Kısa Korku Hikayeleri (Kitap Oldu)

Pencere

Çok korkuyorum.

O şey neredeyse bir hafta boyunca penceremin dışında duruyor.Onu tam göremesem de özellikleri insana benziyor.Onun camdan yansımasını görebiliyorum.Bu şekilde onu izleyebiliyorum.Ondan kurtulmak için ne yapabilirim ki ? İlk başta bunun bir şaka olduğunu , aptal birinin beni korkutmak amaçlı bir bebek ya da manken koyduğunu düşündüm.Ama sonra anladım ki o cansız bir şey değil.Kapıdan çıkıp evin etrafında yürüdüğümde orada kimse olmuyordu.Odaya tekrar girdiğimde ise yine orada ve kafası bana doğru dönüyordu.

Bilgisayarıma oturduğumda onun nefesini boynumda hissediyorum.O her kime nefret ediyorum.

Son olarak perşembe günü pencereyi açmaya çalıştım ama sıkışmıştı.Dışarıdaki kişinin eliyle bunu engellediğini düşünüyorum.Yüzü bana bakıyor ve gözünü hiç kıpırdatmıyor.

Bana gülümseyerek baktı.

Ellerimi pencereden çektim.Camı kırmak için yeterince güçlü olduğumu biliyorum.Ama olmadı.Tam kıracağım sırada onun gülümsemesi daha geniş, daha geniş ve daha geniş bir hal aldı.Kırmak için tam elimi kaldırdığımda avuç içlerini pencereye geçiriyor ve kızıyor.Benimle alay ediyordu sanki.En sonunda geri çekildim.

Hiçbir şekilde onunlar aynı odada olmak ve gülümsemesini görmek istemiyordum.

Bant alıp pencereyi bununla kapatmaya karar verdim.Bunu yaparken ona doğrudan bakamıyorum.Beni izlediğini bildiğim için neredeyse altıma yapacağım.Ben sadece kısa bir süre göz attım.Küçük bir göz atma...

O kızdı...

Bu gülüş artık tehditkardı ve kaşları çatıktı.Sinirlendiğini görebiliyordum.Tehditkar bir gümbürtü evi doldurmaya başladı.Onun tırnakları camda ve camın çatladığını duyabiliyorum.Koli bandını aşağı doğru çektim ve buna son verdim.Tekrar gülümsemeye başladı.

Şimdi gece ve gürültü yok.Ses, gürültü, camın çatlama sesi...Hiçbiri yok.Her şey sessiz.O çok fazla sinirlendi ve bir kaç saniye önce gitti.

Ama ben onun pençelerini oturduğum koltuğun arkasında hissediyorum.Onun gülümserken gerilen derisinin sesini duyuyorum.Ayak seslerini duyuyorum.

O beni izliyor.