"Bwiset!!"
Impit na napasigaw nalamang si Ian habang napapa-suntok mula sa puno na kanilang pinagtaguan, matapos silang makatakas doon sa biglaang pag-atake sa kanila noong mamamatay-tao.
Hanggang ngayon kasi ay hindi pa'rin matanggap ng binata ang pag-iwan nila sa kanilang kaklaseng si Florelyn. Ngunit gustuhin niya mang bumalik upang iligtas ang kaibigan ay nangangamba naman siya sa kanyang sariling kapakanan.
"Hindi dapat natin siya iniwan," mangiyak-ngiyak na sabi ng binata.
Hindi naman makapag-salita iyong iba.
Specially from the fact that they've just lost another friend. And their own lives were almost taken away from them.
"Ilan pa ba ang mamamatay dahil lamang sa larong yan?" Muling naiwika ni Ian.
"Alam na'min kung ano ang nararamdaman mo, Ian," says Mark.
"Kaibigan din namin si Florelyn. Pero kung hindi pa tayo nakaalis mula doon, paniguradong maging tayo ay pinatay na 'rin no'ng killer," monologong ani pa nito.
Matapos sabihin iyon ni Mark ay lumapit naman siya sa binata, sabay tapik sa balikat nito.
"Kung gusto mo silang maipag-higanti, kinakailangan mo munang mabuhay," seryosong niyang sabi.
"We have to go," aniya pa. At matapos nito'y sinimulan niya nang muli ang paglalakad. The others then followed him, still wearing a fearful face.
Hindi naman naka-imik pa ng dahil dito si Ian, gustuhin niya mang sumagot, alam niya 'rin naman sa kanyang sariling, may tama 'rin naman kahit papaano si Mark.
~ ××× ~
"Tulong!... Tulong!... Pakiusap!"
Patuloy na isinisigaw ng dalagang si Florelyn, habang dahan-dahang naglalakad papalabas sa gate ng Mary Hills Woods. Nagbabakasakaling may sasakyang dadaan, o taong makakarinig sa kanya upang tumulong.
Matapos ang nangyari sa kanya kani-kanina lang, ay buong pag-aakala ng dalaga, na katapusan niya na.
Ngunit nagkaroon siya ng kaunting pag-asa, nang bigla nalamang mawala iyong mga matatalim na tumusok sa kanya kanina, at nang mag-bukas iyong gate ng mismong Mary Hills Woods.
Kaya, paika-ika man ay hindi na siya nag-aksaya pa ng panahon, at kaagad nang kinuha ang tsansa upang sana'y makaalis doon.
She continued walking out of the place, and walked through the road, hanggang sa ilang minuto lang ang nakakalipas ay may bigla siyang nakitang kotseng papalapit sa kanya.
She waved her hand, trying to get the driver's attention. And lucky for her, kaagad itong tumigil mula sa kanyang harapan.
The driver went out of his car to help her.
Kaagad nitong inalalayan sa pag-sakay ang dalaga mula sa loob ng kanyang kotse, habang lubusang nag-tataka kung bakit puno ito ng mga sugat at dugo.
Maging ang kanyang sampung taong gulang ding anak na lalakeng--sa mga puntong iyon ay naka-upo lamang sa may likod ng kanyang kotse ay bahagyang nagimbal din sa hitsura ni Florelyn.
"Hija, a--ano bang nangyari sa'yo?" The man asked.
Mangiyak-ngiyak naman si Florelyn.
"P--Pakiusap po... U--Umalis nalang ho tayo dito," sabi ng dalaga.
Parehong nagka-tinginan naman ang mag-ama sa isa't-isa, still wearing a worried look on their faces.
Ngunit dahil sa sinabi ng dalaga, sinunod nalamang noong lalake ito, at kaagad na nga silang napa-alis mula 'roon.
Habang nasa kotse ay hindi lamang umiimik ang dalaga...
