POV ZOË
'Niemand komt hier levend weg.' Met die zin sluit Leona haar verhaal af. Blijkbaar heeft ze dus iets losgekregen uit Nick, maar ik had liever gehad dat ze dat niet had gedaan. Nu weet ik zeker wat er gaat komen, en dat is misschien wel erger dan de twijfel. Het voelt niet echt dat dit waarschijnlijk mijn laatste dag is. Ik heb gedacht dat ik deze tests kon halen en gewoon naar huis kon, maar dat zal nooit gebeuren. Is dit ook hoe Ruben en Marleen zich voelde? Die zullen nu dood zijn, net als ik straks.
Ik wil niets liever dan nu gewoon bij de anderen blijven. Ergens is er hoop dat ze ervoor zorgen dat ik niet word meegenomen over anderhalf uur, maar dat zal niet gebeuren. Het systeem hier is dat als zij iets willen, zij het krijgen. En in dit geval ben ik dat, of nou ja, ze willen één van de anderen en ruimen degenen die niet nuttig zijn uit de weg.
Leona en de anderen zitten om me heen, alsof ik elk moment kan verdwijnen. Misschien zou dat beter zijn dan wat er gaat komen. Ik zal me waarschijnlijk niet verzetten, want op die manier toon ik alleen maar zwakte, en dat mag niet het laatste zijn wat ik doe.
'Wat zullen we doen? Wil je dat we weggaan?' ik kijk opzij naar Leona. Ze ziet eruit alsof ze elk moment in huilen uit kan barsten.
Een enkele keer schud ik mijn hoofd. 'Blijf. Doe gewoon alsof dit een normale dag is. Gewoon een beetje kletsen en televisiekijken. Als ik ook maar iemand bezorgd zie kijken dan zul je ervan langs krijgen.'
Thomas grijnst. 'Natuurlijk.' Hij zegt het op een toon waarvan je gewoon hoort dat hij niet denkt dat ik dat kan. Niet dat ik dat wel kan, maar het is alsnog een beetje beledigend.
Er heerst een ongemakkelijke stilte. Niemand lijkt echt te weten wat hij of zij moet zeggen en daardoor voel ik me redelijk ongemakkelijk.
'Zullen we anders televisiekijken?' Stelt Jip voor. Stille Jip, die eindelijk iets zegt.
'Prima.' Ik merk dat iedereen naar mij kijkt, alsof alles vanaf nu mijn keuze moet zijn. Jip pakt de afstandsbediening en zet de televisie aan. Meteen staat het weer op de nieuwszender. 'Wel iets anders dan dit graag.'
Jip zapt tussen de zenders en komt tot stilstand als de andere jongens opeens heel hard. 'Ja die! Stop!' beginnen te roepen. Het blijkt een zender te zijn die gevuld is met een soort tekenseries, maar dan voor volwassenen. Volgens mij heet het Comedy Center? Comedy Central? Zoiets. Ik besluit niets te zeggen en Jip legt de afstandsbediening neer. Dit is de eerste keer dat we hier iets anders kijken dan het nieuws, maar voor mij ook de laatste keer.
Zwijgend kijken we naar de televisie, afgezien van de grappige stukjes waarbij we moeten lachen. Langzamerhand voel ik me steeds meer op mijn gemak, al blijf ik maar kijken naar de klok aan de muur die langzaam de minuten aftelt. Niemand lijkt het door te hebben, maar zelf zie ik Leona ook wel een paar keer in de richting van de klok kijken. Ik hoop dat zij wint, dan kan ze naar huis. Van de beelden en geluiden die van de televisie komen maak ik niet heel veel mee, alsof mijn gedachten ze blokkeren.
Na een tijdje is het zover, ik heb nog vijf minuten voor ze me komen halen. Zonder dat ik het doorheb komen er tranen in mijn ogen en begin ik te zweten.
'Ik moet naar de wc,' mompel ik zacht. Meteen voel ik een hand op mijn schouder en zie Leona bezorgd naar me kijken.
'Ik ga mee.'
Samen lopen we uit onze woonkamer naar de andere woonkamer. Leona wil net naar de deur grijpen, zodat we hieruit kunnen als we worden tegengehouden.
'Zij mag weg,' de onbekende man geeft een knikje richting Leona. 'Jij niet.' Zijn ogen kijken me strak aan. Blauw, met een klein beetje groen erdoorheen.
'We willen alleen even naar het toilet,' protesteert Leona.
'Sorry, ik mag haar niet naar buiten laten. Ga maar weer terug naar de anderen en wacht daar tot je wordt opgehaald.' De man loopt weer weg, alsof hij ons vertrouwt, maar dat is waarschijnlijk niet waar. Als hij niet kijkt zijn er vast anderen die dat wel doen. Verslagen gaan we terug naar de anderen. Ze stellen geen vragen, waarschijnlijk weten ze al wat er is gebeurd.
Na vijf minuten komt Vince de kamer in. 'Kom je? We gaan je klaarmaken voor vertrek.'
Ik kijk de anderen even aan. Zonder aanleiding begint Leona mij te knuffelen. 'Ik ga je missen,' zegt ze zacht in mijn oor. Ik sla mijn armen ook om haar heen. Plotseling voel ik nog een aantal paar armen om mij heen.
