Pangdalawampu't-dalawa.
//Rona's//
"Bakit kasama na naman natin siya?" Hindi ko mapigilang tanong ng makita si Kat na kasama na naman namin sa lamesa ngayong hapunan. Kaninang tanghali din kasama namin. Kaya imbes babawi sana ako sa pagkain binilisan ko na lang.
Why is she here? Why is she acting like she never broke our heart with all the words she uttered.
Napatingin si Kat sa akin, naramdaman ko naman ang paghawak ni Jeremy sa kamay ko kaya napalingon ako sa kanya.
"Upo na." Sabi niya. Kaya umupo na ako.
Tulad kaninang tanghalian tahimik na naman kami. Ang mga nagsasalita lang si Rodmar at Sehun. Si Louie rin nakikipagusap kapag tinanong at ang nakakainis pa she's talking to Kat too!
Nakalimutan niya na ba? She seems okay with Kat joining us!
Napailing na lang ako at binilisan ulit kumain. Nang matapos agad akong tumayo at lumabas ng kusina. Dumiretso ako sa second floor at naghintay sa tapat ng kwarto nila Louie. I need to talk to her!
Hindi nagtagal nakita ko ang parating na si Jeremy palapit sa akin.
"You okay?" Tanong niya ng makalapit sa akin.
Tumango ako.
"Hindi ko lang siya feel makasama."
"I think she's trying to reach out."
I snorted.
"Don't try to be funny she's not trying to reach out! Hindi nga nagsasalita!"
"Narinig ko siya kaninang umaga na tinawag ka. But when you didn't answer maybe she thinks that you still need time."
"I don't think so! Ano kaya nakain niya? At isa pa 'to si Louie!" And speaking of nakita kong parating na sila Louie at Blake.
"Ron bakit?" Tanong ni Louie ng makalapit sa akin.
"I hope you're not forgetting what she did." Diretso kong sabi sa kanya.
"Ron I know. Pero nakapagusap na kami ni Kat."
Nagulat ako.
"When?"
"Kahapon."
"And by the looks of it, it turned out okay. She's with us samantalang noong nakaraan never natin siya nakita."
"Yeah, I chose to forgive."
"That fast?!" Hindi makapaniwalang tanong ko. "Nakalimutan mo na ba ayaw niya na tayo maging kaibigan and she pushed you!"
"I know those things Ron, pero mas gusto ko na lang na payapa kami ni Blake while grieving."
"I can't believe you!"
Naiinis na nilagpasan ko sila. Dumiretso ako sa kwarto namin at umupo sa kama.
Hindi ako makapaniwala na agad-agad niya napatawad si Kat! Pagkatapos ng masasakit na salita na binato niya sa amin. Pagkatapos siya itulak kaya nawala 'yong baby nila ni Blake. Tapos biglang okay na kasi nakapagusap na sila?
"Mahal," Napatingin ako kay Jeremy na agad nakasunod sa akin. "Stop crying."
Napahawak ako sa pisngi ko at naramdaman ang basa. I'm crying.
Inis na nagpunas ako ng luha pero patuloy iyon sa pagtulo.
Lumapit na sa akin si Jeremy at tumulong sa pagpunas sa mga luha ko.
"I can't believe it! How can she forgave her easily like she didn't broke all our heart."
"Ron, I understand where you're coming from but you should respect it when Louie chose to forgave Kat fastly."
"Pero bakit ganoon lang kadali!?"
"Didn't you heard what she said, she just wants peace while grieving." He hugged me. "She chose to forgive for her own peace. Always remember that peace is better than to hold grudges to someone who do you wrong."
"So you want me to make peace with Kat too?"
"Yes but in your own pace and time."
"Sometimes I really can't believed how nice Louie is. How big her heart can be to give forgiveness easily."
"You're like her too it's just that today you're pissed. I know you, days from now you'll turn soft too."
"Ang sakit naman kasi ng ginawa niya, remember when she blamed me for Jayjay too? Noong mga panahong hindi niya ako pinapansin."
"So you don't still forgive her that time? I remember you being so understanding that time."
"I forgave her tyaka I kind of blame myself as well naalala ko lang ngayon. Dumadagdag sa lahat."
Jeremy held my face.
"I know that you know what you should do."
"I know I just don't feel like to be with her for now."
"Okay, but don't be rude."
"Kaya nga umaalis na lang ako."
He hugged me again.
"That's my good girl."
I sighed.
//Kat's//
"Oh bakit hindi ka pa bumababa?" Tanong ni Bebang ng hindi pa ako lumabas ngayong araw at magtatanghalian na.
"I'm not welcome there."