Gusto niyang kalimutan ang lahat ng mga nangyari sa kanya doon sa lugar, at nais niya 'ring makaalis na mula 'rito...
She wanted to let out her emotions, ngunit pinipigilan niya nalamang ito, at mas pinili niya nalamang ang manahimik...
"Isa ka sa kanila noh?"
The driver suddenly asked her.
Bagay na kaagad namang ikinataka ng dalaga.
"P--Po?"
The driver smirked...
"Ang cute mo palang dalaga sa personal," wika nito.
"Alam mo, isa ka talaga sa mga paborito ko eh. Even though, mostly, all you do is cry and scream. Sa lahat ng mga karakter, parang ikaw talaga ang pinaka-relatable," anitong muli.
Dahil dito'y mas lalo lamang na nag-taka si Florelyn.
"A--Ano pong ibig niyong sabihin? H--Hindi ko po kayo maintindihan..." Aniya.
But the man just continued talking, not even paying attention about her questions.
"Yan nga pala ang anak kong si George. At ang pangalan ko naman ay Louie," says the guy, introducing himself and his own son to Florelyn.
"You know, it's really a dream come true seeing you here, face-to-face. Gusto ka nga 'ring makita ng asawa ko eh. Kaso... Sa kasamaang palad, hindi siya nakapasa sa auditions, kaya kami ng anak kong si George lamang ang nakapag-guest star dito," monologo nitong iniwikang muli.
Hanggang ngayon ay wala pa'ring maintindihan si Florelyn sa mga kung ano-anong pinagsasasabi noong mama.
Ngunit iisa lang ang nararamdaman niya...
Takot...
"K--Kuya? D--Dito nalang po ako..." Says Florelyn.
May halong pagtataka namang napatingin sa kanya iyong lalake.
"Bakit? Ayaw mo bang ihatid ka na namin sa inyo?"
Florelyn suddenly flinched when the little boy grabbed her shoulder.
"Laro ho muna tayo ate, please?" Sabi pa nito, na umaaktong parang isang inosenteng bata lamang.
Ngunit sa mga oras na iyo'y hindi na mapakali pa si Florelyn.
"S--Sino ba kayo?" May halong kaba at takot niyang takot.
And in just a few seconds, ay mas lumawak lamang ang mga ngiti mula sa labi noong lalake...
"I thought you'd never ask," wika nito.
At matapos iyo'y bigla nalamang nakaramdam ng hapdi mula sa kanyang tagiliran ang dalaga...
Hanggang sa unti-unti na siyang nakakaramdam ng sakit mula 'rito.
She slowly titled her head to look at the boy beside her.
At kagaya ng ama nito ay naka-suot na'rin ito ng isang napaka-lawak na ngiti.
Ngunit ang mas nagpa-gulat sa dalaga ay nang makitang may naka-baon na pala sa kanyang isang kutsilyo.
Hindi niya namalayang sinaksak na pala siya noong bata.
"We've been expecting you," says the little boy. "Florelyn..."
~ ××× ~
Bestroleinlife
Presents
" THE FINAL EXAM "
CHAPTER 32: RAINING BULLETS
~ ××× ~
"Guys... sigurado ba talaga kayong... ligtas tayo diyan?"
Tanong ng dalagang si Claire, habang naka-turo doon sa isang abandonadong school building na kanilang nahanap sa gitna ng kagubatan.
"Yan nalang ang best shot na'tin para makapag-tago panandalian kay Bladespawn," sagot ni Mark.
"A--Are you kidding me? Pero sobrang creepy ng pagkaka-design sa building na yan! W--What if... I--It's actually haunted?" Aning muli ni Claire.
Heide rolled her eyes in annoyance.
"I'd rather take the chance to chat with a ghost than be stabbed to death by a serial killer anytime soon," aniya.
"Kung ayaw mong sumama, pwede ka namang magpa-iwan eh," ani Aldrich sa dalaga.
At matapos iyo'y sunod-sunod na ngang nagsi-pasukan iyong mga estudyante sa loob.
