"Το ομορφόπαιδο; Πήρε σοβαρά το ρόλο του ή;" ξεκίνησε να λέει ο Τζόναθαν βλέποντας τον Κάσιεν να παίρνει θέση πλάι της.
"Το ομορφόπαιδο, ήρθε για να κλείσει μια συμφωνία και όχι να ανοίξει μια καινούρια..." του είπε διακόπτοντας τον εχθρικα και βάζοντας το χέρι στην εσωτερική τσέπη του σακακιού του τον αγριοκοιταξε.
"Ραμίρεζ πόσες φορές ακόμα πρέπει να σου πω ότι δεν μπλέκουμε τα ερωτικά με τα επαγγελματικά;" απευθύνθηκε προς εκείνη απαξιώνοντας για τη κίνηση του Κάσιεν.
"Μάζεψε το θράσος σου Τζόναθαν. Τα αγόρια μου απλά με προφυλάσουν. Και βάλε μέσα αυτό το διάολο να συνεχίσουμε.." τόσο ο Κάσιεν όσο και οι άλλοι, κοιτούσαν το Τζόναθαν χωρίς να καταλαβαίνουν τι εννοούσε η Καταλινα με τον όρο "διάολο" ώσπου τον είδαν να ανασηκωνει τη γλώσσα και κάτω από αυτήν, να βρίσκεται ένα λεπτό αντικείμενο που έμοιαζε με βελόνα. Ο Τζόναθαν γέλασε, το έφτυσε κι εκείνο καρφώθηκε στο τραπέζι με τόση δύναμη, που ανθρώπινο χέρι δεν μπορούσε να το τραβήξει.
"Ωραία...Η ζωή αυτής της γυναίκας κρύβει ακόμα ένα ψυχακια από πίσω..." μουρμουρησε ο Λιαμ στο Λουκ.
"Λοιπόν κύριοι. Έχω αυτό που θέλετε!" Είπε η Καταλινα σπάζοντας την αμηχανία της στιγμής "Εσείς έχετε αυτό που θέλω εγώ;"
Ο άντρας που καθόταν στη μέση κοίταξε το Τζόναθαν και εισπράττοντας ένα θετικό νεύμα, ανέβασε πάνω στο τραπέζι μια βαλίτσα. Το εστιατόριο είχε κλείσει εξολοκλήρου από τους ίδιους και χωρίς φόβο για αδιάκριτα βλέμματα την άνοιξε.
"Τριάντα εκατομμύρια δολάρια σε δεσμιδες των εκατό" αποκρίθηκε τείνοντας τη βαλίτσα προς το μέρος της Καταλινας κι εκείνη χωρίς να μπει στο κόπο να τα μετρήσει, την έκλεισε.
"Δεν θα τα δεις ;" ρώτησε ο Κάσιεν έκπληκτος
"Όχι. Εμπιστεύομαι αυτόν τον άντρα μέχρι το κόκαλο" του ψιθύρισε και γυρίζοντας προς το Τζόναθαν του έκλεισε το μάτι. "Νομίζω η συνεργασία επετεύχθη με επιτυχία. Λιαμ ; Θα μου κάνεις τη τιμή;"
Εκείνος πλησίασε σιωπηλός. Έβγαλε από τη τσέπη του ένα μικροσκοπικό μαύρο κουτί και το πάσαρε στον άντρα που της έδωσε τη βαλίτσα. Εκείνος έπραξε όπως και η ίδια. Το πήρε και το τοποθέτησε στη τσέπη του χωρίς καν να το κοιτάξει.
"Θα χαρώ να υπάρξει κι άλλη συνεργασία στο μέλλον κύριοι. Και τώρα μας συγχωρείτε. Έχουμε λίγα δολάρια για να ξοδέψουμε..."
Η Καταλινα κοίταξε τους άντρες της , τους έκανε νόημα μα πριν φύγει, ο Τζόναθαν την έπιασε από το μπράτσο και τη γύρισε προς το μέρος του.
