Chapter 4
Crush
I woke up a bit late the next morning. Mag aalas dies na nang bumangon ako. I did my morning routine kahit tamad na tamad. Siguro ay napagod ako kahapon. Isa pa ay hindi pa ako masyadong nakaka adjust sa klima dito.
It's more hot in the Philippines talaga hindi ata fun. Konting kibot ko lang dito ay pinagpapawisan ako kahit minsan naka todo na iyong aircon dito sa kwarto. Noong una ay medyo okay pa pero habang tumatagal, ang init talaga.
Pumunta akong kitchen at nang nakita ang labas ay sobrang tirik na naman ng araw. Konti lang din ang mga nasa labas. Nag hanap ako ng pwedeng iluto at kinuha ko nalang iyong bacon. Kahit papano ay kaya ko naman ng basic cooking skills.
Fried egg, hotdogs, or ham. Some Germany food pero iyong pang sa akin lang. Pasok lang sa panlasa ko. If I'll be told to cook for someone, it's a no. Ako lang ang makaka appreciate ng luto ko.
Nag toast lang ako ng tinapay and my breakfast is done! Pagkatapos kumain ay nag ligpit ako sa kwarto. After that ay kinuha ko iyong laptop para ipagpatuloy iyong research ko. The laboratory in Pampanga... sinabi ni Maeve na chineck niya ulit yung public files nang mga iyon at kasama na ang laboratory na iyon sa list.
Hindi ko maintindihan kung bakit. Is it really legal then? Bago lang ba iyon kaya hindi agad napasama sa list ng labs dito sa Pilipinas? I tilted my head. I'm back to zero then! Hindi ko na nga alam kung saan ako magsisimula.
Habang nagiisip ay may narinig akong tumatawag sa aking pangalan. My eyebrows furrowed but I slowly walk to the door. Pagkabukas ng pinto ay agad kong nakita sila Jennie doon. Lisa is sitting on the rattan chair on the porch.
"Aisa! Akala naming tulog ka pa at hindi ka lumalabas." Jennie said as I smiled at them.
Nginitian naman ako ni Lisa at pinakitang nag eenjoy siya sa pagkakaupo doon. "Tanghali na nga akong nagising, may ginagawa lang ako kaya hindi na ako nakalabas,"
"Oh? Busy ka kung gano'n?" Lisa asked.
I titlted my hair. Wala naman talaga akong makukuha pa sa ginagawa ko ngayon so, "Not much. Why? Anong meron?"
Jennie clapped her hands. "Good! Yayayain ka sana namin na sumama sa CCS. Baka kasi nabobored ka na dito?"
My eyebrows knot in confusion, I bit my lip lightly. "CCS?" I asked, unsure.
"Oh, Canaoay Community School!" Lisa said while chuckling. Tumayo siya sa pagkakaupo. "Doon kami nagtuturo ni Jennie, may ipapasa kaming requirement at naisipan ka naming isama..."
"Okay, sure." Sagot ko agad dahil mabobored nga ako dito. Okay nang sumama sa kanila para narin maging pamilyar ako sa lugar dito. I don't know why I feel excited suddenly.
Iba kasi ito sa mga nakasanayan ko. All of these things are new to me. I don't get to socialize much and kung gusto ko naman ay kailangan may paalam agad kay Daddy. I can't basically do things on my own.
They both cheer on my answer. Sabi nila ay mga three thirty kami aalis para hindi masyadong mainit at hindi rin naman kami mapagsaraduhan noong school.
Inayos ko naman ang natirang gamit ko na hindi ko pa nalalagay sa closet. I arrange it by type pati narin ang ilang sapatos. Sandals, slippers and a sneaker. Iyon lang ang dala ko. Ang mga damit ay halos padala sa akin ni Maeve.
Nang maayos na lahat ng iyon ay naligo na ako. I wore a sky-blue v-neck, spaghetti straps dress. Umabot iyon hanggang sa ibaba ng tuhod ko. I smiled as I saw how the dress hugs my upper part perfectly. The dress has a front button closure all the way down.
