Zawgyi
~~ျမနန္းစံေတာ္~~
အပိုင္း(၅)
ေအးစိမ့္ေနသည့္ေတာင္ေပၚျမိဳ႕ေလးက သူမကိုဆိတ္ျငိမ္စြာႀကိဳဆိုေနသည္။ နယ္ေျမစိမ္းေပၚသို႔ ေျခခ်မိသည္ႏွင့္ အားငယ္စိတ္ေလးက အလိုလိုဝင္လာေတာ့၏။
"ဟိုေရာက္ရင္ျမင္းလွည္းေတြေတြ႔လိမ့္မယ္ အဆင္ေျပသလိုဌားျပီး ျမနန္းစံေတာ္ကိုပို႔ခိုင္းပါ သူတို႔မင္းကိုလာၾကိဳမွာမဟုတ္ဘူး"
ယမ္းစက္ရွင္မွာသည့္စကားတို႔ကို ျပန္ၾကားေယာင္ရင္း အကၡရာအထုပ္ေလးပိုက္ကာ ျမင္းလွည္းရွာဌားရေတာ့သည္။
သိပ္မရွာလိုက္ရပါ..။ ျမင္းလွည္းတစ္စီး သူမရပ္ေနသည့္နားေရာက္လာျပီး....
"ဘယ္သြားမလဲတူမ"
"ဟုတ္... ျမနန္းစံေတာ္ကိုပို႔ေပးပါရွင့္"
"ဘယ္ကို..."
သူမကိုအထူးအဆန္းလိုလုပ္ျပီး ထပ္ေမးသျဖင့္ အကၡရာ ေခါင္းေလးညိတ္ျပလိုက္ရင္းႏွင့္.....
"ျမနန္းစံေတာ္ကို ပို႔ေပးပါရွင့္"
ျမင္းလွည္းသမားဦးေလးၾကီးက သူမကိုအထူးအဆန္းလိုၾကည့္ျပီးေနာက္ ဘာမွထပ္မေျပာဘဲ နာရီကိုတစ္ခ်က္ၾကည့္လိုက္ျပီး
"အင္း.. အခ်ိန္ေတာ့ရေသးတယ္ ကဲသမီးတက္ အခ်ိန္ေႏွာင္းသြားရင္ သမီးျမင္းလွည္းဌားလို႔ရမွာမဟုတ္ေတာ့ဘူး"
ျမင္းလွည္းသမားစကားကို နားမလည္ေသာ္လည္း အကၡရာ ျမင္းလွည္းေပၚတက္ျပီး ျငိမ္သက္စြာပင္ လိုက္လာေတာ့သည္။ ျမင္းလွည္းက
ၿမိဳ႕ျပင္ဖက္ဦးတည္းလာရင္း တျဖည္းျဖည္းႏွင့္အိမ္ေျခေတြျပတ္လာကာ စိုက္ခင္းဥယ်ာဥ္ေတြသာ ေတြ႕ရေတာ့သည္။
အင္း... ၾကည့္ရတာ ျမနန္းစံေတာ္က ျမိဳ႕စြန္မွာသီးသန္႔ရွိတယ္ထင္ပါ့.
အေတြးျဖင့္ ရႈးခင္းေတြကို ေငးရင္းလိုက္ပါစဥ္
ျမင္းလွည္းသမားဦးေလးက စိတ္ဝင္တစားေမးလာသည္။
"တူမေလးကျမနန္းစံေတာ္ကို ဘာသြားလုပ္မလို႔လဲ"
"အကၡရာက ျမနန္းစံေတာ္ကကေလးႏွစ္ေယာက္ကို စာျပဖို႔ေရာက္လာတာပါ...ဦး"
"ဒါဆိုျမနန္းစံေတာ္မွာေနရမွာေပါ့ ငါ့တူမ ဒီဝန္းက်င္ျမိဳ႕ေတြက မဟုတ္ဘူးထင္တယ္"
"ဟုတ္..အကၡရာ ရန္ကုန္ကလာခဲ႔တာပါ"
"ေအာ္..ဒါေၾကာင့္ ျမနန္းစံေတာ္ကိုလာရဲတာေပါ့ ဒီပတ္ဝန္းက်င္ကအေၾကာင္းသိေတြဆိုရင္ ျမနန္းစံေတာ္မွာေနဖို႔ေတြးေတာင္ေတြးမွာမဟုတ္ဖူးကြဲ႔"
"ရွင္..."
"အိမ္း... ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ေရာက္လာမွာေတာ့
ျမနန္းစံေတာ္မွာ အစစအရာရာ ဂ႐ုစိုက္ပါ"
ဦးေလးၾကီး၏အထူးအဆန္းစကားေၾကာင့္ နားမလည္စြာျပန္ေမးရန္ျပင္လိုက္စဥ္မွာပင္ မ်က္ဝန္းေတာင့္မွာဘြားခနဲ႔ေပၚလာသည္က ကုန္းမို႔မို႔ထက္တြင္တည္ရွိေနေသာ ၾကီးမားထည္ဝါလြန္းသည့္ အနီရင့္ရင့္ ရဲတိုက္ၾကီးတစ္ခု
ခမ္းနားလြန္းေသာအိမ္ၾကီးက မိႈင္းညိႈ႔ေနေသာ သ႑န္ေၾကာင့္စိတ္ေျခာက္ျခားဖြယ္အတိႏွင့္
ျခံေရွ႕တြင္..ျမင္းလွည္းကထိုးရပ္သြားျပီး
"ျမနန္းစံေတာ္ကိုေရာက္ျပီ ဦးအထဲထိမပို႔ေတာ့ဘူးေနာ္ ဒီမွာပဲရပ္ေတာ့မယ္"
"ေအာ္..ဟုတ္ ရပါတယ္"
ပစၥည္းခ်ျပီးေငြ႐ွင္းျပီးသည္ႏွင့္ ႏူတ္ေတာင္မဆက္ႏုိင္ဘဲ ခပ္သုတ္သုတ္ထြက္သြားေသာ ျမင္းလွည္သမားေၾကာင့္ အကၡရာနားမလည္ျခင္းမ်ားစြာျဖင့္ က်န္ခဲ႔ရသည္။
လူႏွစ္ရပ္စာနီးပါးရွိေသာအုတ္တံတိုင္းေတြ ကာထားသည့္စံအိမ္ၾကီးက သီးျခားကမာၻတစ္ခုလို
"ျမနန္းစံေတာ္"
ျခံေရွ႔တြင္ ခမ္းနားစြာထြင္ထားသည့္ စာတမ္းေလးကိုေငးရင္း အကၡရာဘာလုပ္ရမွန္းမသိ
ေၾကာင္ျပီးရပ္ေနမိသည္။
စံအိမ္ႏွင့္ျခံတံခါးကအေဝးၾကီးရယ္...။ေအာ္ေခၚလည္း ၾကားႏုိင္မည္မထင္။ လူေခၚေခါင္းေလးကို လွည့္ပတ္ရွာေနမိစဥ္..
"ခ်ြတ္... ခ်ြတ္"
သစ္ရြက္ေျခာက္ေတြနင္းေျခမိသည့္ေျခသံေၾကာင့္ အကၡရာအထိတ္တလန့္ႏွင့္လွည့္ၾကည့္မိေတာ့.....
"အမေလး.."
တုန္လူပ္စြာလန္႔ေအာ္မိသည္အထိ သစ္ပင္ေနာက္မွထြက္လာသည္က....
မီးေလာင္ဒဏ္ရာဗလာပြႏွင့္ဆံပင္ရူပ္ပြေနေသာ ခါးကိုင္းကိုင္းႏွင့္ အဘြားအိုတစ္ေယာက္....
စူးရွေနေသာမ်က္၀န္းအစံုတို႔ကေၾကာက္ဖြယ္အတိပါလား
"လာျပန္ျပီလာ ဒီမေကာင္းဆိုး၀ါးအိမ္ထဲကို မဝင္နဲ႔ လံုးဝမဝင္မိေစနဲ႔... သြား အခုျပန္စမ္း"
"ဟို...ဟို"
သူမကိုစူးစိုက္ၾကည့္ျပီးလက္ညိွဳးထိုးကာ အက္ကြဲသံၾကီးႏွင့္ဆိုလိုက္ေသာေၾကာင့္ အကၡရာ
ေၾကာက္ေၾကာက္ရြ႔ံ႐ြံ႔ႏွင့္ ဘာလုပ္ရမွန္းမသိျဖစ္ေနစဥ္မွာပင္....