'Doei.'
'Tot ooit.'
'We gaan je missen.'
Na een paar seconden laten ze me los, als laatste Leona. 'We zullen elkaar ooit weer terugzien. Misschien sneller dan je denkt.'
'Je kan dit halen Leona. Probeer het alsjeblieft.' Ze knikt licht. 'Nou, doei allemaal. Veel succes nog verder.' Ik zwaai even en ga dan naar Vince.
Hij begint weg te lopen en ik ga erachteraan. Misschien is Vince soms een beetje streng, maar hij is geen slechte begeleider. Ik vraag me af wat er met hem gebeurt als ik weg ben. Hij is wel een soort leider, dus ik denk dat hij zijn positie mag behouden.
We lopen door de gangen, de gangen waar ik zelf al vaak genoeg doorheen ben gegaan. Toch komen we uiteindelijk terecht in een deel dat nieuw is voor mij. In plaats van rechtdoor naar de sportzaal gaan we rechts door een deur en vervolgens door een gang met nog drie bochten erin. Tot we uitkomen bij een open deur waar een vreemde man staat te wachten. Hij lijkt ouder dan de meeste hier.
'Hallo Zoë, ik ben Stefan, de baas hier. Voordat je vertrekt moeten we eerst wat testjes doen om te kijken of je helemaal gezond bent. Vince, jij mag teruggaan. Zoë, volg mij maar.' De man heeft een misselijkmakende glimlach op zijn gezicht.
Vince vertrekt meteen en ik loop naar binnen. Zo te zien is dit een soort ziekenzaal, aangezien er een hoop ziekenhuisbedden tegen de muren staan. Stefan haalt me in en loopt naar een deur aan de rechterkant van de zaal. Ik volg hem, waarna we binnenkomen in een zaal met daarin twee bedden die worden gescheiden door een gordijn. 'Ga maar op het bed liggen. De dokter en ik maken je vast, zodat je niet opeens weg kan rennen.'
De dokter valt me eigenlijk nu pas op, maar hij staat dan ook wel redelijk verborgen. Gehoorzaam loop ik naar het bed en ga liggen. Meteen worden er banden om mijn enkels en polsen gedaan. Dit lijkt wel heel erg op een bed dat ze ook in Amerika gebruiken. Die ene voor mensen die de doodstraf krijgen.
'Oké, voordat we beginnen geef ik je eerst een spuitje met alle vitamines die je hebt misgelopen in de tijd dat je hier was. Ontspan maar en dan is het zo voorbij,' zegt de dokter.
Ik kijk een beetje om me heen en zie dan in mijn ooghoek dat Stefan de kamer verlaat. Het maakt me niets uit, ik hoef hem hier ook niet te hebben. Ik zie ook hoe de dokter uit het stalen kastje naast het bed een spuit haalt. Dit is het einde. Ik heb geen kans gehad om mijn familie gedag te zeggen, geen kans gehad om nog voor de laatste keer op mijn piano te spelen.
Zonder dat ik ze weg kan vegen beginnen er langzaam tranen in mijn ogen te verschijnen.
'Wat is er?' Ik zie hem niet, maar ik hoor dat hij bezorgd is.
'Ik weet heus wel wat er nu gaat gebeuren, ik ga dood,' zeg ik zacht. 'Doet het pijn?' Met die vraag worstel ik al, sinds het moment dat de anderen zeiden dat je hier misschien nooit meer levend uitkomt.
'Ik... ik weet het niet.' Hij leek even van zijn stuk gebracht. 'Hoe lang weet je het al?'
'Al iets meer dan een week denk ik. Die anderen weten het ook al, maar zeg alsjeblieft niets tegen je collega's,' smeek ik.
'Dat beloof ik. Maar als je het al wist, waarom kwam je dan hierheen?'
'Wat ik ook doe, wat ik ook probeer, ik kom hier niet weg. Ik heb er denk ik geen vrede mee, maar ik had geen keus.' Gek genoeg zorgt dit gesprek ervoor dat ik me begin te ontspannen.
'Het spijt me heel erg, het was niet de bedoeling dat jullie iets door zouden hebben. Toch kan ik je niet laten gaan, snap je dat?' Zijn stem is iets zachter dan daarnet, alsof hij zich schuldig voelt voor iets waar hij niets aan kon doen.
'Ja. Doe het maar, ik ben er klaar voor.' Mijn ogen worden nog wat vochtiger en de tranen lopen langzaam over mijn wangen. Ik knijp mijn ogen stijf dicht.
Zonder enige waarschuwing voel ik dan een prik in mijn arm. 'Denk aan een mooie plek. Je zult daar straks zijn.'
Ik denk aan thuis. Aan mijn familie en vrienden en hoe het zou zijn geweest als ik hier nooit terecht was gekomen. Langzaam voel ik hoe mijn lichaam slapper wordt en ik de slaap het begint ver te nemen. Dit doet geen pijn, het voelt vredig, alsof ik eindelijk rust heb. Vaarwel wereld, het ga je goed.