I should get a picture and send it to Maeve. Para kahit papaano ay makita niyang na aappreciate ko iyong effort niya. I blow dry my hair and leave it like that. I put some tint on my face and nothing more. Kapag may nilagay pa ako sa mukha ko ay huhulas lang iyon sa init.
I get and checked my purse. Nandon iyong card ko and some cash. Inilagay ko na din doon iyong cellphone ko dahil baka maiwan ko na naman. Buti nalang ay puti iyon at nababagay naman sa soot ko.
It's actually the only handbag I have and it's actually just a wristlet Michael Kors bag. Walang kasya doon kundi pera at cellphone ko. Wala na akong space para magdala pa ng bag noong umalis ako.
Sinabi ko kila Lisa na ako nalang ang pupunta sa kanila kaya huwag na nila akong sadyain dito. Nilock ko ang bahay at lumabas na doon. Only with my sandals, nararamdaman ko ang pinong buhangin na hindi nakakalagpas sa aking paa.
The sound of waves is clearer now. Hindi ko parin mapigilan na mapatingin doon. Hindi nga lang rin ako nagtagal dahil nakatutok ang araw at baka matusta ako. I walk and I can't help but look at Damian's place.
Nagulat ako ng makita siya doon at may kausap sa cellphone. Na naman? Hindi rin naman niya hilig 'yon ah. Nang tumingin siya sa akin ay napansin ko ang pagkunot ng noo niya. I didn't give him a smile and just looked away.
Baka mamaya mag smile ako tapos isnobin niya ako, huwag nalang. Hindi ko na siya nilingon ulit at nagpatuloy sa paglalakad. I immediately saw Jennie in front of their house.
"Ang taray ng OOTD! Ganda ka?" Jennie said playfully. Umiling naman ako at natawa rin sa kaniya. She's wearing a mom's jeans and a black blouse. Nagmukha siyang payat lalo na bumagay naman sa kaniya.
"Where's Lisa?" I asked as I looked around.
"Ay nako! Akala mo kung saan pupunta hindi ko alam kung bakit ang tagal!" naiinis niyang sabi with her unique facial expression. Napailing nalang ako.
Nabaling ang tingin ko nang may lumapit sa amin. When I saw James, I smiled. It's nice to see people that are already familiar to me. Feeling ko belong na ako dito.
"May lakad kayo?" agad niyang tanong sa amin. He smiles shyly at me.
Si Jennie na ang sumagot, "May ipapasa kaming requirement sa school. Bakit ka nagtatanong? Porket nakita mo lang itong si Aisa!"
Mahina ko naming siniko si Jennie. Nakita ko kung paano siya tiningnan ni James na mukhang naiinis pero hindi gaanong seryoso.
"Type mo?" she casually said. Siniko ko ulit siya. Nakakahiya! "Sorry nalang may type tong-"
"Lisa!" agad kong sigaw nang mamataan siya. Buti nalang dumating na. Kung anu ano na naman kasi ang lalabas sa bibig nitong si Jennie.
May type na ano? Hindi pa natutuloy ang sinabi niya parang may naiisip na 'ko. No way!
"Napakatagal mo naman akala mo may magbabago sa pagpapaganda mo." Hindi ko talaga alam kung magkasundo talaga 'tong magpinsan na 'to o ano.
I saw Lisa rolled her eyes and turned her face to me. She smiled at me pero yung parang may gustong ipalabas. "Ganda naman nito, may pinaghahandaan?" Lisa looked at me from head to toe kaya lalo akong nahiya.
I licked my lips and shook my head. Hindi pa ba kami aalis?
Nang mapagmasdan siyang mabuti ay halos parehas lang sila ni Jennie ng soot. Nahiya talaga ako dahil sa dress ko. Is this too much? I don't have anything to wear but this anyway!
"Puro ganito ang damit na dala ko..." sagot ko nalang.
Ngumiti na naman ito ng nakakaloko sakin saka bumaling kay James at inirapan, "Ginagawa mo dito?"
Hindi naman pinansin ni James iyong pagtataray niya. "Madalas ako dito, anong problema? Hindi naman ikaw ang pinunta 'ko." He straightforwardly said na kung ako ang sinabihan noon ay ma ooffend ako!