"Την άλλη εβδομάδα, θα ειμαι Ντουμπάι. Φρόντισε να σε δω" της είπε κοφτα
"Τι κρίμα που εγώ θα βρίσκομαι στη Μόσχα... Έχω μια ομάδα να χτίσω Τζον..."
"Στη Μόσχα λοιπόν..." της είπε χαμηλόφωνα και αφήνοντας το κράτημα του να χαλαρώσει , έφτασε στο χέρι της . Κράτησε σφιχτά τα δύο δάχτυλα της και υψώνοντας τα στα χείλη του , τα φίλησε χωρίς να χάσει οπτικη επαφή.
"Τελειώνεις;" επενέβη ο Κάσιεν διαμαρτυρόμενος τόσο για τη καθυστέρηση όσο και για τη κίνηση του Τζόναθαν.
"Μην αγχώνεσαι αγορίνα...Όταν είναι να τελειώσει...τελειώνει" απάντησε πονηρά. "Σωστά Καταλινα;"
"Σωστά. Πρόσεχε όμως Τζον... Πρόσεχε γιατι αποφασίσα να τελειώσω με το παρελθόν και δε θες να ξεκινήσω από σένα " του απάντησε εκείνη πιάνοντας το μπράτσο του Κάσιεν.
"Δύσκολο να έχεις ξεπεράσει το δάσκαλο αλλά θα δεχθώ τη πρόκληση..."
"Δάσκαλο;" της ψιθύρισε ο Κάσιεν αλλά εκείνη είχε στραμμένη τη προσοχή της στο Τζόναθαν.
"Που ξες ...Ίσως και να τον έχω ξεπεράσει. Πέρασαν 5 χρόνια...Πολλά μπορεί να έγιναν αυτό το καιρό. Όπως και να έχει, αν ήθελα να σε σκοτώσω θα το έκανα. Δείξε σεβασμό, γιατί το κοριτσάκι μεγάλωσε, και φρόντισε να απευθύνεσαι στα αγόρια μου όπως τους αρμόζει" Η Καταλινα έχοντας ένα παγερό ύφος στο πρόσωπο της , πιεσε ελαφρώς το μπράτσο του Κάσιεν και αποχαιρετώντας τους , γύρισε τη πλάτη και έφυγε από την αίθουσα.
Με το που έκλεισε η πόρτα πίσω τους και δεν τους έβλεπε κανείς, ο Κάσιεν την έσπρωξε βίαια στο τοίχο και κόλλησε το κορμί του πάνω της.
"Έχεις πέντε λεπτά να μου πεις ποιος ήταν αυτός ο μαλακας!" Της είπε και οι υπόλοιποι βλέποντας το αγριεμένο της ύφος πάγωσαν.
"Κάσιεν κόψε ρε..." ακούστηκε αχνά η φωνή του Λουκ.
"Σκάσε εσύ!" Του αντιγυρισε αμέσως και έστρεψε ξανά το βλέμμα του στη Καταλινα. "Τέσσερα λεπτά μωρό μου...Τέσσερα..." της ψιθύρισε σοβαρός.
"Μάζεψε τα χέρια σου γιατί εγώ δεν είμαι απ τις γυναίκες που δέχονται τελεσίγραφα! Θα τα πούμε στο αεροπλάνο" του αντιμιλησε και ακουμπώντας τον στον ώμο, τον έκανε στην άκρη και τον προσπέρασε.
"Τελικά ίσως πριν που δεν θυμόταν ποια είναι, ήταν καλύτερο..." μουρμουρησε ο Λαντον προς τον Κάσιεν, βλέποντας την να βγαίνει από το ξενοδοχείο.
"Εισαι καλά ρε; Εμένα μου έλειψε ο πραγματικός εαυτός της !" Πετάχτηκε ο Λιαμ μα έφαγε μια ακόμα φάπα από το Λουκ.
