Μπορούσα να νιώσω ανακούφιση, αυτές τις λίγες στιγμές πριν χρειαστεί να επιστρέψω σε εκείνη την κρύα, αγχωτική πραγματικότητα.
Η Natalie ξεπέρασε το πολιτισμικό σοκ, σχεδόν αμέσως. Και σύντομα δεν άργησα και εγώ.
Μα πως μπορούσα να μην ξαναβρεθώ απότομα στην πραγματικότητα όταν βρισκόμασταν στο Λος Άντζελες, και δεν είχαμε ιδέα από που να ξεκινήσουμε.
Η βιασύνη μας δεν είχε κανένα θετικό, εκτός από το να πάρει τον ρόλο του ως υπενθύμιση τής ανευθυνότητάς μας. Γιατί πέρα από την αποφασιστικότητα και τις λίγες θεωρίες μας, δεν είχαμε τίποτα περισσότερο πέρα από κούφια λόγια.
Το κτήριο μπροστά μας ήταν τεράστιο, ενδεχομένως η τράπεζα να ήταν μέσα σε κάποιους από τους ορόφους.
«Είκοσι-δύο όροφοι είναι.» μέτρησε η Natalie, προλαβαίνοντας τις σκέψεις μου.
«Μην σε αγχώνει. Έχουμε το τηλέφωνό τους για να μάθουμε τα σχετικά.»
Εντάξει, όλα καλά. Το τηλέφωνο βρισκόταν στην τσέπη μου. Πρέπει να πάρουμε τηλέφωνο για να ρωτήσουμε τον όροφο .. αλλά πρώτα έπρεπε να αφήσουμε τα πράγματά μας, να φάμε και να αρχίσουμε να μοιάζουμε με ανθρώπους.
«Ακολούθα με.» φώναξε δυνατά η Natalie και έβγαλε από το σακίδιό της ... μια κάμερα. Την κοίταξα δύσπιστη αλλά αυτή δεν επηρεάστηκε.
Στο πρόσωπο τής Natalie μπήκε μία μάσκα ενθουσιασμού από την μία στιγμή στην άλλη. «Η τράπεζα βρίσκεται στο ισόγειο Olivia, δες.» Σηκώνοντάς το χέρι της για να μου δείξει κάτι πίσω από ένα δέντρο. Πράγματι, η τράπεζα και η ταμπέλα της ''CALIFORNIA BANK & TRUST'' φάνηκαν αμέσως. Δίπλα ακριβώς υπήρχε και ένα ΑΤΜ, ακριβώς μπροστά μας.
Ήμασταν τυχερές αυτήν την φορά και ο σωστός ο δρόμος βρισκόταν ακριβώς μπροστά μας. Η σκέψη αυτή μόνο με προβλημάτισε, τονίζοντας την αίσθηση ενόχλησης στο στομάχι μου που είχα εδώ και ώρες.
«Πρέπει να αρχίσουμε να κουνιόμαστε, πριν τραβήξουμε την προσοχή.»
Με γοργό βήμα, με τα σακίδια στις πλάτες μας, η Natalie άρχισε να βγάζει φωτογραφίες προς την μεριά τής τράπεζας, προσπαθώντας πάντα να είναι διακριτική. Την έσπρωξα ανυπόμονα, τραβάμε προσοχή έτσι που το παίζουμε τουρίστριες μπροστά από μία τράπεζα κοντά στο κέντρο του Μπέβερλι Χιλς.
Όπως είχα προβλέψει, το πρωινό μποτιλιάρισμα είχε ξεκινήσει και όσο προχωρούσε η ώρα θα χειροτέρευε. Εμείς, περπατώντας και κοιτάζοντας τριγύρω βρεθήκαμε - όπως αναμενόμενο - σε μία ακόμα άγνωστη περιοχή. Βγάζοντας το κινητό και ανοίγοντας το GPS, καταφέραμε να καταλάβουμε στο περίπου το που βρισκόμασταν, που έπρεπε να πάμε και πως θα πηγαίναμε εκεί. Έξι λεπτά αργότερα, βρεθήκαμε στο πρώτο μέρος με φαγητό που είδαμε στον ηλεκτρονικό χάρτη στο κινητό. Ή τουλάχιστον, το μόνο μέρος όπου αναγνωρίζαμε το όνομά του. Τα McDonald's ήταν μία ευθεία μπροστά, προς τα αριστερά τής τράπεζας. Αλλά όπως και στο σπίτι, το μαγαζί ήταν μικροσκοπικό. Ο αριθμός 6345 ήταν χαραγμένος στον καφέ τοίχο. Ακριβώς δίπλα βρισκόταν μία πιτσαρία, φύλαξα την θέση της για άλλη φορά.
