Nagsisipag si author. Another short update :D
***
Chapter 27
[Timi’s POV]
He likes me. He likes me…
Kite likes me?! My god!
Sa tanang buhay ko matapos akong saktan ni David, si Kite ata ang kauna-unahang hot, sexy at gwapong nilalang na hindi ako natuwa nang magtapat siya sa akin na gusto niya ako.
Oo aaminin ko I’m a flirt. I am a playgirl. Pero ang nilalapitan ko lang noon ay ang mga lalaking kapwa ko flirt at mga jerks.
And now, all this time I thought Kite is a playboy not knowing na genuine pala ang ipinapakita niya sa akin?
Tama nga siya, ang manhid ko. Ni-hindi ko na-realize ang bagay na ‘yun!
O baka occupied lang masyado ang utak ko dahil kay Ice?
Napakamot ako sa ulo ko.
Anak ng tinola naman oh! Bakit ba ako na-involve sa ganito? Masaya na ako dati sa pa-fling fling lang, sa walang attachment. Pero nang makilala ko ang mag pinsan na ‘yan, nagsisimula na naman sumakit ang ulo ko dahil sa lalaki.
Kung dati si David lang ang sakit sa ulo---at puso ko. Ngayon dalawang lalaki na.
Ayoko na. Magpapakabait na talaga ako. Hindi na ako manlalandi. Magtitino na ako. Basta malinaw lang ang lahat nang ito. Promise ko talaga sa sarili ko na aayusin ko na ang buhay ko in the name of true love!
♪ “Her eyes, her eyes, make the stars look like they’re not shining
Her hair, her hair, falls perfectly without her trying.
She’s so beautiful, and I tell her everyday…” ♪
Napahinto ako bigla sa paglalakad pabalik sa school. Nandito na pala ako sa tapat ng park na madadaanan papunta sa school namin. Napalingon ako doon sa kumakanta dahil parang pamilyar ang boses niya. Yun nga lang, hindi ko siya matanaw dahil napapalibutan siya ng maraming tao.
Lumapit ako.
♪ “I know, I know, when I complement her she won’t believe me.
And it’s so, it’s so, sad to think that she don’t see what I see.
But every time she asks me, “Do I look okay?”
I say…” ♪
Napangiti ako nang makita ko kung sino ang kumakanta.
It’s Ice. And he’s not alone.
Katabi niya ay anim na maliliit na chikiting na kumakanta rin habang si Ice ay nag gi-gitara. Isa sa mga bata ay may gitara rin at yung iba naman ay may hawak na tambourine.
♪ “When I see your face (face, face...)
There's not a thing that I would change
'Cause you're amazing (amazing)
Just the way you are (are)
And when you smile (smile, smile...)
The whole world stops and stares for a while
'Cause, girl, you're amazing (amazing)
Just the way you are (are)….” ♪
Pinanuod kong kumanta si Ice kasabay ng mga batang choir. Tuwang-tuwa ang mga nanunuod sa kanila kaya naman halos lahat ng tao ay nag huhulog ng pera doon sa maliit na box na nasa tabi nila na may nakapaskil na: “Donation for Children’s Choir”
Napako ang tingin ko kay Ice. He has this contended smile on his face. Hindi siya ngiting ngiti habang kumakanta. Isang matipid na ngiti lang. Pero kitang-kita ko sa mukha niya na masayang-masaya siya.
At mukhang pati ang mga nanonood ay naramdaman ‘yun kaya naman ang lakas nang palakpakan nang matapos silang kumanta. Isa-isang naglapitan yung ibang manunuod na hindi nakapaghulog ng pera doon sa box. Halos magka-stampede na nga sa unahan dahil sa siksikan ng mga tao.
Nanatili lang ako sa likod habang hinihintay kong maubos ang mga tao. Nang wala nang lumalapit at ililigpit na ni Ice ‘yung box, lumapit ako doon at nag hulog ng isang libo.
“Kung pwede lang mag hulog ng isang milyon ginawa ko na. Kaso isang libo lang ang pera ko eh. Halos kalahati na nang allowance ko,” nakangiting sabi ko sa kanya nang magkatinginan kami.
“Salamat,” matipid niyang sagot sabay iwas nang tingin sa akin.
“Kuya Ice! Ang saya! Gawin po ulit natin ‘to ah?” sabi nung batang lalaking may dala-dala ring gitara.
Nginitian siya ni Ice, “oo naman.”
“Promise, next time?” sabi naman nung batang babae na may hawak na tambourine at mukhang nasa nine to ten years old pa lang.
“Promise!”
“Yeeeey!”
“Oh mga hijo't hija, kailangan na nating umalis. Magpasalamat na kayo kay Kuya Ice niyo.”
Pareho kaming napatingin ni Ice doon sa matandang babae na nakasuot na pang madre na lumapit sa mga bata.
Isa-isa namang nagpaalam at nagpasalamat ang mga bata kay Ice.
