Ellaine's POV
Its already ten AM nang magising ako. I just wear a simple brown dress at flat shoes. And I feel really comfortable with this.
Wala akong ganang kumain kaya hindi na ako nag almusal. Mula sa boarding house na ito ay nakiusap ako kay mader Della na ihatid ako sa sementeryo kung saan inilibing si mama Lanie.
Good thing that cementery is not too far from here.
Before ako bumaba ng taxi ay binigay niya ang number niya sa akin. Sabi niya, i text lang daw niya ako kapag magpapasundo ako. And I just realized na wala akong phone.
Bibili na lang ako mamaya.
"Ingat ka, ganda." sabi niya nang makababa ako ng taxi. Napatango lamang ako.
Tuluyan na akong pumasok sa sementeryo at pinuntahan ang puntod ni mama. Hindi muna ako nagdala ng bulaklak o kahit anong pwedeng iwan dahil baka malaman nila dad na pumupunta ako rito.
Nang mahanap ang puntod ni mama Lanie ay umupo ako sa tabi nito, saka nagsimulang magsalita.
"Ma, sorry kung hindi ko kayo nabisita. Sorry din dahil hindi ako nagdala ng kahit anong pwede kong iwan sayo..." sabay hawak sa lapida kung saan nakaukit ang pangalan niya. Naluluha man pero pinigilan ko lang iyon.
"Mama, sana huwag kang magagalit sa akin kung umalis ako sa puder ni papa. Hindi ko na kasi kaya ang pagtrato nila sa akin. Ma, mula nang mawala ka, sobra akong naghirap. Pero, ma... Alam mo, mabait sa akin si mama Desa. Parang ikaw lang."
Si mama Desa... Hindi niya alam na umalis na ako sa bahay. Nasa kamay ni dad ang phone ko, and I dont know how to contact her.
But, I will find a way. And she will know about this, maybe soon.
Napatingala ako sa kalangitan, at napapikit. "Sana, nandito ka pa rin ma. Hindi sana magkakaganito ang buhay ko. Hindi sana mamamatay ang anak ko, hindi sana ako mahihirapan. Pero, kasalanan ko rin naman ang lahat."
Hindi na napigilan ng luha ko na tumulo, kaya hinayaan ko na lang. Tinuyo ko rin ito gamit ang kamay ko, at saka tumayo.
"Ma, aalis na ako. Love you ma." sabi ko, saka naglakad papalayo.
Nang makakita ng tricycle ay agad ko itong pinara at nagpahatid sa mall. And there I withdrawed all of my money. This is the last thing that I will do, na mata-track nila.
After that, hinati ko sa apat ang ATM card na ginamit ko, para masiguradong hindi na ito mapakikinabangan. Wala na rin naman itong lamang pera.
Then I buyed all what I need, yung pinakaimportanteng mga bagay lang na magagamit ko sa bahay, saka mga instant na pagkain na rin.
I buyed a cheap android phone na pwede kong magamit pang text at tawag. Okay na to.
Napabuntong hininga na lamang ako.
Siguro naman, tama ang naging desisyon kong lumayas sa amin at mamumahay ng malaya, diba? Siguro.
Nang nakuha ko na ang mga pinamili ko sa mall ay kaagad na akong umalis at naghanap ng masasakyan.
At sinabi kong ihatid ako sa children's playground na iyon.
Habang papunta roon ay naisip ko ang lahat ng ito. Siguro, hindi ako masyadong nahirapan dahil ganito naman ang buhay namin dati.
Kahit na nakaranas ako ng karangyaan, dumaan pa rin ako sa hirap kasama si mama. At siguro, nang dahil doon ay hindi ako nahirapang mag adjust.
"Nandito na tayo, ineng." napalingon na lamang ako sa driver nang narinig ko siyang magsalita.
Hindi na lamang ako nagsalita at agad na lamang akong nagbayad, saka bumaba ng tricycle.
And there I saw him, nakaupo lang sa duyan at tila naghihintay.
Steve...
Napalingon siya banda rito sa kinatatayuan ko, and when we saw each other, he hurriedly walked towards me, and hugged me.
"Steve..."
"Ang ganda mo..." agad niyang sabi. I bet he noticed this simple me today. Napangiti ja lanag ako. Pero, nagtaka lang ako nang isunod niya ang mga salitang ito.
"Sorry... Nagalit ka ba dahil doon sa nangyaring iyon--"
"Hindi..."
Nang kumalas siya sa pagkakayakap, tiningnan niya ako. He hold my hand, at naglakad pupunta sa isang bench na naroon.