Η Natalie χασκογέλασε όσο παραγγέλναμε και μόλις καθίσαμε σε ένα από τα πέντε τραπεζάκια έξω από το μαγαζί ... κατάλαβα γιατί.
Στο απέναντι πεζοδρόμιο και κτίριο με αριθμό 6336, έγραφε διάφορα ονόματα πολεμικών τεχνών. «Τάε Κβο Ντο, Εσκρίμα, Βραζιλιάνικο Ζίου Ζίτσου .. Για αυτό γελάς τόση ώρα;»
«Ένα γυμναστήριο που διδάσκει πολεμικές τέχνες βρίσκεται απέναντι σε ένα μπεργκεράδικο και σε μία πιτσαρία. Τι έξυπνο.»
Η αλήθεια είναι πως τέτοιου είδους ανόητα σχόλια κάνουμε συνέχεια με την φίλη μου όταν βγαίνουμε, πίσω στο σπίτι, αλλά αυτήν την φορά δεν είχα όρεξη να κάνω το ίδιο. Η διάθεσή μου άρχισε να χειροτερεύει με το λεπτό και η περίεργη ενθουσιώδης κατάσταση τής Natalie με έφερνε εκτός εαυτού ενώ ταυτόχρονα με ανησυχούσε όσο τίποτα.
Βλέποντάς την δεν θα μπορούσε να μαντέψει κάποιος τις φρικαλεότητες που έπρεπε να υποστεί η Natalie εξαιτίας μου. Με μία γρήγορη ματιά η Natalie φάνηκε να ταιριάζει σαν ντόπια, στην χρυσή περιοχή τού Λος Άντζελες, κοντά στην καρδιά τού Χόλιγουντ. Αλλά μία δεύτερη ματιά θα σου έδινε λεπτομέρειες που είχες παραλείψει στην πρώτη. Το πρόσωπό της ήταν χλωμό, κι ας μην έκανε ιδιαίτερη αντίθεση με το σχεδόν ηλιοκαμένο χρώμα τού δέρματός της. Τα μάτια της μισόκλειστα, παραδομένα στην κούραση. Το χαμόγελό της, αν και θερμό, ήταν μία σκιά από το διαμάντι που χάριζε στις καλές της μέρες.
Η ανησυχία μου ήταν άσκοπη, καθώς η διάθεσή της ήταν αναμενόμενο να πέσει μετά τις ανακαλύψεις τού νεαρού Dylan, μόλις το προηγούμενο βράδυ. Και ο εκνευρισμός μου, απλά ήταν εξαιτίας της δύναμης που η Natalie διοχέτευε, δύναμη που εγώ πάσχιζα να βρω και δεν έβρισκα πουθενά.
Δύναμη ήταν πράγματι αυτό που αποζητούσα, πέρα από τις ευχές μου για να μην έχει γίνει άσκοπα το ταξίδι, πως θα κατάφερνα να βρω συνδέσεις στις διάφορες ανοιχτές υποθέσεις όταν και μόνο θέα τού φαγητού ήταν αρκετή για να με ρίξει κάτω κατάκοπη.
Το εισιτήριο λεωφορείου και η διεύθυνση τής τράπεζας και τού ξενοδοχείο με οδήγησαν στο Λος Άντζελες τής Καλιφόρνια. Η τράπεζα με τοποθέτησε στην περιοχή τού Μπέβερλι Χίλς, ενώ το ξενοδοχείο την επιβεβαίωσε. Το κλειδί θα με οδηγούσε στην θύρα στην τράπεζα, αν και αυτή η δράση ήταν και η πηγή όλων.
