေသည့် အပေါ်ထပ်တွင် သူမခြေလှမ်းတို့က တစ်ခါကအခန်းဆီသို့ ယောင်အမ်းအမ်းလျှောက်သွားနေမိသည်။
ချောင်ကျကျတိတ်ဆိတ်သောအခန်းရှေ့အရောက် သူမခြေလှမ်းတွေရပ်သွားသည်။ အခန်းတံခါးဘုကိုလှည့်ကြည့်တော့ အလွယ်တကူဖွင့်သွားသဖြင့် အခန်းထဲမရဲတရဲဝင်လာမိသည်။ အခန်းထဲတွင် ဘယ်သူမှ ရှိမနေပါ...
သို့သော် နန်းစိန်ချထားသည့်လင်ဗန်းထဲမှ အစားအသောက်တို့က ပြောင်လို့နေသည်။ ရူပ်ပွနေသည့်အဝတ်အစားနှင့်အတူ တစ်ခန်းလုံးအပြည့်ကပ်ထားသည်က သခင်လေးပုံများ...
အသုံးအဆောင်ပစ္စည်းကြည့်ရုံနှင့် မိန်းခလေးတစ်ယောက်နေသည့် အခန်းမှန်းသိသာနေသည်။
စိတ္တဇဆန်ဆန်ရေးဆွဲထားသည့် ပန်းချီကားတွေက တစ်ခန်းလုံးအပြည့်။ ပန်းချီကားတစ်ကားချင်းစီလိုက်ကြည့်ရင်း အက္ခရာသွေးပျက်မတက်ခြောက်ခြားသွားမိ၏။
မိန်းကလေးတစ်ယောက်ကို ရက်ရက်စက်စက်သတ်သည့်ပုံများကို အသက်ဝင်အောင်ရေးဆွဲထားသည့်ပန်းချီကားတွေက .နေရာအနှံ့။ ပို၍ထူးဆန်းသည်က အကုန်လုံးမိန်းကလေးပုံတွေချည်းပါ။
ပုံတစ်ပုံအရောက်သူမပို၍တုန်လှုပ်သွားမိ၏။ ဓါးဖြင့်အချက်ပေါင်းများစွာ ထိုးမွေထားသည့် မိန်းကလေးတစ်ယောက်ပုံ...
မချိမရိနာကျင်မှုနှင့်အော်ဟစ်ညည်းညူနေသည့် ပန်းချီကားထဲမှမိန်းကလေးက ဆူး ..
နှင်းဆီဆူးပါလား
ဒါဆိုဒီပန်းချီကားတွေက..ဘာအဓိပ္ပါယ်လဲ..
အထိတ်တလန့်တွေးမိရင်း အကြည့်က နောက်ထပ်ပန်းချီကားတစ်ချပ်ဆီသို့ ရောက်သွား၏။ အက်စစ်ရည်ဖြင့်ဖြန်းပက်ခံရသဖြင့် မျက်နှာတစ်ခုလုံးရုပ်ပျက်သွားသော ကြောက်မက်ဖွယ်ပန်းချီကားကိုမြင်တော့ အံ့သြတုန်လှုပ် သွားမိရပြန်သည်။
ဒါ...ဒါ သူမဆီကသခင်လေးပေးသည့်ပန်းစည်းကိုလုသွားသည့်တိုင် သူမကိုပြန်ကယ်ခဲ့သည့် ဟိုမိန်းကလေးပါလား...
စိုးရွံ့ထိတ်လန့်ခြင်းတွေနှင့် အက္ခရာမျက်နှာလှလှလေးထက်ဝယ် ချွေးတွေစို့လာတော့၏။ တောင့်စွန်းကပုံလေးဆီရောက်တော့ သူမလက်ဖျားတွေအေးစက်လာသည်။
ပြင်းထန်သောအက်စက်ရေကြောင့် မျက်နှာလှလှလေးဆီမှ အသားတွေတစ်စစီပဲ့ကြွေနေသည့် မိန်းကလေးတစ်ယောက်ပုံ..။
မြင်ဖူးသလိုလိုရှိနေသောကြောင့် စဉ်းစားကြည့်၏။ သွေးပူနေသည့်ဦးနှောက်က ရုတ်တရက်စဉ်းစားလို့မရ။ မျက်နှာတစ်ခြမ်းက လှနေသေးသည့်တိုင် တစ်ဖက်တွင်တော့ အသားတွေပဲ့ကြွေလျက် ရုပ်ပျက်ဆင်းပျက်ဖြစ်နေပုံမှာ အတော်ကို ကြောက်စရာကောင်းနေ၏။
ဆက်ပြီးမကြည့်ရဲတော့သဖြင့်အက္ခရာမျက်နှာလွှဲလိုက်စဉ် အကြည့်တို့က ဆွဲလက်စပန်းချီကားဆီအလိုလိုရောက်သွားတော့
"ဟင်...."
အက္ခရာအထိတ်တလန့်ဖြင့် နောက်သို့ယောင်ယမ်းဆုတ်မိ၏။ မပြီးဆုံးသေးသည့် ဆွဲလက်စပန်းချီကားလေးတစ်ချပ်...
တဟုန်းဟုန်းတောက်လောင်နေသည့် မီးတောက်တွေကြားညည်းညူနေသည့် မိန်းကလေး
လက်တွေခြေတွေတုတ်နှောင်ထားသဖြင့် ထွက်ပြေးလို့မရဘဲ မီးတောက်တွေကြား အံကြိတ်ခံနေသည့် မိန်းကလေးတစ်ယောက်ပုံ...
