"Kαθηγητά Μάιντραπς" προφέρω το όνομα του σαστισμένα. Οι άντρες με τις στρατιωτικές στολές τον πλαισιώνουν ολόγυρα του σαν προστατευτικό κλοιό.
Βλέπω πως ελέγχει τα μέλη της αγέλης μου. Όχι μόνο αυτός αλλά και οι άντρες που τον συνοδεύουν.
"Τι κάνετε εδώ?" προσπαθώ να μην δείξω τον φόβο μου. Για κάποιο λόγο νιώθω πως αν και ο λύκος μου είναι αδύναμος για μάχη, η αγέλη μου στηρίζεται σε μένα. Δεν πρέπει να δείχνω φοβισμένη. Νιώθω πως πρέπει να τους καθοδηγώ. Δεν ξέρω γιατί.
Δεν ξέρω όμως αν το αντέξω.. αν κι εκείνος θέλει να με σκοτώσει. Μέσα σε μια μέρα ο κόσμος μου έχει συθέμελα ταρακουνηθεί. Πράγματα που είχα για δεδομένα καταρρίφθησαν. Προτού συνειδητοποιήσω τι γίνεται , ξεπετάγεται κάτι νέο μπροστά μου. Απλά είναι όλα τρέλα.
"Το δάσος ανήκει στην περιοχή της φάρμας. Οι θερμοπομποί κατέγραψαν την θερμοκρασία του σώματος σας"
Άρα ήξερε οτι μέχρι πριν απο λίγο αγωνιζόμουν για την ζωή μου και του Δημήτρη? και απλά καθόταν αμέτοχος?
"Δεν ήταν δική μου μάχη Λίνα. Και έμαθα με σκληρό τρόπο να μην επεμβαίνω στη φυλή σας"
μου απαντά σχεδόν αμέσως σαν να διάβασε το σκοτεινιασμένο ύφος μου. Δεν απορώ. Ο καθηγητής με γνωρίζει όλη μου την ζωή. Υπήρξε παιδικός φίλος του πατέρα μου. Αν πρέπει να τον αποκαλώ ακόμη έτσι.
Κάνω ένα βήμα προς εκείνον και αυτόματα ο Δίας με σταματά με το χέρι του.
"Δεν ξέρεις τις προθέσεις του. Μην πας κοντά του. Απλά πάμε να φύγουμε , οτι σου χρειάζεται να μάθεις θα το μάθεις απο εμένα και την Μάντις. Είναι η προφήτης της φυλής μας. Αυτή ξέρει την μοίρα σου. Εδώ δεν έχεις καμία άλλη δουλειά."
Κι όμως . Θέλω να τον ακούσω. Θέλω να ακούσω απο το στόμα του, πως ο άντρας που με μεγάλωσε μπόρεσε και σκότωσε την μητέρα μου και με έκλεψε απο την αγκαλιά της. Με χώρισε απο τον Δία και απο την ζωή που ήμουν προορισμένη να ζήσω. Θέλω απαντήσεις.
Και βαθιά μέσα μου θέλω να τον δικαιολογήσω.
Έχω πάρει απο εκείνον αγάπη, όσο ζούσε. Δεν μπορεί όλα να ήταν ψέμματα. Δεν μπορεί απλά να ήμουν ένα κατοικίδιο που έκλεψε για πλάκα.
Κι επίσης γιατί ο Δίας έχει δεδομένο πως θα εγκαταλείψω την ζωή μου για να ζήσω με την φυλή μου? Είναι ένα θέμα ..που πρέπει να σκεφτώ πολύ.
"Δεν γνωρίζω κι εγώ τις προθέσεις σας" ανταπαντά ο καθηγητής στον Δία και κάνει νόημα στην ασφάλεια του να κατεβάσουν τις κάννες των όπλων.
"Θέλω να σου μιλήσω Λίνα. Θέλω να ξέρεις.Τα πάντα. Αλλά όχι εδώ . Ακολουθήστε με"
Δεν αφήνει περιθώριο διαπραγμάτευσης. Μαζί με τους άντρες του μας γυρίζουν την πλάτη και περπατάνε προς το εσωτερικό του δάσους.
"Γιατί είναι τόσο σημαντική η αλήθεια? " ο Δημήτρης με σταματά . Νιώθω πως είναι σε ένταση. Το νιώθει ακόμη και η Λία.
Έχει δυναμώσει και μπορεί να σταθεί στα πόδια του.Είναι τόσο περίεργο πως ενώ πριν λίγο ήταν έτοιμος να πεθάνει, τώρα τον βλέπω υγιέστατο σαν να μην συνέβη τίποτα. Είναι όλα τόσο περίεργα. Δεν ξέρω απο που να πρωτοζητήσω απαντήσεις. Νιώθω πως όλοι έχουν μυστικά.