Hindi naman siya sineryoso ni Lisa at parang normal lang sa kanila dalawa iyon. Nagtalo pa sila doon at saka lang kami umalis. Sa may palengke kami dumaan para makapunta sa may kalsada. Mas marami daw kasing tricycle doon.
Nang makarating ay naguunahan pa nga ang mga tricycle. Hindi naman matagal ang byahe nang makarating kami doon. Hindi maliit ang school pero hindi rin naman kalakihan. What's good about it is that it has many trees. Hindi masyadong mainit.
Malaki ang espasyo na puno ng green grass bago makarating na sa tingin ko ay main building nila. On the right side ay ang sa tingin ko ay soccer field at sa malayong bahagi noon ay gymnasium sa tingin ko.
There are more buildings on the left side at nakita ko rin ang cafeteria doon. Nakaka miss din talaga ang school. Noon ang gusto ko nalang ay maka graduate at makaalis sa school but looking back, nakakamiss!
"Saglit lang ito Aisa, okay ka lang ba dito o gusto mong sumama sa loob? Pwede naman," Jennie looked at me worriedly.
I smiled and shook my head. "I can wait here. Magiikot nalang din muna ako..."
Medyo nag alinlangan pa siya pero umatras na ako at tumango sa kaniya. May iilang tao doon na siguro at teachers din. May nakita rin akong mga estudyante sa tingin ko dahil mukhang bata, hinahabol nila yung teacher. Napailing ako. Pagbutihin kasi ang pagaaral.
I wanted to laugh pero hindi nalang at magmukha pa akong baliw. I sat down when I saw a bench near the field. The wind blew my hair so I tucked it behind my ears.
"Is it interesting visiting a school?"
I almost jumped when I heard a voice. Agad kong nilingon iyon at halos bumuka ang bibig ko. I sighed and looked away. Bakit ba ang hilig niyang manggulat? Hindi ko talaga siya nararamdaman kapag lumalapit!
"What are you doing here?" Ulit ni Damian nang hindi ako magsalita. He sat beside me and I move to my left side kahit wala nang uusugan.
"I'm with Lisa and Jennie..." maikli kong sagot. Hindi ko naman kasi alam ang sasabihin? Hindi ko nga inaasahan na magkakausap kami ulit. "Ikaw? Anong ginagawa mo dito?"
Lumingon ako sa kaniya at natagpuan siyang pinagmamasdan ako. Tinaasan ko naman siya ng kilay. He look serious and... angry? Badmood ata. Well, always naman siyang mukhang galit.
"I visited a friend," his voice sounds deeper and really serious. Tumingin siya sa harap pagkatapos.
"Friend? Dito?" I sound like what he said is not convincing at all. Paano siya magkakaroon ng kaibigan dito? Sa school? O baka naman may girlfriend siya na teacher dito?
"Uh-hmm," was the only thing he said. Ni hindi man lang salita iyon! See? May kailangan lang talaga siya sa akin kahapon kaya niya ako kinakausap! Tss!
Hindi ko na siya nilingon o nagsalita man lang. I checked my phone for possible messages and luckily, I have one from Maeve.
Maeve:
I'll be there on Friday! Huwag kang ma excite masyado baka hindi ka makatulog.
Gusto kong matawa sa text niya pero pinigilan ko nalang. It's Tuesday today so malapit na! Akala ko ay mga Monday pa siya dadating. Nagreply ako sa kaniya at tinago na ang cellphone.
I looked at Damian and I saw him looking at my purse where I put my phone.
"What?" I asked him. Para kaming back to zero. Parang iyong unang pagkikita naming. Well, kahapon lang din naman iyon so whatever.
His jaw moved and looked at me in the eyes. Pilit ko naman kinunot ang noo ko para itago iyong kaba ko. Hindi ko alam kung galit ba siya o ano? My heart is literally loud right now. Feeling ko nga maririnig niya iyon kung lalapit pa siya ng konti.
"Where are you going after this?" tanong niya. Humugot ako ng hininga ay marahang ibinuga iyon. Umiwas ako ng tingin sa kaniya kahit na parang ayoko.
