"Οι οδηγίες του γιατρού είναι συγκεκριμένες κύριε, θα πρέπει να μείνετε εδώ το βράδυ για να σας έχουμε υπό παρακολούθηση."
Η νοσηλεύτρια έβγαλε ένα ηλεκτρονικό θερμόμετρο από το τσεπάκι της ποδιάς της και το κράτησε σε απόσταση αναπνοής από το μέτωπο μου.
"Μα για τρία ράμματα στο φρύδι, αυτό είναι παράλογο!" διαμαρτυρήθηκα δοκιμάζοντας να σηκώσω αυτό το φρύδι. Ο πόνος με έκανε να μορφάσω και εγκατέλειψα την προσπάθεια στα μισά της.
"Είναι για τη διάσειση", είπε δείχνοντάς μου τον επίδεσμο που κάλυπτε ένα μέρος του κεφαλιού μου και μισό του μετώπου μου. Το θερμόμετρο έκανε έναν χαρακτηριστικό ήχο και εκείνη σημείωσε τη θερμοκρασία μου στο φύλλο ασθενούς.
"Υποψία διάσεισης", τη διόρθωσα σηκώνοντας το δάχτυλο. "Άλλωστε αισθάνομαι...εμ...περίφημα", συμπλήρωσα κοιτάζοντας τη Λία που με κοιτούσε με το ίδιο χαζό βλέμμα που αισθανόμουν ότι είχα και εγώ ζωγραφισμένο στο πρόσωπο μου. Της χαμογέλασα δειλά και έκανε και αυτή το ίδιο κοκκινίζοντας.
Η νοσηλεύτρια έβγαλε ένα πιεσόμετρο και το πέρασε στο χέρι μου ρίχνοντάς μου ένα λοξό βλέμμα.
"Δεν είναι απλό πράγμα η διάσειση, κύριε. Το νοσοκομείο κάνει ό,τι καλύτερο για να σας κρατήσει ασφαλή."
Πίεσε μηχανικά τη φούσκα του πιεσόμετρου έως ότου η επιχειρίδα να αρχίσει να σχηματίζεται γύρω από το μπράτσο μου, σφίγγοντάς με.
"Δεν αντιλέγω και πραγματικά δεν έχω κανένα παράπονο από τη έως τώρα νοσηλεία μου, μα στο σπίτι μου θα αισθάνομαι περισσότερο ασφαλής και...άνετος."
Στράφηκα πάλι προς τη Λία που συνέχιζε να με κοιτάει με το ίδιο χαζοχαρούμενο βλέμμα. Χαμογέλασα ντροπαλά.
"Μου είναι δύσκολο να μείνω εδώ. Δεν έχω καν...καν...τα προσωπικά μου αντικείμενα, καθαρά ρούχα...", έριξα μια στιγμιαία ματιά στον ξεραμένο φιδέ που είχε κολλήσει πάνω στο μπλουζάκι μου όταν αγκάλιασα τη Λία,"οδοντόβουρτσα...εμ...οδοντόκρεμα...αποσμητικό..."
Της έριξα άλλο ένα ντροπαλό χαμογελάκι το οποίο έσπευσε να ανταποδώσει.
"Σε νοσοκομείο βρίσκεστε κύριε, όχι σε ξενοδοχείο πέντε αστέρων."
Το πιεσόμετρο ξεφούσκωσε κάνοντας έναν θόρυβο και η νοσηλεύτρια σημείωσε πάλι τις τιμές στο φύλλο ασθενούς.
Κούνησα το κεφάλι μου απογοητευμένος. Δεν ήθελα να περάσω τη βραδιά στο νοσοκομείο. Δεν ήθελα να ξαπλώσω σε αυτό το άβολο, μεταλλικό, στενό κρεβάτι, με τα ίδια ρούχα που φορούσα όλο το απόγευμα, πασαλειμμένα και από πάνω με βερμιτσέλι κακής ποιότητας. Δεν ήθελα να φαίνομαι άρρωστος και αδύναμος.
Ήθελα να είμαι στο σπίτι μου, καθαρός και μοσχοβολιστός και να την έχω στην αγκαλιά μου όλη νύχτα.
