Την επόμενη ημέρα, ξυπνάω αναζωογονημένη και με το κεφάλι μου βαρύ... Πρώτη φορά, μετά από τόσο καιρό, βρέχει. Πραγματικά μου αρέσει αυτός ο καιρός.
Σηκώνομαι από το κρεβάτι και αφού κάνω ένα γρήγορο ντουζ, κατεβαίνω στην κουζίνα.
Εκεί, βρίσκω την Lola να συζητά με την Rebecca... Η καλύτερα, να τσακώνονται
(από εχθές είσαι εξαφανισμένη. Έχουμε δουλειά εδώ. Δεν μπορεί η Christina να τα κάνει όλα μόνη της)
Της λέει η Lola και εκείνη, κοκκινίζει από τα νεύρα της
(σιγά τι είχαμε εχθές και σιγά τι είχε να κάνει η Christina. Απλά θέλεις να μου την πεις πάλι, επειδή έτσι ήσουν πάντα μαζί μου)
Λέει ειρωνικά η Rebecca και ξαφνικά, ένα χαστούκι προσγειώνεται στο μάγουλο της
(σε έβαλα σε αυτή την δουλειά για να σε βοηθήσω, πάντα σε φροντίζω και σε προστατεύω από ότι και αν κάνεις, πάντα σε βοηθάω και αυτό επειδή είσαι η μικρότερη αδερφή μου και σε αγαπάω. Αλλά ως εδώ, από εδώ και πέρα είσαι μόνη σου, κατανοητό;)
Της λέει η Lola και εκείνη απλά την κοιτάζει, με βουρκωμένα μάτια... Για στάκα, δεν είχα ιδέα ότι η Lola και η Rebecca είναι αδερφές. Ομολογώ ότι δεν μοιάζουν και πολύ
(εντάξει λοιπόν... Αδερφούλα)
Λέει ειρωνικά εκείνη και φεύγει βιαστικά από την κουζίνα, σπρώχνοντας με με τον ώμο της... Τέλεια ημέρα
(με συγχωρείς για αυτό Christina)
Λέει απολογητικά η Lola, ενώ κάθεται σε έναν από τους σκαμπούς και ξεφυσάει, φανερά κουρασμένη... Μου θυμίζει πολλά αυτή η εικόνα.
Αμέσως πηγαίνω δίπλα της και την χαϊδεύω απαλά στην πλάτη για να ηρεμήσει
(δεν έγινε κάτι. Αδερφές είστε, θα πείτε και μια κουβέντα παραπάνω)
(όχι Christina. Εγώ και η Rebecca είμαστε αλλιώς)
Μουρμουρίζει και σηκώνει το κεφάλι για να με κοιτάξει
(της έχω μιλήσει τόσες φορές, την έχω βοηθήσει τόσες φορές και αυτή, το μόνο που ξέρει να κάνει, είναι να με απογοητεύει συνεχώς)
Λέει και πετάει, αγανακτισμένη τον σκούφο της στο πάτωμα... Η αλήθεια είναι πως, την ψηλοκαταλαβαίνω. Μπορεί να μην έχω αδέρφια, αλλά με τους γονείς μου είχα συχνά καβγάδες. Λόγο της εφηβείας μου βεβεια αλλά, αυτό είναι ένα άλλο θέμα
(δώσε λίγο χρόνο στα πράγματα και θα δεις)
(δεν ξέρω τι άλλο να κάνω με αυτό το κορίτσι)
Μουρμουρίζει, φανερά απογοητευμένη και χωρίς να το πολυσκεφτώ, απλώνω τα χέρια και την αγκαλιάζω
(δεν χρειάζεται να απελπίζεσαι, ούτε να θυμώνεις. Θα δεις, όλα θα πάνε καλά)
Λέω ενθαρρυντικά ενώ της τρίβω την πλάτη... Ξέρω ότι κάτι τέτοιες στιγμές, οι πράξεις είναι καλύτερες από ότι τα λόγια. Ελπίζω να τα ξανά βρουν. Είναι αδερφές που να πάρει, δεν μπορεί να τσακώνονται για τόσο χαζά πράγματα... Εκτός αν... Υπάρχει και κάτι άλλο στην μέση. Κάτι δεν μου κολλάει μέσα σε αυτό το σπίτι. Κάτι συμβαίνει, αλλά δεν μπορώ να καταλάβω, τι.