Είναι το κλειδί αρκετό για να με αφήσουν να περάσω ή χρειάζομαι και τον Peter; Στην περίπτωσή μου, που ο Peter ήταν άφαντος, πως θα μπορούσα να περάσω χωρίς να με υποψιαστούν.
Και τέλος, από την στιγμή που η εξαφάνισή του έγινε επίσημη από την αστυνομία και τον τύπο, ποιος με σιγουρεύει πως η τράπεζα - μιας άλλης πολιτείας - δεν έχει καταφέρει να ενημερωθεί για την κατάσταση και το να περάσω θα ήταν αδύνατον;
Η μοναδική μου παρηγοριά ήταν η σκέψη πως η τράπεζα δεν μπορεί να διακόψει το συμβόλαιο, καθώς η λογική μού ψιθυρίζει πως στο πρώτο, αρχικό συμβόλαιο - εκείνο που είχε η τράπεζα, πιθανότατα - πρέπει να περιλαμβάνει και μία ημερομηνία λήξης τής συμφωνίας. Το να σπάσει η τράπεζα το συμβόλαιο θα μπορούσε να συμβεί ... στην περίπτωση που ο κάτοχος πεθαίνει ξαφνικά, εξαιτίας τυχόν απάτης τού κατόχου τού κλειδιού ... και αν ο κάτοχος τού κλειδιού δεν καταφέρει να πληρώσει την νοίκι τής θυρίδας.
Μία γρήγορη εξέταση στον χάρτη τής περιοχής, αντιλήφθηκα και την θέση τού ξενοδοχείου Paradise Hotel, λίγα τετράγωνα μακριά από την τωρινή μας θέση στο ταχυφαγείο. Οι σκέψεις μου περιστράφηκαν γύρω από το ξενοδοχείο για άλλη μία φορά.
Είναι έξυπνη κίνηση το να μείνουμε στο ίδιο ξενοδοχείο; Θα μπορούσε να μας προκαλέσει μπελάδες, αν κάποιος μας αναγνώριζε ή στην περίπτωση που η επίσκεψή μας γινόταν αντιληπτή. Και η αιτία που που αυτές οι ερωτήσεις θα έμεναν αναπάντητες οφείλεται στο γεγονός πως όσο και να χαριτολογώ ή να δραματοποιώ την κατάσταση, η πλευρά που είχε πάρει ο Peter ήταν άγνωστη.
Οι συζητήσεις με τον Dylan δίνουν την εντύπωση πως ο Peter πέρασε κάποια όρια και δέχτηκε τις ορισμένες συνέπειες. Αλλά τα όρια έγιναν εις βάρος τής ''ομάδας'' που κυνηγούσαμε ή η φύση τής προδοσίας του ήταν κάτι που δεν είχα σκεφτεί ακόμα;
Η Natalie έτρωγε ανενόχλητη, μιλώντας ακατάπαυστα για να γεμίσει την σιωπή. Την διέκοψα. «Είσαι σίγουρη πως το να πάμε στο ίδιο ξενοδοχείο με αυτόν θα μας βγει σε καλό; Τι κι αν ήρθε στο Λος Άντζελες για δουλειές για αυτούς και εμείς πάμε κατευθείαν στο σημείο όπου θα μας πιάσουν και θα μας κλείσουν το στόμα;»
Φρόντισα η φωνή μου να είναι χαμηλή, κι ας είμασταν οι μόνες στα τραπέζια έξω από το εστιατόριο. Την ταραχή μου όμως δεν κατάφερα να την αποκρύψω, και στο τέλος ήταν το μόνο πράγμα που είχε σημασία στην ερώτησή μου.
Το να την τρομοκρατήσω δεν θα βοηθούσε κανέναν. Αν έχανε την ψυχραιμία της και εκείνη, θα είμασταν καταδικασμένοι. Ηρέμησε, ηρέμησε, ηρέμησε!