"ငါသတိေပးတယ္ ... နားမေထာင္ရင္ညည္းထိုက္နဲ႔ညည္းကံပဲ ဟိုမွာညည္းအတြက္အေဖာ္ေတြအမ်ားၾကီး ဟီးဟီး ငရဲသြားရင္ေတာင္လြတ္ဦးမယ္ ဒီမွာညည္းလြတ္မွာမဟုတ္ဘူး ေသၾကစမ္း ဟီးဟီး......ေသခ်င္ရင္သြားေလ ဟီး ဟီး"
သူမကို စူးစူးဝါးဝါးစိုက္ၾကည့္ရင္း ေျခာက္ျခားသံၾကီးႏွင့္ ေျပာခ်င္ရာေျပာကာ အဘြားအိုကာအေဝးကို ေျပးထြက္သြားေတာ့သည္။ ျမင္ကြင္းကေနေပ်ာက္ကြယ္သြားသည့္ထိ အကၡရာ ရင္တုန္မေျပေသး။
ကတုန္တယင္ႏွင့္ေၾကာက္ရြ႔ံစိတ္ေတြ မေျပႏုိင္ျဖစ္ေနစဥ္...
"ဟိတ္ မင္းဘယ္သူလဲ"
"အမေလး "
သံတံခါးၾကားကေန အသံနက္ၾကီးထြက္လာေတာ့ ထိတ္လန့္စြာေအာ္မိျပန္၏။ အသားနက္နက္ အရပ္ေထာင္ေထာင္ ေမာင္းေမာင္းႏွင့္ လူဘီးလူးၾကီးတစ္ေယာက္..
မ်က္ႏွာမွာလည္း ဓားဒဏ္ရာ ကန္႔လန္႔ၾကီးႏွင့္ သံတံခါးၾကားကေန ရုတ္တရက္ထြက္လာေတာ့ ထပ္ျပီးလန့္ေအာ္မမိေအာင္ အကၡရာစိတ္ကိုအတင္းထိန္းထားရင္း...
"ဟို....ကၽြန္မ ျမနန္းစံေတာ္မွာ စာသင္ဖို႔ေရာက္လာတာပါရွင္"
"ေအာ္....ဆရာမေလးကို လာအထဲဝင္ ပစၥည္းေတြခ်ထား က်ဳပ္သယ္လာမယ္"
အကၡရာေခါင္းေလးညိတ္ျပီး ေၾကာက္ေၾကာက္ရြံ႔႐ြ႔ံႏွင့္ပင္ ထိုလူမည္းၾကီးဦးေဆာင္ရာေနာက္ လိုက္ပါလာေတာ့၏။
ျမနန္းစံေတာ္တြင္းေျခအခ်မွာပင္ ရင္တစ္ခုလံုး လွပ္ခနဲ႔။ တစ္စံုတရာေအးစက္ျခင္းေတြက ရင္ထဲ အေၾကာင္းျပခ်က္မ႐ွိ တိုးေဝွ႔လာေလသည္။
"ဧည့္ခန္းထဲ ခဏထိုင္ေစာင့္ေပးပါဆရာမ က်ဳပ္သခင္ၾကီးကိုဆရာမေရာက္ေနေၾကာင္းကို
အေၾကာင္းၾကားေပးမယ္"
"ဟုတ္ကဲ႔"
နန္းေတာ္တမ်ွခမ္းနားသည့္ဧည့္ခန္းထဲထိုင္ရင္း အားငယ္ေၾကာက္ရြံ႔စိတ္ေတြက ရင္ထဲကိန္းေအာင္းေနလ်က္...
မၾကာပါ။ အိမ္ေပၚထက္မွဆင္းလာသည္က ခန့္ညားထည္ဝါေသာအသြင္ႏွင့္အသက္(၃ဝ)ဝန္းက်င္ရွိသည့္ လူတစ္ေယာက္။
သူမေရွ႔တည့္တည့္ဝင္ထိုင္လိုက္ျပီး...
"ဆရာမေရာက္လာျပီကို ေဆာရီးပါ က်ဳပ္ဖက္က အလုပ္ေတြရူပ္ေနလို႔ လာမၾကိဳႏုိင္ဘူး"
"ဟုတ္..ရပါတယ္ရွင့္"
ထည္ဝါေသာသြင္ျပင္ႏွင့္လိုက္ဖက္စြာ အသံကလည္း ၾသဇာျပင္းလွသည္။ အရွိန္အဝါျပင္းဟန္ရွိေသာ ထိုလူ၏အၾကည့္ေအာက္တြင္ အကၡရာ ရဲရဲပင္အသက္မရူရဲ...
ထိုလူက ...ဘာေၾကာင္းမွန္းမသိပါ။ သူမကိုအတန္ၾကာေအာင္ပင္ စူးစိုက္ၾကည့္ေနသျဖင့္ အကၡရာေနရခက္လွသည္။ အေတာ္ေလးၾကာမွ
"ဆရာမ နာမည္က..."
"အကၡရာေမပါ....အကၡရာလို႔ပဲေခၚလို႔ရပါတယ္ရွင့္"
"ေကာင္းျပီ..က်ဳပ္နာမည္က စဝ္ခြန္မင္းျမတ္ ဒီအိမ္ရဲ႔အရွင္သခင္ပဲ ဆရာမစာသင္ရမွာက က်ဳပ္သမီးနဲ႔သားေလးပါ မိတဆိုးေလးေတြဆိုေတာ့ နည္းနည္းဆိုးလိမ့္မယ္ သည္းခံေပးပါ"
"ဟုတ္ကဲ႔ပါ..."
"လိုအပ္တာရွိရင္ က်ဳပ္ကိုအကုန္ေျပာလို႔ရတယ္ ဒီအိမ္ရဲ႔အေရးပါတဲ႔လူေတြနဲ႔ က်ဳပ္မိတ္ဆက္ေပးမယ္ အလုပ္သမားေတြမ်ားေတာ့ အားလံုးကို ဆရာမမွတ္မိႏုိင္မွာမဟုတ္ေသးဘူး ေနသားက်လာရင္သိလာလိမ့္မယ္"
"ဟုတ္ကဲ႔....."
"နန္းစိန္ ကေလးႏွစ္ေယာက္ကိုသြားေခၚခဲ႔ သခင္မေလးနဲ႔သခင္ေလးပါ ေခၚလာခဲ႔"
"ဟုတ္ကဲ႔ပါ...သခင္ၾကီး"
အမိန္႔သံအဆံုး ေဘးနားကနန္းစိန္ဆိုသည့္အမ်ိဳးသမီး က်ိဳးႏြံစြာထြက္သြားေတာ့ သူအၾကည့္က အကၡရာထံျပန္ေရာက္လာျပီး
"ဆရာမကို ဒီအိမ္နဲ႔ပတ္သတ္ျပီး စည္းကမ္းခ်က္ေတြက်ဳပ္ေျပာထားမယ္ ဒီအိမ္မွာလြတ္လပ္သလိုေနႏုိင္တယ္ ဒါပင္မယ့္ ကိုယ္နဲ႔မဆိုင္တဲ႔တစ္ခ်ိဳ႕ကိစၥေတြမွာ ဝင္မပါမိေစနဲ႔ တားျမစ္ထားတဲ႔ေနရာေတြမသြားနဲ႔ ဘယ္လိုကိစၥျဖစ္ျဖစ္ မသိခ်င္နဲ႔ ဆရာမအလုပ္ကစာသင္ဖို႔ပါ စာသင္ဖို႔ကိစၥတစ္ခုပဲအာရုံစိုက္ထားပါ ဒါဆိုရင္ ျမနန္းစံေတာ္က ဆရာမအတြက္ေဘးကင္းျပီးလံုျခံဳလိမ့္မယ္"
"ရွင္..."