Ang lapit niya kasi madyado. Halos makita ko na lahat ng features ng mukha niya. His thick eyebrows are knotted, the bridge of his nose looked much pointed at this small distance. Pati ang labi niya na nakatikom na parang galit ay nasulyapan ko pa.
I cleared my throat. Did I just check him out? Nababaliw na ata ako! I really need to focus. Hindi ata maganda ito.
"I don't know much here. I'll just go with them..." I answered after a short while. He nodded at that. Hindi ko talaga alam kung galit siya? Ang konti na naman niyang magsalita.
"Why are you here if you're visiting your friend?" I asked emphasizing the word friend. Hindi ko nga lang alam kung napansin niya iyon.
"I'm done..." akala ko may idudugtong pa siya kaya lumingon ako pero wala na siyang sinabi. I rolled my eyes nang hindi ko na napigilan.
"Oh eh anong ginagawa mo pa dito? You don't have a friend here." I said pointing out that I am not his friend. I sound a bit rude and irritated. Hindi ko talaga alam kung bakit! Kung kanina parang siya iyong galit ngayon nagkabaliktad na.
I saw his lips formed a playful smile. "Yeah, I don't have a friend here." Ulit niya na mas lalo ko lang ikinainis. Know what? Bahala siya dyan! Ang ganda ng mood ko kanina pero, nevermind!
Tumayo ako at nilagpasan na siya doon.
"Where are you going?" his voice is not valid of any playfulness anymore. Hindi ko naman siya pinansin at naglakad lang. Dapat nga sumama nalang ako sa loob!
"Hey," I stopped when I felt his hand on my wrist. Agad niyang binitawan iyon ng makitang nakatingin ako roon. I gulped and my heart pumps two times than usual. Hindi ko pa sigurado kung two times lang ba.
"A-Ano?" hindi ko naiwasan manginig ang boses at gusto kong sabunutan ang sarili ko. I tried to look serious in front of him.
Hindi siya nagsalita agad kaya tiningnan ko na siya. Like earlier, he looks at me like he was watching my every move. I clench my fist softly as I breathe slowly. Kinakabahan talaga ako.
"I'm going to the plaza, do you want to come?" napataas ang kilay ko sa gulat. He said it like it's a normal thing. Anong gagawin niya doon at... bakit niyayaya niya ako?
I blinked twice. At anong isasagot ko? It's rude to say no, right? Oh damn. I'm just justifying my will to come with him. Bakit hindi iyong friend niya ang isama niya?
"Why? Your friend doesn't want to come with you?" I can taste the bitterness at the end of my word. Gusto ko nalang bawiin iyon!
I can see amusement in his eyes kaya lalong nagalab ang inis ko. Bakit ba ako naapektuhan dito? His lips slightly protruded. Bago pa siya nakasagot ay may tumawag na sa kaniya. Sabay namin na nilingon iyon.
A man, I think, in his forties is walking towards us. I smiled politely at him when his eyes darted towards me.
"Damian! Nandito ka pa pala. Our employees saw the painting and they all liked it!" masayang sabi noong lalaki. Painting?
Damian smiled manly at him. "I'm glad at that," he answered shortly.
The man looked at me curiously. "Well, who is this young lady?" he asked while smiling.
I smile awkwardly. "I'm Aisa, po." I said as I looked at him and turned to Damian. Iyon na naman iyong naglalaro niyang ngiti.
"He's Salvador. Husband of the principal here. My friend." Pagpapakilala ni Damian emphasizing the word friend.
Gusto kong mapapikit na inis dahil parang alam niya talaga ang iniisip ko kanina. Ngumiti naman iyong lalaki kahit na parang may gusto pang itanong.
"Oh siya maiwan ko na kayo dito at may gagawin pa 'ko." I just nodded at him.
Hindi naman inaalis nitong katabi ko sa akin ang tingin kahit na umalis na iyong kaibigan niya. I sighed and continue to walk, hoping he would just let me go. I am embarrassed for my thought kahit hindi niya naman isinasatinig iyon.
"So? Are you coming with me?" tanong na naman niya. Seryoso talaga siya doon.
