‘Hallo?’
Alle ogen waren op Luke gericht en ik hield mijn adem in terwijl ik Ashton’s hand stevig vast greep. Luke was een paar seconden stil, hij luisterde en knikte een paar keer. Maar al snel verscheen er een lach op zijn gezicht en begonnen zijn blauwe ogen te glinsteren.
‘Echt? Meen je dat?’ riep Luke in zijn telefoon terwijl hij zijn ogen niet van Ash en mij afwende.
Ik wou hem net vragen wat degene aan de andere kant van de lijn had gezegd, natuurlijk wist iedereen wel dat het geen nee was maar je wist het maar nooit, toen hij weer begon met praten.
‘ Alles, we doen alles. Wat is het?’
Zijn glimlach werd groter en zijn ogen dwaalde af naar Rowan.
‘Ik weet bijna wel zeker dat iedereen het daar mee eens is, wat nog meer?’
Hij knikte nog een paar keer ‘Oke, daar kunnen we wel mee leven. Dankjewel, we zijn jullie heel dankbaar dat jullie er nog eens over na wilde denken. We zien jullie snel. Ja. Ja. Doei. ‘
Luke hing de telefoon op en keek om zich heen, iedereen hield zijn adem in en keek naar hem met grote ogen, wachtend tot hij iets zou zeggen.
‘Zijn jullie er klaar voor?’ grinnikte hij plagend.
‘Michael gromde ‘Vertel ons gewoon wat er werd gezegd Hemmings.’
Luke lachte en gooide zijn armen in de lucht ‘ALI KOMT MET ONS MEE OP TOUR,’ gilde hij blij.
Ik maakte een raar piepend geluidje, sprong van Ashton’s schoot en rende recht in Luke zijn armen. Tranen van geluk stroomde over mijn wangen en ik bleef maar ‘Dankje’ zeggen tegen de blonde jongen. Al snel voelde ik meer armen om me heen voor een groep knuffel. Ik had niet verwacht dat management zo snel toe zou geven maar blijkbaar had Luke zijn verhaal hun laten in zien dat Ash en ik elkaar gewoon nodig hadden. Zodra ik Luke los liet trok Ashton me weer in zijn armen. Hij kuste mijn voorhoofd en veegde mijn tranen weg, deze keer waren de tranen niet van verdriet maar van geluk.
‘Ik ben zo blij Ali,’ fluisterde hij in mijn haar.
Ik kon het bijna niet geloven, een uur geleden waren we beide nog aan het huilen omdat we dachten dat we elkaar weer moesten missen. En nu waren we aan het huilen omdat ik met hem mee mocht. Ik maakte een mentale notitie dat ik de persoon die deze beslissing had gemaakt moest bedanken.
‘Ze hebben wel een paar voorwaarden voor ons,’ zei Luke toen iedereen weer een beetje rustig was geworden.
Mijn ogen gleden door mijn kamer, alleen om te zien dat al mijn vrienden een idiote glimlach op hun gezicht hadden. Ik maakte me wel een beetje zorgen om Rowan, ze had een grijns op haar gezicht maar haar ogen lachte niet mee. Ik wist dat ze blij voor ons was maar ik wist ook dat ze het jammer vond dat ze nu alleen in Australië moest blijven. Luke zag het ook en hij sloeg zijn arm om haar schouders.
‘Een van de voorwaardes is dat Rowan ook met ons mee gaat zodat je niet alleen hoeft te blijven als we interviews enzo hebben.’
Met grote ogen keken Rowan en ik Luke aan ‘Meen je dat?’ vroeg ik enthousiast.
Luke knikte en veegde Rowan’s tranen weg terwijl Michael begon te giechelen ‘Was dat hun voorwaarde of die van jou?’
Luke’s wangen werden langzaam rood ‘Uhm, ik heb ze soort van het idee gegeven.’
Rowan sloeg haar armen om zijn middel en knuffelde hem ‘Dankjewel Lukey.’