Christina's POV
Δεν ξέρω γιατί και πως αλλά όσο περνάνε οι μέρες, άλλο τόσο χαρούμενη νιώθω... Και φυσικά για αυτό, φταίει ο κύριος Grey.
Σήμερα είναι μια όμορφη, ηλιόλουστη ημέρα αλλά έχει λίγη ψύχρα. Εγώ ως συνήθως, βρίσκομαι στην κουζίνα μαζί με την Lola, η οποία ετοιμάζει το πρωινό
(what a wicked game you played... to make me feel this way)
(τι τρέχει με σένα αυτές τις ημέρες μικρή;)
Ρωτάει ξαφνικά η Lola, διακόπτοντας το τραγούδι μου
(σαν τι να τρέχει δηλαδή;)
(φαίνεσαι πολύ χαρούμενη, πολύ κεφάτη... Μήπως έγινε κάτι που σε χαροποίησε πολύ;)
(ίσως...)
Απαντάω με πονηρό ύφος ενώ δαγκώνω το κάτω χείλος μου... Που να ήξερε
(χμμ, θα μάθω σύντομα ποιος σου έχει πάρει το μυαλό μικρή)
(τι συζητάτε εσείς εκεί;)
Η βραχνή φωνή του Max, μας κάνει να γυρίσουμε ταυτόχρονα τα κεφάλια και να τον κοιτάξουμε... Πάντα με το ίδιο άγριο ύφος και στυλ
(τίποτα το ιδιαίτερο)
Αποκρίνομαι με ήρεμο ύφος και στρέφω την προσοχή μου στα λαχανικά που συνεχίζει να κόβει η Lola
(καλώς το καλό το παιδί)
Πετάει ξαφνικά ο Ray, ο οποίος βρίσκεται στο βάθος της κουζίνας και ψήνει κάτι κρουασανάκια
(γειά σου Ray)
Αποκρίνεται με αδιάφορο τόνο και ξαφνικά, τον παρατηρώ να έρχεται με αργά βήματα προς το μέρος μου ενώ το βλέμμα του με καρφώνει πολύ έντονα
(γειά σου κούκλα)
Μουρμουρίζει μόλις φτάνει μπροστά μου και σηκώνει το χέρι για να χαϊδέψει το μάγουλο μου... Γιατί είναι τόσο ξεδιάντροπος;
(γειά σου Max)
Αποκρίνομαι, φανερά ενοχλημένη και κατεβάζω το χέρι του από το πρόσωπο μου
(λοιπόν Christina... Πως είναι η ζωή σου εδώ;)
Ρωτάει ενώ τοποθετεί το χέρι του στον πάγκο και γέρνει το κεφάλι του στο πλάι... Με εκνευρίζει αυτός ο τύπος
(μια χαρά)
(Christina, πήγαινε αυτά τα κρουασανάκια στο τραπέζι)
Πετάει ξαφνικά ο Ray ενώ έρχεται προς το μέρος μου και μου δίνει έναν δίσκο με μερικά ολόφρεσκα κρουασάν... Τον αγαπώ
(εντάξει Ray)
Μουρμουρίζω και μου κλείνει το μάτι... Χαίρομαι τόσο πολύ που με έβγαλε από την δύσκολη θέση.
Πηγαίνω ως την τραπεζαρία και εκπλήσσομαι καθώς τον βλέπω να κάθεται στην συνηθισμένη του θέση, με μια εφημερίδα στα χέρια του
(καλημέρα)
Λέω ενώ αφήνω τον δίσκο με τα κρουασάν στο τραπέζι και ξαφνικά, με αρπάζει από το χέρι και με τραβάει να καθίσω πάνω του... Αυτό ήταν πολύ ξαφνικό
(γιατί δεν κοιμήθηκες μαζί μου απόψε;)
Με ρωτάει σιγανά ενώ τρίβει την μύτη του στην δική μου
(γιατί δεν είναι σωστό. Στο τέλος θα μας καταλάβουν)
(δεν με νοιάζει Christina. Δεν ντρέπομαι και ούτε φοβάμαι κανέναν)
Αποκρίνεται με αποφασιστικό τόνο που με εκπλήσσει... Πως είναι δυνατόν να νιώθει τόσο άνετος;
(όταν λέω ότι σε θέλω, σημαίνει ότι σε θέλω... Με όλη την έννοια της λέξης)
Προσθέτει και ξαφνικά, ακούω το κουδούνι της πόρτας... Ωχ
(πρέπει να ανοίξω)
Λέω ενώ σηκώνομαι από πάνω του και πηγαίνω προς την πόρτα.
