Μια μελωδία απαλή , που είχε σαν βάση το βιολί , αντήχησε βαθειά στο υποσυνείδητο της αναγκάζοντας τις αισθήσεις της να ξυπνήσουν. Άπλωσε μετά βίας το χέρι της γύρω από το κορμί της και καταλαβαίνοντας πως ήταν κάπου ξαπλωμένη, γύρισε ανάσκελα. Ζέστη... Είχε τόση ζέστη...
Βαθειές ανάσες, μάτια κλειστά, βιολί, ζέστη... Όλα ήταν έτσι συνδυασμένα ώστε να της προκαλέσουν νεύρα.
Λευκό...Κίτρινο... Λευκό... Κίτρινο... Γκρίζες κηλίδες, καφέ κηλίδες...
Το ταβάνι, σίγουρα δεν ήταν φρεσκοβαμμενο... σκέφτηκε ανοίγοντας τα βαριά της βλέφαρα. Ρα δάχτυλα πήγαν ασυναίσθητα στη πίσω πλευρά του κεφαλιού και μόλις άγγιζε τα πλαστικά ράμματα , οι αναμνήσεις ξεπήδησαν η μια μετά την άλλη.
"ΛΑΝΤΟΝ!!!"τσιριξε αναβιώνοντας τις στιγμές και βάζοντας τα πόδια κάτω, άρχισε να αναπνέει βαριά. Τίποτα... Δεν άνοιξε κανένας τη πόρτα. Σηκώθηκε δίνοντας διαταγή στην αδυναμία να μεταμορφωθεί σε πυγμή και περπάτησε ως το ανοιχτό παράθυρο.
"Θεούλη μου !" Αναφώνησε βλέποντας που βρισκόταν...
Έχοντας πλέον το μυαλό στη θέση του , είχε καταλάβει από τη τοποθεσία και μόνο, πως ήταν σίγουρα αναίσθητη πάνω από μια ημέρα.
"Τι ουρλιάζεις;" άκουσε πίσω της και γύρισε έξαλλη.
"Στο Μαρόκο;; Με φέρατε στο Μαρόκο; Και με ποιο γαμημένο δικαίωμα με αρπάξατε και...Γαμω !" Έπιασε άτσαλα τη καρέκλα που βρισκόταν πλάι της επειτα απο ζαλη που ενιωσε και ο Λαντον χωρίς δεύτερη σκέψη, έτρεξε και τη κράτησε πριν πέσει.
"Ένα ευχαριστώ θα ήτανε αρκετό. Έλα να ξαπλώσεις..." τη βοήθησε να καθίσει και γονάτισε μπροστά της. "Έβαλα το τσιπ βαθειά όπως μου ζητήθηκε. Δεν πίστευα ποτέ ότι ήσουν ικανή να χώσεις τόσο βαθειά τη λεπίδα και να το βγάλεις. Η πληγή είναι ακόμα φρέσκια. Χρειάζεσαι ξεκούραση"
"Γιατί;" ήταν το μόνο που τον ρώτησε πιάνοντας το κεφάλι της.
"Γιατί έτσι νιώσαμε...Γιατί έγινες κομμάτι μας και γιατί... Γιατί κάθε ένας από εμάς είδε κάτι σε σένα που δεν είδε εκείνος. Η μάλλον που είδε, αλλά δεν τόλμησε ο ηλίθιος να κρατήσει..." η Καταλινα κατάλαβε αμέσως ότι αναφερόταν στον Ίαν.
"Ζει ;"
"Τόσο πολύ σε νοιάζει;"
"ΡΏΤΗΣΑ ΚΆΤΙ!" Ξαναείπε δυνατά και ο Λαντον γέλασε
"Ξέρεις πόσο ειρωνικό είναι; Τα ίδια λόγια είχε πει και ο Κάσιεν για σένα αλλά εσύ, εσυ ακόμα δεν με ρώτησες για εκείνον...Προς ενημέρωση σου ,ο Ίαν ζει και βασιλεύει. Δεν θεώρησε σωστό ο Κάσιεν να τον σκοτώσουμε ύπουλα. Ούτε το ήθελε κατά βάθος. Ήθελε να βγεις από εκεί μέσα ζωντανή και αυτό πράξαμε. Κοιμήσου..."