And if I say no? Mukha ba akong masungit noon? Why is he seriously taking me anyway? Ano ba ang mayroon sa plaza?
"Bakit ba ako?" I whispered. Hindi ko talaga alam ang sasabihin. Hindi naman sa ayaw ko, sa totoo lang... hindi pwede talaga na gusto ko! Bakit parang gusto ko? Naloloka na ako!
"Bakit hindi ikaw?" sagot niya sakin. Akala ko hindi niya iyon maririnig!
Hindi pa man nakakasagot dumating na sila Jennie. Hindi na natuloy tuloy ang usapan namin! Hindi ko alam kung matutuwa ba ako doon o ano.
"Aisa!" I turn their way. Natigilan pa sila sa gitna nang paglalakad dahil siguro nakita ang kasama ko.
"Tapos na?" tanongko.
Agad silang tumango sa akin. Lisa bumped my shoulder lightly. "Bakit iyan nandito? Sinasabi ko na nga ba..."
"What?" I utter innocently. Hindi ko talaga alam ang sasabihin. Jennie smiled at me, teasing.
"Tapos na kami Aisa. May kasama ka pala dito," Jennie sound so casual it almost shocked me. Pinandilatan ko siya ng mata.
Tumingin ako kay Damian na seryoso lang nakatingin sa akin. Bakit ba lagi siyang nakatingin? Kung sana ay tulungan niya ako dito!
"I uh..." I literally stopped. Hindi ko alam talaga ang sasabihin.
"We're going to the plaza." He said in a monotone. I looked at him, "You want to come?" dugtong niya na hindi ko inaasahan.
Isa pa, pumayag na ba ako? Hindi ko maalala!
"No, we're fine!" Jennie answered enthusiastically. "Right? May inuutos din sa amin si Nanay Tess e." tumango tango naman si Lisa doon.
Ngayon mas lalong hindi ko alam ang gagawin. Hindi pa naman ako sumasagot kay Damian pero dahil sa sinabi niya mukhang iiwan na ako nila Jennie dito. I gulped and looked at them nervously.
"Lisa-" tawag ko kahit hindi ko alam kung anong sasabihin.
"Mauuna na kami kung ganoon Aisa. Magkita nalang tayo mamaya?" She smiled sweetly at me and I just looked at her slightly shocked. Iiwan talaga nila ako dito? Pagkatapos nila akong yayain!
In a swift second, they were both nowhere to be seen. Pairap naman akong lumingon kay Damian. He just tilted her head and smirked.
"Shall we?" he said.
"Ano bang gagawin doon?" tanong ko nalang dahil wala naman na akong kawala.
"I need to give something to a friend." He replied seconds later.
"A friend? Again?"
He looked at me like he remembers my sentiments earlier kahit hindi ko naman sinabi sa kaniya na akala ko girlfriend and pinunta niya dito.
"Lalaki." Sagot niya and his smile is still plastered in his face.
"Walang nagtanong!" I spat back, annoyed.
I heard his chuckle and I bit my inner cheeks to prevent my smile. Pilit ko ring kinunot ang noo ko. Tawa lang iyon bakit ako natutuwa? Hindi kasi siya madalas tumawa, right? Right!
Tahimik ako habang nasa byahe kami. Nakatingin lang sa tanawin sa labas. Nang makarating sa plaza ay umikot kami palikod. Nang makita ay isang malaking building ang naroon. Municipality of Canaoay, I read.
Oh. Anong meron dito?
Nang nakapagpark si Damian umayos ako ng upo. He removed his seatbelt at ganoon din ang ginawa ko. Bago niya pa ako mapuntahan sa side ko ay binuksan ko na ang pinto ko at lumabas.
He then, get something sa trunk.
It's a rectangular shape na nakabalot sa brown na papel. Napakunot ang noo ko. Painting?
"Ano iyan?" I curiously asked. He looked at me.
"Painting." Hindi ko alam kung bakit na excite ako doon. Saan naman galling iyan at saan niya dadalhin? His friend told him earlier that the employees liked the painting.
Ano iyon regalo? O nagbebenta ba siya ng painting? Baka iyon ang trabaho niya?