"Obvious nga! Noong sumabay tayo noong breakfast umalis agad sila Rona. Tas ang tahimik kaya hindi na ako sumabay nang nagtanghalian."
"Hindi rin sumabay sila Marco at Calum noong tanghalian."
I just saw them talking to Michael and Jeremy after lunch. I know they can feel how awkward the breakfast was at alam din naman nila na hindi kami okay.
"Hindi ka pa nagbebreakfast?"
Umiling lang ako!
"Bobo ka ba? Dapat bumaba ka kahit hindi ka sumabay sa kanila para kumain."
"Mamayang lunch bababa ako."
"Or do you want me to ask Logan to bring you food? Gago! Hindi mo nakita lungkot non nong nakita kang bumaba kahapon siya tuloy kumain noong ihahatid niya sa iyo! Tas hindi mo pa pinapansin!"
"'Wag na bababa ako."
"Ok bahala ka!"
Lumabas na din ito agad.
Napabuntong-hininga ako. Alam ko naman na hindi rin magiging madali lahat. But it hurts.
Napatingin ako sa pinto ng may kumatok. Logan?
Nagulat ako sa biglang lakas ng tibok ng puso ko sa naisip. Is he going to give me food again?
Tumayo ako at binuksan ang pinto. Just to be disappointed. It's not Logan.
"Rodmar."
"You look so disappointed." He said.
Ngumiti lang ako. I won't deny it halata naman sa mukha ko. Naramdaman ko rin ang pagkalma ng tibok ng puso ko.
"Hindi ka bumaba bakit?"
"I'm not welcome there."
"You are, tampo lang sila sayo pero you are welcome there. Kita mo nga naguusap na kayo ni Louie."
"We talked before that."
"Oh! Really! So all is well between the two of you?"
"Yes she forgave me."
"Wow. That's good to hear! Alam ko sunod na iyong iba."
"I just hope they let me talk to them."
"Just don't get tired reaching out."
I nodded then I step to him closer.
"Rodmar sorry at salamat sa pag-iintindi sa akin."
He smiled tapos nilagay niya ang kamay sa ulo ko.
"I understand. Tara! Lunch na!" Hinawakan nito ang kamay ko at hinila ako palabas ng kwarto.
Oo bababa ako pero balak ko kapag tapos na sana sila maglunch. Iyong hindi ako makikita ng iba para hindi sila mainis pero sumunod na lang ako kay Rodmar.
Nang makababa kami nakita ko si Dyosa na iniirapan ako. Napaiwas na lang ako ng tingin pero napatingin ako kay Rodmar ng mapahinto ito sa paglalakad. At dahil iyon kay Logan na nasa harapan namin. Ang kaninang payapang tibok ng puso ko ay biglang nagulo ng makita siya.
"Here."
Napatingin ako sa inabot nitong tupperware.
"Akala ni Bebang hindi ka makakababa."
Inabot 'yon ni Rodmar pero nagulat ako ng hablutin niya at lumapit sa akin. He get my hand from Rodmar's hold and put the tupperware on it.
"Eat this and stop holding his hand."
At umalis ito sa harapan namin.
"Kainin mo 'yan." Rodmar said at hinila ang isa kong kamay na walang hawak pero binawi ko. "Ouch, you listen to him huh."
"Kat! Bumaba ka! Akala ko hindi ka bababa kaya nachika ko kay Logan. Padadalhan ka non ng pagkain!" Si Bebang na biglang litaw kung saan.
"I told you bababa ako." Sabi ko at pinakita ang baunan na hawak ko.
"Yiiiiiiie tapos tangina alam ko! Alam ko! Hindi mo na naman pinansin!"
Inirapan ko lang ito at inirapan niya rin ako at umalis sa harapan ko.
"Ay tarayan 101!" Dyosa said na ikinatingin ko sa kanya pero umirap na naman ito at pumunta ng kusina.
Hinila na rin naman ako ni Rodmar papuntang kusina. Nandoon na silang lahat. Pinaupo ako ni Rodmar sa upuan, nagdadalawang-isip pa ako pero umupo na rin at nilapag ang tupperware sa lamesa.
"Kainan na!" Sehun said.
Nag-umpisa na silang kumain kaya nag-umpisa na rin ako.
"Bakit hindi ka bumaba kanina?" Tanong ni Louie.
"Ah, masama ang pakiramdam ko." Pagsisinungaling ko.
"Ayos ka lang?" Nakita ko ang pag-aalala sa mukha ni Louie at ang pagbaba ng mata nito sa tiyan ko. Maybe she's thinking that I'm not okay because of my pregnancy. Hindi niya alam na nagdadahilan lang ako just because I can feel that I'm not welcome here.
"Oo. Okay naman na ako."
"Kain ka na!"