Την άφησε μόνη χωρίς δεύτερη κουβέντα αλλά εκείνη δάκρυσε...
Θα είχε όντως το σθένος να τη σκοτώσει; Χωρίς καν να του εξηγήσει;
Από την άλλη ο Κάσιεν σκότωνε το μυαλό της με την πράξη του. Πόσο δύσκολο της ήταν να πνίξει τα συναισθήματα της... Της το είπαν.. της είπαν να μην αγγίξει το βασιλιά αλλά εκείνη τον άγγιξε. Και να τα αποτελέσματα.
Άκουσε τους μεντεσεδες της πόρτας να τρίζουν, και από το άρωμα και μόνο που γέμισε το δωμάτιο χαμογέλασε λυπημένη.
Το στρώμα βούλιαξε και μόλις την άγγιξε τα μάτια της καρφωθηκαν στο κενό.
"Έμαθα πως ξύπνησες..." της ψιθύρισε. Ξάπλωσε και την αγκάλιασε από πίσω. Έχωσε το κεφάλι του μέσα στα μαλλιά της και η εικόνα του να την κουβαλάει στα χέρια τρέχοντας , της προκάλεσε δάκρυα.
"Έπρεπε να με αφήσεις να πεθάνω" είπε σοβαρή.
"Δεν γινόταν. Προσπάθησα να σε κάνω να δεις την αληθεια πριν να ήταν αργά αλλά φέρθηκα σαν δειλός εξ αρχής. Συμφώνησα σε όλο αυτό μάτια μου... Συμφώνησα να σου βάλουν το τσιπ. Ημουν ντροπιασμένος από την ανδρική μου υπόσταση, ξέροντας πως ... " έκανε μια παύση αναστεναζοντας και συνέχισε "ξέροντας πως του δόθηκες, με τύφλωσε η ζήλεια. Δεν το δέχθηκα. Δεν μπόρεσα καν να αντέξω την εικόνα στο μυαλό μου. Όταν όμως επέστρεψες... Τότε είδα καθαρά πως η αγάπη θέλει ανιδιοτέλεια αλλά ήταν αργά..."
"Δεν ξέρω τι με τράβηξε σε εκείνον..." του είπε με ειλικρίνεια "Έτρεμα στο άγγιγμα του ..." συνέχισε με τον Κάσιεν να τη σφίγγει πιο πολύ στην αγκαλιά του.
"Δε θέλω να μάθω. Το μόνο που θέλω είναι να διορθώσω το λάθος. Τον πούλησα Καταλινα. Έχει βάλει θεούς και δαίμονες να μας ψάχνουν. Ο Κρίστιαν προσπαθεί να εντοπίσει εδώ και δύο μέρες τα ίχνη μας. Δεν μπορεί φυσικά... Έχω κι εγώ λίγους άσσους κρυμμένους στο μανίκι μου. Μόλις γίνεις καλά, ίσως κάνουμε μια κουβέντα. Προς το παρόν, ξεκουράσου"
"Δεν έπρεπε να με πάρετε Κάσιεν. Έπρεπε να κλείσω το λογαριασμό. Η εγώ, η εκείνος..." του ψιθύρισε
"Ανάμεσα σε δύο θηρία, υπάρχει μόνο θάνατος. Είτε κατάφερνες εσύ το χτύπημα είτε εκείνος, σίγουρα θα είσασταν νεκροί και οι δυο. Έχασα έναν αδερφό από επιλογή, όχι όμως και σένα. Η μνήμη σου επανήλθε εντελώς. Θυμάσαι πλέον τα πάντα. Μπορείς να κρίνεις καταστάσεις. Ξέρω πως υπάρχω μέσα σου. Το νιώθω. Όπως νιώθω πως υπάρχει κι εκείνος. Μη κάνεις το λάθος να διαλέξεις. Δε στο ζητάω και ξέρω πως δεν πρόκειται να συμβεί. Θα σου ζητήσω όμως να ηρεμήσεις, να δεις καθαρά και να αποφασίσεις πως θέλεις να ζήσεις. Έξω είναι τα δίδυμα. Περιμένουν σαν τρελοί να σε δουνε..."