"My sister likes to paint and she asked me to give this to a family friend." My mouth formed an ow. The thought of painting excites me.
"Iyong mag b'birthday?" I asked. He nodded and started walking. Nakasunod lang naman ako sa kaniya.
He nodded and looked at me. Nasa kabilang bahagi ang parking kaya kailangan pa naming tumawid. Habang may dumadaang mga sasakyan ay napansin ko ang ilang babae na nakatingin sa kaniya.
Ginaya ko naman sila at nakita ko ang napsks seryoso niya lang na mukha na nakatingin sa daan. He's wearing a dark blue jeans and white shirt. I titlted my head. Simple lang pero bakit kapansin pansin parin.
Hindi ko na namalayan na huminto na iyong mga sasakyan. I got startled when his hand holds my wrist. Sa kanang kamay iyong painting habang hawak ako sa kabila. I clench my fist not too soft right now.
Hindi ko mapigilan iyong puso ko. Para kong nag papalpitate.
Nang makatawid ay binitawan niya narin ako kaya nakahinga ako ng maluwag. His steps are wide kaya todo effort iyong hakbang ko. Feeling ko konti nalang ay tatakbo na ako.
He asked the girl in the reception at nakita ko pa ang pag ngiti noon. Tss.
"Is Mayor Hernandez here?" he asked in his serious tone. Ngumiti naman ulit iyong babae.
"Are you Mr. Silvestro?" the girl asked in a sweet tone. Gusto ko mapairap.
"Yes."
"Kanina pa po kayo hinihintay ni Mayor. Nasa meeting po siya ngayon kaya ibinilin na iwan nalang po iyong dala ninyo,"
Silvestro, huh? Damian licked his lip and nodded. Binigay niya iyong painting doon sa babaeng hindi maalis ang ngiti sa mukha.
"He wants to see you daw po pero baka matagalan siya kung paghihintayin kayo."
Share mo lang? Oh my gosh, that's rude of me! Buti nalang nasa isip ko lang lahat ng ito.
"Bibisita nalang ako sa ibang araw, paki sabi."
The girl nodded at that. Not taking her eyes off Damian. I rolled my eyes and folded my hands on my chest. I looked at the entrance and saw some boys entered the lobby.
They smiled at me and I find it rude not to smile back. Pinaunlakan ko at ngumiti ng tipid. Lumiko sila sa kanan at nagsikuhan pa. I slightly shook my head. Malaki rin ang munisipyo ng bayan na 'to. Mukhang maunlad.
"You know them?" halos mapatalon na naman ako.
I looked at Damian with my annoyed face. Tapos na ba siya doon? I pursed my lips. He probably pertaining to the boys earlier.
"No," I answered shortly.
"Then why are you smiling at them?" he asked in his most serious tone. Akala mo naman may hindi ako ginawang maganda.
"Cause it's rude not to? They smiled at me and I'm polite enough to smile back."
"Tss..." hindi niya na ako nilingon at naglakad na. Humabol naman ako sa kaniya. Ang bilis niya maglakad! Ang laki kasi ng hakbang!
Nakita ko naman ang paglingon niya sa akin bago bumama ng hagdan palabas. Mas binilisan ko tuloy ang lakad. Pagkalapit ko sa kaniya ay narinig ko ang malakas na tugtog sa labas.
May party yata dito.
Huminto kami para tumawid. Hindi ko naman na siya hinintay na hawakan ako dahil nauna akong maglakad sa kaniya para tumawid.
"Anong mayron bakit may banda?" tanong ko sa sarili nang makita ang tumutugtog na banda sa kanang bahagi doon sa may covered court.
"It's their festive week. Taon taon ay ganyan dito..." sagot ng katabi ko. Tumango naman ako at hindi na nagsalita. Luminga linga ako at naglakad.
Nandito narin naman kami mabuti nang mamasyal.
The plaza is full of people karamihan ay kabataan. Siguro dahil bakasyon dito sila naglilibang. Muli kong nilingon ang munisipyo para tingnan ang disenyo noon. Maganda. Vintage at parang pinreserve ang tunay na disenyo.