"အေကာင္းဆံုးကကိုယ့္စည္းနဲ႔ကိုယ္ေနပါ မဆိုင္တဲ႔ကိစၥေတြ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္လံုးဝမစပ္စုနဲ႔ ဒါက်ဳပ္ဖက္ကတားျမစ္ထားတဲ႔စည္းကမ္း ဆရာမဖက္ကစည္းေဖာက္ခဲ႔ရင္ ျဖစ္လာမယ့္ဘယ္လိုကိစၥမ်ိဳးမဆို က်ဳပ္တာဝန္ယူမွာမဟုတ္ဘူး"
နားလည္ရခက္သည့္စကားအတြက္ စိတ္ထဲမတင္မက် ခံစားမိေသာ္လည္း အကၡရာေခါင္းေလး ညိတ္လိုက္ျပီး
"ဟုတ္ကဲ႔ပါ...ျမနန္းစံေတာ္က စည္းကမ္းေတြအားလံုး အကၡရာလိုက္နာပါ့မယ္"
"ေျပာတဲ့အတိုင္းျဖစ္ဖို႔ က်ဳပ္ဖက္ကလည္းေမွ်ာ္လင့္ပါတယ္"
အဓိပၸယ္တစ္မ်ိဳးသက္ေရာက္ေနသည့္ စကားအတြက္ သူမစိတ္ထဲမလံုမလဲခံစားမိသည္။ ျမနန္းစံေတာ္ကို သူမဘာအတြက္ေရာက္လာသလဲ...
အေတြးႏွင့္တင္စိတ္ေတြေလးလံသြားမိသည္။
"ကိုကိုၾကီးေခၚတယ္ ဆိုလို႔"
ခ်ိဳျမေသာအသံႏွင့္အတူေရာက္လာသည္က ေဖြးစြတ္ေနေသာအသားအရည္ႏွင့္ မိန္းမေခ်ာေလးတစ္ေယာက္။
သို႔ေသာ္ဝွီးခ်ဲေလးႏွင့္။ သူမႏွင့္အတူပါလာသည္က ဂ်စ္ကန္ကန္မ်က္ႏွာေပးႏွင့္ခ်စ္စဖြယ္ ကေလးႏွစ္ေယာက္...
"အင္း ခြန္းခြန္းတို႔ကိုစာသင္မယ့္ဆရာမေရာက္ေနတယ္ မိတ္ဆက္ေပးမလို႔...ဒါနဲ႔ နင့္အစ္ကိုေလးေရာ"
"ကိုေလး အိမ္မွာမရွိဘူးကိုၾကီး...ျမိဳ႕ထဲသြားတယ္ ထင္တယ္"
"ဘယ္ေသာမွအိမ္ကပ္တယ္မရွိဘူး ေတာ္ေတာ့္ကို စည္းကမ္းပ်က္လာတယ္"
အလိုမက်သံႏွင့္သူ႔စကားအဆံုး ေကာင္မေလး မ်က္ႏွာေလးညိွဳးသြား႐ွာသည္။ အားလံုးလည္းတိတ္ဆိတ္လို႔....
ၾကည့္ရသည္မွာ သခင္ၾကီးဆိုသည့္လူကို အားလံုးေၾကာက္ရြံ႕ရပံုပၚသည္။ ေခါင္းေတာင္မေမာ့ရဲၾကပါ။
သူမေရာ ဘာထူးလဲ။ သူ႔အရွိန္အဝါေအာက္မွာ တုတ္တုတ္မွ်ေတာင္ မလုပ္ရဲ။ တစ္ကိုယ္လံုးလည္း ေအးစက္ေနေတာ့သည္။
"ဆရာမ ဒါက်ဳပ္ညီမေလး နန္းသုႏၷ႐ီ ျမင္တဲ႔အတိုင္းပဲ ေလွကားေပၚကျပဳတ္က်ျပီးကတည္းက ဝွီးခ်ဲေပၚေရာက္ေနတယ္ သုႏၷရီ ဒါခြန္းခြန္းတို႔ကို စာျပမယ့္ဆရာမ အကၡရာေမ"
"အို......စိတ္မေကာင္းလိုက္တာရွင္"
သူမစကားေၾကာင့္ သုႏၷရီ မခ်ိျပံဳးေလးျပံဳးရွာသည္။ ထို႔ေနာက္ထူးဆန္းသည့္အၾကည့္ျဖင့္ သူမကို ေငးစိုက္ၾကည့္ရင္း...
"ရပါတယ္ သုႏၷ႐ီအတြက္ကေနသားက်ေနပါျပီ ဒါနဲ႔ ဆရာမအရမ္းေခ်ာတာပဲ သုႏၷ႐ီေတာင္ေငးရတယ္"
"ရွင္...ဟို..အဲ႔ေလာက္လည္းမဟုတ္ပါဘူး"
"ဟုတ္ပါတယ္ ဘာျဖစ္ျဖစ္ ဆရာမေရာက္လာေတာ့ သုႏၷရီအေဖာ္ရတဲ႔အတြက္ အရမ္းဝမ္းသာမိတာပဲ ခြန္းခြန္းတို႔ကိုလည္းလက္ထဲအပ္ပါတယ္"
"ဟုတ္ကဲ႔ စိတ္ခ်ပါ အကၡရာအေကာင္းဆံုး ေစာင့္ေရွာက္ပါ့မယ္"
ေႏြးေထြးပ်ဴငွာဟန္ရွိေသာ နန္းသုႏၷ႐ီေၾကာင့္ အကၡရာ စိတ္သက္သာရာမိတာအမွန္ပင္။ သူမတို႔ႏွစ္ေယာက္ကိုၾကည့္ျပီး သခင္ႀကီးစဝ္ခြန္မင္းျမတ္က ေခါင္းတစ္ခ်က္ညိတ္ျပီး..
"ဒါကဆရာမ စာသင္ရမယ့္က်ဳပ္သားနဲ႔သမီးပဲ စိုင္းခြန္းစဝ္နဲ႔နန္းသုသံသာ ခြန္းခြန္းနဲ႔သုသုလို႔ပဲေခၚပါ အေမနဲ႔မေနခဲ႔ရေတာ့ ကေလးေတြကဆိုးလိမ့္မယ္ "
"ဟုတ္ကဲ့ပါ... ကေလးေတြကခ်စ္ဖို႔ေကာင္းလိုက္တာ"
တကယ္ပင္ခ်စ္ဖို႔ေကာင္းလြန္းလွသျဖင့္ အကၡရာအျပံဳးေလးျဖင့္ ဆိုလိုက္သည့္တိုင္ ကေလးႏွစ္ေယာက္က သူမကိုအလိုက်ဟန္မတူ။ ခြန္းခြန္းက အလိုမက်စြာမ်က္ႏွာလြဲလိုက္သည့္တိုင္ သုသုကေတာ့ သူမကိုခါခါသီးသီးျဖင့္စူးစူးေလးစိုက္ၾကည့္ေနပါရဲ႔..........