"Λυπάμαι Κας...Όχι γιατί τον επέλεξα, αλλά γιατί εν τέλει πλήγωσα έναν άνθρωπο που δεν το άξιζε..." είπε αναφερόμενη στο πρόσωπο του. "Κάθε φορά που δεν με αφηνες να μιλήσω για μας , ένιωθα ότι με ωθουσες σε εκείνον. Σε εκείνον που είχα εντολές να μη πλησιάσω. Ο Ίαν για μένα ήταν...."
"Δε θέλω να ξέρω τι ήταν. Τελείωσε... Από δω και μπρος σε θέλω δυνατή. Φεύγω και όπως καταλαβαίνεις..."
Πριν καν τελειώσει, η πόρτα άνοιξε και τα δίδυμα όρμησαν στο δωμάτιο ουρλιάζοντας.
"ΣΕΙΡΆ ΜΑΣ!!"
Ο Κάσιεν τους κοίταξε και έφυγε. Έφυγε σαν κύριος. Έφυγε αισθάνομενος νικητής. Όχι γιατί την είχε πλάι του , μα γιατί εκείνη βρήκε το σθένος να μιλήσει ανοιχτά. Ο Κάσιεν ήξερε πως δεν ήταν ισάξιος του Ίαν αλλά δεν ήταν απ τους άντρες που παρέδιδαν τα όπλα. Είχε τη δική του γοητεία, το δικό του στυλ και τρόπο στη ζωή. Μπορεί να ήταν ένας στυγνός δολοφόνος και ο ίδιος, αλλά έμαθε πως με την υπομονή κερδίζεις. Οι γρήγορες αποφάσεις, δεν έφερναν τα επιθυμητά αποτελέσματα και η Καταλινα ήταν η ζωντανή απόδειξη. Το μόνο που τον έκαιγε, ήταν πως όσο ήξερε τον εαυτό του , άλλο τόσο ήξερε και τον Ίαν. Ο Ίαν σε κάθε άλλη περίπτωση θα της είχε κόψει το κεφάλι αμέσως... Μόλις η πόρτα έκλεισε και άκουσε τα δίδυμα να γελάνε κι εκείνη να τους μαλώνει όπως έκανε πάντοτε, έγειρε το κορμί του πάνω της και έφερε στο μυαλό του εκείνο το τηλεφώνημα...
"Αθετησες εντολές"
"Πώς το έμαθες τόσο γρήγορα;"
"Βλέπω κάθε σας κίνηση Κάσιεν . Δεν σε προβλημάτισε η φούτερ στο δωμάτιο της;"
"Γιατί το κάνεις όλο αυτό Ίαν;"
"ΤΗΝ ΑΓΓΙΞΕΣ!" Επιτέθηκε αμέσως.
"Ήταν πάνω από τις δυνάμεις μου διάολε ! Στη τελική ήταν δική μου!"
"Όχι Κας... Ποτέ δεν έχουμε κάτι το οποίο δεν μας ανήκει. Η Ραμίρεζ, ανήκει στον εαυτό της. Ούτε σε μένα ούτε σε σένα. Μην την αγγίξεις ξανά..."
"Μαλακιες Ίαν! Βγες από τη τρύπα σου και ανέβα πάνω να ξηγηθεις μαζί της στα ίσα!"
"Όπως εκείνη; Είσαι ο μόνος μέσα σε αυτό το μπουρδελο που όνομασαμε έπαυλη που ξέρεις τι μου συνέβη! Ξέρεις πόσο δύσκολα θα άφηνα μια γυναίκα στη ζωή μου και ....ΑΝΑΘΕΜΑ!!!" Ο Ίαν έκλεισε το τηλέφωνο στα μούτρα του και ο Κάσιεν ξεφυσησε...
Αφήνοντας την ανάμνηση να φύγει , έφερε στο μυαλό του όσα πέρασε ο Ίαν και έβρισε.
Δεν ήταν εύκολο η κοπέλα σου να πηδιέται με τον αδερφό σου. Πόσο μάλλον με τον ίδιο σου το πατέρα. Ο Ίαν κάποτε ψώνισε τον έρωτα αλλά έχασε πριν αγαπήσει...Τώρα όμως; Η Καταλινα ήταν η δεύτερη γυναίκα που άφηνε στη ζωή του και η κατάληξη ήταν μοιραία...