“Hijo, gusto mo bang sumabay sa amin?” alok nung matandang babae.
“Hindi na po, may kasama ako.”
“Hala sige, uuna na kami. Mag iingat kayo ha?”
“Opo. Kayo rin po.”
Tuluyan na silang nagpaalam sa amin at ako naman, nakatitig pa rin dito at halos hindi makapag-salita sa nasaksihan ko.
“Ba’t hindi ka pa umuuwi?” tanong ni Ice sa akin habang nilalagay niya ang gitara sa pinaka bag nito.
“Ahmm, may ginawa lang. Ikaw? Kaya ba absent ka kanina dahil dito?”
Tumango lang siya sa akin at tinignan ako. “Gutom ka na ba?”
“Medyo…?”
“Okay.”
Tinalikuran niya ako at naglakad siya papuntang banchetto. Sinundan ko naman siya. Itong isang ‘to talaga ang hilig mag summarize ng mga salita.
In Ice’s language – Okay means “tara samahan mo akong kumain”
Medyo marami nang tao sa banchetto kaya naman wala na kaming pwesto ni Ice sa mga hile-hilerang monoblock tables and chairs doon. Nag take-out na lang kami nang tig apat na stick ng isaw at nagtungo sa playground. Naupo kami sa swing at dito namin naisipang kainin ang binili namin.
“So, kelan ka naman nagsimulang gawin ang bagay na ‘yun?” tanong ko sa kanya.
“You mean, ang pagtulong sa mga batang ‘yun? Three years ago. But before that, I’m also a part of the children’s choir.”
“Wow. So bata pa lang talaga hilig mo na ang kumanta. Kaya pala ang galing mo. Pero alam mo, ‘yung performance mo kanina ang pinaka-magandang performance mo na nakita ko.”
Napatigil sa pag duyan ng swing si Ice at nilingon niya ako. “Bakit mo naman nasabi ‘yun?”
I shrugged, “wala lang. You looked so happy awhile ago.”
Hindi sumagot si Ice kaya naman napalingon ako sa kanya. Halos mahulog ako sa swing nang makita ko siyang naka-ngiti habang naka-tingin sa akin.
His smile…it is so genuine.
Ang ngiting bihirang-bihira niya ipakita sa ibang tao---lalo na sa akin.
“I love making people happy through my music. Ito na lang kasi ang meron ako.”
Hindi ko maiwasang mapangiti. Ewan. Hindi ko alam ang itsura ko ngayon. Pero ramdam ko na abot tenga ang ngiti ko.
“Why are you smiling like that?” tanong niya sa akin.
“Kasi naguumpisa na tayong maging close,” ngiting-ngiti kong sagot sa kanya.
“Huh?”
“You are already sharing something to me. Yung bagay na pinaka-mahal mong gawin, sinabi mo na sa akin. Ibig sabihin nagiging close na tayong dalawa.”
Kumunot bigla ang noo ni Ice. Oo, expected ko na naman ‘yun dahil si Ice nga siya at ganyan talaga ang ugali niya. Ine-expect ko nang magsusuplado siya o magsasabi siya nang pambabara sa sinabi ko.
Pero nagulat ako nang after a few seconds, tumawa siya.
Yung tawang malakas. Yung tawang masaya.
At napatulala ako bigla.
“Ang hirap talagang manalo sa’yo, Timi,” ngiting-ngiti niyang sabi sa akin.
Am I hallucinating? Am I dreaming? Lasing ba ako? O nag iilusyon?
May sumapi bang multo kay Ice?
“Wag kang matulala,” sabi niya at seryoso na naman ang mukha niya.
Si Ice nga siya.
“Ang sarap pakinggan ng tawa mo,” nakangiti kong sabi sa kanya.
“Adik ka,” matipid naman niyang sagot pero nakita ko ulit na may gumuhit na ngiti sa labi niya.
“Halika na. Pa-gabi na. Baka pagalitan ka ng daddy mo.”
Tumayo na siya doon sa swing at naglakad palayo. Agad naman akong tumayo at sumunod sa kanya habang hindi mawala-wala ang ngiti sa labi ko.
Marahil manhid nga ako sa ibang bagay at sa ibang taong nakapaligid sa akin. Pero kung meron mang isang bagay na damang-dama nang buong pagkatao ko, ay ayun si Ice…
…at kung paano niya unti-unting pinapalundag ang puso ko.
To be continued…
***
Author's Note:
Wahahaha ang kulit ng mga comments sa Chapter 27 :D .. Sa lahat ng #Team na nilagay ko, pinaka maraming supporters ang #TeamIceKite .. Enebeee. Yaoi na incest pa? Wahahaha
Anyway, salamat po sa pakiki-ride sa aking munting kalokohan.
P.S
Lahat ng update ko ay "bitin" dahil ito ay ongoing story pa. Sa mga nag dedemand, sowieee poexhszzz. Ajejejeje