အကၡရာ ရင္ထဲနားမလည္ႏုိင္ျဖစ္သြားရသည္။ဘာလို႔ကေလးေတြက သာမာန္ကေလးဆိုးႏွင့္မတူဘဲထူးဆန္းစြာသူမေပၚ ခါခါသီးသီးျဖစ္ေနပါလိမ့္........။
ကေလးႏွစ္ေယာက္အျပဳအမူကို စစ္ခြန္မင္းျမတ္မသိကၽြံးျပဳလိုက္ၿပီး
"ဟုတ္ျပီ...ဒီေန႔ေတာ့ဒီေလာက္ပဲေတာ္ၿပီ က်န္တာေနာက္ရက္မွဆက္ေျပာမယ္ ဆရာမလည္း ခရီးပန္းလာတယ္ အနားယူလိုက္ဦး က်ဳပ္လည္းလုပ္စရာရွိတယ္"
"ဟုတ္ကဲ႔"
"နန္းစိန္ ဆရာမပစၥည္းေတြသယ္ျပီးဆရာမ ေနရမယ့္အခန္းျပေပးလိုက္ ငါအေပၚမွာနားဦးမယ္ အေရးၾကီးၾကီး မၾကီးၾကီးလာမေခၚနဲ႔ "
"ဟုတ္ကဲ႔ပါ သခင္ၾကီး"
"သုႏၷ႐ီကေလးေတြကိုအခန္းထဲပို႔ၿပီးသားနဲ႔
ကိုၾကီး နားေနခန္းထဲခဏလာခဲ႔ပါ"
"ဟုတ္ကဲ႔..ကိုၾကီး"
သူ႔အမိန္႔သံေအာက္မွာအားလံုးက ျပားျပားဝပ္လို႔ပါလား။ ဘယ္သူမွတုတ္တုတ္မွ်မလုပ္ရဲ။ မွာၾကားျပီးသည္ႏွင့္ သခင္ၾကီးထြက္သြားသလို အားလံုးကိုယ္စီထြက္သြားေတာ့ ဧည့္ခန္းထဲတြင္ သူမႏွင့္နန္းစိန္သာက်န္ရစ္ခဲ႔သည္။
နန္းစိန္က သူမအထုပ္အပိုးေတြကိုဆြဲမျပီး
"နန္းစိန္ေနာက္လိုက္ခဲ႔ပါ ဆရာမေလးကို အခန္းလိုက္ျပေပးပါမယ္"
"ဟုတ္ကဲ႔"
နန္းစိန္ေခၚေဆာင္ရာေနာက္လိုက္လာရင္း အမ်ိဳးအမည္မသိေသာခံစားခ်က္တို႔ျဖင့္ သူမစိတ္ေတြေျခာက္ျခားေနမိသည္။ အခန္းေတာင့္တစ္ခုတြင္ နန္းစိန္ရပ္လိုက္ျပီး တံခါးဖြင့္လိုက္သည္။ ခမ္းနားလွပေသာ အိပ္ခန္းတစ္ခု.....။
နန္းစိန္ ပစၥည္းေတြကိုေနရာခ်လိုက္ျပီးေနာက္
"ဒါ ဆရာမေနရမယ့္အခန္းပဲ ခြန္းခြန္းတို႔ကေအာက္မွာပဲေနေတာ့ ဆရာမေလးကိုေအာက္ထပ္မွာပဲ အခန္းခ်ေပးဖို႔သခင္ၾကီးအမိန္႔ေပးထားတယ္ "
"ဟုတ္အကၡရာ အဆင္ေျပပါတယ္"
"တစ္ခုခုလိုအပ္တာရွိခဲ႔ရင္ ေခါင္းရင္းေတာင့္က ဘဲလ္ကိုႏွိပ္လိုက္ပါ တစ္ေယာက္ေယာက္လာလုပ္ေပးလိမ့္မယ္"
"ဟုတ္ကဲ႔ပါ"
"ဒါဆို နန္းစိန္သြားေတာ့မယ္"
ေအးစက္စက္မ်က္ႏွာႏွင့္နန္းစိန္ထြက္သြားေတာ့ အကၡရာ စိတ္ညိွဳးငယ္စြာက်န္ခဲ႔သည္။ ေမ်ွာ္လင့္မထားမိသည္အထိ သူမအတြက္ျပင္ဆင္ထားသည့္အခန္းက ခမ္းနားေသသပ္လွေသာ္လည္း ေႏြးေထြးျခင္းေတြကင္းမဲ႔လို႔ ေအးစက္စက္ႏွင့္ သူမကိုဆီးၾကိဳေနသည္။ ထို႔ျပင္တစ္စံုတရာရွိေနသေယာင္ခံစားရသည့္အသိက ဆိုးဝါးလြန္းလွသည္။
ေမြ႕ယာေပၚလဲွခ်လိုက္ရင္း ၾကံဳေတြ႔ရသည့္အထူးအဆန္းအျဖစ္တို႔က မေတြးဘဲေခါင္းထဲဝင္လာသည္။
ျမင္းလွည္းသမား၏ ထူးဆန္းေသာအျပဳအမူ
ေၾကာက္မက္ဖြယ္အဖြားအို၏ေျခာက္ျခားဖြယ္စကား....
ၿပီးေတာ့ အရယ္အျပံဳးကင္းမဲ႔ေသာ ေအးစက္စက္မ်က္ႏွာႏွင့္ ျမနန္းစံေတာ္ကလူမ်ား..
အရာအားလံုးက နားလည္ရခက္စြာထူးဆန္းလြန္းေနသည္။ သခင္ႀကီးစဝ္ခြန္မင္းျမတ္၏တင္းက်ပ္ေသာသတိေပးစကားတို႔ကို ျပန္ၾကားေယာင္ရင္း အကၡရာေလးတြဲ႔စြာသက္ျပင္းခ်မိသည္။
ေျခာက္ျခားဖြယ္အတိႏွင့္ဤစံအိမ္ၾကီးတြင္ ႏွင္းဆီဆူးဆိုေသာမိန္းကေလးကို သူမမည္သို႔႐ွာေဖြရမည္နည္း။
အေတြးတို႔ျဖင့္ စိတ္တို႔ကမြန္းက်ပ္ေနမိ၏။ စိတ္ပင္ပန္းလူပင္ပန္းႏွင့္ သူမေမွးခနဲ႔အိပ္ေပ်ာ္သြားမိစဥ္ခဏ....
"အင္း... ဟင္း"
နားထဲသဲ႔သဲ႔ၾကားလိုက္ရသည္က ညည္းသံတစ္ခု။ ထိတ္ခနဲ႔ျဖစ္သြားသည့္စိတ္ႏွင့္ အကၡရာကိုယ့္ကိုကိုယ္ အတင္းႏူိးထမိသည္။
ႏိုးတစ္ဝက္ မႏိုးတစ္ဝက္အေနအထားတြင္ မ်က္ဝန္းေတာင့္ထဲ ရိပ္ခနဲ႔ျမင္လိုက္ရသည္က
အျဖဴအရိပ္ေလးတစ္ခု ..
"အား...."
ေၾကာက္လန္႔တၾကားႏွင့္ အတင္းရုန္းကန္ရင္း သူမအထိတ္တလန့္ႏုိးလာေတာ့ အခန္းၾကီးက ေမွာင္မဲတိတ္ဆိတ္လို႔ ။ ကပ်ာကယာႏွင့္ မီးကိုဖြင့္ၾကည့္ေတာ့ ဘာမွမရွိ.....
မီးေရာင္ေအာက္တြင္အရာအားလံုးကာ ေျခာက္ျခားဖြယ္တိတ္ဆိတ္ေန၏။ သို႔တိုင္ေၾကာက္ရြံ႕တုန္လႈပ္သည့္စိတ္က မျပယ္ႏုိင္ေသး။ သူမအိပ္မက္.. မက္ေနသလား
ထင္ေယာင္ထင္မွား.. ျဖစ္ေနသလား
ေၾကာက္ရြ႔ံအားငယ္သည့္စိတ္တို႔ျဖင့္ မ်က္ရည္တို႔ကေပါက္ခနဲ႔။ တစ္စံုတစ္ရာက ငိုေၾကးေနသည့္သူမကို ေစာင့္ၾကည့္ေနမွာလား...
ထင္ေယာင္ထင္မွားအေတြးတို႔ႏွင့္အတူ အားငယ္ေၾကာက္ရြံ႔စိတ္တို႔က ရင္ထဲအလုအယက္ တိုးေဝွ႔လာေတာ့သည္။
ဒီပံုစံနဲ႔ျမနန္းစံေတာ္မွာဘယ္လိုေနထိုင္သြားမလဲ
အေတြးျဖင့္သားသားမ်က္ႏွာကိုဖ်တ္ခနဲ႔ျမင္ေယာင္လာမိေတာ့ေၾကာက္ရြံ႔အားငယ္ေနသည့္ စိတ္တို႔ကို အကၡရာအတင္းပင္ေမာင္းထုတ္လိုက္သည္။
သားသားအတြက္..ဘာမဆို အကၡရာျဖတ္ေက်ာ္ရမည္။
စိတ္အားတင္းထားရင္း သားသားဓာတ္ပံုေလးကို အကၡရာထုတ္ၾကည့္မိသည္။ ဓာတ္ပံုထဲမွ သားသား၏ၾကည္လင္ေတာက္ပေသာ အျပံဳးတို႔က သူမစိတ္ကိုသက္သာရာရေစပါရဲ႔......
