Her zaman bu hisse kapılıyorum. Korkunç bir his. Endişe ve korku, eminim sende bunu yaşamışsındır. Vücudunuz titrer, yavaş yavaş terlemeye başlar ve korku iliklerinize kadar işler.
Zaman zaman bunları hissedebilirsin, ama benim için bu korku, inanılmaz derecede ürkütücü ve her gece benimle. Ne zaman güneş batar, karanlık korkusu o zaman başlar.
Ama garip bir şey var. Karanlıktan korkmuyorum, bu iyi. Gençken asla ışıklar açıkken uyumazdım, hatta gece lambası bile yoktu. Ama son zamanlarda saçma bir şeyler var, ya da ben öyle düşünüyorum. Korktuğum şey pencereler. Ne zaman pencereye baksam korkunç his çok hızlı bir şekilde hücrelerime kadar işliyor. Bunu kontrol edemiyorum, sanırım az önce bunu size izah edemedim. Açıkçası buna daha ne kadar dayanabilirim bilmiyorum, bu yüzden yazdıklarımı kaydetme gereği duydum. Eğer kısa olduysa özür dilerim ama işkenceyi artık durdurmam gerek.
Hiç bir pencereden karanlığın içine baktın mı ? Eminim baktın, peki karanlığın içinde ne olduğunu merak ediyor musun ? Bazılarınız, belki. Ama sen hiç o siyahlığın içinde ne olduğunu gördün mü ? Korkuyorum çünkü karanlığın içindeki gerçek korkuyu gören tek kişiyim.
Yaklaşık üç hafta önce başladı, sanırım. Londra'ya yakın küçük bir kasabada yaşıyorum. Son zamanlarda bu eve taşındım ve hala alışmaya çalışıyorum. Sadece internetten korkunç hikayeler okumaya başlamıştım. Neyse, içimde korkuyu hissetmek gibi garip bir dürtü vardı ve korku filmleri vasattı. İnternetten beni korkutacak bazı şeyler araştırdım.
Önce Youtube'da "çığlıklar" adlı bir video izledim. Daha sonra korkunç hikayelerle dolu bir siteye rastladım. Her birini tek tek okuduğumda daha fazla geriliyordum. Ve gecenin sonunda gerçekten korkuyordum, son derece paranoyaklaşmıştım. Ve güneş doğana kadar uyuyamadım.
Ama ertesi gece, korkum hala devam ediyordu. Bu hikayeler gerçekten beni etkilemişti. Rahatsız oldum. İnanılmaz sinir olmuştum. Bir şey ya da birisi evimde dolaşıyormuş gibi hissediyordum. Hikayeleri gerçekten aklımdan çıkaramıyordum. Görmezden gelemezdim, bir sağa bir sola bakmak zorunda kalıyordum. Korkuyu hafifletmek için her köşeye, dolaplara ve odalara baktım. Aptalca davrandığımı biliyordum. Ama saçma çocukluk anılarım aklıma geldikçe kendimi kontrol edemiyordum. Yalnız olmadığıma cidden inanmıştım. Bu korkunç bir duygu. Kendi kendime "Birisi yok, bir şey yok, abartma! " diyerek ikna etmeye çalışıyordum.
Işığı açık olan oturma odasına doğru koşarken mutfak penceresinde gözüme bir şey takıldı. O an kalbim yerinden çıkacaktı. Elbette sadece kuşkulanmıştım, belki de zihnim bana oyun oynuyordur ? Değil mi?
Her akıllı insanın yapacağı gibi omuz silktim, ama hala gördüğüm şey aklımın bir köşesindeydi. Bu korku yüzünden tüm gece uyuyamadım. Çok korkuyordum, odamın kapısını kilitledim ve gecenin geri kalanını film izleyerek geçirdim. Yaklaşık iki hafta boyunca dikkatli davrandım, zaman zaman korkuyordum.
Ama ikinci haftanın sonunda neredeyse bu his yok gibiydi. Bebek gibi uyumuştum ve hayatım her zaman ki gibi devam ediyordu. Ta ki tekrar korku hikayelerini okuyana kadar. Sanki bu hikayeleri okumam gerekiyor gibi hissediyordum. Böylece yine en iyi hikayeleri aradım, ürkütücü resimlere baktım ve genel olarak korktum. Ama ilk kez bu sefer biraz uyuyabilmiştim. Yatağım pencerenin karşısındaydı. Öyle olmaması için bir sebep yok çünkü bu odada kaldığım sürece sorun yoktu. Ama bu gece bir şeyle karşı karşıya gibiydim.
Bunu hissedebiliyordum; Biri veya bir şey beni izliyordu. Ara sıra bazı sesler duyuyordum, gecenin sessizliği ile bu ses birleşince katlanılmaz derecede korkunç hissettiriyordu. Ve onun nefes alış verişlerini duyduğuma yemin edebilirim. Aynı iki hafta önce gelen o his gibi. Gözleriyle beni delecekmiş gibi, hiç böyle hissettin mi ? Dönüp pencereye bakmaya cesaret edemiyordum. Ve kesinlikle benim varlığımın farkında olmasını istemiyordum. Sadece burayı terk etmek istiyorum.
Her dakika sanki saatmiş gibi geçiyor. Ve hala gözlerini üzerimde hissedebiliyorum. Artık dayanamıyordum, nasıl olur anlamıyorum. Birinci katta oturuyordum. Bir saniyelik cesaretten sonra, hayatımın en büyük hatasını yaptım ve hızla yüzümü pencereye çevirdim.
Bunları yazabiliyorum çünkü gördüğüm hala net bir şekilde hafızamda. Hayatımda gördüğüm en korkunç şey...
O hala burada. Yazarken bile beni izlediğini biliyorum. Ona yüzümü çeviremem. Ama bu nasıl sonsuza dek sürecek ? Lanet olası şey neden benim peşimde ?
Ne olursa olsun her şey o hikayeler ile başladı. Ne isteğini anlamıyorum. Beni öldürmek istese bunu daha önce yapardı. Bana işkence etmek mi istiyor ? Ya da yavaş yavaş delirmemi bekliyordur. Geceleri ne dışarı çıkabiliyorum ne de uyuyabiliyorum. Gündüz güvendeyim. Ama artık kış geliyor ve gündüzler kısalıyor. Ciddi anlamda deliriyorum. Hatta intihar etmeyi düşünüyorum. Bu fikir her gün daha cazip görünüyor. Dürüst olmam gerekirse bu çok uzun sürmeyecek.
Bunu yazmamın nedeni hikayemi anlatmak değil, sadece bir uyarı niteliğinde. Nerede olursanız olun onu görmezden gelin. Rahatsız hissetseniz bile araştırmaktan uzak durun. Eğer geceleri izlendiğini düşünüyorsan, ASLA PENCEREYE BAKMA.