ဘုရား...ဘုရားရေ.. ဒါက....သူမပုံပါလား..
တစိမ့်စိမ့်ကြည့်လေ ပုံကရုန်းကြွသက်ဝင်လာသည်မှာ ခြောက်ခြားဖွယ်အတိ။
ဆေးရေမခြောက်သေးသည့်ဆွဲလက်စပန်းချီကားကိုကြည့်ရင်း သွေးပျက်လာသဖြင့် အက္ခရာအခန်းထဲမှ အမြန်ပြေးထွက်လာမိ၏။ အောက်ထပ်သို့ပြေးဆင်းလာပြီး သူမအခန်းထဲရောက်သည့်တိုင် ထိတ်လန့်စိတ်ကမပြယ်သေး။
ရေခဲသေတ္တာထဲမှရေဘူးကိုကုန်အောင် မော့သောက်လိုက်သည့်တိုင် ရင်ထဲမောဟိုက်နေဆဲ
ဒီပန်းချီကားတွေက ဘာအဓိပ္ပါယ်နဲ့ဆွဲထားသလဲ ..။ တစိမ့်စိမ့်ကြည့်လေ သက်ဝင်လေဖြစ်သည့်ဒီပန်းချီကားတွေကို ဘယ်သူရေးဆွဲခဲ့သလဲ....
စိတ္တဇဆန်စွာသတ်ဖြတ်ထားသည့်ပုံများက ဘာကိုရည်ရွယ်ပါလိမ့်။ တကယ့်အမှန်တရားတစ်ခုဆိုပါက..
အက္ခရာ ဆက်မတွေးရဲတော့ပါ။ ကြောက်ရွံ့မူကြောင့် သူမခြေဖျားလက်ဖျားပင် အေးစက်လာတော့၏။ ဒီပန်းချီကားကိုရေးဆွဲခဲ့သည့်သူက နှင်းဆီဆူးကိုသတ်ခဲ့သည့်တရားခံဆိုလျှင်..
သူမ....ဘယ်သူပါလိမ့်။ ဘာကြောင့်ရက်စက်စွာ သတ်ဖြတ်နေပါလိမ့်။ ပြီးတော့ အခန်းထဲမှာပြည့်နေသည့်သခင်လေးပုံကရော ဘာသဘောလဲ။ ဘယ်လိုပတ်သတ်မူတွေ ရှိနေသလဲ...
တွေးရင်းအက္ခရာစိတ်တွေ လေးလံရူပ်ထွေးနေတော့၏။ သူမမဖြေရှင်းနိုင်သည့်အရာများထက် ခုချိန်သွေးပျက်ခြောက်ခြားနေမိသည်က သူမပုံနှင့်ပန်းချီကားထက်ဝယ် ပုံရိပ်တွေ..
ရေးလက်စမပြီးသေးသည့်ပန်းချီကားက ဘာကိုရည်ညွှန်းနေသလဲ ...
"တီ....တီ"
"အမေ့..."
ရုတ်တရက်ဖုန်းထမြည်လာသဖြင့် အထိတ်တလန့်ဖြစ်သွားပြီးမှ ကြည့်လိုက်တော့ ကိုအာကာကျော်.
"ဟုတ်...ကိုအာကာကျော်ပြောပါ"
"ကျွန်တော်ရောက်နေပြီ မြနန်းစံတော်ခြံတောင့်က ကံ့ကော်ပင်နောက်မှာပါ"
အက္ခရာနာရီကိုတစ်ချက်လှမ်းကြည့်မိတော့ ၅နာရီခွဲချေပြီ။ ဟုတ်ပါရဲ့... သူမဘယ်အထိအတွေးလွန်နေမိသည်မသိပါ။ ကိုအာကာကျော်နှင့် ချိန်းထားမှန်းပင် သတိမရမိ။
"အင်း...အက္ခရာအခုလာခဲ့မယ် ကိုအာကာကျော်အဲ့နေရာမှာပဲ စောင့်နေပါ"
အဝတ်အစားအမြန်လဲပြီး အက္ခရာအပြင်ထွက်လာလိုက်၏။ ကိုယ်စီအလုပ်ရူပ်နေသည့် အလုပ်သမားတွေက သူမအပြင်ထွက်သွားသည်ကို သတိထားမိဟန်မတူပါ။ ကံကော်ပင်နားရောက်တော့ လူတစ်ယောက်ထွက်လာပြီး
"ကျွန်တော်အာကာကျော်ပါ မအက္ခရာမေ အစ်မပုံကို ကိုယမ်းပြထားတာမို့ သိပြီးသားပါ "
အသားညိုညို အရပ်မြင့်မြင့်နှင့် နှစ်လိုဖွယ်ရှိသောကိုအာကာကျော်ကို အက္ခရာပြုံးပြလိုက်ရင်း
"ဟုတ်ကဲ့ တွေ့ရတာဝမ်းသာပါတယ်ရှင် အက္ခရာလို့ပဲ ရင်းရင်းနှီးနှီးခေါ်ပါ ကိုအာကာ"
"ဟုတ်ပါပြီဗျာ ကျွန်တော့်ကိုခေါ်တာကိစ္စတစ်ခုတော့ ရှိမယ်ထင်တယ်"
"အင်း.. အက္ခရာတို့မြနန်းစံဂူသင်္ချီုင်းသွားရမယ် ၆နာရီလာခိုင်းတာ အကြောင်းတစ်ခုတော့ရှိလောက်တယ်"
"ဘယ်သူကလာခိုင်းသလဲ.."