Dahil dito'y wala namang ibang nagawa pa si Claire kundi ang sumunod nalamang din sa kanila.
"Pe--Pero... Papaano kung hiding place din pala ito ni Bladespawn?" Muling patuloy na pangungulit ni Claire.
"A--And what if may mga traps pala dito? Kagaya sa Indiana Jones!" Aniya pa.
"Stop talking!" Saway ni Heide.
"Basta, mag-iingat ka nalang sa mga dinadaanan mo," tanging sabi naman sa kanya ni Joseph.
Sa ngayon ay 16 pa silang magkakasama mula 'roon.
Ngunit gayo'n pa ma'y lubusan pa'rin silang nag-aalala sa iba pa nilang mga kaklaseng hindi nila kasama.
May hinala si Mark na marahil ay marami na ang mga nawala nanaman sa kanila, but he's still hoping that some of them might still survive.
+
Matapos na makapasok ay sinuri muna ng mga kalalakihan ang ilan sa mga kwarto noong building.
They made sure na wala silang ibang kasama doon na maaaring mambuno sa kanila kapag sila'y nakatalikod o natutulog na, at sinigurado na'rin nilang wala nga talagang mga naka-tagong traps mula 'roon.
Nang maka-sigurado nama'y kaagad na pumasok sa iisang kwarto ang mga estudyante't nag-samasama, upang doon na muna makapag-pahinga.
It was just a simple-looking classroom.
Halatang abandonado na talaga.
Isang bagay na ikinataka ng ilan, dahil sa pagkaka-alam nila'y, wala namang paaralan sa Mary Hill Woods.
Ngunit imbis na pagtuunan ng pansin ay ikina-kibit balikat nalamang nila ito.
Sa ngayon kasi, wala na silang oras pa upang pag-isipan ang tungkol dito.
Napakarami sa kanila ang pagod na dahil sa mga nangyayari.
One problem is already enough for them.
"Magpahinga na muna tayo dito. Bukas, gagawa tayo ng paraan kung papaano makakaalis sa lugar na ito," ani Mark.
"At kung papaano na'rin na'tin mapapatay yang hayop na Bladespawn na yan," aniya pa.
"What do you mean? You're planning to kill this... Bladespawn guy?" Tanong ni Claire.
"Bago ka pa man maging parte sa larong ito, napakarami na siyang pinatay na mga kaibigan na'min," says Mark. "Napakaraming beses na'rin kaming tumakbo at nag-tago. Kaya naman, sa puntong ito ay kailangan may gawin na tayo. We can't let this motherfucker kill another one of our friends," he said in monologue.
Claire shrugged her shoulder.
"Whatever you say," at pagkatapos ay humiga. Halatang pagod na pagod na sa mga nangyayari.
The others did the same.
Hanggang sa makatulog na nga ang iba.
Maliban nalamang sa binatang si Joseph, na siyang nag-silbing taga-bantay, kung sakaling may sumalamay man...
+
Bahagya namang nagulat si Joseph nang kalabitin siya mula sa balikat ni Mark.
He looked at him, and saw a worried face.
"Tep? Ayos ka lang ba?" Mark asks.
Nginitian naman siya ng pilit ng binata.
"O--Oo ayos lang ako," aniya.
"Nag-aalala lang talaga ako para doon sa iba."
Mark took a deep breath, sabay tumango.
"Alam ko ang naiintindihan mo Seph," aniya.
Joseph stared at the open window for about a few seconds, just staring at the stars.
He smiled, and then gaze his stares at his sleeping friends.
Matapos iyo'y dahan-dahan siyang tumayo mula sa kanyang kinauupan.
Isang bagay na ikinataka ni Mark.
"Oh, sa'n ka pu--"
"Protektahan mo sila Mark ah?" Ani ng binata, at pagkatapos ay lumapit mula sa may malaking kabinet na naroroon, at may kinuhang mga kung ano-anong klaseng equipments mula sa loob.