မမ.....အဆင္ေျပပါတယ္ သားရယ္
ဘယ္အရာကမ်ား... သားနဲ႔ခြဲခြာရျခင္းထက္
ပိုနာက်င္ေစမလဲ
ျပံဳးေနပါေနာ္......သား
ဘယ္လိုအေျခအေနမ်ိဳးျဖစ္ျဖစ္ မမေတာင့္ခံထားမယ္
လြမ္းဆြတ္နာက်င္ျခင္းတို႔ကာ ခါးသက္လြန္းလွသျဖင့္ မ်က္ရည္ေတြက တေပါက္ေပါက္က်လာရင္း.....
သူမအတင္းထိန္းခ်ဳပ္ထားသည့္အေၾကာက္တရားတို႔က လူးလြင့္ေနလ်က္.........
ရင္ဆိုင္ရမည့္မနက္ျဖန္တို႔သည္ ေျခာက္ျခားဖြယ္အတိႏွင့္...။
ဆက္ရန္
Unicode
~~မြနန်းစံတော်~~
အပိုင်း(၅)
အေးစိမ့်နေသည့်တောင်ပေါ်မြို့လေးက သူမကိုဆိတ်ငြိမ်စွာကြိုဆိုနေသည်။ နယ်မြေစိမ်းပေါ်သို့ ခြေချမိသည်နှင့် အားငယ်စိတ်လေးက အလိုလိုဝင်လာတော့၏။
"ဟိုရောက်ရင်မြင်းလှည်းတွေတွေ့လိမ့်မယ် အဆင်ပြေသလိုဌားပြီး မြနန်းစံတော်ကိုပို့ခိုင်းပါ သူတို့မင်းကိုလာကြိုမှာမဟုတ်ဘူး"
ယမ်းစက်ရှင်မှာသည့်စကားတို့ကို ပြန်ကြားယောင်ရင်း အက္ခရာအထုပ်လေးပိုက်ကာ မြင်းလှည်းရှာဌားရတော့သည်။
သိပ်မရှာလိုက်ရပါ..။ မြင်းလှည်းတစ်စီး သူမရပ်နေသည့်နားရောက်လာပြီး....
"ဘယ်သွားမလဲတူမ"
"ဟုတ်... မြနန်းစံတော်ကိုပို့ပေးပါရှင့်"
"ဘယ်ကို..."
သူမကိုအထူးအဆန်းလိုလုပ်ပြီး ထပ်မေးသဖြင့် အက္ခရာ ခေါင်းလေးညိတ်ပြလိုက်ရင်းနှင့်.....
"မြနန်းစံတော်ကို ပို့ပေးပါရှင့်"
မြင်းလှည်းသမားဦးလေးကြီးက သူမကိုအထူးအဆန်းလိုကြည့်ပြီးနောက် ဘာမှထပ်မပြောဘဲ နာရီကိုတစ်ချက်ကြည့်လိုက်ပြီး
"အင်း.. အချိန်တော့ရသေးတယ် ကဲသမီးတက် အချိန်နှောင်းသွားရင် သမီးမြင်းလှည်းဌားလို့ရမှာမဟုတ်တော့ဘူး"
မြင်းလှည်းသမားစကားကို နားမလည်သော်လည်း အက္ခရာ မြင်းလှည်းပေါ်တက်ပြီး ငြိမ်သက်စွာပင် လိုက်လာတော့သည်။ မြင်းလှည်းက
မြို့ပြင်ဖက်ဦးတည်းလာရင်း တဖြည်းဖြည်းနှင့်အိမ်ခြေတွေပြတ်လာကာ စိုက်ခင်းဥယျာဉ်တွေသာ တွေ့ရတော့သည်။
အင်း... ကြည့်ရတာ မြနန်းစံတော်က မြို့စွန်မှာသီးသန့်ရှိတယ်ထင်ပါ့.
အတွေးဖြင့် ရှုးခင်းတွေကို ငေးရင်းလိုက်ပါစဉ်
မြင်းလှည်းသမားဦးလေးက စိတ်ဝင်တစားမေးလာသည်။
"တူမလေးကမြနန်းစံတော်ကို ဘာသွားလုပ်မလို့လဲ"
"အက္ခရာက မြနန်းစံတော်ကကလေးနှစ်ယောက်ကို စာပြဖို့ရောက်လာတာပါ...ဦး"
"ဒါဆိုမြနန်းစံတော်မှာနေရမှာပေါ့ ငါ့တူမ ဒီဝန်းကျင်မြို့တွေက မဟုတ်ဘူးထင်တယ်"
"ဟုတ်..အက္ခရာ ရန်ကုန်ကလာခဲ့တာပါ"
"အော်..ဒါကြောင့် မြနန်းစံတော်ကိုလာရဲတာပေါ့ ဒီပတ်ဝန်းကျင်ကအကြောင်းသိတွေဆိုရင် မြနန်းစံတော်မှာနေဖို့တွေးတောင်တွေးမှာမဟုတ်ဖူးကွဲ့"
"ရှင်..."
"အိမ်း... ဘာပဲဖြစ်ဖြစ်ရောက်လာမှာတော့
မြနန်းစံတော်မှာ အစစအရာရာ ဂရုစိုက်ပါ"
ဦးလေးကြီး၏အထူးအဆန်းစကားကြောင့် နားမလည်စွာပြန်မေးရန်ပြင်လိုက်စဉ်မှာပင် မျက်ဝန်းတောင့်မှာဘွားခနဲ့ပေါ်လာသည်က ကုန်းမို့မို့ထက်တွင်တည်ရှိနေသော ကြီးမားထည်ဝါလွန်းသည့် အနီရင့်ရင့် ရဲတိုက်ကြီးတစ်ခု
ခမ်းနားလွန်းသောအိမ်ကြီးက မှိုင်းညှို့နေသော သဏ္ဍန်ကြောင့်စိတ်ခြောက်ခြားဖွယ်အတိနှင့်
ခြံရှေ့တွင်..မြင်းလှည်းကထိုးရပ်သွားပြီး
"မြနန်းစံတော်ကိုရောက်ပြီ ဦးအထဲထိမပို့တော့ဘူးနော် ဒီမှာပဲရပ်တော့မယ်"
"အော်..ဟုတ် ရပါတယ်"
ပစ္စည်းချပြီးငွေရှင်းပြီးသည်နှင့် နူတ်တောင်မဆက်နိုင်ဘဲ ခပ်သုတ်သုတ်ထွက်သွားသော မြင်းလှည်သမားကြောင့် အက္ခရာနားမလည်ခြင်းများစွာဖြင့် ကျန်ခဲ့ရသည်။
လူနှစ်ရပ်စာနီးပါးရှိသောအုတ်တံတိုင်းတွေ ကာထားသည့်စံအိမ်ကြီးက သီးခြားကမ္ဘာတစ်ခုလို
"မြနန်းစံတော်"
ခြံရှေ့တွင် ခမ်းနားစွာထွင်ထားသည့် စာတမ်းလေးကိုငေးရင်း အက္ခရာဘာလုပ်ရမှန်းမသိ
ကြောင်ပြီးရပ်နေမိသည်။
စံအိမ်နှင့်ခြံတံခါးကအဝေးကြီးရယ်...။အော်ခေါ်လည်း ကြားနိုင်မည်မထင်။ လူခေါ်ခေါင်းလေးကို လှည့်ပတ်ရှာနေမိစဉ်..
"ချွတ်... ချွတ်"
သစ်ရွက်ခြောက်တွေနင်းခြေမိသည့်ခြေသံကြောင့် အက္ခရာအထိတ်တလန့်နှင့်လှည့်ကြည့်မိတော့.....
"အမလေး.."