"အက္ခရာလည်းမသိပါဘူး ဘာဘဲဖြစ်ဖြစ်သွားကြည့်တာကမမှားဘူး လာသွားရအောင်ကိုအာကာ ဒီမှာအကြာကြီးရပ်နေလို့မကောင်းဘူး တစ်ယောက်ယောက်တွေ့သွားရင် ပြသာနာဖြစ်လိမ့်မယ်"
ကိုအာကာကျော်ကိုခေါ်ပြီး မြနန်းစံဂူသင်္ချီုင်းသို့ အက္ခရာဦးတည်လိုက်၏။ ညနေ၆နာရီဝန်းကျင်က မမှောင်သေးသည့်တိုင် နေ့အလင်းရောင်ပျောက်ရှကာ ပတ်ဝန်းကျင်တစ်ခုလုံး ရီဝေဝေရှိနေသည့်ချိန်။ မြနန်းစံဂူသင်္ချီုင်းတွင်တော့ ယခုအချိန်ကားခြောက်ခြားဖွယ်ကောင်းလွန်းလှ၏။
ဂူသင်္ချီုင်းထိပ်တွင် သူမလာမည်ကိုကြိုသိနေသည့်အလား ရပ်စောင့်နေသည့် ရုပ်ပျက်ဆင်းပျက်မျက်နှာနှင့် အမျိုးသမီး။
သူမကိုစာပို့ပြီးဂူသင်္ချီုင်းလာခိုင်းတာ ဒီအမျိုးသမီးတဲ့လာ ။ ဘာအတွက်ကြောင့် ခေါ်ခိုင်းပါလိမ့်...
မည်သို့ပင်ဖြစ်စေ အန္တရယ်ပေးမည်မဟုတ်ဆိုသည့်အတွေးကြောင့် အက္ခရာ သူမနားလျှောက်လာပြီး..
"အက္ခရာကို...ရှင်ခေါ်လိုက်သလား"
သူမကခေါင်းတစ်ချက်ညိတ်လိုက်သည့်တိုင် အက္ခရာနောက်မှ အာကာကျော်ကိုမြင်တော့အလိုမကျဟန်ဖြင့်..
"သွား....သွား"
အက်ရှရှအသံက ထိတ်လန့်ဖွယ်အတိ။ မျက်ဝန်းအစုံတို့လည်း တင်းမာခက်ထန်လာသည်ကို
မြင်တော့ အက္ခရာကမန်းကတမ်းဖြင့်
"သူကရန်သူမဟုတ်ပါဘူး.. အက္ခရာလူပါ သူ့ကိုယုံလို့ရပါတယ်"
သူမက စကားကိုနားဝင်ဟန်မတူ။ စူးစူးဝါးဝါး အော်ဟစ်ရင်း ပြေးထွက်သွားသဖြင့် အက္ခရာမနေသာတော့ဘဲ..
"ကြည့်ရတာရှင့်ကိုသူမယုံဘူးထင်တယ် လာလိုက်သွားကြည့်ရအောင်"
ပြောပြောဆိုဆိုနှင့် အက္ခရာပြေးလိုက်တော့ အာကာကျော်လည်း ဘာမှန်းမသိဘဲ လိုက်လာတော့သည်။ မြန်လိုက်သည့် မိန်းကလေး. ဘယ်ရောက်သွားသည်မသိ...
အက္ခရာ စိတ်ပျက်လက်ပျက်ရပ်နေမိစဉ်..
"အက္ခရာ...ဒီကိုခဏလာကြည့်ပါဦး"
အာကာကျော်စကားကြောင့် အက္ခရာသူညွှန်ရာကြည့်လိုက်တော့ မြေအောက်ခန်းသွားသည့်လမ်းကြောင်း။ ခြုံနွယ်တွေအုပ်ထား၍ ရုတ်တရက်ကြည့်ပါက မမြင်ရပါ။ အပေါ့သွားချင်လာ၍ ခြုံတိုးရန်ပြင်နေသည့် အာကာကျော် မတော်တဆတွေ့သွားပုံရ၏။
သူမရင်ထဲလှိုက်ခနဲ့ဝမ်းသာသွားရင်း..
"ဒါမြေအောက်ခန်းသွားတဲ့နေရာပဲ ဒီနေရာကိုမရှာဘဲတွေ့ရတာ သိပ်ကံကောင်းတာပဲ လာအချိန်ရှိတုန်း ဆင်းကြည့်ရအောင်"
"ဟိုအမျိုးသမီးနောက်မလိုက်တော့ဘူးလာ"
"ဟင့်အင်းထားလိုက်တော့.. မြနန်းစံတော်မှာ ဘယ်သူမှမရှိတုန်း မြေအောက်ခန်းထဲဝင်ကြည့်ရအောင်"
ပြောပြောဆိုဆိုနှင့် အက္ခရာမြေအောက်ခန်းသွားရာ လှေကားထစ်အတိုင်းဆင်းသွားတော့ အာကာကျော်လည်းမနေသာတော့ဘဲ လိုက်ဆင်းလာရင်း...
"သတိထားဆင်းနော် အက္ခရာ သိပ်အတင့်မရဲပါနဲ့"
အက္ခရာခေါင်းတစ်ချက်ညိတ်ပြီးအောက်ဆင်းလာလိုက်သည်။ ညအမှောင်သန်းနေပြီမို့ ဘာမှမမြင်ရ။ စမ်းတဝါးဝါးလျှောက်လာရင်း ခလုတ်တိုက်မိတော့ အာကာကျော်က စိုးရိမ်တကြီးဖြင့်..