It was a bunch of working tools.
Isang bagay na mas lalo lamang na ikinataka ni Mark.
"Sa'n mo nakuha yang mga yan?" He asks.
Halos mag-bulungan lamang sila habang nag-uusap. Ayaw nilang magising din iyong iba.
"Kanina. No'ng chinicheck ko ang mga rooms sa building na to.
These are probably owned by construction workers dati, na nagtatrabaho sa building na ito. Naisip ko, kahit papaano eh pwede na'ting magamit ang lahat ng to bilang panlaban doon sa killer," aniya. Then took one of the tools.
"I'll take the hammer. You guys take the rest to protect yourselves. I'm going out," aniya pa, na ikinagulat lamang ni Mark.
"What?! Dude, anong ibig mong sabihin?"
Joseph took a deep breath, and then stared back at the window outside.
"The others are probably still out there. Scattered, scared, out cold, calling for help. Kagaya nina Sheena, Justin, Theresa, Juvy, Alexandra... Heck, even that bitchy Joyce. They're my friends, Mark. Our friends. Kailangan ko silang tulungan," aniya.
"Teka teka!--Sinasabi mo bang, lalabas ka ngayon upang hanapin ang iba pang mga kaibigan na'tin? Alone? Sa gitna ng kadiliman? With a killer hunting us?!"
Joseph sighs, and shrugged both of his shoulders, wearing a worrying look.
"I have to go. Kailangan nila ng tulong ko."
"At papaano ka naman nakaka-siguradong buhay pa sila?"
"I'll try looking," says Joseph.
"Babalik ako agad kapag hindi ko sila makita."
"Ano naman ang gagawin mo kapag makasalamuha mo ang killer doon?--Dude... He already killed Rosemary, Zyhra, Janmil and probably Florelyn! Do you want to be next?"
"What I want, is to save everyone.
Kaya kong iligtas ang sarili ko sa oras na makita ko yang killer."
"No. I'm sorry, pero hindi ako papayag. Mas mabuti pa sigurong mag-hintay nalang tayong mag-umaga. Then we'll think of a better plan!"
"Alot can happen in just one night, Mark. Baka hindi na abutin pa ng sikat ng araw ang ilan sa kanila doon."
"Still!! Tep, I--I just can't afford to loose another friend today, so please!"
Mahahalatang talagang nababahiran na ng lungkot at pag-aalala si Mark. Ayaw niyang lumabas mag-isa ang kaibigan. Ngunit gayo'n pa ma'y talagang buo na'rin ang desisyon ni Joseph.
"Neither do I, Mark. Kaya patawad," aniya.
At walang ano-ano'y bigla nalamang sinuntok mula sa kanyang sikmura si Mark, dahilan upang kaagad na mapaluhod ang binata sa sakit. Isang bagay na sobrang ikinagulat niya 'rin.
"Te--Tep... A--Anong ginagawa... m--mo?" Impit na naitanong ni Mark, habang napapariin pa'rin sa sakit mula sa kanyang tiyan.
"Sorry, Mark. Pero matulog ka muna," huling iniwika ni Joseph dito, at pagkatapos ay siniko niya naman ang may bandang likuran ng leeg ni Mark, dahilan upang mawalan na nga 'rin ito ng malay...
Matapos iyo'y binigyan niya muna ng huling mga tingin isa-isa ang lahat ng kanyang mga kaklase.
Naaawa na siya sa mga ito. Pati na'rin sa kanyang sarili.
Dahil pinaka-ayaw talagang nakikita ng binata ay ang nakikitang nahihirapan ang lahat ng kanyang mga mahal sa buhay.
Kasama na dito ang lahat ng kanyang mga kaklase, na halos itinuring niya na 'ring mga tunay na kapatid.
But he feels like, his other brothers and sisters needs his help during those times, kaya nama'y napag-pasyahan nga ng binatang umalis na mula 'roon at hanapin iyong iba...