Kaya nagpatuloy ako sa pagkain.
Tulad kahapon tahimik ulit ang buong lamesa hindi tulad noong bago pa kami sumali sa kanila narinig ko kung gaano sila kaingay.
At tulad din kahapon mabilis na natapos si Rona.
Pero bago pa ito makalabas nagsalita na ako.
"Ron sorry. Sorry sa inyong lahat."
Napahinto ito pero lumabas din naman. Na agad sinundan ni Jeremy at Michael.
"I'm sorry guys I know how wrong I am."
"Buti naman alam mo! Hmp!" Dyosa said at lumabas na rin sa kusina.
"I understand you Kat." Sehun said. "Wag ka mag-alala magkakaayos din kayong lahat soon."
"Salamat."
Nagpatuloy kami sa pagkain. Nang natapos si Sehun at Rodmar lumabas na din sila dahil may gagawin pa sila. Naiwan naman kaming tatlo para maglinis ng kusina.
"Wag ka na tumulong Kat!" Saway ni Louie.
"Sus ito lang eh!" Sabi ko at pinagpatuloy maglinis ng mga kalat dito sa kusina.
"Itigil mo na 'yan sumama na ang pakiramdam mo kanina."
"I lied."
"Huh?" Napatingin ito sa akin.
"Hindi talaga masama ang pakiramdam ko. I just don't feel welcome kaya hindi ako bumaba kanina."
"Kat you are welcome here! Just please try to understand them."
"Yeah, thank you."
"Anyway stop helping! Kahit na hindi masama ang pakiramdam mo. Just stop."
Pero hindi ako nakinig. Inusog ko pa 'yong malalaking mga basket na may mga gulay.
"Don't do heavy shit!" Saway na naman sa akin ni Louie. "Tigas talaga ng ulo!"
"C'mon this is just a light work!"
"Hay! Okay magpulot ka lang ng basura at maglagay ng mga pagkain sa cupboards wag ka na magtulak ng mabibigat baka mapaano pa kayo ni baby."
"Baby? Sinong baby?"
Kinabahan ako at agad na napatingin sa taong nagsalita.
"Michael," Pabulong kong tawag sa kanya.
He looked at me from head to toe but his eyes glanced back to my tummy. Napahila ako sa harapang damit ko.
"You're pregnant?" Tanong niya.
Napatingin ako kanila Louie at Blake.
"I think it's okay Kat, he's a friend." Louie said.
Lumapit si Michael sa akin then she touched my tummy. I saw how his eyes widened when he felt my bump.
"You're pregnant." He confirmed.
Tumango ako.
"Wow fuck!" Then he caress my tummy. "Sa laki nito ibig sabihin halos sabay lang kayo ni Louie."
"Nauna lang ako ng kunti." Louie said.
"Yeah," Then he continue caressing my tummy.
"Stop that! Para kang tanga!" Blake said.
Tumigil din naman ito pagkatapos ng ilang haplos.
"Wow I can't believed you're pregnant. Kaya siguro masungit ka. Kaya siguro napakasama ng ugali mo."
"Kel." Saway ni Louie.
"Totoo naman ah! Kaya ba bumait ka Lou? At napatawad mo na?" Nilingon niya si Louie.
"No and we already talked."
"And you forgave her." He looks at me again then he smirked. "Oh magsorry ka na rin sa akin."
"The fuck bro?" React ni Blake.
"Why bro? I need my sorry too so she can received my forgiveness too."
"Wow your fucking audacity man!"
Nawala ang ngisi nito ng hawakan ko ang mga kamay niya.
"Michael I'm sorry."
Bumuntong-hininga ito. At nagulat ako ng kabigin ako palapit sa kanya para yakapin.
"Sorry for what I said the other day too. I'm fuckin pissed and I hate all the shit that came out of your mouth so I said that."
"I know. And it's not like Louie's going to kill me just because you said it."
"Right. I'm happy for you. We have a new baby!"
Napangiti ako.
"And we want you to shut up about it, Logan doesn't know yet."
"What?!" Napakalas ito ng yakap sa akin at tiningnan si Louie at pabalik sa akin. "Nauna ko pang nalaman hindi naman ako tatay!"
"Kaya shut up ka muna!"
"Okay bitch!" Then he smiled at me. "You're forgiven pero dahil 'yon sa buntis ka!"
"Tss, kunwari ka pa. Sungit sungitan." Pang-aasar ni Louie sa sinabi niya. Alam naman namin na hindi lang dahil sa buntis ako kaya natanggap niya ang sorry ko.
I can't believed how these people didn't hold grudges to me for a long time and forgave me when I asked for forgiveness.
I'm so blessed to have them as friends.