"အဆင်ပြေရဲ့လားအက္ခရာ ဖုန်းမီးဖွင့်လိုက်ရမလား"
"ဟင့်အင်း မဖွင့်နဲ့ အထဲမှာလူရှိရင် အက္ခရာတို့ ဒုက္ခရောက်လိမ့်မယ်"
လှေကားဆုံးသည်နှင့်အထဲတွင် အလင်းရောင်ရဟန်တူသည်။ သိသိသာသာလင်းထိန်နေသည်။ နံရံမှာ စနစ်တကျတပ်ထားသည့် မီးတုတ်တွေက လူနေသည့်အရိပ်အယောင်ကိုပြနေ၏။
အာကာကျော်ကဘေးပတ်လည်ကို တစ်ချက်အကဲခတ်ကြည့်ရင်းနှင့်...
"မီးရောင်တွေနဲ့ဆိုတော့ လူနေပုံရတယ်.. မီးတုတ်တွေကိုပုံမှန်လာထွန်းပေးတဲ့သူရှိပုံရတယ်ဘာဖြစ်ဖြစ် ရှေးခေတ်နည်းပညာနဲ့ မြေအောက်ခန်းကို စနစ်တကျလုပ်ထားတာ ချီးကျူးဖို့ကောင်းတယ်"
အာကာကျော်စကားကို အက္ခရာတုန့်ပြန်မနေတော့ပါ။ သော့ပိတ်ထားသည့်အခန်းရှေ့အရောက် သူမခြေလှမ်းတွေ ရပ်သွားပြီးနောက်..
လုံခြုံစွာသိမ်းထားသည့်သော့ကို ထုတ်လိုက်သည်။ စိတ်လှုပ်ရှားမှုကြောင့် သူမလက်တုန်ရီနေသည်ကိုမြင်တော့
"အထဲမှာဘာရှိလို့လဲ ကျွန်တော်ဖွင့်ပေးရမှာလား"
"အထဲမှာဘာရှိမှန်းအက္ခရာမသိပါဘူး ဒီသော့ကိုလည်း မရည်ရွယ်ဘဲရလာတာပါ ကိုအာကာကျော် ဒီအခန်းသော့ဟုတ်မဟုတ်ဆိုတာ စမ်းကြည့်ရမှာပဲ "
ပြောရင်းဆိုရင်းအက္ခရာအခန်းတံခါးဖွင့်ကြည့်မိတော့..
"ဂလောက်..."
"ဟင်..ဒါတကယ်ပဲ ဒီအခန်းသော့ပါလား"
အလွယ်တကူပွင့်ထွက်သွားသည့် တံခါးကိုကြည့်ရင်း အက္ခရာအံ့သြသင့်စွာဆိုတော့ အာကာကျော် ခေါင်းညိတ်လိုက်ရင်း
"အထဲကိုဝင်မယ်မဟုတ်လား.. သတိထားပါအက္ခရာ ကျွန်တော်ရှေ့ကဝင်မယ်"
"ဟင့်အင်း.. တူတူဝင်ရအောင် အက္ခရာနောက်ကျောမလုံဘူး"
အက္ခရာစကားကြောင့် ကိုအာကာကျော်ပြုံးမိရင်း ဘာမှဆက်မပြောတော့ချေ။ အခန်းထဲတွင် ဘာမှရှိမနေပါ။ ခြေရာတွေပွလန်နေသည်မို့ မကြာခဏလာသည့်သူ ရှိပုံရ၏။ အခန်းကတော်တော်ကျယ်၏။ လျှောက်သွားရင်း တစ်နေရာအရောက်အရိုးစုပုံမြင်တော့ အထိတ်တလန့်နှင့် အက္ခရာခြေလှမ်းတွေ ရပ်တန့်သွားသလို ကိုအာကာကျော်တစ်ယောက်လည်း မျက်မှောင်ကုပ်ရင်း
"ကျွန်တော့်အတွေ့အကြုံအရ လူအရိုးစုတွေဖြစ်ပုံရတယ် အဝတ်စတွေကိုကြည့်ပါဦး မိန်းကလေးအဝတ်အစားတွေ ဒါသွေးရိုးသွေးသားမဟုတ်ဘူး တစ်ယောက်ယောက်သတ်ပြီး ဒီမှာလာထားပုံရတယ် ဒါမှမဟုတ် ဒီနေရာမှာပဲသတ်လိုက်သလား"
ကိုအာကာကျော်ကမှတ်ချက်ချရင်း ဖုန်းကင်မရာဖြင့် အရိုးစုပုံကြီးကိုဓာတ်ပုံရိုက်နေတော့၏။ အက္ခရာသူ့စကားတွေကို ကြားတစ်ချက် မကြားတစ်ချက်နှင့်..။
အရိုးစုပုံကြီးကိုသတိလက်လွတ်ငေးကြည့်ရင်း မျက်ဝန်းထဲမြင်ယောင်နေမိသည်က ရက်စက်စွာရေးဆွဲထားသည့် စိတ္တဇဆန်သော ပန်းချီကားတွေ....