Η Λία πλησίασε τη νοσηλεύτρια και τη βοήθησε να μετακινήσει το τροχήλατο με το φαγητό προς το μέρος μου. Σήκωσα αμυντικά τα χέρια.
"Αυτό το πράγμα δεν το βάζω στο στόμα μου", δήλωσα πεισματικά σπρώχνοντας το καροτσάκι. Το είχα ήδη στα ρούχα μου να κολλάει, δεν το ήθελα και στο στομάχι μου.
"Μην κάνετε σαν παιδί κύριε. Έχω τέσσερα στο σπίτι να ταΐζω, μη νομίζετε ότι θα κολλήσω σε άλλο ένα." Η νοσηλεύτρια βούτηξε το κουτάλι μέσα στη σούπα, πήρε μια γεμάτη γουλιά και την πλησίασε στο στόμα μου.
Ζούληξα το κεφάλι μου πίσω στα μαξιλάρια σηκώνοντας το χέρι.
"Αφήστε εμένα καλυτέρα", είπε η Λία και χώθηκε ανάμεσα μας αρπάζοντας το κουτάλι από το χέρι της. "Ξέρετε, δεν είναι ότι είναι και του θανατά, είμαι σίγουρη πως αν μιλήσουμε με το γιατρό θα μας αφήσει να φύγουμε με κάποιες προφυλάξεις."
Η νοσοκόμα την κοίταξε σαν να την έβλεπε πρώτη φορά.
"Εσείς ποια είστε; Είστε συγγενής;"
"Είμαι η-"
"Είναι το κορίτσι μ-", κοίταξα τη Λία σοκαρισμένος από αυτό που παραλίγο να ξεστόμιζα. Μήπως είχα όντως πάθει διάσειση;
"...εμ εννοώ, είναι το κορίτσι, δηλαδή η κοπέλα που έχω στο γραφείο, ή βοηθός μου δηλαδή, ναι, η βοηθός μου!"
Η νοσοκόμα γέλασε πονηρά όσο η Λία, κατακόκκινη πλέον, έδειχνε απασχολημένη ανακατεύοντας τη σούπα.
"Μάλιστα! Τέλος πάντων, αν επιμένετε να φύγετε, θα πρέπει να υπογράψετε ένα ειδικό έντυπο διακοπής νοσηλείας για να πάρετε πειθαρχικό εξιτήριο."
Γνέψαμε και οι δύο.
"Εσείς πηγαίνετε στον πρώτο, στη γραμματεία να συμπληρώσετε τη φόρμα και εγώ θα ενημερώσω το γιατρό", είπε στη Λία.
Ύστερα γύρισε πάλι προς το μέρος μου: "Αλλά να γνωρίζετε πως θέλει μεγάλη προσοχή. Θα πρέπει να σας ξυπνάει το...κορίτσι σας, η βοηθός σας δηλαδή, ανά μια - άντε δύο ώρες το πολύ. Και αν παρατηρήσετε κανένα σύμπτωμα όπως έντονη κεφαλαλγία, τάση για εμετό, ζαλάδα μας καλείτε αμέσως! Φυσικά περιττό να αναφέρω πως δεν κάνουμε τρέλες απόψε! Συνίσταται ξεκούραση και ηρεμία!"
Την ευχαριστήσαμε και οι δύο και η Λία έσπευσε να κατέβει στον πρώτο για να συμπληρώσει τα χαρτιά.
"Να σας ρωτήσω κάτι;" είπα στη νοσηλεύτρια όταν μείναμε μόνοι.
"Βεβαίως, πείτε μου."
Έβηξα δύο τρεις φορές για να καθαρίσω το λαιμό μου και έγειρα προς το μέρος της μιλώντας χαμηλόφωνα.
"Όταν λέτε...εμ...τρέλες...τι ακριβώς εννοείτε;"
****
Σαν να υπήρχε μεταξύ μας μια βουβή, κοινή συμφωνία, δε συζητήσαμε καθόλου το ενδεχόμενο να μπούμε στην ίδια μπανιέρα μαζί και δε νομίζω να το κάναμε τουλάχιστον για κάποιο διάστημα. Έτσι, σεβόμενη την κατάστασή μου με άφησε να κάνω πρώτος ντους και στη συνέχεια μπήκε εκείνη.