«Το να μην πάμε στο ίδιο ξενοδοχείο θα είναι σπατάλη τής ευκαιρίας μας. Εφόσον τα χαρτιά μας οδηγούν εκεί ... το λογικό δεν θα είναι να ακολουθήσουμε τα στοιχεία μας;»
Το λογικό ναι ... αλλά όχι απαραίτητα και το πιο έξυπνο. Τα πάντα θα μπορούσαν να συμβούν.
«Ναι. Έγινε.» συμφώνησα, κι ας ένιωθα εκείνο το βάρος στο στήθος καθώς το έκανα.
Επόμενος προορισμός : Paradise Hotel.
❦
«Ιδιαίτερη προτίμηση σε όροφο; Ευτυχώς για εσάς, το ξενοδοχείο είναι σχεδόν άδειο.» Συνέχισε να μιλάει η κοπέλα στην υποδοχή τού ξενοδοχείου.
«Το δωμάτιο δώδεκα είναι πιασμένο;» απάντησα, χρησιμοποιώντας εκείνη την μισοσβησμένη λεπτομέρεια στο σκισμένο χαρτί από το ξενοδοχείο. Το ίδιο δωμάτιο που είχε πάρει ο Peter στις 24 Απριλίου.
Η κοπέλα, μία κοντή ξανθιά με στρουμπουλό πρόσωπο και γλυκά χαρακτηριστικά με κοίταξε με ενδιαφέρον. Πανικοβλήθηκα αρκετά, μιας και το ενδιαφέρον της παραήταν φανερό για να το φανταστώ. «Το δώδεκα είναι ο τυχερός αριθμός μου.» έσπευσα να συμπληρώσω, όσο αυτή έγνεψε χαμογελώντας.
«Ελεύθερο είναι. Δωμάτιο με διπλό κρεβάτι. Μπορώ να σας τοποθετήσω εκεί μιας και είναι άδειο κιόλας.»
Η Natalie είχε ξαναβγάλει την φωτογραφική της, έτοιμη να απαθανατίσει τα πάντα. Η κοπελιά τού ξενοδοχείου δεν έκανε κάποιο σχόλιο για αυτό, ανακουφίζοντάς με λίγο περισσότερο έτσι.
Πιθανότατα, το να πάρουμε το ίδιο δωμάτιο με τον Peter δεν θα είχε καμία διαφορά από το να πάρουμε οποιοδήποτε άλλο δωμάτιο. Οι εστίες καθαρίζονταν συχνά από επαγγελματίες. Τι θα μπορούσα να μάθω τώρα που να μην είχε χαθεί τις 4 εβδομάδες που μεσολάβησαν από το ταξίδι του; Στοιχημάτιζα στο τίποτα.
Το δωμάτιο ήταν αρκετά εντυπωσιακό, εξού και η τιμή του. Η υπενθύμιση των εξόδων που υπήρχαν στην περιπέτεια αυτήν ήταν αρκετά για να κόψουν γρήγορα τον ενθουσιασμό μου για το δωμάτιο. Πως θα δικαιολογήσεις τα έξοδα στους γονείς σου; Έδιωξα την σκέψη στην άκρη μονομιάς, θα υπήρχε χρόνος να βρω δικαιολογίες και για αυτό.
Οι γονείς μου δεν ήταν οι μόνοι που έπρεπε να υποστούν τα ψέματά μας. Ο Dylan ήταν ένας ακόμα, καθώς και οι γονείς τής Natalie. Μία μικρή αναθύμηση των ποιων μας περίμεναν πίσω, να γυρίσουμε ασφαλείς.
«Πρέπει να μιλήσεις με τον Dylan. Δεν μπορούμε να ρισκάρουμε να μας καταλάβει.» γκρίνιαξα, όσο παραδόθηκα στο μαλακό στρώμα τού ξενοδοχείο. Διέταξα σιωπηλά το σώμα μου να διώξει την ένταση και να ηρεμήσει. Αδύνατον.
«Αυτό θα κάνω. Εσύ δεν πας να κάνεις ένα γρήγορο ντους; Ίσως μπορέσεις να ηρεμήσεις έτσι.»
«Δεν νομίζω ότι θα μπορέσω να ηρεμήσω αν δεν μάθω την αλήθεια για όλα.» ομολόγησα απλά. Η φίλη μου με κοίταξε με ένα βλέμμα στενάχωρο, έκφραση που συναντάω όλο και πιο συχνά τελευταία στο πρόσωπό της.