"όχι άλλα ψέμματα" του απαντώ αποφασισμένα. Θέλω να μάθω για τους γονείς μου. "Αν όντως ο πατέρας σου σκότωσε τον δικό μου πατέρα.."
Κατεβάζει τα μάτια μόνο για να τα σηκώσει ξανά γρήγορα στα δικά μου.
"Δεν θα σημαίνει αυτό κάτι ..για εμάς..αν αυτό είναι το πρόβλημα σου"
Κουνάει το κεφάλι μηχανικά. Κοιτά στο βάθος του δάσους. Το νιώθω πως θέλει κάτι να μου πει.
"Μίλα μου"
τον πιέζω αν και προσπαθεί να δείξει αδιάφορος.
"Τι έπαθες πριν? κόντεψες να πεθάνεις χωρίς να έχεις χτυπήσει. Σου έχει ξανασυμβεί? τώρα πως νιώθεις?"
Περνά το χέρι του νευρικά μέσα απο τα μαλλιά.
Κοιτά χαμηλά σαν να σκέφτεται την απάντηση του.
"Σας παρακαλώ προχωρήστε. Πρέπει να τελειώσουμε γρήγορα με όλο αυτό" ο Δίας μας παροτρύνει να ακολουθήσουμε τον καθηγητή. Αλλά δεν μπορώ να πάρω τα μάτια μου απο τον Δημήτρη. Κάτι μου διαφεύγει σε όλη αυτή την ιστορία. Κάτι σημαντικό.
"Γιατί ήρθαμε εδώ?"
Κοιτάω το καφέ του μικρού βενζινάδικου. Είναι έρημο και φαίνεται πως έχει να χρησιμοποιηθεί χρόνια. Οι πάγκοι είναι σκονισμένοι και η μηχανή του καφέ φαίνεται τόσο παλιά που ίσως πια να θεωρείται συλλεκτική. Έξω στο δρόμο έμειναν οι άντρες της φυλής και η ασφάλεια του καθηγητή αλλά ο Δίας και ο Δημήτρης αρνήθηκαν να με αφήσουν μόνη με τον καθηγητή.
"Το κτίριο είναι επενδυμένο με ένα μείγμα ασημιού και μολύβδου. Αν θελήσετε ..για κάποιο λόγο..να κάνετε μετάβαση..δεν μπορείτε. Η συζήτηση θα γίνει μεταξύ ανθρώπων"
"Γιατί να κάνουμε μετάβαση?" η ερώτηση φτάνει στα χείλη μου αστραπιαία.
"Γιατί δεν θα ελέγξετε το θυμό σας όταν ακούσετε αυτά που έχω να πω" απαντά σοβαρά ο καθηγητής καθώς προσγειώνει το βλέμμα του στον Δία.
Τον βλέπω πως είναι ήδη εκνευρισμένος.
Και όντως αν εξαγριωθεί ένας λυκάνθρωπος , ο λύκος του μπορεί να μεταβεί αυτόματα και να ξεσκίσει στη στιγμή χωρίς σκέψη την αιτία του θυμού του.
Ο Δημήτρης έχει κάτσει ελαφρά μακριά μου. Δείχνει αμέτοχος και αμίλητος. Κάτι συμβαίνει. Το νιώθω. Αλλά δεν έχω τον χρόνο να τον πιέσω να μου μιλήσει. Όλα συμβαίνουν γρήγορα. Και ο Δίας ασταμάτητα μας πιέζει λέγοντας οτι δεν υπάρχει χρόνος.
Έξω ξημερώνει .
Το φώς τρυπώνει στις φυλλωσιές των δέντρων . Σε λίγο θα φωτιστεί το παρελθόν μου.
Το νιώθω πως όταν βγω απο εδώ μέσα , δεν θα είμαι η ίδια Λίνα.
Κοιτάω απέλπιδα τον Δημήτρη. Είμαι ανόητη..θα ήθελα να μου δώσει κουράγιο , να μου κρατήσει το χέρι..αν και ξέρω πως και γι αυτόν είναι δύσκολη στιγμή. Και αυτός θα μάθει πράγματα για τον πατέρα του.
"Απο που να ξεκινήσω?"
Ο Καθηγητής κοιτά μια εμένα και μια τον Δημήτρη. Αν και ο Ντίμης επιμένει να κοιτά έξω.
"Απο την αρχή καθηγητά"
Βγάζει αργά το σακάκι του . Το αφήνει προσεκτικά σε μια παλιά πλαστική καρέκλα δίπλα του. Παίρνει μια μεγάλη ανάσα και σταυρώνει τα χέρια του πάνω στο τραπέζι.
"Είχε πολλά λεφτά, πολλές τρελές ιδέες και είχε σπουδάσει γενετική. Ήταν ένας εκπληκτικός συνδυασμός για να μπλέξει"
"Ο πατέρας μου καθηγητά?"
Κουνά το κεφάλι αρνητικά.