We both sit there, and didnt say a word to each other for seconds. Until, he spoke first.
"Ellaine, I'm... going to Korea. May kailangan akong asikasuhin doon e." sabi niya.
Pupunta siya ng Korea.
And he explained it all to me. He needs to go to Korea to confirm if he has to do military service, and to fix his citizenship, and other things there.
"Naintindihan ko." and he smiled when I said that.
"Nga pala... Ellaine," he looked at me, "Magkakaroon kami ng comeback concert. And maybe, you can be with me there?" sabi niya.
Comeback concert?
Nagdalawang isip ako. Dahil sikat siya. And once dad and his men found even smallest picture of me there, lagot ako. Hindi naman ako nag aalala sa sarili ko. I'm worried for Steve.
"Can you?" I heard he said.
Pero, naisip ko na aalis siya. And I know its hard for him kung hindi ako papayag. I closed my eyes, and think for a while.
"Pag iisipan ko, Steve."
"Okay.... Wait, I visited your house kanina, but I think they hired new guards kasi hindi ko na namumukhaan ang mga gwardya roon." ha said. Kaya, nagsimula na namang gumapang ang kaba sa dibdib ko.
"And one of them said na wala ka sa bahay niyo. And they didnt let me enter inside." dagdag niya.
"Steve..."
Kinakabahan na ako. Sasabihin ko ba ang lahat sa kanya? Kailangan niya na bang malaman ang tungkol doon?
Hindi ko alam... Hindi ko alam kung kaya ko bang sabihin sa kanya ang lahat. Kasi, natatakot ako, na baka pati siya ay madamay dahil lang sa mas pinalaking gulo na pinasok ko.
"S-steve..." napakagat labi na lang ako nang sambitin ko ang pangalan niya.
"Why, pretty?"
"Lumayas ako sa amin."
"What?" napayuko ako nang sinabi niya iyon. Wala na... Sinabi ko na.
Hindi ako nakapagsalita kaagad. Balot na balot na ng kaba ang dibdib ko. Hindi ko maibuka ang bibig ko matapos kong sabihin iyon.
"Teka... why did you do that?" tanong niya. At doon, hindi ko na nakaya. I cried.
"I'm tired, Steve. I'm so tired." There I feel his hug. Kaya mas lalo akong napaluha. "Hindi ko na sila kayang pakisamahan. I did what they want but... iyon lang ang matatanggap ko galing sa kanila. Seems like they didnt treat me as their family, Steve."
"Ellaine..."
Hindi ko na napigilan ang sarili ko. Tingin ng utak ko, hindi ko pwedeng sabihin ang lahat sa kanya pero salungat ang bibig ko, pati ang puso ko.
"They... want me to be married with someone else, Steve." nang masabi ko iyon ay wala akong narinig galing sa kanya. He's still hugging me, at parang ayaw niya akong bitawan.
"Dad took everything that I can use to contact you. They now know you. Kaya ako umalis sa amin. Steve," at kumalas ako sa pagkakayakap niya sa akin. "Please, stay away from me--"
"No."
No?
Tinuyo ko ang aking luha gamit ang kamay ko. "Look, if we continue to see each other, mapapahamak ka lang. You dont know how powerful my dad is--"
"And I dont care." doon ay naging seryoso siya.
"Steve... Please... Please stay away--"
"No. You think ganon lang kadali ang lumayo sayo? I already like you, Ellaine. At wala akong pakialam kung makapangyarihan ang ama mo. And I'm not scared even if anong gawin niya sa akin." sabi niya.
"You dont know what you're saying." sambit ko. sabay tayo at akmang aalis na nang hawakan niya ang kamay ko.
Steve naman... Huwag mo nang pahirapan ang sarili mo.
"Yes, I am." and I just feel him, giving me a back hug. "I know what I'm saying, dahil gusto kita. Yes, wala pang tayo, but what you said cant scare me. Hindi nila mababago kung ano ang nararamdaman ko para sayo. I like you, and I'm willing to take the risk just to be with you, Ellaine."
Naiyak na lang ako nang sinabi niya iyon.
"Please give me a chance to prove it." dagdag niya.
Steve naman. Gusto kita... gustong gusto na kita. Pero, alam ko na kapag pumasok ka sa buhay ko, mapapahamak ka lang. Nakaya nga akong saktan ng sarili kong pamilya, ikaw pa kaya?
"Ellaine, please..." pakiusap niya.
"Let me go--"
"Hindi pwede. I'll let you go, if you give ma a chance to still court you, and if you wont erase me in your life." sabi niya.
Ano nang gagawin ko?