The whole plaza looks vintage too. Sa kaliwang bahagi naman ay may maliit na parke nap uno rin ng mga kabataan. It's nice naman pal ana sumama ako dito.
Sa gilid ng court ay nakahilera ang street foods. Para akong nakakita ng liwanag doon. Ngayon nalang ulit ako nakakita at makakakain kung sakali.
"Street foods!" I exclaimed expressing my excitement.
"You eat that?" Damian asked. Nanliit naman ang mata akong tuming sa kaniya.
"You don't?" tanong ko pabalik. Mayaman siguro talaga ito? The side of his lips rose. Iyon na naman iyong tingin niya sa akin.
"I do. I didn't expect you... do too." Sagot niya sa akin pagkatapos.
I groaned playfully. Akala niya naman sa'kin? Na eexcite talaga ako habang iniisip na kumakain noon. Hinila ko na siya papunta doon dahil wala ata siyang balak lumakad at nakatingin lang sa sakin.
My smiles are all over. I saw the orange one, kwek kwek right? I didn't know I'd be this happy. Nasa Pilipinas na nga ako!
Hindi ko na halos napansin iyong kasama ko. I asked the vendor for a plastic cup and immediately got some kwek kwek, and such. I was about to get some sauce but my wristlet purse is getting in the way.
Hawak ko sa kaliwa ang cup at nasa kanang wrist iyong purse ko. Ngumuso ako at inilipat sa kanan itong cup.
"Let me," Damian said beside me. I innocently looked at him. He gets my cup and took out my purse on my wrist. "I'll hold this for you..." he then, slip my purse in his back pocket.
Nilagyan niya naman ng sauce iyong cup ko. Nakatingin lang ako sa ginawa at ginagawa niya. He's so serious while doing it. Sinulyapan ko pa iyong bulsa niya at nakitang nakalawit itong handle ng purse ko.
Ngumuso naman ako. Pinipigilan ang ngiti. I didn't expect him to be like this. Napapansin ang maliliit na bagay. He turned to me and I immediately withdrew my thoughts. Ibinigay niya sa akin iyong cup at kumuha nang sa kaniya. I saw him getting the kwekwek one. Hindi naman siya gumagamit ng cup. Diretso kain na siya.
"Namiss ko 'to!" hindi napipigilan kong sabi. He looked at me with amusement in his eyes. Nagmake face naman ako sa kaniya. Ano naman kasing nakakatuwa?
"You like to eat these?" tanong niya sa akin nang malunok niya iyong kinakain niya.
Bakit ang gwapo niya paring tingnan ngayon? I saw other girls looking at him. Pati nga lalaki e. Nababaliw na ata ako at sinasabi kong gwapo siya.
"I don't always eat these. Kapag lang may time at nakakalabas ako ng school noon dito, my friend introduced it to me..."
He looked at my back. His eyebrows furrowed. I saw his jaw moved. Napakunot na din ang noo ko. Saan ba siya nakatingin? I was about to look at my back when he says something.
"Why? You don't go out much?" his tone is a bit deeper and more serious. I looked at him. His lips are in a thin line. I blinked at him. I looked at my back and saw some guys looking in our direction. They smiled at me, bago ko pa matanto ay humarang na siya sa tinitingnan ko.
I licked my lips when I saw how his eyebrows are knotted. Parang nainis siya dahil lumingon pa ako. I swallowed and shrugged.
"I am not allowed to go out that much." Sagot ko nalang doon sa tanong niya.
His eyes stay on me. Parang may tinatanong at nakukuha niya sa mukha ko ang sagot. Nabaling lang sa iba ang tingin niya ng kumuha pa siya ng isang stick ng... wait, what is it called again...
"Is that isaw?" I asked him. Tumigil naman siya sa kalagitnaan ng kain. Susubo na dapat pero tumingin pa sa akin.
He nodded. "Hindi mo pa nasubukan?" umiling ako at nanatili ang tingin sa kinakain niya.
Nakita ko na iyan noon pero hindi ko nitry. Hindi kasi kumakain si Maeve ng ganyan kaya hindi ko rin nasubukan. I pursed my lips.