ဒီ... ဒီအရိုးပုံကမိန်းကလေးတွေဆိုလျှင် ပန်းချီကားတွေက တကယ့်အဖြစ်အပျက်ကို ရေးခြယ်ထားသလား
ထိတ်လန့်တုန်လှုပ်သွားရင်းသွေးမရှိသကဲသို့
ဖြူဆုတ်နေသည့်အက္ခရာမျက်နှာကြောင့် အာကာကျော် ဓာတ်ပုံရိုက်နေသည်ကိုရပ်လိုက်ပြီး
"ဘာဖြစ်လို့လဲအက္ခရာ..အဆင်ပြေရဲ့လား"
အက္ခရာခေါင်းညိတ်ပြရင်း အရိုးစုပုံမှအကြည့်လွဲလိုက်စဉ်
"အား...."
နာနာကျင်ကျင်ညည်းသံတစ်ခု။ အက္ခရာနှင့်အာကာကျော် တစ်ယောက်မျက်နှာတစ်ယောက်ကြည့်ပြီး တိုင်ပင်မထားဘဲ အသံလာရာ အပြေးသွားမိ၏။
အခန်းတောင့်တွင်ပိတ်ထားသည့်အခန်းငယ်လေးတစ်ခု။ အသံကထိုအခန်းမှထွက်လာဟန်တူသည်။
ချောင်းကြည့်ပေါက်လေးတွေ့သဖြင့် အက္ခရာ အသာချောင်းကြည့်မိတော့....
"ဟင်....."
အခန်းဝကိုကျောပေးထားသည့်အမျိုးသမီးတစ်ယောက်။ တိရိစ္ဆာန်တစ်ကောင်နှယ် ခြေကျင်းဝတ်ကို သံကြိုးတွေနှင့်ခတ်ထားပါရဲ့
ကြည့်နေရင်းမှာပင် အမျိုးသမီးမျက်နှာတစ်ခြမ်းကာ သူမဘက်လှည့်လာတော့...
"အမလေး.."
အလန့်တကြားအော်ရင်း ချောင်းကြည့်ပေါက်ကနေခွာလိုက်တော့ ကိုအာကာကျော်က..
"အထဲမှာဘာတွေ့လို့လဲ အက္ခရာ "
အက္ခရာမဖြေနိုင်သေး။ သူမမြင်လိုက်သည့်မျက်နှာတစ်ခြားက ကြောက်မက်ဖွယ်အတိ။ အသားတွေပဲ့ကြွေနေပုံမှာ အထဲကအရိုးကိုပင် လှမ်းမြင်ရသည်အထိ။ ရုတ်တရက် ပန်းချီကားတစ်ချပ်ကို မြင်ယောင်မိတော့ ပို၍ထိတ်လန့်သွားမိ၏။
ဘုရားရေ.. ဒါပန်းချီကားထဲက မိန်းကလေးပုံပါလား
မည်သို့ပင်ဖြစ်စေ တစက်စက်ယိုနေသည့်အရည်တွေလား.. အသားစတွေလားမသိ စီးကျနေပုံမှာ သွေးပျက်ဖွယ်ကောင်းလွန်းလှ၏။ တော်တော်လေးကိုစိတ်တင်းပြီးမှ အက္ခရာစကားပြောနိုင်တော့သည်။
"အထဲ....အထဲမှာ လူရှိတယ်"
အာကာကျော်ကအခန်းတံခါးကိုတွန်းဖွင့်ကြည့်သည် မရ။ အမျိုးမျိုးကြိုးစားကြည့်သည် ဖွင့်လို့မရ။ နောက်ဆုံးတော့စိတ်ပျက်လက်ပျက်နှင့်.
"တံခါးလည်းမခတ်ထားဘူး သော့ပုံစံလည်း မတွေ့ဘူး ဒီအခန်းဘယ်လိုဖွင့်တာပါလိမ့်"
ကိုအာကာကျော်ညည်းညူနေသလို အက္ခရာလည်း ဘာလုပ်ရမယ်မှန်းပင်မသိတော့။ မျက်ဝန်းတို့က ကိုအာကာကျော် နောက်ကျောဆီရောက်သွားတော့ အံ့သြသင့်စွာနှင့်..
"ကိုအာကာကျော်..ရှင့်နောက်မှာ"
သူမစကားကြောင့် အာကာကျော်နောက်သို့ကြည့်လိုက်တော့ သူ့နောက်နံရံတွင် ရေးခြစ်ထားသည်က စာနှင့်အမှတ်အသားများ..
ရှေးဟောင်းစာဖြင့်ရေးထားပုံရသည်။ ဘာမှန်းမသိသည့်တိုင် အမှတ်အသားတွေက အခန်းတံခါးဖွင့်လို့ရမည့် လျှိုဝှက်နံပါတ်တွေမှန်း အက္ခရာနှင့်သူ အလိုလိုတွေးလိုက်မိ၏။
"အင်း... ဒီအမှတ်အသားတွေက တံခါးဖွင့်လို့ရမယ့် လျှိုဝှက်နံပါတ်ဖြစ်ပုံရတယ် စာတွေကတော့အမှတ်အသားကို ရည်ညွှန်းပုံရတယ်"
"အက္ခရာတို့ဘယ်လိုလုပ်မလဲဟင် ဖွင့်ကြည့်မလား"
"မလုပ်နဲ့ ရမ်းတမ်းဖွင့်လို့မမှန်ရင် ဒုက္ခရောက်လိမ့်မယ် လောလောဆယ်ဒါကိုကျွန်တော် ဓာတ်ပုံရိုက်ထားမယ် ကျွန်တော့်အသိတွေမှာ ရှေးဟောင်းစာဖတ်နိုင်တဲ့ ပညာရှင်တွေရှိတယ် လှမ်းအကူအညီတောင်းကြည့်မယ် ပြီးမှတစ်ခေါက်ထပ်လာကြတာပေါ့"
ပြောရင်း အာကာကျော်ကဓာတ်ပုံရိုက်နေတော့ အက္ခရာလည်းလိုရမယ်ရ ဖုန်းထုတ်ပြီးလှမ်းရိုက်လိုက်၏။ သို့သော်ပုံကရှင်းရှင်းလင်းလင်းမရ ။အာကာကျော်မျက်နှာတစ်ခြမ်း ကွယ်နေသဖြင့် ထပ်ရိုက်ရန်ပြင်လိုက်စဉ်...