Αν και δεν ήθελε να το παραδεχτεί, ήξερε πως ο Ίαν , είχε από την αρχή αδυναμία στη Καταλινα. Όπως ακριβώς ήξερε, ότι εκείνη θα έμενε μακριά του με κάθε κόστος...
Ο Κάσιεν ήταν αρκετά έξυπνος.
Από την αρχή δε τη χονεψε μα φρόντισε να την έχει υπό στενή παρακολούθηση. Ήξερε για τη σχέση της με τους Γκαρσία πριν εκείνη το ομολογήσει αλλά την είχε ήδη ερωτευθεί. Ήθελε να της δώσει το χρόνο που έπρεπε για να τη κάνει να αλλάξει γνώμη... Να την κάνει να παρατήσει την ηλίθια αποστολή...
Το μόνο όμως που κατάφερε, ήταν να διαλυθεί η ομάδα. Εκείνη να βρεθεί ανάμεσα σε δύο άντρες και ο ίδιος να πνίγεται στη ζήλεια. Όχι από τον Ίαν, αλλά από το γεγονός πως η γυναίκα που επέλεξε , εν τέλει χάρισε τον εαυτό της σε έναν άλλο άντρα.
"Ξεπέρασε το...Συνελθε !" Μαλωσε τον εαυτό του και ανεβάζοντας το βλέμμα είδε το Λαντον να στέκεται στη σκάλα σιωπηλά.
"Κανένας από τους τρεις σας δε θα το ξεπεράσει Κας. Η Καταλινα , σας αγάπησε και τους δύο με το τρόπο της. Και τους δυο για ξεχωριστούς λόγους..."
"Παψε Λαντον ! Την αγάπη δε τη μοιράζεις!"
"Κι όμως... Μπορεί να μην έκανες μέσα της το μπαμ που έκανε ο Ίαν αλλά σε αγάπησε... Φαίνεται στα μάτια της. Στο τρόπο που σε κοιτάζει. Μην μπαίνεις στη σύγκριση Κας. Θα χάσεις το μυαλό σου. Μόνο εκείνη ξέρει προς τα πού κλίνει η ζυγαριά... Και δυστυχώς , είναι τόσο πληγωμένη από τον Ίαν , που αμφιβάλλω αν μάθουμε πριν τον αποτελειώσει..."
"Πιστεύεις πως θα φτάσει ως εκεί;"
"Είμαι σίγουρος... Πλέον δεν υπάρχει επιστροφή. Είναι η ζωή μας απέναντι στη δική τους. Καναμε πουστιά. Αυτό μη το ξεχάσεις ποτέ. Τόσο εσύ, όσο κι εγώ και τα δίδυμα, επιλέξαμε να αφήσουμε έναν αδερφό"
"Δεν σας το ζήτησα!"
"Το ξέρω. Δεν το βλέπεις;" Ο Λαντον τον πλησίασε και τον έπιασε από τον ώμο.
"Τι να δω ;" ρώτησε απογοητευμένος ο Κάσιεν
"Είναι βασίλισσα Κας... Όσο και να το αρνείται , είναι μια βασίλισσα... Επιλέξαμε στρατόπεδο αλλά και πάλι ακολούθησαμε έναν αρχηγό"
Ο Λαντον του χάρισε ένα ελαφρύ χτύπημα στον ώμο και πριν φύγει συνέχισε "Το μίσος φίλε μου, όταν είναι τόσο βαθύ που σε φτάνει στα σημεία της τρέλας, έχει μονο μια πηγή....Και να είσαι σίγουρος, πως η Ραμίρεζ, θα βυθιστεί σε αυτό. Και μαζί της και όλοι εμείς..."
Ο Κάσιεν έκλεισε τα μάτια και προσπάθησε να σκεφτεί θετικά...
Προσπάθησε να ηρεμήσει...
Ο Λαντον πάντα τον συμβούλευε και ήταν ακριβοδικαιος . Και δυστυχώς, ήξερε και ο ίδιος πως το μίσος...το καθαρό αγνό μίσος , προκύπτει μόνο από άλλο εξίσου δυνατό συναίσθημα...
Την αγάπη...
Σας φιλώ ...