«Το ξέρω.» Απάντησε απλά, η φωνή της ξαφνικά έγινε ιδιαίτερα ευάλωτη. «Το παράκανα εχτές με την σφαλιάρα, δεν φταις εσύ για τις αμαρτίες τού Dylan. Θα έπρεπε να περιμένω πως ο οποιοσδήποτε θα δεχόταν να μείνει η φίλη χαρούμενη, υποσχόμενη στο πρώην αγόρι - λίγες ώρες πριν εξαφανιστεί - ότι η σιωπή σου ήταν ασφαλισμένη.»
Η σιωπή σου ήταν ασφαλισμένη.
Ασφαλισμένη. Η σιωπή.
Ξαφνικά στον νου μου ήρθε η εικόνα εκείνο το χαρτί που είχα βρει κάτω από το τραπέζι τής κουζίνας τού Peter, εκείνο που φαινόταν άδειο αλλά ήταν μέσα στα σημαντικά χαρτιά που είχαν κρύψει. Τι κι αν ... είχε ασφαλιστεί η σιωπή τού χαρτιού, επίσης;
«Natalie! Πως εμφανίζεται ένα μήνυμα γραμμένο με αόρατο μελάνι;» φώναξα ξαφνικά, διαλύοντας το κλίμα συντροφικότητας που είχε δημιουργήσει η εξομολόγηση τής Natalie. Εκείνη έμοιαζε τελείως ξαφνιασμένη, με το ξέσπασμά μου. Της πήρε μερικές στιγμές να συνέλθει.
«Αόρατο μελάνι;»
«Ναι, ναι! Πως μπορείς να το εμφανίσεις;» Επανέλαβα τα λόγια μου.
«Βάζοντάς το σε υπεριώδες φως, ρίχνοντας οξύ ή βάση, με φωτιά-»
«Φωτιά!» Μπίνγκο.
Έτρεξα γρήγορα προς τα σακίδια μας και έβγαλα το χαρτί που έψαχνα από το δικό μου. Παράτησα τα άλλα χαρτιά όπως - όπως στο κρεβάτι.
Κοίταξα το χαρτί μπροστά μου καλά και ενθουσιάστηκα. Το Α4 φαινόταν αχρησιμοποίητο, άγραφο, ελαφρά τσαλακωμένο από το σακίδιο και τα δάχτυλά μου. Αλλά η καρδιά μου χτυπούσε δυνατά στο στήθος μου. Η σιωπή σου ήταν ασφαλισμένη.
«Έχεις ισιωτική; Πιστολάκι; Σίδερο;» ρώτησα νευρικά κοιτάζοντας την φίλη μου. Τα μάτια της ήταν γουρλωμένα, προσπαθώντας να καταλάβει αν σοβαρολογούσα ή όχι. Έγνεψε αρνητικά.
Έτρεξα προς το μπάνιο και από θαύμα, μπόρεσα να προσέξω το πιστολάκι για τα μαλλιά στο ράφι δίπλα στον νεροχύτη. Ούρλιαξα ασυναίσθητα από τον ενθουσιασμό.
Με μία κίνηση άνοιξα το πιστολάκι ακριβώς πάνω στο χαρτί. Καθώς περνούσαν τα δευτερόλεπτα, ένα καφέ χρώμα άρχισε να παίρνει ζωηρά μορφή κόβοντάς μου την ανάσα.
«Τι γράφει; Τι γράφει Olivia;»
«Η Rain Wright συμφώνησε να βοηθήσει. Η άγνοια τής Olivia είναι το κλειδί για όλα.» διάβασα φωναχτά το καφέ σημείωμα.
Ποια είναι πάλι τούτη;
(A/N όλα τα μέρη εκτός από το ξενοδοχείο είναι πραγματικά και βρίσκονται στο Μπέβερλι Χιλς στην Καλιφόρνια, με τόση έρευνα νιώθω λες και έχω βρεθεί και εγώ εκεί, κι ας τα έγραψα όλα μέσω google maps. #notsponsored)