"ဝုန်း...."
ခေါင်းမိုးထက်မှလဲပြိုသံကြောင့် သူမကြောင်အမ်းနေစဉ် အာကာကျော်ကဆတ်ခနဲ့ သူမကို လှမ်းဆွဲရင်း..
"လာ.. အမြန်သွားရအောင် အပေါ်မှာအသံတွေကြားရတယ် လူတစ်ယောက်ယောက်လာပုံရတယ်"
အာကာကျော်စကားကြောင့် အက္ခရာလန့်ဖြတ်သွားမိ၏။ နှစ်ယောက်သားအခန်းထဲမှ အမြန်ပြေးထွက်လာတော့သည်။ အခန်းတံခါးပြန်ခတ်ရုံရှိသေး.. လှေကားမှဆင်းလာသည့်ခြေသံ တွေကြောင့် အာကာကျော်က..
"ကျွန်တော်ဒီဖက်ပုန်းနေမယ် အစ်မဟိုနားက ကျောက်တုံးနောက်သွားပုန်းချေ.. အသံမထွက်စေနဲ့"
အက္ခရာခေါင်းညိတ်ပြီး ကျောက်တုံးတွေကြားအထိတ်တလန့်နှင့်ပြေးပုန်းမိသည်။ သို့နှင့် ခဏအကြာတော့ လူသုံးလေးယောက် ရောက်လာသည်။ တစ်စုံတစ်ယောက်ကို ချုပ်နှောင်လာဟန်တူသည်။
"ဒီကောင်မကိုချုပ်ပြီးဆေးတိုက်ကြစမ်း.. အသိလေးရလာပြီဆိုတာနဲ့ တော်တော်ဒုက္ခပေးတယ်"
မြေကြီးပေါ်အားနှင့်တွန်းချလိုက်သဖြင့် ဘုန်းခနဲ့လဲှကျသွားတဲ့သူက ခုနကအမျိုးသမီးပါလား။ သူမပုန်းနေသည့်နေရာတည့်တည့်တွင်မို့ မမြင်ချင်လည်း မြင်နေရတော့သည်။
အမိန့်ပေးညွှန်ကြားနေသူက ခြံစောင့်ဦးနက်..
လူသုံးယောက်လောက်သူမကိုဝိုင်းချုပ်ပြီးဘာဆေးမှန်းမသိ အတင်းတိုက်လိုက်သည်။ ဆေးသောက်ပြီးနောက် သူမအတန်ကြာလူးလွန့်ပြီး ငြိမ်သက်သွားတော့၏။
"ဦးနက်.. သူငြိမ်သွားပြီ ကျွန်တော်တို့တိုက်တာ ဘာဆေးလဲ"
"အသိစိတ်တွေယာယီပျောက်စေတဲ့ အရူးဆေးပေါ့ ဒင်းကိုသတ်လို့မရမှတော့ ရူးအောင်လုပ်ထားရမှာပဲ ဒီကောင်မမှာ မှတ်ညဏ်ရှိနေသေးရင် သခင်ကြီးတို့ကိုဒုက္ခပေးလိမ့်မယ်"
ကြားရသည့်စကားတို့ကို ဘာမှနားမလည်သည့်တိုင် ရက်စက်လွန်းလှ၏။ ဦးနက်ကသူမလက်တွေခြေတွေကို ကြိုးနှင့်တုတ်နှောင်စေပြီး.
"သူ့ကိုဒီတိုင်းပဲထားခဲ့လိုက်..ငါတို့ပြန်ကြမယ်"
"ဒီအခန်းထဲမထည့်ဘူးလား ဒီအခန်းကဘာအခန်းမို့ သော့ခတ်ထားသလဲ..ဦးနက်"
"မင်းတော်တော်စပ်စုပါလား.. သိပ်သိချင်ရင် မင်းရဲ့စီနီယာတွေကို ငရဲမှာသွားမေချေ. ကဲ"
"ရွှမ်း..."
"အား..."
လျှင်မြန်လှသော ဦးနက်၏ဓါးသွားက မထင်မှတ်စွာ ထိုသူ၏လည်မြိုသို့။ ဝေါခနဲ့အန်ထွက်လာသည့်သွေးတွေနှင့်အတူ မချိမရိညည်းညူကာ တဆက်ဆက်တုန်ရင်း ထိုသူငြိမ်သက်သွားတော့ အက္ခရာလန့်မအော်မိအောင် ပါးစပ်ကို လက်နှင့်အတင်းဖိထားမိသည်။
ဦးနက်က သွေးအေးစွာကျန်သည့်နှစ်ယောက်ကိုငဲ့ကြည့်ရင်း
"မင်းတို့ရော...သိချင်သေးလာ"
"ဟို..ကျွန်တော်တို့ကိုချမ်းသာပေးပါ ထားရာနေ စေရာလုပ်ပေးပါ့မယ် ဘာမှမမေးမြန်းပါဘူး စိတ်ချပါ"
"ဟားဟား...ဒီလိုမှပေါ့ ကဲသူ့အလောင်းကိုသယ်ပြီး တစ်နေရာမှာမြှပ်ခဲ့ဖို့ သွားရအောင်"
တဟားဟားအော်ရယ်သံက မသတီစရာကောင်းလှ၏။ သုံးယောက်လုံး ထွက်ခွာသွားသည့်တိုင် အက္ခရာပုန်းနေရာမှမထရဲသေး။ ကြောက်ရွံ့မှုကြောင့် လူကမလှုပ်နိုင်သေး..