Little does he know, ay may isa pala sa kanyang mga kaklase ang pasekretong sumunod sa kanya...
++
"Bilisan niyo!" Bulyaw ng binatang si Justin sa kanyang kasamang sina Angelou at Nicole, habang pabalik na silang tumatakbo sa kanilang pinanggalingan.
Kakakuha lamang nila ng mga iba't-ibang klaseng gamot sa may clinic's cabin, at nagpapasalamat ang mga itong hindi nila nakasalamuha ang kung sino mang killer mula 'roon.
Habang nag-tatatakbo naman pabalik ay pare-parehong nagulat iyong tatlo nang may mga bigla nalamang silang makabanggaan mula sa kalagitnaan ng kakahuyan.
They thought it was somebody else. Ngunit naka-hinga sila ng maluwag nang malaman nilang iyon ay walang iba kundi ang ilan pa sa kanilang mga kaibigang sina Erron, Joyce, Rejilyn, Reymart at Mell
"Guys? OMG! Guys kayo nga! Buhay kayo!" Nicole exclaimed, at pagkatapos ay bigla nalang napayakap ng mahigpit kina Erron at Joyce.
"Great to see you guys too. Nasan 'yong iba?" Tanong ni Erron.
"Sina Sheena, Johnrey at Theresa nasa cabin pa nila," says Angelou. "A--At nag-tamo 'rin ng tama si Theresa sa may binti niya't nag-iimpeksiyon na ito! Kaya naman, the three of us are out here, trying to risk our lives just to save her."
"Hindi niyo ba na-encounter ang killer habang nasa labas kayo?" Biglang singit na tanong noong hindi nila makilalang lalake, na kanina pa pala nasa likuran nina Erron.
Isang bagay na ikinabahala naman agad nina Justin.
"At sino ka naman?" Agarang tanong ni Justin sa binata.
"A--Ayos lang. I--Iniligtas niya 'ko kanina," says Mell.
"Mell hindi ikaw ang tinatanong ko," aning muli ni Justin, at masamang tinitigan iyong lalake.
"Tatanungin kita ulit, sino ka, at ano ang ginagawa mo dito kasama ang mga kaibigan ko?" Tanong niyang muli doon sa seryoso lamang na lalake.
"The name's Gab. And you don't have to worry anything about me. Isa ako sa mga pulis na ni-recruit ni ma'am Zaira para bantayan kayo. I'm just doing my job," sagot nito.
"So, you're working for her?" Tanong naman ni Nicole.
"I'm not working for her. I'm Workin for myself," says Gab.
"Eh kung gano'n, nasan na 'yong iba pang mga pulis? At ba't ikaw lang ang nandito?" Tanong naman ni Angelou.
The guy took a deep breath.
"Yan na nga din ang ikinapag-tataka ko eh. All twenty of us were gathered at a cabin, trying to discuss of some strategy kung papaano namin mahuhuli iyong killer. Lumabas lang ako saglit para umihi, then pag-balik ko mula sa cabin, wala na silang lahat mula 'roon. Then I heard gunshots. Lots of them! At sunod ko nalamang na nakita ay may mga ilan na pala sa inyo ang napapatay," monologo niya pang pag-kukwento.
"At pano naman kami maniniwala sa mga pinagsasasabi mo?" Muling bara ni Justin. "What if you're actually the killer?"
"Kung ako man, may mga pruweba ka ba sa mga pinagsasasabi mo? O pinag-hihinalaan mo lang ako dahil ngayon mo lang ako nakita?" Ani naman ni Gab.
"Teng, hindi nga sabi siya ang killer!" Muling sabat ni Mell.
"I've seen it with my own two eyes. Muntik na akong patayin no'ng killer, at iniligtas ako ni Gab."
Bahagya namang napa-hinga ng malalim si Erron dahil sa patuloy na diskusyon ng kanyang mga kasama...