Άνοιξα το πρώτο συρτάρι της ντουλάπας και βούτηξα βιαστικά ένα μαύρο εφαρμοστό μποξεράκι από μέσα το οποίο και φόρεσα χοροπηδώντας στο ένα πόδι.
Βιαζόμουν.
Κοιτάχτηκα στον καθρέπτη. Μήπως ήταν πολύ εφαρμοστό; Μήπως ήταν ανάρμοστο να εμφανιστώ έτσι; Μήπως ήταν πιο σωστό να βάλω πυτζάμες ή το κάτω μέρος μιας φόρμας;
Άνοιξα το δεύτερο συρτάρι και έβγαλα το κάτω μέρος μιας πυτζάμας και μετά το τρίτο συρτάρι και τράβηξα μια φόρμα και τα πρόβαρα εναλλαξ, εν τάχει.
Το νερό στο μπάνιο έτρεχε, ας ελπίσουμε πως ήταν από αυτές που κάνουν δέκα ώρες στο ντους.
Κοιτάχτηκα πάλι στον καθρέπτη. Όχι, όχι, έμοιαζα σαν αυτούς που διαφημίζουν την ανδρική ένδυση στα φυλλάδια του LIDL. Τα έβγαλα γρήγορα και τα έχωσα πίσω στη θέση τους χωρίς να μπω στον κόπο να τα διπλώσω.
Θα έμενα με το εφαρμοστό. Απλώς θα έριχνα το σεντόνι λίγο από πάνω για καμουφλάζ.
Ξάπλωσα σε ημικαθιστή θέση στο κρεβάτι για να προετοιμαστώ. Σταύρωσα τα χέρια κάτω από το στήθος και έβαλα το ένα πόδι πάνω στο άλλο. Ξεσταύρωσα τα χέρια και έριξα ένα μικρό κομμάτι σεντονιού πάνω μου, ίσα-ίσα για να μη φαίνεται ότι θέλω να προκαλέσω.
Ξανασταύρωσα τα χέρια και πήρα μια βαθειά αναπνοή.
Το νερό έτρεχε ακόμα.
Τη σκέφτηκα γυμνή μέσα στο ντους, το νερό να παρασέρνει τις σαπουνάδες από το βελούδινο κορμί της, το....
Το εσωτερικό του εφαρμοστού εσωρούχου μου αναδεύτηκε, κάνοντας αισθητή την παρουσία του. Τράβηξα πανικόβλητος όλο το σεντόνι από πάνω και το πατήκωσα.
Αναθεμά σε!
Άκουσα τη βρύση να κλείνει και μετά από λίγο τη γυάλινη πόρτα του ντους να ανοίγει.
Ξεφύσηξα. Ήρθε η ώρα!
Έβαλα τα χέρια στο πρόσωπό μου και πήρα βαθειές ανάσες. Τέτοιο άγχος είχα να νοιώσω από τότε που έδινα πανελλήνιες. Που ακόμα και τότε τα πράγματα ήταν ελαφρώς καλύτερα γιατί δεν τον είχα σηκωμένο.
Η πόρτα του μπάνιου άνοιξε και ένα κύμα υδρατμών ξεχύθηκε σαν ομίχλη από το άνοιγμα, ακολουθούμενο από τη μυρωδιά αφρόλουτρου.
Ξεροκατάπια και ζούληξα πάλι το σεντόνι. Αντίσκηνο το είχα κάνει.
Ξεπρόβαλε αργά φορώντας το μπουρνούζι μου και με κοίταξε χαμογελώντας. Τα μαλλιά της έτσι όπως ήταν βρεγμένα, έσταζαν ρυθμικά στο ξύλινο πάτωμα και καθόλου δε με ένοιαζε.
Ήταν πανέμορφη.
Με πλησίασε σιωπηλή.
Ένοιωθα τους παλμούς μου να εκτοξεύονται σε κάθε της βήμα.
Πάτησα το σεντόνι από πάνω μου λίγο πιο δυνατά και άφησα το χέρι μου από πάνω δήθεν χαλαρά.
"Σταύρο...", είπε και κάθισε δίπλα μου.
Ανασηκώθηκα ελαφρώς για να της κάνω χώρο. Ήρθε και κόλλησε το γοφό της δίπλα στη λεκάνη μου.