အာကာကျော်က သူမအနားသို့ ဖျတ်ခနဲ့ရောက်လာပြီး
"ကျွန်တော်တို့အမြန်ထွက်သွားရအောင် ဒီမှာအန္တရယ်ရှိတယ်"
အာကာကျော်အသံကြားမှ အက္ခရာစိတ်မသက်သာစွာ ကျောက်တုံးနောက်မှ ထွက်လာပြီး..
"သူ့ကို ဘယ်လိုလုပ်မလဲဟင် သူအက္ခရာအပေါ် တစ်ခါကျေးဇူးရှိခဲ့ဖူးတယ်..."
အာကာကျော်က ကြိုးတုပ်ထားခံရပြီး ငြိမ်သက်နေသောအမျိုးသမီးကို တစ်ချက်ငဲ့ကြည့်ရင်း...
"သူတို့ပြောပုံအရဆို.. ဒီအမျိုးသမီးနိုးလာရင် စိတ်ပုံမှန်ရှိမယ့်ပုံမပေါ်ဘူး ကျွန်တော်တို့ကို အန္တရယ်ပေးနိုင်တယ် ထားလိုက်ပါ အခု ဒီနေရာကနေ အမြန်ထွက်သွားရအောင်"
အက္ခရာသက်ပြင်းလေးချရင်း ဘာမှမငြင်းသာတော့ချေ။ အကာကျော်နှင့်အတူ ပြန်ထွက်လာတော့ အပြင်မှာတော်တော်လေးကို မှောင်နေပြီ။ ဟိုးခပ်လှမ်းလှမ်းမှ မြနန်းစံတော်က မီးရောင်ဖြင့် ထိန်လင်းကာသက်ဝင်လှပနေ၏။ မကောင်းဆိုးဝါးစံအိမ်တော်အဖြစ် ဘယ်သူက ထင်ရက်မည်နည်း...
အတွေးဖြင့် အက္ခရာသက်မောလေးသာ ချလိုက်ပြီး..
"ညမှောင်နေပြီ. ရှင်ဘယ်လိုပြန်မလဲကိုအာကာ"
"ကျွန်တော့်အတွက်စိတ်မပူပါနဲ့ ကျွန်တော်ဖုန်းဆက်လိုက်တာနဲ့ လာကြိုပေးမယ့်သူရှိပါတယ်အက္ခရာသာမြနန်းစံတော်မှာ အစစအရာရာဂရုစိုက်ပါ ဒီပုံစံအတိုင်းဆို မြနန်းစံတော်က သိပ်ကြောက်စရာကောင်းလွန်းတယ်"
အာကာကျော်စကားကြောင့် အက္ခရာခပ်ယဲ့ယဲ့လေးပြုံးလိုက်မိ၏။ ခြံစပ်နားရောက်တော့ အက္ခရာသူ့ဘက်လှည့်ပြီး
"ရပြီ..ရှင်ပြန်တော့ကိုအာကာ အက္ခရာဘာသာသွားတော့မယ်"
"ဟုတ်ပါပြီ. ကျွန်တော်တစ်ခုမှာခဲ့မယ် ဒီကြားထဲဘာမှမလှုပ်ရှားပါနဲ့ ငြိမ်နေတာအစ်မအတွက် ပိုအန္တရယ်ကင်းလိမ့်မယ် နှင်းဆီဆူးကို သတ်တဲ့တရားခံ ဘယ်သူလဲမသိပေမယ့် မြနန်းစံဂူသင်္ချိုင်းကို ကျွန်တော်တို့ဝင်စီးရင် အဖြေတစ်ခုတော့ထွက်လာမှာပါ.."
"ရှင်...ဘာကိုဆိုလိုသလဲ အက္ခရာနားမလည်ဘူး"
"ကျွန်တော်စဉ်းစားနေတာ.. ဒီတိုင်းအချိန်ဆွဲနေရင်သူတို့လက်ဦးပြီး ကျွန်တော်တို့ဒုက္ခရောက်သွားနိုင်တယ် ဂူသင်္ချီုင်းအောက်မှာ တွေ့ခဲ့သမျှတွေက သွေးရိုးသွေးသားမဟုတ်ဘူး အထူးသဖြင့်လူတစ်ယောက်ကို ချုပ်နှောင်ထားတာက တရားဥပဒေအရအကြုံးမဝင်ဘူး ဒီအချက်နဲ့တင်သူတို့အပြစ်ရှိနေပြီ ကျွန်တော် ကိုယမ်းနဲ့သေချာတိုင်ပင်လိုက်မယ် ကျွန်တော့်ဆရာတွေနဲ့လည်း ဆွေးနွေးကြည့်မယ် လိုအပ်ရင် အလစ်ဝင်စီးရမှာပဲ ဒီတော့အစ်မအနေနဲ့ ဘာမှမလှုပ်ရှားပါနဲ့ ဒီရက်ပိုင်း သူတို့သံသယမဝင်အောင်နေပေးပါ"
"ဟုတ်ကဲ့ပါ..အက္ခရာသတိထားပါ့မယ်"
ကိုအာကာကျော်နှင့်လမ်းခွဲပြီးနောက် အက္ခရာ စိတ်တွေလေးလံစွာ မြနန်းစံတော်သို့ဝင်လာခဲ့၏။ ဘယ်သူမှသူမထွက်သွားသည်ကို သတိထားမိဟန် မရှိချေ။
ဒါမှမဟုတ် တမင်မသိချင်ဟန်ဆောင်နေသလား..