"Δεν βλέπεις την ένταση; Γιατί πρέπει να πεταγεσαι συνέχεια;" του είπε χαμηλόφωνα κι εκείνος κουνώντας το κεφάλι του , έφυγε προς τα έξω για να πάει στο αυτοκίνητο. "Κάσιεν το ζορισες κι εσύ ρε φίλε..."
"Δεν είμαστε μαζί. Το κατανοώ . Κανένας μαλακας όμως δεν θα με μειώνει. Μπορώ να του βάλω εκείνη τη γαμημένη υποτιθέμενη οδοντογλυφίδα στο κωλο! Σεβάστηκα τη συναλλαγή και δεν μετέτρεψα την αίθουσα σε λουτρό αίματος. Δάσκαλος και μαλακίες! Ενώ η άλλη;;; Την ακούσατε;;; Δεν δέχομαι τελεσίγραφα!... Μα το Θεό θα τη πνιξω απόψε!"
Ο Κάσιεν έβγαλε προς τα έξω τον εσωτερικό του μονόλογο . Ο Λαντον και ο Λουκ παρέμειναν σιωπηλοί και αφού τελείωσε τον ώθησαν προς την έξοδο. Ότι και να έλεγαν δεν θα είχε νόημα. Η ζήλεια του τον έκανε να λέει πράγματα που δεν εννοούσε και προπάντων δεν είχαν υπόσταση.
"Γιατί αργήσετε;" ρώτησε η Καταλινα βγάζοντας το κεφάλι από το πίσω κάθισμα
"Γιατί προσπαθούσα να ηρεμήσω και να μη μπω στο καταραμένο αυτοκίνητο και σου τιναξω τα μυαλά στον αέρα!" Της είπε μονομιάς
"ΚΟΦΤΟ ΠΙΑ!" Φώναξε ο Λαντον από πίσω.
"Λαντον; Πειράζει να πάρετε το εφεδρικό αυτοκίνητο; Θα έρθουμε μόνοι μέχρι το αεροδρόμιο..." αποκρίθηκε η Καταλινα απαξιώνοντας για το Κάσιεν ο οποίος είχε ήδη μπει στο μπροστινό κάθισμα αλλά δεν τους άκουγε με το εσωτερικό τζάμι ανεβασμένο.
"Σίγουρα θες να μείνεις με το τρελό στο αμάξι;" της είπε τρυφερά
"Ναι. Νομίζω πως του οφείλω μερικές εξηγήσεις... Αν και κανονικά θα έπρεπε να..."
"Ζηλεύει Καταλινα... Κατάλαβε τον. Πριν σε γνωρίσει ο Κάσιεν πηδούσε και έφευγε. Αυτό νομίζω τα λέει όλα... Πούλησε τον Ίαν για σένα..."
"Δεν αντιλέγω για το παρελθόν αλλά ξεκινήσαμε μια καινούρια αρχή. Στη τελική εκείνος ήθελε να μείνουμε λίγο χωρια. Όχι πως δεν το είχα κι εγώ ανάγκη... Μπορεί να βρήκα τη μνήμη μου αλλά..."
"Τον αγαπάς έτσι;" τη ρώτησε χαμηλά
"Φυσικά και το κάνω . Είμασταν και είμαστε ομάδα, είμασταν εραστές, φίλοι , εχθροί ...Περάσαμε από πολλά στάδια..." Ο Λαντον γέλασε λυπημένα και τη διέκοψε...
"Δε μιλάω για το Κάσιεν Καταλινα ..."
Εκείνη σκοτείνιασε αμέσως. Βγήκε από το πίσω κάθισμα και έκλεισε τη πόρτα με μανία υψώνοντας απειλητικά το δάχτυλο της μπροστά στο πρόσωπο του.
"Μην ακούσω ξανά κάτι τέτοιο! Το κατάλαβες; Δεν ήταν τίποτα! Δεν είναι τίποτα και δε θα γίνει ποτέ! Δεν θα γίνει τίποτα παραπάνω από αυτό που είναι ήδη για μένα... Νεκρός !"