"Όχι Λίνα .Ο πατέρας του Δημήτρη"
Ο Ντίμης γυρίζει και τον κοιτά μέσα στα μάτια.
Δαγκώνει το χείλος του δυνατά και νιώθω την ανάγκη να πιάσω το χέρι του. Χωρίς να το σκέφτώ τον αγγίζω, ίσα για να τραβηχτεί απο δίπλα μου.
Δεν θέλει να τον αγγίζω.
Ούτε τώρα που χρειαζόμαστε ο ένας τον άλλον όσο τίποτα.
Ξεφυσάω καθώς ο καθηγητής συνεχίζει να μας μιλά χωρίς ούτε να βλεφαριάζει. Είναι σαν να επιστρέφει στο παρελθόν, σαν να μην μας βλέπει , σαν να βλέπει τις αναμνήσεις να ζωντανεύουν.
"Ήταν ο πρώτος απο την παρέα μας που αποφάσισε να πάει στο Αμαζόνιο. Τα χρόνια που σπουδάζουμε και οι τρείς μας ήταν πολύ της μόδας διάφορα ιερά δισκοπότηρα..άλλοι γενετιστές είχαν όνειρο να κατασκευάσουν το τέλειο υβρίδιο, άλλοι να βρούνε αν υπάρχει ο μεγαλοπόδαρος, άλλοι έτρεχαν στα καρπάθια όρη να βρουν απογόνους βρυκολάκων και άλλοι είχαν μανία να.."
Κοιτά τον Δημήτρη σοβαρός.
"Να ανακαλύψουν αν υπάρχουν λυκάνθρωποι"
Σκύβει και πιάνει το σακάκι του. Βγάζει απο μέσα ένα πακέτο.
"Σας πειράζει να καπνίσω?" μας ρωτά ευγενικά και πριν απαντήσουμε ανάβει το τσιγάρο. Φυσά τον καπνό αργά προς το ταβάνι.
Ο Δίας τον παρατηρεί με σφιγμένες μπουνιές.
"Δεν μπόρεσε να κάνει πολλά πράγματα την πρώτη φορά που ταξίδεψε αν και μας είπε πως εντόπισε μια φυλή. Έπρεπε να επιστρέψει γιατί η γυναίκα του, βιολόγος εκείνη, έμεινε έγκυος. Γέννησε εκεί. Επέστρεψαν με τον Δημήτρη. Αλλά η μανία του πατέρα σου δεν περνούσε. Είχε φτάσει κοντά στην πηγή όλο έλεγε αλλά έκανε κάποιο λάθος"
"Τι λάθος?" ο Δημήτρης τον κοιτά με απορία .
"Αυτό δεν μου το αποκάλυψε. Γενικά με τον πατέρα της Λίνας ήταν πιο δεμένοι. Την επόμενη φορά ταξίδεψαν οι δυο τους στον Αμαζόνιο. Όταν επέστρεψαν ήταν και οι δυο ικανοποιημένοι.
"Κανένα λάθος αυτή την φορά"
μου είπαν. Και εκείνη την μέρα γνώρισα την Λίνα. Ήταν 3 ετών. Πολύ γλυκό πλάσμα"
Δεν καταλαβαίνω..
Ο Δημήτρης ..με κοιτά λοξά και κατεβάζει το βλέμμα..
"Δεν καταλαβαίνω ..θυμάμαι τους γονείς μου..θυμάμαι..οτι σκότωσε την μαμά μου ..είναι αλήθεια αυτό? γιατί με πήρε? γιατί το έκανε αυτό?"
Ο Δίας σηκώνεται πάνω.
Του είναι δύσκολο το ξέρω . Αλλά πρέπει να μάθω τα πάντα. Αυτός ο άντρας με μεγάλωσε, με παρηγόρησε όταν χτυπούσα, με κοίμησε στην αγκαλιά του, μου έμαθε να παίζω μπάλα, μου έμαθε να αγαπάω την επιστήμη, ήταν όλος μου ο κόσμος.
"Λίνα.." ο Δημήτρης πλησιάζει το χέρι του στο δικό μου. Ίσα που ακουμπά την άκρη του χεριού του στο μικρό δάχτυλο μου.
"Δεν καταλαβαίνεις?" σκύβει ελαφρά προς εμένα. Η φωνή του βραχνή.
"Ήσουν ένα πειραματόζωο για εκείνον. " με κοιτά ανέκφραστα ίσα για να συμπληρώσει με το ίδιο κοφτό ύφος.
"Τίποτα άλλο"
Τα πουλιά ξεκίνησαν να ακούγονται στο δάσος. Οι αχτίδες του ήλιου διαπέρασαν το παράθυρο και μικροί κόκκοι σκόνης φάνηκαν σαν να χορεύουν μέσα στο φως.
Καθώς ένας κόσμος γκρεμιζόταν με κρότο.
Ο κόσμος όπως τον ήξερα.