တုန်လူပ်စွာလန့်အော်မိသည်အထိ သစ်ပင်နောက်မှထွက်လာသည်က....
မီးလောင်ဒဏ်ရာဗလာပွနှင့်ဆံပင်ရူပ်ပွနေသော ခါးကိုင်းကိုင်းနှင့် အဘွားအိုတစ်ယောက်....
စူးရှနေသောမျက်ဝန်းအစုံတို့ကကြောက်ဖွယ်အတိပါလား
"လာပြန်ပြီလာ ဒီမကောင်းဆိုးဝါးအိမ်ထဲကို မဝင်နဲ့ လုံးဝမဝင်မိစေနဲ့... သွား အခုပြန်စမ်း"
"ဟို...ဟို"
သူမကိုစူးစိုက်ကြည့်ပြီးလက်ညှိုးထိုးကာ အက်ကွဲသံကြီးနှင့်ဆိုလိုက်သောကြောင့် အက္ခရာ
ကြောက်ကြောက်ရွံ့ရွံ့နှင့် ဘာလုပ်ရမှန်းမသိဖြစ်နေစဉ်မှာပင်....
"ငါသတိပေးတယ် ... နားမထောင်ရင်ညည်းထိုက်နဲ့ညည်းကံပဲ ဟိုမှာညည်းအတွက်အဖော်တွေအများကြီး ဟီးဟီး ငရဲသွားရင်တောင်လွတ်ဦးမယ် ဒီမှာညည်းလွတ်မှာမဟုတ်ဘူး သေကြစမ်း ဟီးဟီး......သေချင်ရင်သွားလေ ဟီး ဟီး"
သူမကို စူးစူးဝါးဝါးစိုက်ကြည့်ရင်း ခြောက်ခြားသံကြီးနှင့် ပြောချင်ရာပြောကာ အဘွားအိုကာအဝေးကို ပြေးထွက်သွားတော့သည်။ မြင်ကွင်းကနေပျောက်ကွယ်သွားသည့်ထိ အက္ခရာ ရင်တုန်မပြေသေး။
ကတုန်တယင်နှင့်ကြောက်ရွံ့စိတ်တွေ မပြေနိုင်ဖြစ်နေစဉ်...
"ဟိတ် မင်းဘယ်သူလဲ"
"အမလေး "
သံတံခါးကြားကနေ အသံနက်ကြီးထွက်လာတော့ ထိတ်လန့်စွာအော်မိပြန်၏။ အသားနက်နက် အရပ်ထောင်ထောင် မောင်းမောင်းနှင့် လူဘီးလူးကြီးတစ်ယောက်..
မျက်နှာမှာလည်း ဓားဒဏ်ရာ ကန့်လန့်ကြီးနှင့် သံတံခါးကြားကနေ ရုတ်တရက်ထွက်လာတော့ ထပ်ပြီးလန့်အော်မမိအောင် အက္ခရာစိတ်ကိုအတင်းထိန်းထားရင်း...
"ဟို....ကျွန်မ မြနန်းစံတော်မှာ စာသင်ဖို့ရောက်လာတာပါရှင်"
"အော်....ဆရာမလေးကို လာအထဲဝင် ပစ္စည်းတွေချထား ကျုပ်သယ်လာမယ်"
အက္ခရာခေါင်းလေးညိတ်ပြီး ကြောက်ကြောက်ရွံ့ရွံ့နှင့်ပင် ထိုလူမည်းကြီးဦးဆောင်ရာနောက် လိုက်ပါလာတော့၏။
မြနန်းစံတော်တွင်းခြေအချမှာပင် ရင်တစ်ခုလုံး လှပ်ခနဲ့။ တစ်စုံတရာအေးစက်ခြင်းတွေက ရင်ထဲ အကြောင်းပြချက်မရှိ တိုးဝှေ့လာလေသည်။
"ဧည့်ခန်းထဲ ခဏထိုင်စောင့်ပေးပါဆရာမ ကျုပ်သခင်ကြီးကိုဆရာမရောက်နေကြောင်းကို
အကြောင်းကြားပေးမယ်"
"ဟုတ်ကဲ့"
နန်းတော်တမျှခမ်းနားသည့်ဧည့်ခန်းထဲထိုင်ရင်း အားငယ်ကြောက်ရွံ့စိတ်တွေက ရင်ထဲကိန်းအောင်းနေလျက်...
မကြာပါ။ အိမ်ပေါ်ထက်မှဆင်းလာသည်က ခန့်ညားထည်ဝါသောအသွင်နှင့်အသက်(၃ဝ)ဝန်းကျင်ရှိသည့် လူတစ်ယောက်။
သူမရှေ့တည့်တည့်ဝင်ထိုင်လိုက်ပြီး...
"ဆရာမရောက်လာပြီကို ဆောရီးပါ ကျုပ်ဖက်က အလုပ်တွေရူပ်နေလို့ လာမကြိုနိုင်ဘူး"
"ဟုတ်..ရပါတယ်ရှင့်"
ထည်ဝါသောသွင်ပြင်နှင့်လိုက်ဖက်စွာ အသံကလည်း သြဇာပြင်းလှသည်။ အရှိန်အဝါပြင်းဟန်ရှိသော ထိုလူ၏အကြည့်အောက်တွင် အက္ခရာ ရဲရဲပင်အသက်မရူရဲ...
ထိုလူက ...ဘာကြောင်းမှန်းမသိပါ။ သူမကိုအတန်ကြာအောင်ပင် စူးစိုက်ကြည့်နေသဖြင့် အက္ခရာနေရခက်လှသည်။ အတော်လေးကြာမှ
"ဆရာမ နာမည်က..."
"အက္ခရာမေပါ....အက္ခရာလို့ပဲခေါ်လို့ရပါတယ်ရှင့်"
"ကောင်းပြီ..ကျုပ်နာမည်က စဝ်ခွန်မင်းမြတ် ဒီအိမ်ရဲ့အရှင်သခင်ပဲ ဆရာမစာသင်ရမှာက ကျုပ်သမီးနဲ့သားလေးပါ မိတဆိုးလေးတွေဆိုတော့ နည်းနည်းဆိုးလိမ့်မယ် သည်းခံပေးပါ"
"ဟုတ်ကဲ့ပါ..."
"လိုအပ်တာရှိရင် ကျုပ်ကိုအကုန်ပြောလို့ရတယ် ဒီအိမ်ရဲ့အရေးပါတဲ့လူတွေနဲ့ ကျုပ်မိတ်ဆက်ပေးမယ် အလုပ်သမားတွေများတော့ အားလုံးကို ဆရာမမှတ်မိနိုင်မှာမဟုတ်သေးဘူး နေသားကျလာရင်သိလာလိမ့်မယ်"
"ဟုတ်ကဲ့....."
"နန်းစိန် ကလေးနှစ်ယောက်ကိုသွားခေါ်ခဲ့ သခင်မလေးနဲ့သခင်လေးပါ ခေါ်လာခဲ့"
"ဟုတ်ကဲ့ပါ...သခင်ကြီး"
အမိန့်သံအဆုံး ဘေးနားကနန်းစိန်ဆိုသည့်အမျိုးသမီး ကျိုးနွံစွာထွက်သွားတော့ သူအကြည့်က အက္ခရာထံပြန်ရောက်လာပြီး
"ဆရာမကို ဒီအိမ်နဲ့ပတ်သတ်ပြီး စည်းကမ်းချက်တွေကျုပ်ပြောထားမယ် ဒီအိမ်မှာလွတ်လပ်သလိုနေနိုင်တယ် ဒါပင်မယ့် ကိုယ်နဲ့မဆိုင်တဲ့တစ်ချို့ကိစ္စတွေမှာ ဝင်မပါမိစေနဲ့ တားမြစ်ထားတဲ့နေရာတွေမသွားနဲ့ ဘယ်လိုကိစ္စဖြစ်ဖြစ် မသိချင်နဲ့ ဆရာမအလုပ်ကစာသင်ဖို့ပါ စာသင်ဖို့ကိစ္စတစ်ခုပဲအာရုံစိုက်ထားပါ ဒါဆိုရင် မြနန်းစံတော်က ဆရာမအတွက်ဘေးကင်းပြီးလုံခြုံလိမ့်မယ်"
"ရှင်..."