Έκανε το γύρω του αμαξιού και μπαίνοντας έβαλε απευθείας μπρος και ξεκίνησε.
"Αφού ξέρεις ότι τσιτωνει γιατί της το κάνεις αυτό;" ρώτησε απαλά ο Λουκ πλησιάζοντας τον.
"Για να δει καθαρά πριν ξεφύγει η κατάσταση..." απάντησε απογοητευμένος.
"Τι να δει; Δεν έχει τίποτα να δει... Εκτός αυτού, σήμερα ο Κάσιεν μας απέδειξε περίτρανα τη τρέλα που κουβαλάει στο κεφάλι του...
Ξέρεις κάτι Λαντον;"
"Τι;"
"Πολύ φοβάμαι φίλε μου, πως όταν συγκεντρώσουμε την ομάδα και επιστρέψουμε στο Μπρούκλιν , η πόλη θα βυθιστεί στη λάβα της κόλασης..."
"Δυστυχώς αυτό που πάμε να κάνουμε είναι τρελό... Αυτοί είμαστε όμως σωστά; Τρελοί και οι ίδιοι..." Ο Λιαμ έφερε το αμάξι και ρίχνοντας ένα τελευταίο βλέμμα μπήκαν ο καθένας στη θέση του.
"Όλα εντάξει; Είδα το μήνυμα και γύρισα πίσω. Τι έγινε;" τους ρώτησε ταραγμένος
"Τα γνωστά... Ο Κάσιεν νευριασε, ο Λαντον ανέφερε πάλι τον Ίαν και στο τέλος η Καταλινα..."
"ΕΒΓΑΛΕ ΠΆΛΙ ΟΠΛΟ;;;" πετάχτηκε έντρομος ο Λιαμ
"Όχι ρε ηλίθιε!" Τον καθησύχασε ο Λουκ "Απλά μπήκε στο αμάξι για να ξεκαθαρίσει με το Κάσιεν και μας ζήτησε να είναι μόνοι..."
"Τώρα αυτό για καλό το είπες;" απάντησε ο Λιαμ πατώντας ελαφρά το γκάζι. "Καλύτερα να τους έχω από κοντά...Πότε δε ξέρεις..."
"Εύχομαι να τελειώσει όλο αυτό..." αποκρίθηκε ο Λουκ κατεβάζοντας το κεφάλι..
"Δυστυχώς, ακόμα δεν άρχισε αδερφέ μου... Ούτε θέλω να σκέφτομαι τι θα συμβεί όταν πάμε στο Μπρούκλιν και πατήσουμε στα εδάφη του Ίαν..." απάντησε ο Λαντον κοιτάζοντας έξω από το παράθυρο.
"Θα μπορούσες ποτέ να σηκώσεις όπλο απέναντι του ;" ρώτησε ο Λιαμ σοβαρός αυτή τη φορά.
"Ποτέ... Γι αυτό λέω ότι αργά ή γρήγορα θα πεθάνουμε...Γιατί όπως δε μπορώ εγώ , πιστέψτε με ,εκείνη δεν αντέχει να το κάνει χίλιες φορές... Και να άντεχε όμως, ξέρουμε πολύ καλά πως ο Ίαν, δεν ονομάστηκε Rey για τη πλάκα μας..."
"Ξέρω πως θα σας ακουστεί αστείο μετά από όλα αυτά , αλλά δε νομίζω να αντέχει κι εκείνος να τη πειράξει..." πετάχτηκε ο Λιαμ και τον κοίταξαν σκεπτικοί...
Σας φιλώ...
Επόμενο δεν θα βάλω σήμερα. Είμαι πάρα πολύ κουρασμένη😢😢😢 Ευελπιστώ αύριο .. Θα έχουμε μια ωραία αναδρομή στο παρελθόν , ξεκαθάρισμα αλλά και οπτική από το Μπρούκλιν ❤
Καλό μας βράδυ 🌷