"Guys, listen! Wala na tayong oras pa para mag-dudahan dito! kailangan nating magtipong lahat! At hindi ba sinabi niyo nasa panganib si Theresa?! Then what the heck are we all waiting for? Bladespawn to finally slaughter us all?!"
Dahil sa sinabing iyon naman ni Erron ay agad na nga silang muling nagmadali.
Mas inimportante nila ang buhay ni Theresa.
At nangangamba 'rin silang kapag manatili pa sila mula 'roon ay baka maabutan nanaman sila noong killer.
They all ran together, hanggang sa makita nilang malapit na pala sila sa may isang open-field.
Ngunit dahil dito naman ay kaagad silang pinatigil sa pagtakbo ni Gab.
Isang bagay na ikinataka ng ilan sa kanya.
"Anong ginagawa mo?" Takang tanong ni Justin.
"Nasa isang open field na tayo. For all we know, there could be a trap," aniya.
"Pero kailangan na na'ting magmadali para kay Theresa!"
"HOY KAYO!"
Isang boses naman ang bigla nilang narinig na sumigaw mula sa kanilang likuran...
Pare-pareho silang napa-tingin mula doon, at nagulat sila nang makita ang isang taong naka-maskara na may hawak pang dalawang machine gun.
"Fuck!" Bulyaw ni Gab.
"G--guys? I--I think we should--"
"RUN!!" Agarang pabulyaw na sabat naman ni Justin kay Mell, at pagkatapos ay kaagad silang napa-takbo papaalis mula 'roon.
"Spread out!! Spread out!!" Bulyaw ni Erron sa mga kasama, na siya namang kaagad na sinunod ng mga ito.
The megalomaniac laughed in sinister, at kaagad na pinaratratan ng bala ang mga estudyante habang hindi pa nakatingin deretso sa kanila.
He was just saying both the machine guns everywhere. Dahilan upang wari ba'y para nang umuulan ng mga bala.
Lahat ng mga estudyante'y nagkaroon ng mga daplis, ngunit ang mas nagtamo ng napakaraming tama ay ang dalagang si Joyce Anne, na agad na nadapa dahil sa mga balang bumaon mula sa kanyang magkabilang binti.
She screamed and cried in pain, crawling away from the killer, habang iyong iba nama'y patuloy lamang sa pag-takbo. Hindi namalayang naka-bulagta na pala sa damuhan si Joyce.
The only person who noticed her was Gab. Na napa-mura pa dahil sa nangyari sa dalaga.
Ngunit imbis na abandunahin, he took the courage to run towards her, kahit na hanggang ngayon ay patuloy pa'rin sa pagpaparatrat ng kanyang baril iyong killer.
Gab was hit on his left shoulder, and right leg. But that didn't stopped him from going towards Joyce Anne.
At nang makalapit ay kaagad niya itong kinarga, at pagkatapos ay nagmadaling umalis na'rin mula 'roon.
And luckily, wala nang bala pang tumama sa kahit na sino pa sa kanila...
++
Dali-dali namang pumasok sa loob ng Cabin sina Justin at ang kanyang mga sugatang kasama nang makarating na sila mula 'roon.
Hingal na hingal sila.
At nang mapansing wala nang iba pang naka-sunod sa kanila ay kaagad na nilang ini-lock ang pinto.
"A--Anong nangyari?!" Agarang tanong ni Sheena. Both her and Johnrey were also surprised to see Erron and the others na kasama na'rin pala nina Justin.
"L--Long story," sagot ni Angelou, na hinihingal pa'rin.
"But we were attacked," aniya pa.
"A--Asan si Theresa?" Tanong naman ni Justin.
Itinuro ni Sheena ang kwartong kinaroroonan ni Theresa, at matapos iyo'y sabay-sabay naman silang nag-tungo doon upang gamutin si Theresa. At ang kani-kanilang mga sarili na'rin dahil sa nangyaring insidente.
At doon lamang din nila namalayang, hindi na pala nila kasama sina Joyce at Gab...
+++
T o B e C o n t i n u e d . . . . . .