"အကောင်းဆုံးကကိုယ့်စည်းနဲ့ကိုယ်နေပါ မဆိုင်တဲ့ကိစ္စတွေ ဘာပဲဖြစ်ဖြစ်လုံးဝမစပ်စုနဲ့ ဒါကျုပ်ဖက်ကတားမြစ်ထားတဲ့စည်းကမ်း ဆရာမဖက်ကစည်းဖောက်ခဲ့ရင် ဖြစ်လာမယ့်ဘယ်လိုကိစ္စမျိုးမဆို ကျုပ်တာဝန်ယူမှာမဟုတ်ဘူး"
နားလည်ရခက်သည့်စကားအတွက် စိတ်ထဲမတင်မကျ ခံစားမိသော်လည်း အက္ခရာခေါင်းလေး ညိတ်လိုက်ပြီး
"ဟုတ်ကဲ့ပါ...မြနန်းစံတော်က စည်းကမ်းတွေအားလုံး အက္ခရာလိုက်နာပါ့မယ်"
"ပြောတဲ့အတိုင်းဖြစ်ဖို့ ကျုပ်ဖက်ကလည်းမျှော်လင့်ပါတယ်"
အဓိပ္ပယ်တစ်မျိုးသက်ရောက်နေသည့် စကားအတွက် သူမစိတ်ထဲမလုံမလဲခံစားမိသည်။ မြနန်းစံတော်ကို သူမဘာအတွက်ရောက်လာသလဲ...
အတွေးနှင့်တင်စိတ်တွေလေးလံသွားမိသည်။
"ကိုကိုကြီးခေါ်တယ် ဆိုလို့"
ချိုမြသောအသံနှင့်အတူရောက်လာသည်က ဖွေးစွတ်နေသောအသားအရည်နှင့် မိန်းမချောလေးတစ်ယောက်။
သို့သော်ဝှီးချဲလေးနှင့်။ သူမနှင့်အတူပါလာသည်က ဂျစ်ကန်ကန်မျက်နှာပေးနှင့်ချစ်စဖွယ် ကလေးနှစ်ယောက်...
"အင်း ခွန်းခွန်းတို့ကိုစာသင်မယ့်ဆရာမရောက်နေတယ် မိတ်ဆက်ပေးမလို့...ဒါနဲ့ နင့်အစ်ကိုလေးရော"
"ကိုလေး အိမ်မှာမရှိဘူးကိုကြီး...မြို့ထဲသွားတယ် ထင်တယ်"
"ဘယ်သောမှအိမ်ကပ်တယ်မရှိဘူး တော်တော့်ကို စည်းကမ်းပျက်လာတယ်"
အလိုမကျသံနှင့်သူ့စကားအဆုံး ကောင်မလေး မျက်နှာလေးညှိုးသွားရှာသည်။ အားလုံးလည်းတိတ်ဆိတ်လို့....
ကြည့်ရသည်မှာ သခင်ကြီးဆိုသည့်လူကို အားလုံးကြောက်ရွံ့ရပုံပ်ါသည်။ ခေါင်းတောင်မမော့ရဲကြပါ။
သူမရော ဘာထူးလဲ။ သူ့အရှိန်အဝါအောက်မှာ တုတ်တုတ်မျှတောင် မလုပ်ရဲ။ တစ်ကိုယ်လုံးလည်း အေးစက်နေတော့သည်။
"ဆရာမ ဒါကျုပ်ညီမလေး နန်းသုန္နရီ မြင်တဲ့အတိုင်းပဲ လှေကားပေါ်ကပြုတ်ကျပြီးကတည်းက ဝှီးချဲပေါ်ရောက်နေတယ် သုန္နရီ ဒါခွန်းခွန်းတို့ကို စာပြမယ့်ဆရာမ အက္ခရာမေ"
"အို......စိတ်မကောင်းလိုက်တာရှင်"
သူမစကားကြောင့် သုန္နရီ မချိပြုံးလေးပြုံးရှာသည်။ ထို့နောက်ထူးဆန်းသည့်အကြည့်ဖြင့် သူမကို ငေးစိုက်ကြည့်ရင်း...
"ရပါတယ် သုန္နရီအတွက်ကနေသားကျနေပါပြီ ဒါနဲ့ ဆရာမအရမ်းချောတာပဲ သုန္နရီတောင်ငေးရတယ်"
"ရှင်...ဟို..အဲ့လောက်လည်းမဟုတ်ပါဘူး"
"ဟုတ်ပါတယ် ဘာဖြစ်ဖြစ် ဆရာမရောက်လာတော့ သုန္နရီအဖော်ရတဲ့အတွက် အရမ်းဝမ်းသာမိတာပဲ ခွန်းခွန်းတို့ကိုလည်းလက်ထဲအပ်ပါတယ်"
"ဟုတ်ကဲ့ စိတ်ချပါ အက္ခရာအကောင်းဆုံး စောင့်ရှောက်ပါ့မယ်"
နွေးထွေးပျူငှာဟန်ရှိသော နန်းသုန္နရီကြောင့် အက္ခရာ စိတ်သက်သာရာမိတာအမှန်ပင်။ သူမတို့နှစ်ယောက်ကိုကြည့်ပြီး သခင်ကြီးစဝ်ခွန်မင်းမြတ်က ခေါင်းတစ်ချက်ညိတ်ပြီး..
"ဒါကဆရာမ စာသင်ရမယ့်ကျုပ်သားနဲ့သမီးပဲ စိုင်းခွန်းစဝ်နဲ့နန်းသုသံသာ ခွန်းခွန်းနဲ့သုသုလို့ပဲခေါ်ပါ အမေနဲ့မနေခဲ့ရတော့ ကလေးတွေကဆိုးလိမ့်မယ် "
"ဟုတ်ကဲ့ပါ... ကလေးတွေကချစ်ဖို့ကောင်းလိုက်တာ"
တကယ်ပင်ချစ်ဖို့ကောင်းလွန်းလှသဖြင့် အက္ခရာအပြုံးလေးဖြင့် ဆိုလိုက်သည့်တိုင် ကလေးနှစ်ယောက်က သူမကိုအလိုကျဟန်မတူ။ ခွန်းခွန်းက အလိုမကျစွာမျက်နှာလွဲလိုက်သည့်တိုင် သုသုကတော့ သူမကိုခါခါသီးသီးဖြင့်စူးစူးလေးစိုက်ကြည့်နေပါရဲ့..........