Μόλις την ανοίγω, τα μάτια μου γουρλώνουν από το σοκ και όλο μου το σώμα, παγώνει στην θέα αυτού του άντρα
(καλημέρα δεσποινίς)
Λέει με ευγενικό τόνο αλλά το ύφος του τον προδίδει... Είναι σχεδόν το ίδιο σοκαρισμένος με μένα
(καλημέρα κύριε)
(είναι εδώ ο κύριος Grey;)
(μάλιστα κύριε, ακολουθείστε με)
Λέω και χωρίς να πει δεύτερη λέξη, με ακολουθεί ως την μεγάλη τραπέζια του σπιτιού
(κύριε James)
Αναφωνεί, φανερά έκπληκτος ο Damon καθώς βλέπει τον παράξενα γνωστό άντρα δίπλα μου
(καλημέρα κύριε Grey)
Αποκρίνεται ενώ τον πλησιάζει και σηκώνεται για να ανταλλάξουν χειραψία
(εγώ... Σας αφήνω)
Μουρμουρίζω και με ένα τελευταίο βλέμμα προς τον Damon, φεύγω. Αλλά μόλις πλησιάζω προς την κουζίνα, εντελώς ξαφνικά, νιώθω ένα χέρι να με τραβά από το μπράτσο σταματώντας τα βήματα μου
(τι στο...)
(νομίζεις ότι μπορείς να μου ξεφύγεις;)
Χριστέ μου. Ο Max
(τι τι θες;)
(καταλαβαίνω ότι προσπαθείς να μου ξεφύγεις αλλά δεν θα τα καταφέρεις. Από την πρώτη στιγμή που σε είδα δεπσινιε Pierce, σε έβαλα στο μάτι...)
Μουρμουρίζει ενώ με στριμώχνει πάνω στον τοίχο και σκύβει για να με φιλήσει αλλά δεν προλαβαίνει, επειδή κάποιος τον αρπάζει από τον ώμο και τον τραβάει μακριά μου
(τι διάολο κάνεις εκεί;)
Μουγκρίζει, φανερά έξαλλος ο Demian και τον σπρώχνει για να φύγει
(μην σε ξανά δω κοντά της, ούτε στο μισό μέτρο)
Του λέει με προειδοποιητικό τόνο και τον παρακολουθώ να τρίβει το πιγούνι του ενώ τα μάτια του λάμπουν από κάτι σκοτεινό... Κάτι θανάσιμο
(δεν τελειώσαμε εδώ με την πριγκίπισσα)
Του λέει και φεύγει, έχοντας ένα μεγάλο χαμόγελο ικανοποίησης στο πρόσωπο του... Θεέ μου. Ο άνθρωπος είναι τρελός. Ίσως πρέπει να μιλήσω στον Damon
(είσαι καλά γλυκιά μου;)
Με ρωτάει, με την έγνοια φανερή στον τόνο της φωνής του
(ναι, μια χαρά Demian. Σ'ευχαριστώ)
Λέω και τον αγκαλιάζω σφιχτά
(μην ανησυχείς κούκλα μου. Δεν πρόκειται να σε ξανά πλησιάσει αυτό το γουρούνι. Θα έπρεπε να ντρέπεται και μόνο που σε κοιτάζει)
Λέει μέσα από τα σφιγμένα δόντια του, φανερά έξαλλος
(αν θέλεις πήγαινε στο δωμάτιο σου να ξεκουραστείς. Θα σε καλύψω εγώ στο πόστο σου)
(όχι Demian, πρέπει να συνεχίσω. Πάντως... Σ'ευχαριστώ πολύ Demian. Σου χρωστάω)
(όχι, μην το ξανά πεις αυτό. Απλά... Να προσέχεις)
Λέει και με ένα τελευταίο χαμόγελο, φεύγει προς την κουζίνα... Χριστέ μου. Τι ήταν και αυτό; Βρίσκομαι σε μεγάλο δίλημμα αυτή την στιγμή. Από την μία, δεν θέλω να έχω μυστικά από τον Damon αλλά από την άλλη... Δεν έχω ιδέα τι θα του κάνει αν το μάθει. Ωχ θεέ μου. Πρέπει να συνεχίσω την δουλειά μου.
