Seharum Bunga Jasmine

By ayushahnira

5.1K 157 18

Pertemuan tidak disangka antara Zahin Hazrin dan Jasmine Farisha di majlis pengkebumian menimbulkan bibit cin... More

Bab 1
Bab 2
Bab 3
Bab 4
Bab 5
Bab 6
Bab 7
Bab 8
Bab 9
Bab 10
Bab 11
Bab 12
Bab 13
Bab 14
Bab 15
Bab 16
Bab 17
Bab 18
Bab 19
Bab 20
Bab 21
Bab 22
Bab 23
Bab 24
Bab 25
Bab 26
Bab 27
Bab 28
Bab 29
Bab 30
Bab 31
Bab 32
Bab 33
Bab 34
Bab 35
Bab 36
Bab 37
Bab 38
Bab 39
Bab 40
Bab 41
Bab 42
Bab 43
Bab 44
Bab 45
Bab 46
Bab 47
Bab 48
Bab 49
Bab 50
Bab 51
Bab 52
Bab 53
Bab 54
Bab 55
Bab 56
Bab 57
Bab 59
Bab 60
Bab 61
Bab 62
Bab 63
Bab 64

Bab 58

76 2 0
By ayushahnira

Sumayyah menyentuh bahu Jasmine yang sedang termenung di dapur itu. Jasmine terkejut. Dia menoleh ke sisi.

"Su? Terkejut aku!" Ucap Jasmine.

"Sorry. Boleh aku duduk?"

Jasmine tersenyum nipis.

"Duduk jelah. Rumah kau jugak kan?"

Sumayyah duduk di sisi Jasmine.

"Kau buat apa seorang-seorang dekat dapur ni?" Soal Sumayyah.

"Saja, ini je tempat yang aku suka."

Sumayyah mengerutkan dahinya.

"Maksud kau?"

"Kak Dayah pernah cakap kat aku yang arwah Lily dulu suka sangat duduk dekat dapur ni. Hazrin pun selalu ada dekat sini. So, aku pun nak selalu ada dekat sini. Dengan itu, aku rasa dekat sangat dengan diorang." Ujar Jasmine.

"Tapi, kita masih belum pasti yang Hazrin betul-betul dah tak ada kan, Min?"

"Ya, aku tahu. Aku cuma dah tak nak berharap, Su. Aku rasa angan-angan aku tu tinggi sangat."

Sumayyah memandang wajah sahabat baiknya itu.

"Kau jangan cakap kat aku yang kau dah putus asa, Min. Kau dah mengalah ke?"

Jasmine menggeleng perlahan.

"Tak, Su. Aku bukan dah putus asa, aku bukan mengalah. Aku cuma dah belajar untuk redha. Setahun setengah dah, Su. Langsung tak ada khabar berita. Aku tak nak aku makin sakit. Hazrin pun mesti tak nak aku macam tu. Kalau dia ada dekat sini, dia mesti akan suruh aku hidup macam biasa."

Sumayyah angguk.

"Aku bangga dengan kau, Min. Kau memang seorang wanita yang kuat. Aku tak tahu la macam mana kalau aku yang berada kat tempat kau sekarang. Entah dah gila agaknya aku."

Jasmine tersenyum nipis.

"Aku kuat sebab korang ada dengan aku. Kalau korang semua tak ada, aku rasa aku pun dah gila agaknya!"

Sumayyah tergelak kecil.

"Aku suka tengok kau dah kembali senyum macam ni. Baru la comel biras aku ni!" Ujar Sumayyah sambil mencubit pipi Jasmine.

"Su!" Jasmine geram.

Sumayyah gelak lagi.

"Sorry, sorry. Siapa suruh comel sangat? Aku geram. Dah jadi mak orang pun still cute kan kau ni?"

"Hazrin je yang selalu cubit pipi aku macam ni tahu?" Balas Jasmine.

Tawa Sumayyah mati.

"Sorry!" Ucap Sumayyah. Dia rasa serba salah bila sudah mengingatkan Jasmine soal Hazrin.

"It's okay. Life must go on right?" Ujar Jasmine.

Sumayyah angguk.

"Laa... Kat sini rupanya dua biras ni!"

Serentak mereka menoleh. Mereka tersenyum bila melihat wajah Hidayah.

"Kenapa, kak?" Soal Sumayyah.