Το βράδυ, βγαίνω έξω στον κήπο και κάθομαι σε ένα παγκάκι... Έχει όμορφη βραδιά απόψε. Κοιτάζω τα αστέρια και περιμένω, υπομονετικά να πέσει κάποιο, ώστε να κάνω μια ευχή
(έχει τίποτα το ενδιαφέρον ο ουρανός;)
Η φωνή του, με κάνει να τιναχτώ και γυρίζω ολόκληρη για να τον κοιτάξω
(πολλά)
Απαντάω, έπειτα από αρκετά λεπτά και τον παρακολουθώ, να έρχεται προς το μέρος μου για να καθίσει δίπλα μου
(για πες μου λοιπόν. Τι το ενδιαφέρον βρίσκεις εδώ πέρα;)
(ηρεμία)
Απαντάω αμέσως και το βλέμμα του, συναντά το δικό μου
(όταν βρίσκομαι εδώ... Νιώθω πως... Ξεφεύγω από την πραγματικότητα)
Μουρμουρίζω και κατσουφιάζει... Λες και είναι η πρώτη φορά που ακούει αυτές τι λέξεις
(πάμε μέσα. Θα αρρωστήσεις με τέτοιον καιρό)
Πετάει ξαφνικά, ενώ σηκώνεται αλλά δεν τον υπακούω... Δεν θέλω να πάω μέσα, ειδικά τώρα
(αν θέλεις πήγαινε εσύ, εγώ θα μείνω εδώ)
Λέω σιγανά και έπειτα από αρκετά λεπτά, κάθεται πάλι δίπλα μου
(να φανταστώ ότι κάνεις και ευχές όταν πέφτει ένα αστέρι;)
Ρωτάει κάπως ειρωνικά και χαμογελάω
(ναι)
(αυτό είναι γελοίο)
Αποκρίνεται ενώ βγάζει ένα πακέτο τσιγάρα από την τσέπη του και τείνει το χέρι του προς εμένα
(θέλεις;)
(όχι, δεν καπνίζω)
Απαντάω και κουνάει το κεφάλι του ενώ βγάζει ένα τσιγάρο και το τοποθετεί στα χείλη του... Στα πολύ, όμορφα χείλη του
(πες μου περισσότερα για σένα)
(σαν τι θέλεις να μάθεις;)
Ρωτάω και ανασηκώνει τους ώμους του
(ότι είσαι διατεθειμένη εσύ, να μου πεις)
Απαντάει και παίρνω μια βαθιά ανάσα, για να ξεκινήσω
(οι γονείς μου μένουν στον Καναδά και εγώ σπούδασα λογιστικά στο Σιάτλ, αλλά δεν βλέπω να εξασκώ το επάγγελμα μου)
(γιατί;)
Ρωτάει, φανερά προβληματισμένος και ρουθουνίζω ειρωνικά
(επειδή δεν προλαβαίνω να κάνω τίποτα. Ο πατέρας μου, έχει θέμα με την καρδιά του και ουσιαστικά εγώ φροντίζω τα περισσότερα έξοδα για τα φάρμακα του)
(η μητέρα σου δεν δουλεύει;)
(όχι. Δυστυχώς δεν μπορεί)
Απαντάω και παρατηρώ το ύφος του να μαλακώνει... Πολύ περίεργο αυτό
(λυπάμαι)
Μουρμουρίζει και ρουθουνίζω, ξανά
(δεν χρειάζεται να λυπάσαι)
Αποκρίνομαι και τα φρύδια του ανασηκώνονται από την έκπληξη
(δεν είμαι από εκείνα τα αδύναμα κοριτσάκια που ξέρουν να κλαίγονται για να τους λυπούνται οι άλλοι, ούτε σου τα λέω όλα αυτά για να με λυπηθείς)
(τότε; γιατί μου τα λες;)
Ρωτάει σιγανά και για μια στιγμή κολλάω... Όντως, γιατί του τα λέω;
(δεν ξέρω. Απλά ένιωσα την ανάγκη να σου τα πω)
Απαντάω και τον παρακολουθώ να κουνάει το κεφάλι του. Ύστερα το βλέμμα του, υψώνεται στον ουρανό, κάνοντας εμφανή το μήλο του Αδάμ στον λαιμό του... Αυτά τα τατουάζ του, είναι τόσο παράξενα, τόσο όμορφα. Λες και ταιριάζουν απόλυτα στο δέρμα του
(εγώ δεν ήμουν ποτέ ευαίσθητος)
Λέει και το στόμα μου ανοίγει από το σοκ... Μου μιλάει
(πάντα πίστευα ότι τα συναισθήματα... Είναι η αδυναμία του ανθρώπου)
(για ποιο λόγο να το πιστεύεις αυτό;)
(επειδή όσες φορές και αν δείξεις κάτι καλό, πάντα κάποιος θα σου δείχνει ότι δεν είναι αρκετό)
Απαντάει, με την απογοήτευση φανερή στον τόνο της φωνής του και τότε αναρωτιέμαι... Τι μπορεί να έχει βιώσει αυτός ο άντρας στην ζωή του; ποια φαντάσματα στοιχειώνουν την ψυχή του;
(τίποτα δεν κρατάει για πάντα και τίποτα δεν είναι αρκετό για τους ανθρώπους. Πάντα θα υπάρχει και κάτι περισσότερο από αυτό που τους δίνεις)
Μουρμουρίζει και στρέφει το βλέμμα του πάνω μου
(οι άνθρωποι είναι αχάριστοι και άπληστοι Christina. Πάντα θέλουν περισσότερα, πάντα αναζητάνε το καλύτερο. Ακόμη και αν τους δώσεις τα πάντα, εκείνη θέλουν περισσότερα. Πολλά περισσότερα)
Λέει και το ύφος του αλλάζει. Γίνεται σκληρό, σκοτεινό... Με τρομάζει
(το ξέρω. Όμως αυτό δεν θα με σταματήσει από το να προσπαθώ)
Αποκρίνομαι σιγανά και κουνάει, καρτερικά το κεφάλι του
(καληνύχτα)
Λέει ενώ σηκώνεται και τον παρακολουθώ προσεκτικά, καθώς περπατάει προς την μπαλκονόπορτα
(Damon)
Λέω, χωρίς καν να το σκεφτώ και γυρίζει το κεφάλι για να με κοιτάξει
(χαίρομαι που... Μου μίλησες)
Συμπληρώνω και παρατηρώ, ένα αμυδρό χαμόγελο να σχηματίζεται στα χείλη του. Χωρίς να πει κάτι, μου γυρίζει την πλάτη και φεύγει... Πολύ παράξενη η αποψινή βραδιά. Παίρνω μια βαθιά ανάσα και σηκώνομαι από την θέση μου... Άρχισε να κάνει λίγη ψύχρα. Ήρθε η ώρα για ύπνο.