"Ξέρεις απόψε κατάλαβα πολλά...", άρχισε να λέει κοιτάζοντάς με βαθιά μέσα στα μάτια.
Πήρα τα χέρια της και τα έφερα στο στόμα μου περιμένοντας με αγωνία να ακούσω. Ήθελα να μου πει ότι ένοιωθε όπως εγώ. Ήθελα να ακούσω ότι είναι τρελή και παλαβή για μένα. Ότι δεν μπορεί να κοιμηθεί τα βράδια, ότι με σκέφτεται από το πρωί ως το βράδυ, ότι δεν μπορεί να ζήσει μακριά μου...
"Νομίζω πως...", είπε, "νομίζω πως ο Διονύσης είναι ψυχικά άρρωστος!"
Ο Διονύσης;
Όντως τώρα;
Ο Διονύσης;
Είχε μόλις βγει από το μπάνιο μου, φορώντας μόνο το μπουρνούζι μου και ήθελε να μιλήσουμε για το Διονύση;
Αρκετά ανέχτηκα. Και η υπομονή είχε τα όρια της.
Την τράβηξα απότομα πάνω μου αδιαφορώντας για τα βρεγμένα της μαλλιά.
Σε λίγο άλλωστε θα την έκανα ολόκληρη μούσκεμα.
Έβγαλε μια μικρή κραυγή ενθουσιασμού πρωτού σταματήσει χιλιοστά μακριά από τα χείλη μου δαγκώνοντας τα δικά της.
Έβαλα το χέρι μου στη μέση της γραπώνοντάς την, ενώ με το άλλο της παραμέρισα μια βρεγμένη τούφα από το πρόσωπο της.
"Ξέρεις...είσαι η πιο ηλίθια γυναίκα που έχω γνωρίσει ποτέ", της ψιθύρισα.
Χαμογέλασε.
"Κι εσύ όμως, είσαι ο μεγαλύτερος βλάκας", είπε μειδιώντας.
Την έσφιξα πιο δυνατά πάνω μου.
Ήμουν σίγουρος ότι το σεντόνι δεν παρείχε καμία προστασία πλέον.
Ακούμπησα τα χείλη μου πάνω στα δικά της και έκλεισα τα μάτια μου.
Η στιγμή που ονειρευόμουν έφτασε.
Άνοιξε τα χείλη της για να μου δώσει πρόσβαση ενώ της ξέφευγε ένας βαθύς αναστεναγμός.
Αυτό ήταν. Δεν ήθελα τίποτα άλλο.
Την άρπαξα δυνατά και άρχισα να τη φιλάω αχόρταγα ενώ εκείνη παραμέριζε με το ένα χέρι το σεντόνι και με το άλλο έλυνε με αξιοθαύμαστη δεξιοτεχνία τη ζώνη από το μπουρνούζι.
Πόσα ταλέντα είχε!
"Είσαι σίγουρος ότι κάνει;" μουρμούρισε μέσα από τα φιλιά.
Της έβγαλα το μπουρνούζι και το πέταξα στο πάτωμα.
"Το συνιστά και ο γιατρός!", της απάντησα και της δάγκωσα το πηγούνι.
Μου κατέβασε το εσώρουχο χρησιμοποιώντας το πόδι της και την έριξα στο κρεβάτι ξαπλώνοντας πάνω της.
"Λία δεν υπάρχει τίποτα", είπα φιλώντας το λαιμό της, "τίποτα", φιλώντας το στήθος της, "τίποτα", φιλώντας την κοιλιά της, "που να με κάνει να σταματήσω αυτό που κάνω τώρα..."
"Αχ ναι Σταύρο...μη σταματάς", βόγκηξε και με έσπρωξε πιο κάτω πατώντας το κεφάλι μου.
Ένας οξύς πόνος διαπέρασε το σημείο που με ακούμπησε και διέτρεξε όλο το κορμί μου παραλύοντάς με.
Διπλώθηκα στα δύο και ένοιωσα σαν να με έχουν πετάξει στη θάλασσα από δέκα μέτρα ύψος.
"Σταύρο! Σταύρο!", την άκουσα να φωνάζει καθώς βυθιζόμουν.