"Diorang semua cari korang kat depan tu. Kenapa duduk dekat sini?"

"Su pun cari Min tadi. Jumpa dia dekat sini, Su pun lepak la kat sini."

Hidayah angguk.

"Dah la, jom ke depan. Irah ada kat depan tu." Ujar Hidayah.

Jasmine tersentak mendengar nama Hazirah. Sudah lama sangat tidak bersua muka dengan wanita itu.

"Irah nak jumpa Min sangat."

Jasmine tidak membalas kata-kata Hidayah.

"Kita lupakan apa yang dah jadi ya, Min? Kita mulakan hidup baru?" Ujar Hidayah.

Jasmine masih kaku. Hm, tak ada guna pun kalau aku terus-terus nak masam muka dengan Kak Irah. Hazrin pun tak ada dekat sini.

"Min?" Panggil Sumayyah.

"Ya?"

"Kau okey ke ni?"

Jasmine senyum.

"Okey je. Jom la ke depan!"

Mereka mengangguk dan sama-sama berjalan menuju ke ruang tamu.

"Min!" Panggil Hazirah.

Jasmine duduk di sisi Puan Sri Hazimah. Hidayah dan Sumayyah mengambil tempat di sisi suami masing-masing. Puan Liana sudah lama pulang ke kampung.

"Akak minta maaf, Min." Ucap Hazirah.

Jasmine memandang wajah Hazirah.

"Akak tak perlu minta maaf. Min dah lama maafkan akak." Balas Jasmine.

"Besar sangat dosa akak pada kau, pada Rin, pada anak-anak kau. Akak betul-betul minta maaf, Min."

Jasmine tersenyum.

"Akak tak perlu rasa bersalah lagi. Min dah maafkan akak dan Min rasa Hazrin pun dah maafkan akak. Akak balik la ke rumah ni ya?"

Hazirah menggeleng.

"Kenapa?" Soal Jasmine.

"Akak dah ada rumah sendiri, Min."

Jasmine angguk.

"Kau dah ada rumah sendiri? Kau tak cakap pun dengan kitorang?" Soal Hazwan tiba-tiba.

Hazirah menoleh ke arah Hazwan.

"Aku datang ni sebab aku nak bagitahu pasal tu la. Tapi, aku dah bagitahu mama dengan papa dulu." Jawab Hazirah.

Tan Sri Zaman dan Puan Sri Hazimah hanya mengangguk.

"Aku nak kahwin, long!" Ucap Hazirah.

Mereka semua tersentak kecuali ibu bapa mereka.

"Kau nak kahwin? Dengan siapa? Bila?" Soal Hazriq pula.

"Yelah, dah dua orang adik aku langkah bendul. Aku tak nak seorang lagi pun langkah bendul so, aku nak kahwin la." Balas Hazirah.

Mereka tergelak.

"Tahu takut. Adik ingat adik nak langkah bendul jugak tapi, calon pulak tak ada. Nasib angah baik tahu?" Ujar Hazwani.

"Eh kau, mengada ea?" Balas Hazirah.

Hazwani tersengih namun tidak lama. Sengihannya mati, wajahnya bertukar serius.

"Adik tak nak kahwin selagi abang tak balik. Adik nak tunggu abang."

Kata-kata Hazwani itu buat semua orang yang berada di situ terdiam seribu bahasa. Jasmine apatah lagi. Kaku terus dia.

Semua mata mulai fokus ke arah Jasmine yang sudah membisu itu. Terlihat air matanya yang tiba-tiba saja mengalir. Puan Sri Hazimah menggosok-gosok bahu menantunya.

"Semua orang sayang abang, dik. Semua orang rasa kehilangan abang. Tapi, kau tak boleh terlalu berharap abang akan balik. Kadang-kadang harapan tu boleh buat kita sakit. Along cakap macam ni bukan sebab along tak nak abang balik tapi, along cuma tak nak kita semua terlalu letak harapan tinggi sangat. Nanti kita sendiri yang sakit, dik." Hazwan mula berkata-kata.

"Tapi, adik yakin abang akan balik, long. Adik tak pernah seyakin ni. Percaya la, abang akan balik. Kita semua kena tunggu je."

"Adik, dah la tu. Kau buat orang makin sedih tahu tak? Kau tak nampak Kak Min kau tu? Benda ni sensitif la, dik. Dah la tu!" Tegur Hazriq pula.