အက္ခရာ ရင်ထဲနားမလည်နိုင်ဖြစ်သွားရသည်။ဘာလို့ကလေးတွေက သာမာန်ကလေးဆိုးနှင့်မတူဘဲထူးဆန်းစွာသူမပေါ် ခါခါသီးသီးဖြစ်နေပါလိမ့်........။
ကလေးနှစ်ယောက်အပြုအမူကို စစ်ခွန်မင်းမြတ်မသိကျွံးပြုလိုက်ပြီး
"ဟုတ်ပြီ...ဒီနေ့တော့ဒီလောက်ပဲတော်ပြီ ကျန်တာနောက်ရက်မှဆက်ပြောမယ် ဆရာမလည်း ခရီးပန်းလာတယ် အနားယူလိုက်ဦး ကျုပ်လည်းလုပ်စရာရှိတယ်"
"ဟုတ်ကဲ့"
"နန်းစိန် ဆရာမပစ္စည်းတွေသယ်ပြီးဆရာမ နေရမယ့်အခန်းပြပေးလိုက် ငါအပေါ်မှာနားဦးမယ် အရေးကြီးကြီး မကြီးကြီးလာမခေါ်နဲ့ "
"ဟုတ်ကဲ့ပါ သခင်ကြီး"
"သုန္နရီကလေးတွေကိုအခန်းထဲပို့ပြီးသားနဲ့
ကိုကြီး နားနေခန်းထဲခဏလာခဲ့ပါ"
"ဟုတ်ကဲ့..ကိုကြီး"
သူ့အမိန့်သံအောက်မှာအားလုံးက ပြားပြားဝပ်လို့ပါလား။ ဘယ်သူမှတုတ်တုတ်မျှမလုပ်ရဲ။ မှာကြားပြီးသည်နှင့် သခင်ကြီးထွက်သွားသလို အားလုံးကိုယ်စီထွက်သွားတော့ ဧည့်ခန်းထဲတွင် သူမနှင့်နန်းစိန်သာကျန်ရစ်ခဲ့သည်။
နန်းစိန်က သူမအထုပ်အပိုးတွေကိုဆွဲမပြီး
"နန်းစိန်နောက်လိုက်ခဲ့ပါ ဆရာမလေးကို အခန်းလိုက်ပြပေးပါမယ်"
"ဟုတ်ကဲ့"
နန်းစိန်ခေါ်ဆောင်ရာနောက်လိုက်လာရင်း အမျိုးအမည်မသိသောခံစားချက်တို့ဖြင့် သူမစိတ်တွေခြောက်ခြားနေမိသည်။ အခန်းတောင့်တစ်ခုတွင် နန်းစိန်ရပ်လိုက်ပြီး တံခါးဖွင့်လိုက်သည်။ ခမ်းနားလှပသော အိပ်ခန်းတစ်ခု.....။
နန်းစိန် ပစ္စည်းတွေကိုနေရာချလိုက်ပြီးနောက်
"ဒါ ဆရာမနေရမယ့်အခန်းပဲ ခွန်းခွန်းတို့ကအောက်မှာပဲနေတော့ ဆရာမလေးကိုအောက်ထပ်မှာပဲ အခန်းချပေးဖို့သခင်ကြီးအမိန့်ပေးထားတယ် "
"ဟုတ်အက္ခရာ အဆင်ပြေပါတယ်"
"တစ်ခုခုလိုအပ်တာရှိခဲ့ရင် ခေါင်းရင်းတောင့်က ဘဲလ်ကိုနှိပ်လိုက်ပါ တစ်ယောက်ယောက်လာလုပ်ပေးလိမ့်မယ်"
"ဟုတ်ကဲ့ပါ"
"ဒါဆို နန်းစိန်သွားတော့မယ်"
အေးစက်စက်မျက်နှာနှင့်နန်းစိန်ထွက်သွားတော့ အက္ခရာ စိတ်ညှိုးငယ်စွာကျန်ခဲ့သည်။ မျှော်လင့်မထားမိသည်အထိ သူမအတွက်ပြင်ဆင်ထားသည့်အခန်းက ခမ်းနားသေသပ်လှသော်လည်း နွေးထွေးခြင်းတွေကင်းမဲ့လို့ အေးစက်စက်နှင့် သူမကိုဆီးကြိုနေသည်။ ထို့ပြင်တစ်စုံတရာရှိနေသယောင်ခံစားရသည့်အသိက ဆိုးဝါးလွန်းလှသည်။
မွေ့ယာပေါ်လှဲချလိုက်ရင်း ကြုံတွေ့ရသည့်အထူးအဆန်းအဖြစ်တို့က မတွေးဘဲခေါင်းထဲဝင်လာသည်။
မြင်းလှည်းသမား၏ ထူးဆန်းသောအပြုအမူ
ကြောက်မက်ဖွယ်အဖွားအို၏ခြောက်ခြားဖွယ်စကား....
ပြီးတော့ အရယ်အပြုံးကင်းမဲ့သော အေးစက်စက်မျက်နှာနှင့် မြနန်းစံတော်ကလူများ..
အရာအားလုံးက နားလည်ရခက်စွာထူးဆန်းလွန်းနေသည်။ သခင်ကြီးစဝ်ခွန်မင်းမြတ်၏တင်းကျပ်သောသတိပေးစကားတို့ကို ပြန်ကြားယောင်ရင်း အက္ခရာလေးတွဲ့စွာသက်ပြင်းချမိသည်။
ခြောက်ခြားဖွယ်အတိနှင့်ဤစံအိမ်ကြီးတွင် နှင်းဆီဆူးဆိုသောမိန်းကလေးကို သူမမည်သို့ရှာဖွေရမည်နည်း။
အတွေးတို့ဖြင့် စိတ်တို့ကမွန်းကျပ်နေမိ၏။ စိတ်ပင်ပန်းလူပင်ပန်းနှင့် သူမမှေးခနဲ့အိပ်ပျော်သွားမိစဉ်ခဏ....
"အင်း... ဟင်း"
နားထဲသဲ့သဲ့ကြားလိုက်ရသည်က ညည်းသံတစ်ခု။ ထိတ်ခနဲ့ဖြစ်သွားသည့်စိတ်နှင့် အက္ခရာကိုယ့်ကိုကိုယ် အတင်းနိူးထမိသည်။
နိုးတစ်ဝက် မနိုးတစ်ဝက်အနေအထားတွင် မျက်ဝန်းတောင့်ထဲ ရိပ်ခနဲ့မြင်လိုက်ရသည်က
အဖြူအရိပ်လေးတစ်ခု ..
"အား...."
ကြောက်လန့်တကြားနှင့် အတင်းရုန်းကန်ရင်း သူမအထိတ်တလန့်နိုးလာတော့ အခန်းကြီးက မှောင်မဲတိတ်ဆိတ်လို့ ။ ကပျာကယာနှင့် မီးကိုဖွင့်ကြည့်တော့ ဘာမှမရှိ.....
မီးရောင်အောက်တွင်အရာအားလုံးကာ ခြောက်ခြားဖွယ်တိတ်ဆိတ်နေ၏။ သို့တိုင်ကြောက်ရွံ့တုန်လှုပ်သည့်စိတ်က မပြယ်နိုင်သေး။ သူမအိပ်မက်.. မက်နေသလား
ထင်ယောင်ထင်မှား.. ဖြစ်နေသလား
ကြောက်ရွံ့အားငယ်သည့်စိတ်တို့ဖြင့် မျက်ရည်တို့ကပေါက်ခနဲ့။ တစ်စုံတစ်ရာက ငိုကြေးနေသည့်သူမကို စောင့်ကြည့်နေမှာလား...
ထင်ယောင်ထင်မှားအတွေးတို့နှင့်အတူ အားငယ်ကြောက်ရွံ့စိတ်တို့က ရင်ထဲအလုအယက် တိုးဝှေ့လာတော့သည်။
ဒီပုံစံနဲ့မြနန်းစံတော်မှာဘယ်လိုနေထိုင်သွားမလဲ
အတွေးဖြင့်သားသားမျက်နှာကိုဖျတ်ခနဲ့မြင်ယောင်လာမိတော့ကြောက်ရွံ့အားငယ်နေသည့် စိတ်တို့ကို အက္ခရာအတင်းပင်မောင်းထုတ်လိုက်သည်။
သားသားအတွက်..ဘာမဆို အက္ခရာဖြတ်ကျော်ရမည်။
စိတ်အားတင်းထားရင်း သားသားဓာတ်ပုံလေးကို အက္ခရာထုတ်ကြည့်မိသည်။ ဓာတ်ပုံထဲမှ သားသား၏ကြည်လင်တောက်ပသော အပြုံးတို့က သူမစိတ်ကိုသက်သာရာရစေပါရဲ့......
မမ.....အဆင်ပြေပါတယ် သားရယ်
ဘယ်အရာကများ... သားနဲ့ခွဲခွာရခြင်းထက်
ပိုနာကျင်စေမလဲ
ပြုံးနေပါနော်......သား
ဘယ်လိုအခြေအနေမျိုးဖြစ်ဖြစ် မမတောင့်ခံထားမယ်
လွမ်းဆွတ်နာကျင်ခြင်းတို့ကာ ခါးသက်လွန်းလှသဖြင့် မျက်ရည်တွေက တပေါက်ပေါက်ကျလာရင်း.....
သူမအတင်းထိန်းချုပ်ထားသည့်အကြောက်တရားတို့က လူးလွင့်နေလျက်.........
ရင်ဆိုင်ရမည့်မနက်ဖြန်တို့သည် ခြောက်ခြားဖွယ်အတိနှင့်...။
ဆက်ရန်