Το βράδυ και αφού έχω τελειώσει την βάρδια μου, πηγαίνω έξω, στον κήπο του σπιτιού... Σήμερα έχει πανσέληνο. Κάθομαι σε ένα από τα άσπρα παγκάκια ενώ κρατάω μια κόκκινη τουλίπα στο χέρι μου... Είναι τόσο όμορφα αυτά τα λουλούδια. Κοιτάζω τριγύρω και νιώθω τόση γαλήνη... Όση δεν έχω ξανά νιώσει ποτέ στην ζωή μου... Όλα είναι ήσυχα και όμορφα εδώ. Ξαφνικά, νιώθω ένα τζάκετ να τυλίγετε προστατευτικά στους ώμους μου και το γνωστό του άρωμα, να τρυπάει τα ρουθούνια μου
(θα κρυώσεις)
Μουρμουρίζει και κάθεται δίπλα μου
(έχει ωραίο καιρό)
Αποκρίνομαι σιγανά ενώ σφίγγω το τζάκετ του πάνω μου
(ναι αλλά... Με λίγη ψύχρα)
Λέει ενώ ένα στραβό χαμόγελο, σχηματίζεται στα υπέροχα χείλη του
(γιατί το βλέμμα σου είναι μελαγχολικό;)
Ρωτάει ενώ τα φρύδια του σμίγουν και παρακολουθώ τα μάτια του να λάμπουν κάτω από το φεγγαρόφωτο... Είναι τόσο όμορφος... Τόσο σαγηνευτικός
(δεν είναι κάτι... Αλήθεια)
(Christina... Ξέρω ότι κάτι μου κρύβεις αλλά... Δεν ξέρω τι)
Μουρμουρίζει ενώ γυρίζει προς το μέρος μου, με τα πόδια του να βρίσκονται αριστερά και δεξιά από το σώμα μου
(πες μου, τι σε προβληματίζει;)
Ξανά ρωτάει με χαμηλή, τρυφερή φωνή που με αφοπλίζει εντελώς
(έγινε κάτι σήμερα...)
Ξεκινάω με χαμηλή φωνή και το όμορφο πρόσωπο του κατσουφιάζει
(συνέχισε μωρό μου. Τι έγινε;)
(ο Max... Μου φαίνεται κάπως... Παράξενος)
Μουρμουρίζω και παρακολουθώ τα χαρακτηριστικά του να σκληραίνουν από θυμό και τα μάτια του να σκοτεινιάζουν
(τι σου έκανε; σε άγγιξε; σε πείραξε; πες μου)
(ηρέμησε Damon. Απλά... Απλά...)
(γαμώτο, θα τον διαλύσω)
Γρυλίζει ενώ σφίγγει τις γροθιές του και χαμηλώνει το βλέμμα του στο έδαφος... Πρώτη φορά τον βλέπω τόσο έξαλλο
(Damon... Θέλω να ηρεμήσεις, σε παρακαλώ)
(Christina... Δεν μπορείς να καταλάβεις πόσο θυμό έχω μέσα μου αυτή την...)
Χωρίς να το πολύ σκεφτώ, ορμάω στα χείλη του φιλώντας τον δυνατά και παθιασμένα... Χμμ αυτά τα χείλη του
(στιγμή)
Συμπληρώνει με κλειστά μάτια και ξεφυσάει
(πως το έκανες αυτό;)
(ποιο;)
(αυτό... Με φίλησες και ξαφνικά... Ένιωσα τα πάντα μέσα μου να ηρεμούν)
Λέει και ασυναίσθητα, ένα μικρό χαμόγελο σχηματίζεται στα χείλη μου
(ίσως έχω μεγάλη επίδραση πάνω σου)
Αποκρίνομαι σιγανά ενώ ανασηκώνω παιχνιδιάρικα τα φρύδια μου και εκείνος γελάει... Τι υπέροχος ήχος
(πάμε μέσα. Θέλω να σε φιλάω ελεύθερα)
Μουρμουρίζει και αμέσως, με αρπάζει από το χέρι και σηκωνόμαστε από το παγκάκι... Και κάπως έτσι... Ο Damon ξεπέρασε τον θυμό του.