"Achik ni kenapa? Adik cuma cakap apa yang adik rasa. Yang achik dengan along nak marah-marah ni kenapa? Salah ke apa adik cakap?"

"Sorry, Min minta diri dulu." Jasmine terus bangun meninggalkan ruang tamu yang mulai panas itu.

Mereka melihat Jasmine yang sedang memanjat anak tangga itu.

"Kau tengok! Boleh kau nak cakap benda ni dengan kitorang tapi, jangan depan Jasmine. Tolong la, dik. Faham orang lain sikit." Ujar Hazriq.

"Betul cakap achik tu, dik. Kita semua kat sini sayang abang. Nak abang balik. Tapi, adik kena jaga perasaan Kak Min jugak." Tan Sri Zaman pula bersuara.

Hazwani menunduk.

"Adik minta maaf, adik cuma nak abang balik je."

"Kitorang semua pun nak abang balik, dik. Bukan kau seorang je yang sayang abang." Ujar Hazirah.

Jasmine menyandar di pintu sebaik saja pintu bilik ditutup. Dia terduduk di situ dengan linangan air mata. Sekeliling bilik diperhatikan. Begitu banyak kenangannya bersama Hazrin.

~~ Flashback ~~

"Hazrin, boleh saya tanya sesuatu tak?" Pinta Jasmine.

"Awak nak tanya apa? Tanya jelah."

"Kenapa awak sanggup tunggu saya selama lima tahun ni? Lima tahun bukan masa yang singkat tahu? Macam mana kalau penantian awak tu cuma sia-sia? Lepas lima tahun awak tunggu, akhirnya saya meninggal?"

Hazrin mengerutkan dahi mendengar soalan Jasmine itu.

"Kenapa awak tanya macam ni?"

"Tak ada la, saya cuma nak tahu je."

Hazrin menarik nafas dalam.

"Satu je saya nak cakap. Sebab saya percaya awak akan sedar. Saya yakin penantian saya takkan sia-sia. Hari-hari saya doa untuk awak, Min. Doa saya pada awak tak pernah putus sampai la Allah jawab doa saya. Dia pulangkan awak pada saya. Betapa hebatnya kekuatan doa tu."

Jasmine angguk.

"Jadi sayang, andai kata saya fly and suddenly I'm gone, awak doa la banyak-banyak supaya saya balik semula pada awak." Ujar Hazrin.

Jasmine mengecilkan matanya memandang suaminya.

"Kenapa cakap macam tu?"

"Eh, kita tak tahu apa yang akan jadi pada masa depan kan? Mana la tahu nasib saya tak baik, flight tiba-tiba kena hijack ke apa."

Jasmine menggeleng-geleng.

"Saya tak suka awak cakap macam tu. Awak takutkan saya la, Hazrin. Kalau macam ni, awak berhenti la jadi pilot."

"Dah tu, saya nak kerja apa?"

"Jadi imam saya?"

Hazrin tergelak.

"Nakal ea?" Ujar Hazrin sambil mencubit pipi Jasmine.

Jasmine turut tergelak.

"Saya memang imam awak kan? Jangan cari imam lain ya? Tunggu saya."

Jasmine hanya angguk.

~~ End flashback ~~

"Kalau Hazrin boleh tunggu aku selama lima tahun, kenapa aku tak boleh nak tunggu dia? Tapi, saya tak sekuat awak, Hazrin. Saya sendiri tak pasti awak masih hidup atau dah meninggal. Setahun setengah saya hidup dalam ketidakpastian. Saya cuma nak awak balik, Hazrin. Saya nak awak balik pada saya. I miss you so much. Where are you?"

Continue Reading

You'll Also Like

1.2K 88 14
Highest - #1 protect - #1 lovehaterelationship [Sinopsis] Kehidupan Khaleeda Aufi yang sebatang kara membuatkan dirinya tidak berg...
171K 5.3K 12
Erish Damia , well seorang yang panas baran , biadap , tak hormat orang tua , dan seangkatan dengannya. Ditakdirkan menjadi isteri kepada seorang Us...
416K 11.6K 62
بِسْــــــــــــــــــمِ اللهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِيْمِ (Mummy abdikan kisah ini sebagai kenangan mummy menulis sewaktu zaman remaja ditemani baby. Mo...
658 69 10
Kisah aku dan guruku Adakah dia jodohku?