အတွေးဖြင့် ရင်ထဲထင့်သွားမိ၏။ ညစာကို ဟန်မပျက်စားရင်း ဘေးမှရပ်နေသည့်မိငယ်ကို မသိမသာမေးကြည့်လိုက်သည်။
"နန်းစိန်လည်းမတွေ့ပါလားဘယ်သွားလဲဟင်"
"အော် မြို့ထဲကနေ ခုနမှပြန်ရောက်လာတာ ဆရာမရဲ့ ခေါင်းကိုက်နေလို့ဆိုပြီး အိပ်ယာထဲတန်းဝင်သွားတယ် ခုထိပဲ"
"ဟုတ်လား... အိမ်တော်ထိန်းရောဟင်"
"အိမ်တော်ထိန်းဦးအဂ္ဂက ထုံးစံတိုင်း အပြင်ကိုသိပ်မထွက်တာဆရာမရေ ဒီနေ့တော့ အလုပ်သမားတွေလစာပေးဖို့ဆိုလား တွက်ချက်နေတာ တစ်နေကုန်အခန်းထဲကကိုမထွက်ဖူး ထမင်းတောင် သွားပို့ပေးရတယ်"
အက္ခရာခုမှသက်ပြင်းချနိုင်တော့၏။ တစ်ခြားသူတွေထက် ဒီအိမ်မှာအေးစက်စက်မျက်နှာနှင့်နန်းစိန်ကို ပိုသတိထားရသည်။
မိငယ်ကိုနူတ်ဆက်ပြီး အက္ခရာအခန်းထဲဝင်လာလိုက်၏။ စိတ်တွေလန်းဆန်းသွားအောင် ရေမိုးချိုးလိုက်၏။ ရေချိုးပြီး အိပ်ယာပေါ်လဲှချရန်ရှိသေး.. သူမမပိတ်မိသည့်ရေချိုးခန်းတံခါးကဝုန်းခနဲ့ပိတ်သွားရာ အက္ခရာစိတ်မောစွာဖြင့်
"ခဏသည်းခံပေးပါဆူးရယ် အက္ခရာကတိပေးပါတယ် ဆူးကိုဒီအိမ်ကနေရအောင်ခေါ်ထုတ်ပါ့မယ်"
သူမစကားကိုကြားနိုင်လား မကြားနိုင်လားမသိ။ ရေချိုးခန်းကတော့ပုံမှန်တိုင်း တိတ်ဆိတ်သွား၏။ မျက်ဝန်းတို့ကိုစုံမှိတ်လိုက်သည့်တိုင် အိပ်မပျော်နိုင်သေး။ မျက်ဝန်းထဲ ထပ်ခါထပ်ခါမြင်ယောင်နေမိသည်က..
စိတ္တဇဆန်သောပန်းချီကားနှင့်အတူ မြေအောက်ခန်းမှ အရိုးပုံတွေ။ ပြီးတော့ အခန်းငယ်တွင်းမှ မျက်နှာတစ်ခြားပဲ့ကြွေနေသည့်အမျိုးသမီး.
တွေးရင်းတွေးရင်းနှင့် အက္ခရာစိတ်တွေ
ခြောက်ခြားလာတော့၏။ ရုတ်တရက် အခန်းမီးကလင်းလိုက်မှောင်လိုက်ဖြစ်လာပြီး..
"နင့်ကို. ငါကိုယ်တိုင်အပိုင်းပိုင်းဖြတ်ပြီး မီးရိူ့သတ်မယ်"
နားထဲဆတ်ခနဲ့ကြားလိုက်ရသည့်အသံကြောင့် အက္ခရာနားနှစ်ဖက်ကို ယောင်ယမ်းပိတ်မိရင်း
"ဟင့်အင်း....မဟုတ်ဘူး..မဟုတ်ဘူး"
စိုးရွံ့ထိတ်လန့်မှုတွေကြောင့် အသက်ရှုကျပ်လာသည်ထိ စိတ်တွေလှုပ်ခတ်သွား၏။ မျက်ဝန်းအစုံကို အတင်းမှိတ်ထားသည့်တိုင် အာရုံထဲသက်ဝင်လာသည်က
သွေးအလိမ်းလိမ်းနှင့်ရေးလက်စပန်းချီကား...
ထို့နောက်....မီးတောက်တွေကြားမှသူမ....
အော်ဟစ်ငြင်းဆန်ရင်း ညကအကျဉ်းတန်လွန်းချေ၏။ အဆုံးမဲ့ခြောက်ခြားမှုတွေကြောင့်
နာကျင်လွန်းစွာ မျက်ရည်တွေကတပေါက်ပေါက်နှင့်။ ရက်စက်သောဆွဲချက်တွေနှင့် ပန်းချီကားကတော့...
သူမကိုလှောင်ပြောင်နေလျက်....
ဆက်ရန်
ဆူးခတ်ပန်း