"Should I try it?" I asked, more so asking myself.
"Do you want to?" balik niyang tanong sa akin. Parang hindi niya ipapakain sa sakin kung ayaw ko talaga. I tilted my head. I looked at the isaw and him.
I saw him smiled and tried so hard to suppress it. Sinimangutan ko siya.
Inilapit niya sakin ang hawak na stick. Nagulat ako doon. Hindi ko naman pinepertain na iyong hawak niya ang gusto kong kainin pero, kinakabahan na naman ako!
Nasosobrahan ata ako sa kape at laging bumibilis tibok ng puso ko.
I hold his hand, the one holding the stick at inilapit iyon sa bibig ko. I tried so hard not to tremble. Nang nahawakan ang kamay niya ay hindi ko na malaman saan mag cconcentrate! Sa kakainin o sa kamay niya!
Bakit ba hindi ko nalang kinuha iyong stick! Pinagmasdan niya ako habang ngumunguya. Parang tinatanya kung ano magiging reaksyon ko.
"It tastes... fine," I said as I swallowed. It is not bad as how I imagine it to be.
He chuckled at me. Saan ba ang nakakatawa? Inilahad niya ulit sa akin iyong stick pero umiling na ako. Mas lalo kong narinig iyong tawa niya. Well... okay naman talaga iyong lasa pero hindi ko lang talaga type!
He eats the rest of isaw in the stick. Tapos na akong kumain kaya hinihintay ko nalang siya. "Let's buy water..." I said softly and in a lower voice.
Tumingin naman siya sa akin. Iyon na naman iyong tingin niya. Parang sinusuri ako. He nodded after. Hinugot ko iyong purse ko sa bulsa niya agad na naglabas ng pera. Inabot ko iyon sa tindera.
Lumingon ako kay Damian at nakatingin parin siya sa akin. "Uunahan mo na naman ako," sabi ko kahit wala naman siyang sinabi. Nilagay ko na ulit sa wrist ko iyong purse.
"Let's buy your water..." he said while smiling.
Nakahanap kami ng mineral water sa isang convenience store doon. I've decided to stay there in a bit. Malamig kasi dito sa loob. I feel sweaty all over so I decided to sit down there.
Tumabi siya sa akin sa kaliwa at humarap sa direksyon ko. I didn't do the same. Nakatingin lang ako sa labas at pinagmamasdan ang mga tao doon na parang nakaka aliw sila. I wiped the sweat on my forehead. Inilagay ko rin iyong buhok ko sa kanang balikat.
Dapat talaga nagpusod ako!
Napatingin ako sa kanya ng kunin niya ang kamay ko at may inilagay na panyo. Tumitig ako sa kamay ko at bumalik sa kaniya. "No, it's fine..." natarantang sabi ko.
Nagtaas siya ng kilay at parang natutuwa na naman. "Gusto mo ako magpunas?"
Agad kong hinablot iyong panyo niya at nagpunas ng noo. Pati leeg narin. Nilahat ko na at baka totohanin niya iyong sinabi niya. I heard his faint chuckles. Hindi ko alam kung nagmamabait ba ito o ano. Hindi naman siya ganito noong una naming kita!
"Pa good shot ata 'to." Bulong ko sa sarili. Hindi na alam ang iisipin o magiisip pa ba.
"Slight." He whispered near me. Kusa naman akong umatras pakanan dahil sa lapit niya at dahil narin sa gulat ko. Hihimatayin ako!
Hindi na naman ako nagsasalita kahit gaano pa kahina! Kahapon niya pa 'ko naririnig! Sinimangutan ko siya pero nakangiti lang siya sa akin. He looks mature and so good looking in his serious and masungit mode and now he's smiling, hindi ko na alam!
Bakit ko ba siya pinupuri? Hindi kami close! Isa pa, oo nga at masungit siya kaya dapat hindi ako natutuwa sa kaniya ngayon. Hindi ko na talaga maintindihan.
I rerecognize ko palang yung maliit na ideya sa isip ko kinikilabutan na 'ko. Hindi pwede! Naloloka ako!
Crush ko na ata siya?
----------
sana all crush. hope you liked it!